Στάλθηκε: 23/11/2016
Η ύπαρξη συμπεριλαμβάνει τη ζωή και το θάνατο. Η ύπαρξη μπορεί να είναι όμορφη αλλά και τρομακτική. Η ύπαρξη είναι όμορφη όταν χρησιμοποιείται ως εργαλείο για τη ζωή. Μόνο όταν καταφέρνεις να ζεις στιγμές μέσα στις οποίες ευθυγραμίζεσαι με το χάος που κρύβεται κάτω από κάθε λογική ερμηνεία, όταν η θέληση καταφέρνει να πηγάζει από την άβυσσο του εγώ και όχι από τον ρυτιδιασμένο μονολιθισμό αυτού του κόσμου.
Ο όρος ”εμείς’ όπως έχω αναφέρει προηγουμένως δεν είναι μια έκφραση προσυμφωνίας για οτιδήποτε μα μόνο μια ένωση από συγκεκριμένες ατομικότητες κάτω από την δική τους εθελοντική συμφωνία για συγκεκριμένους λόγους. Ο όρος ”εμείς” όπως εκφράζεται από τους περισσότερους αναρχικούς δεν είναι τίποτα παρά η κραυγαλέα έκφραση της ανάγκης για επαφή στην αποξενωμένη της μορφή, μέρος που η ίδια η αποξένωση δημιουργεί. Ο αντικοινωνισμός ως αναρχική θεωρία σημαίνει την απόρριψη των ρόλων και των σχέσεων που πρέπει να πραγματωθούν μέσα σε μια κοινωνία. Μια πολύ ελκυστική βάση για μια θεωρία που για να γίνει πράξη υπάρχει η ανάγκη και για τον αναρχικό να απορριφθεί ως κοινωνικός η ακόμα και ”αντικοινωνικός” ρόλος. Η ανάπτυξη κουλτούρας, η οποία είναι πάντοτε χτισμένη πάνω σε αδιαμφισβήτητες Αρχές δημιουργεί κοινότητες με συγκεκριμενοποιημένες συμπεριφορές και χαρακτηριστικά. Αυτές οι κοινότητες αν αναπτυχθούν περισσότερο θα δημιουργήσουν την δική τους κοινωνία αυτομάτως, μέσα στο όλον της κοινωνίας ακόμα και αν είναι εναντίον της, δεδομένου του γεγονότος ότι τείνουν να θεσμοποιούν συμπεριφορές και αξίες. Ως εγωιστής αναρχικός δεν βλέπω καμία ενσωμάτωση της έννοιας του ατομικισμού όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι μέσα σε τέτοια πλαίσια. Αν για κάποιους ο ατομικισμός δεν είναι μια τάση με ξεχωριστά χαρακτηριστικά για την κάθε ατομικότητα αλλά μια ιδεολογία τότε τους τον παραχωρώ. Δεν έχω καμία θέση μαζί τους. Άρα η έννοια του ατομικιστή αναρχικού, κατά τη γνώμη μου, όντας ένα εγωιστικό πρόσωπο είναι ένας πομπός του αντικοινωνισμού και όχι δέκτης. Ο αντικοινωνισμός γίνεται σάρκα και οστά μόνο μέσω του εγωισμού διότι γίνεται η σάρκα και τα οστά του ίδιου του προσώπου. Το να είσαι αντικοινωνικός ως μέρος της δικής σου υπόστασης σίγουρα συμπεριλαμβάνει την απομόνωση, αλλά όχι ως αυτοσκοπό. Είναι ένα επακόλουθο και επιλογή. Το πρόσωπο γίνεται η ολική ρήξη με οτιδήποτε αντιπροσωπεύει την κοινωνία. Όχι για μια ηθικιστική ”κάθαρση” του προσώπου αλλά γιατί η συνειδητοποιημένη ατομικότητα αναγνωρίζει πως μέσα στην κοινωνία και οτιδήποτε προέρχεται από αυτήν, η ίδια υποφέρει την αρρώστια της αποπροσωποποίησης. Από αυτήν την οπτική το πρόσωπο δεν είναι ούτε ”άνθρωπος” ούτε ”αναρχικός” (μέσα στα πλαίσια που εκφράζεται από τους περισσότερους αναρχικούς). Δίνω αυτά τα παραδείγματα διότι είναι βασικοί πυλώνες των περισσότερων αναρχικών. Ο ατομικιστής είναι μόνο το εγώ το οποίο είναι το περιεχόμενο του εαυτού του/της. Δεν είμαι εμείς και στην πραγματικότητα κανένας δεν θα γίνει ποτέ εμείς. Έχοντας στο μυαλό όχι την απόρριψη του διαφορετικού (όταν δεν έρχεται σε σύγκρουση με τις αξίες του που δεν αποδέχονται καμία εξουσία πάνω από τον εαυτό, η αναπαράγουν μια νέα εξουσία) αλλά την αναγνώριση του ως ένα άλλο εγώ. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια το πρόσωπο είναι η απόλυτη επίθεση ενάντια στην κοινωνία (πρακτικά περιορισμένα θα μπορούσε να πει κάποιος από μια κοινή οπτική, αλλά αν κάποιος δεν ξεκινήσει από αυτό το επίπεδο, όσο δύσκολο και αν είναι να βρει συντρόφους, τότε θα καταλληξει σαν ένας άλλου τύπου αντιμαζικος μαζιστής.) Πρακτικά περιορισμένα μόνο εάν η πραγματικότητα είναι αντιλαμβανόμενη σύμφωνα με το δίπολο Εμείς – Εσείς, Αναρχία – Εξουσία. Εκεί υπάρχει μια πτυχή της τάσης μίσους μου προς την ηλιθιότητα που οι άνθρωποι παρουσιάζουν τις περισσότερες φορές, από τις οχλαγωγικού τύπου συνευρέσεις τους και αναφορών όσον αφορά τις αντιλήψεις τους. Βλέπω το σύγχρονο πολιτισμένο ανθρώπινο είδος ως ένα παράσιτο. Ένα συστηματικό παράσιτο. Πηγαίνοντας προς την παραίτηση και την ομοιομορφία όλο και περισσότερο. Εχθροί οποιουδήποτε με αυθόρμητη βούληση και αιχμαλωτίζωντες των επιθυμιών τους. Όποιος προσπαθήσει να καταλάβει αυτό που μόλις είπα με ηθικολογικούς όρους θα πέσει απλά στο κενό, διότι αυτή η συνειδητοποίηση έρχεται πολύ απλά από την σύγχρονη ιστορική πραγματικότητα. Όπου οι αλυσίδες της κοινωνίας και οι φορείς τους έχουν γίνει αδιαχωριστοι και ως ένα περιπλανώνται στον κόσμο σε αργό, και όμως γρήγορο θάνατο.
Για να εξηγήσω καλύτερα ότι ανέφερα για τον αντικοινωνισμό με το να είναι μεταδιδόμενος από το πρόσωπο και όχι λαμβανόμενος θα πρέπει να κάνω την εξής απαραίτητη διάκριση. Για κάποιους ο αντικοινωνισμός είναι απλά ένας ρόλος. Καθιερώνεται μέσω του καιόμενου πνεύματος για το φάντασμα της Δικαιοσύνης (ενός άλλου είδους), ρομαντικού, απογοητευμένου υποκειμένου ενάντια σε όσους δείχνουν οποιαδήποτε διαφορετική στάση (σύμφωνα με την ηθικότητα του) όσον αφορά τα ”εγκλήματα της εξουσίας”. Άρα υπάρχει όχι σαν μια απελευθερωτική έννοια η οποία βλέπει το υποκείμενο ως μην έχοντας καμία σχέση με το φάντασμα της Κοινωνίας, αλλά μόνο σε αλληλένδετη λειτουργία με αυτήν και τις προσταγές που η εσωτερικευμένη αλυσίδα της ηθικότητας της Αναρχίας διατάζει, η οποία πηγάζει αλλά και στηρίζει τα θεμέλια της σε ανθρωπιστικούς βούρκους. Είναι ξεκάθαρα ένας κοινωνικός ρόλος που δεν έχει καμία σχέση με μια μηδενιστική ανάλυση που στοχεύει στην απελευθέρωση του εγώ για την ενίσχυση της απόλαυσης και της επίθεσης ακριβέστερα από τον εαυτό και όχι από ιδεαλιστικές αλυσίδες. Δεν έχει καμία σχέση με έναν απελευθερωτικό σκοπό προς την αποσύνθεση μια για πάντα του επιτακτικού εσωτερικευμένου θανάτου του ανήκειν σε ενότητες της ”ανθρωπότητας”/ ”ανθρωπιάς” (είτε ως φυσικό συμπαντικό ανήκειν ή ως ουσιαστική αρετή για συγκεκριμένους κύκλους) καθώς και επίσης καταστρέφοντας μια προσπάθεια ανάδυσης του ειδώλου οποιουδήποτε καινούργιου μοντέλου του ”αρμόζων” υπερανθρώπου. Είναι η κατακραυγή κάθε ηθικιστή σε συνάρτηση είτε με τον ανθρωπισμό είτε τον βιοκεντρισμό, ανάλογα με την προσέγγιση ποιών υποκειμένων ”αδικήθηκαν” από το ”κακό”, δηλαδή την ”εξουσία” όπως έχει επινοηθεί. Ξεκάθαρα προέρχεται από την δυαδική λογική της ηθικότητας, παρουσιάζει στρατόπεδα και στρατιώτες, πάντοτε διαχωρίζει την πραγματικότητα σε δύο δυνάμεις, που όποιος δεν αποδέχεται τη θέση της ιδεαλιστικής προφητείας του κάθε ρήτορα είναι απαραίτητα εχθρός του, ”αδιάφορος”, ”απάνθρωπος”, συνένοχος στο ”έγκλημα” της ”αδικίας” κτλ. Αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ όσον αφορά αυτούς που χρησιμοποιούν τον αντικοινωνισμό ως ρόλο της κοινωνίας όπως ανέφερα προηγουμένως, είναι ότι καθιερώνεται από ανθρώπους που ποτέ δεν είδαν την κοινωνία ως μη υπάρχον φάντασμα που στην κυριολεξία παίρνει μορφή στον απτό κόσμο μέσω οποιωνδήποτε λογικών μαζικών πίστεων καταλληγοντας να εξαπλώνουν συστήματα του ελέγχου και αποδοχής ρόλων. Άνθρωποι που πρώτα από όλα ξεκινούν μυωπικά την κριτική τους μόνο από ένα συγκεκριμένο μοντέλο κοινωνίας που έχουν βιώσει, το οποίο τους προσέφερε αποστροφή όχι επειδή κοίταξαν βαθειά μέσα του και συνειδητοποίησαν τι πραγματικά είναι, αλλά επειδή δεν ήταν όπως θα ”έπρεπε” να ήταν. Μέσα στα ιδεαλιστικά αναρχικά μυαλά η κοινωνία ακόμα βασιλέυει, απλά όχι όπως κάθε ”αντικοινωνικός” από αυτούς την γνώρισε αλλά όπως φαντασιακά την έχει δημιουργήσει στο μυαλό του. Δηλαδή αυτή η οπτική είναι αντικοινωνική μόνο όσο η κοινωνία στην οποία αντιτίθεται υπάρχει, είναι άρρηκτα συνδεδεμένες. Παρόλα αυτά αναγνωρίζω την ειλικρινή αντιπαράθεση με την κοινωνία στην οποία αντιτίθονται αλλά αυτή πηγάζει απλά από συναισθήματα μη κατανόησης του χαοτικού κόσμου του οποίου ζούμε, και έτσι δημιουργεί μια απόλυτη αντί-πραγματικότητα της άρνησης, μια δύσκαμπτη αλυσίδα φυλάκισης πρώτα από όλα του προσώπου του ίδιου. Μόνο έτσι θα μπορέσει ένα τέτοιο άτομο να επιβιώσει, μέσω μιας εσωτερικευμένης πίστης σε ότι το μυαλό του δημιούργησε. Όμως η υπέρβαση της πραγματικότητας για εμένα δεν γίνεται με όρους ”απόλυτου αντιθέτου” και θυσίας του εγώ για ιδέες. Όποιος φοβάται να χάσει την πίστη του έτσι ώστε να εξελιχτεί, δεν θα μπορέσει ποτέ πραγματικά να το κάνει αυτό. Θα παραμένει για πάντα να κοιτάζει το είδωλο του μέσα από έναν καθρέπτη, και αυτή η αντανάκλαση θα παραμένει η φυλακή που ο ίδιος δημιούργησε. Η ερώτηση που κάνω σε όλους τους αναρχικούς είναι η εξής : Πως ορίζετε τους εαυτούς σας ως αναρχικούς; Όποιος δεν μπορεί να προσδιορίσει τον εαυτό του ως αναρχικό χωρίς το προσάρτημα αντιπαλότητας σε κάτι άλλο τότε είναι αυτοφυλακισμένος από το δικό του μυαλό και τα κάστρα που θα δημιουργηθούν στη βάση αυτού είναι φορείς νέας εξουσίας.
Κάποιες περισσότερες σημειώσεις μου πάνω στο θέμα του αντικοινωνισμού είναι οι εξής. Για εμένα το να είσαι αμοραλιστής δεν περιλαμβάνει τον επιτακτικό περιορισμό μιας επιλογής του να θέλεις να αφανίσεις όλους τους ανθρώπους επειδή ”αδίκησαν κάτι”. Αυτό πραγματικά είναι πλήρης ηθικισμός. Η ηθικότητα δεν έχει να κάνει μόνο με ότι προέρχεται από τα ήθη της κυρίαρχης κοινωνίας. Όπου υπάρχουν σοσιαλιστές που λένε ότι οι άνθρωποι εκ φύσεως αξίζει να ζούνε, θα υπάρχει και η αντίθετη ηθικότητα η οποία θα επιτάσσει τον αντικοινωνισμό ως την εξάλειψη των ανθρώπων γενικότερα έτσι ώστε να μπορέσει να δικαιολογηθεί ως τέτοιος. Και οι δύο αντιλήψεις ιδεολογικοποιημένες και υπαρξιακές αλυσίδες που φυλακίζουν την ατομικότητα στον σκοπό τους. Ο τρόπος που εγώ βλέπω τον αντικοινωνισμό είναι πέρα από τέτοιες αντιπαραθέσεις και δεν ενδιαφέρεται για ιδεολογικές και ηθικιστικές μάχες. Είναι για το πρόσωπο η πράξη του ξεπεράσματος του ιδεολογήματος του ανήκειν θεμελιωδώς σε μια ενότητα με οτιδήποτε αυτό εμπεριέχει, δεν κάνει το πρόσωπο το ακριβώς αντίθετο της κοινωνίας, ως φάντασμα που είναι, δίνοντας και σε αυτόν/αυτήν μια αντίληψη μέσω ιδεαλιστικών κατόπτρων. Η κοινωνία δεν είναι ένα ”ομοιογενοποιημένο πράγμα”, μόνο παρουσιάζεται ως τέτοια. Η δική μου αντίληψη του αντικοινωνισμού δεν είναι βασιζόμενη στην κοινωνία γινόμενη έτσι ένας αντικοινωνικός ρόλος, είναι η σαρκαστική απέχθεια για κάθε ρόλο και η καταστροφή τους. Είναι η πράξη του να μην δέχεσαι να έχεις ρόλους στην ύπαρξη όπως το φάντασμα της κοινωνίας διατάζει. Δεν είναι μια ηθικιστική λατρεία του θανάτου, όπως δεν είναι και μια ηθικιστική λατρεία της ύπαρξης. Δεν είμαι ενάντια στο να σκοτώνεις ούτε και στο να επιτρέπεις σε κάποιον να ζει. Η συγγένεια μου εξαρτάται από τους λόγους τους οποίους ένας το κάνει αυτό, συμπεριλαμβανομένου με το εάν είναι σύμφωνα με το περιεχόμενο της ατομικότητας σε άμεση σύνδεση με το περιβάλλον της και όχι σύμφωνα με τις ιδεολογικές ερμηνείες της αποξένωσης από την άμεση εμπειρία χαοτικών στιγμών. Για τα ανθρώπινα ζώα το να σκοτώνουν άλλους ανθρώπους συνήθιζε να είναι μέρος της ύπαρξης μέσα στο πεδίο της μάχης της ζωής αλλά καλύφθηκε με την ανύψωση των μοντέρνων κοινωνιών/πολιτισμών. Δεν υπάρχει τίποτα το εγγενές σε αυτό όντας ”κακό” αλλά βεβαίως μέσα στην κοινωνία έπρεπε να εφευρεθεί ένα ιδεολόγημα της υπαρξιακής ρύθμισης, ονόματι Δικαιοσύνη, που αποδέχεται μόνο μαζικές εξοντώσεις για το σκοπό του ”καλού”. Δεν είμαι τυφλός, δεν αρνούμαι την πραγματικότητα, βεβαίως σκοτωμοί ακόμα υπάρχουν αλλά κυρίως σε αποξενωμένες μορφές, μετά την παγίωση του κοινωνικού εργαστηρίου έγιναν συστηματικοί και έτσι είμαι εντελώς ενάντια σε αυτές τις μορφές. Το να σκοτώνεις στο όνομα αφαιρέσεων για παράδειγμα είναι συστηματικός σκοτωμός, είτε σε μαζική κλίμακα η όχι, το τεχνοβιομηχανικό σύστημα και η χρησιμοποίηση των μη ανθρωπίνων ζώων είναι ένα παράδειγμα. Το ίδιο συμβαίνει και με το να επιτρέπεις σε κάποιον να ζει όταν υπάρχουν καταστάσεις όπου δεν θα ήθελες να επιλέξεις αυτό, το κάνουμε συστηματικά είτε από την εξημέρωση είτε από φόβο για τις συνέπειες του Nόμου. Είναι απόλυτα καταννοητό όμως ακόμα και αν είσαι ενσυνείδητος/η για αυτό, διότι μέσα σε μια πραγματικότητα όπως αυτήν, της απόλυτης συστηματοποίησης, θα πρέπει να προσαρμοστείς σε αυτήν για να ικανοποιείς τις επιθυμίες σου πιο αποτελεσματικά. Πόσες φορές έτυχε να βρεθώ σε καταστάσεις όπου συγκρούστηκα η μίσησα τον άλλο τόσο πολύ που σε μια διαφορετική πραγματικότητα θα είχα επιχειρήσει να τον σκοτώσω. Αλλά δεν το έκανα, διότι δεν ήθελα να ρισκάρω αλλά πράγματα πιο σημαντικά για εμένα. Τώρα όσο για την άλλη πλευρά του νομίσματος θα χρησιμοποιήσω ένα υποθετικό παράδειγμα το οποίο δεν θεωρώ ότι θα ήταν μακριά από την πραγματικότητα, αν κάποιος καταλαβαίνει την παρατήρηση μου. Αν κάποιος διαπράξει ένα ”έγκλημα” που θα του εξασφάλιζε πολλά χρόνια φυλάκισης και για κάποιο λόγο τυχαίνει να υπάρχει ένας μάρτυρας, θα υπήρχαν πολλές πιθανότητες ο δράστης να σκότωνε τον μάρτυρα για να μην πάρει το ρίσκο να αφήσει τη ζωή του στα χέρια κάποιου άλλου ενώπιον του φαντάσματος του Νόμου. Παρότι σε μια άλλη μη συστηματοποιημένη πραγματικότητα δεν θα υπήρχε η επιτακτική ανάγκη για μια τέτοια πράξη, αλλά μέσα στα κοινωνικά συστήματα ο μάρτυρας μπορεί να δράσει είτε ως πομπός της ηθικότητας του ”νόμου” είτε του νόμου της ”ηθικότητας”. Και ο μάρτυρας είναι πάντα αυτός που οι μπάτσοι ψάχνουν, για να μετατρέψουν κάποιον σε εργαλείο φαντασμάτων. Η κοινωνία είναι ένα εργαστήριο, ένας μηχανισμός απόλυτου ελέγχου και αποξένωσης ακόμα και όταν έχει να κάνει με τα βασικά ένστικτα που ακόμα μερικές φορές έχουμε. Καταλληγω ότι ο βαλτώδης σεβασμός προς την ανθρώπινη ζωή καταστρέφει την διαδικασία αποτοξίνωσης από τις αλυσίδες του πολιτισμού. Το ίδιο κάνει και η συστηματική αφαίρεση ζωών κάτω από είτε επιτακτικές ανάγκες η την επήρεια αφαιρέσεων που διοικούν το πρόσωπο.
Archegonos
Leave a Reply