(1)
Το κουρδικό ζήτημα είναι ένα αρκετά σύνθετο κοινωνικό ζήτημα και πολύ συχνά αναλύσειςγραμμένες από ανταγωνιστική σκοπιά ως προς το ελληνικό κράτος και κεφάλαιο το προσεγγίζουν επιδερμικά δανειζόμενες (εν αγνοία τους;) την ορολογία της ελληνικής καπιταλιστικής μηχανής πολέμου: ο κουρδικός αγώνας, είναι πάντα ένας “ηρωικός αγώνας”. Το ελληνικό κράτος με τις ιδεολογικές δεξαμενές στα δεξιά και στα αριστερά του έχει τους λόγους του να υποστηρίζει πως: “η ειρήνη στο Αιγαίο περνάει από τα βουνά του Κουρδιστάν”. Και αυτό γιατί η ενδεχόμενη ύπαρξη ενός κουρδικού Κράτους θα επιτάχυνε τις διαλυτικές τάσεις στο εσωτερικό του Τουρκικού και τούτο αν όντως συνέβαινε θα ήταν ένα δώρο απλόχερα αφημένο στην πάντα ανοιχτή θύρα των ελληνικών εθνικών βλέψεων και των επεκτατικών τουσυμφερόντων.
Εμείς, από την άλλη μεριά, οφείλουμε να δούμε το κουρδικό ζήτημα στα πλαίσια της ιδιαίτερης διαλεκτικής του με την όλη κρίση των κρατικών μορφών στη Μέση Ανατολή. Σε μια προσπάθεια να απλουστεύσουμε χωρίς να απλοποιήσουμε μια σύνθετη και ζωντανή κοινωνική κατάσταση, ο κουρδικός πληθυσμός θέλει κάτι που δεν-μπορεί-να-το-έχει (Κράτος) και γιαυτό δεν είναι καθόλου παράξενο το γεγονός η ιδρυτική ιδεολογία ενός εν δυνάμει (αλλά στην πράξη αδύνατου Κράτους) να αντλεί νοητά-ιδεολογικά-συγκολλητικά στοιχεία από-όπου-βρεί: από τα κρατικο-σοσιαλιστικά πεθαμένα οράματα μιας κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας “πολλών εθνών” μέχρι και από οικολόγους πράσινους και μεταμοντέρνους αναρχικούς της “αυτο-διαχειριζόμενης” οικονομικής ανάπτυξης που αγκαλιάζει “τη φύση και το περιβάλλον”.
(2)
Τα ιδεολογικά στοιχεία, αν και αναγκαία, δεν είναι ικανά παρόλα αυτά να γίνουν και“πραγματικότητα”, χρειάζεται μια περαιτέρω κοινωνική ώθηση και πράξη που να σπρώχνει προς εκείνη την κατεύθυνση, προς το “επιθυμητό”. Σε αυτό το σημείο όμως καλό είναι να μηνξεχνούμε μία από τις θεμελιακές αρχές εδραίωσης του μοντέρνου αστικού Κράτους ως κοινωνικής οντότητας: το τελευταίο ορίζεται ως “υπαρκτό και αληθινό” στο εσωτερικό του (ως “Έθνος”) στο μέτρο και στο βαθμό που το αναγνωρίζουν ως τέτοιο οι ήδη διαμορφωμένεςΚρατικές κοινωνικές μορφές που βρίσκονται στο εξωτερικό του. Και όλη αυτή η κοινωνική διεργασία για τη γέννεση-ανάπτυξη-διαμόρφωση ενός πιθανού κουρδικού Κράτους υλοποιείται μέσα σε ένα ευρύτερο κλίμα ρευστών ανταγωνισμών και πρόσκαιρων συμμαχιών των υπολοίπων υπαρκτών Κρατών-σε-κρίση (οι σύμμαχοι γίνονται εχθροί και οι εχθροί σύμμαχοι σε μια νύχτα) που εγκρίνουν ή όχι ένα εν δυνάμει κουρδικό Κράτος ανάλογα με το πόσο βολεύει ή όχι τα ίδια.
Από αυτή την άποψη ο κουρδικός αγώνας δεν είναι “αμερικανοκίνητος” (όπως αφήνεται να εννοηθεί από ορισμένες αναλύσεις), ούτε αποτελεί ένα παθητικό πιόνι στη διεθνή σκακιέρα των διακρατικών συγκρούσεων. Ο κουρδικός αγώνας δεν υποκινείται από κάτι έξω και πέρα από αυτόν, αντίθετα, σφυρηλατεί την εσωτερική ουσία του μέσα σε ένα ευμετάβλητο κοινωνικόπλέγμα ρήξεων και συνεργασιών με ό,τι είναι έξω και πέρα από αυτόν με τελικό του στόχο να επιτύχει τους δικούς του ιδιαίτερους σκοπούς.
Ποιοι σκοποί είναι αυτοί; Αξίζει να τους υπερασπιστούμε;
(3)
Ο κουρδικός αγώνας για ένα “ελεύθερο και αυτόνομο Κράτος” θέλει να επιτύχει επαναφέροντας στο μουχλιασμένο ιστορικό προσκήνιο “ό,τι καλύτερο” έχει παράξει η αστική μορφή ζωής (Ελευθερία, Δημοκρατία, Ισότητα, Δικαιοσύνη). Σε μια εποχή όμως κατάρρευσης των αστικών κοινωνιών και διάλυσης του ανθρώπινου σχετίζεσθαι μέσα από αυτές, το “ό,τι καλύτερο” προετοιμάζει το δρόμο για το “ό,τι χειρότερο” και δεν μπορεί να γίνει αλλιώς: ο παραδεισένιος κόσμος των αστικών ιδεωδών έχει τις ρίζες του στην κόλαση της αξίας, του χρήματος, του εμπορεύματος και της αφηρημένης εργασίας.
Το ανθρώπινο σχετίζεσθαι εντός αυτών των μορφών-σε-κατάρρευση μετατρέπεται άμεσα στοτυπικά αντίθετό του συμπαρασύροντας στην άβυσσο τις ιδεώδεις εκφράσεις του, γίνεταιΑνελευθερία, Αδικία, Ανισότητα, Αυταρχικότητα, με άλλα λόγια, ανθρώπινο εξολοθρεύεινυπό την οικουμενική στέγη των καπιταλιστικών “αξιών” που έχουν πλέον βρικολακιάσει και διατηρούνται “νέες και ζωντανές” ως το έσχατο σύνορο της ανθρώπινης ύπαρξης ρουφώντας το ίδιο της το αίμα.
(4)
Ο κουρδικός αγώνας επιζητά την Νίκη ως “νίκη καθολική” στο όνομα της εν γένει Ανθρωπότητας, ενάντια στο “φασισμό” του Τουρκικού Κράτους του Ερντογάν και τον “ισλαμοφασισμό” των Τζιχαντιστών. Τα άλλοτε κρυμμένα, άλλοτε φανερά αλλά πάνταεπιμελώς διαφημιζόμενα πρόσωπα των Ανταρτισσών που καταφθάνουν από “όλες τις γωνίες του κόσμου”, με τα όπλα και τις χειροβομβίδες παραμάσχαλα (η σταλινικού τύπου αισθητική στην υπηρεσία του “Μεγάλου Σκοπού”) αυτο–κατανοούνται μυστικιστικά ως “Μαχήτριες της Ελευθερίας”, έτοιμες να σφάξουν και να σφαχτούν για χάρη του “Μεγάλου Ιδανικού”.
Ο κουρδικός αγώνας θέλει να-τα-καταφέρει, πασχίζει να “γράψει ιστορία”, αγωνιά για τη δημόσια αποδοχή του και για το “δίκαιο του σκοπού του” ανακυκλώνοντας και μπερδεύονταςαναμεταξύ τους τα υλικά της καπιταλιστικής ζωής και ιστορίας, υιοθετώντας αβασάνιστα στον τρόπο που αντιλαμβάνεται “τον εαυτό του” και “τους άλλους” τον ιδεολογικό ζουρλομανδύα των αστικών κοινωνιών που δεν μπορεί να οδηγήσει, αργά ή γρήγορα, παρά μόνο στο θάνατο και την αυτο-καταστροφή.
(5)
Οι συμπαθούντες του κουρδικού αγώνα, μαγεμένοι από το ιδεολογικό του περιτύλιγμα, έχουν δίκιο όταν τον ανάγουν σε ο,τι πιο “προοδευτικό και ριζοσπαστικό” έχει παρουσιαστεί στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Μόνο που το “προοδευτικό και το ριζοσπαστικό” δεν είναι τίποτε άλλο από κοσμητικά επίθετα που τα παράγει η χωματερή της ζωής στον καπιταλισμό για νασυνοδεύει και να φυσικοποιεί τα ιδεολογικά της σκουπίδια. Και δεν υπάρχει τίποτε πιο θλιβερό από το να θεωρείται “επανάσταση” η υπεράσπιση των καπιταλιστικών τοτέμ.
Η περίφημη “φυσική αξία” του “ελεύθερου αγωνιζόμενου λαού για μια ελεύθερη πατρίδα”βρίσκει τώρα τη μετενσάρκωσή της στον “περήφανο κουρδικό αγωνιζόμενο λαό” ενάντια στη “φασιστική Τουρκία” και τους “ισλαμοφασίστες”. Η χονδροειδείς σύγχυση εννοιών και πραγματικοτήτων δεν έχει για τους συμπαθούντες καμιά απολύτως σημασία, ούτε είναι βέβαια τυχαία. Η τυπική και “αιώνια” διαμάχη Δημοκρατίας-Φασισμού, άλλωστε, ως προκαθορισμένη μορφή “ανάλυσης” που θα επιβληθεί στο συγκεκριμένο περιεχόμενο, σε κάθε ζωντανόπεριεχόμενο, είναι πολύ δύσκολο να πεθάνει όταν τα στρατόπεδα των “προοδευτικών” και των “σκοταδιστών” έχουν προκατασκευαστεί μια και για πάντα από την ιδεολογία των “φυσικών αξιών” που αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα μόνο με διχοτομημένο, δηλαδή καπιταλιστικότρόπο: από τη μία πλευρά θα υπάρχει ο “ελεύθερος λαός” και η Δημοκρατία του, από την άλλη οι Φασίστες που “απειλούν τον λαό”.
(6)
Φαινομενολογικά μιλώντας, ο δομικός λίθος του “ελεύθερου λαού”, ο αρχετυπικός δημοκρατικός πολίτης της νεωτερικότητας ως “ελεύθερο” υποκείμενο της εργασίας και ενεργούμενο του κράτους και της αγοράς, έχει ως άλλη κρυφή του φύση τον “πρωτοφασίστα”: δεν αργεί να τον φανερώσει από μέσα του όταν συνθλίβεται οριακά στην αρένα του ανταγωνισμού και για να μην αφανιστεί ολοκληρωτικά ο ίδιος από τους “άλλους” φαντασιώνεται πως τον καταργεί μόνο-για-τον-εαυτό-του εξολοθρεύοντας όσους περισσότερους “άλλους” μπορεί, όσους περισσότερους από τους “εχθρούς ανταγωνιστές του”, πραγματικούς και φανταστικούς συνάμα.
(7)
Ο τρόπος πρόσληψης του κουρδικού αγώνα -με την αυτοματοποιημένη ηρωοποίηση όσων έχασαν, χάνουν ή θα χάσουν τη ζωή τους παίρνοντας ενεργά μέρος σε αυτόν- επιτελεί στις “δυτικές” καπιταλιστικές μητροπόλεις μια ψυχο-κοινωνική λειτουργία απομάκρυνσης και αντιμετάθεσης της ολοκληρωτικής συντριβής του “εργατικού υποκειμένου” ως “επαναστατικού”. Όσα δεν κατάφερε το τελευταίο να επιτύχει ιστορικά με την οδυνηρή μετατροπή του σε “ανθρώπινο κεφάλαιο” και “επενδυτικό πόρο” και πάνω στο ακανθώδες έδαφος αυτής της συνολικής αποτυχίας και της γενικευμένης ενσωμάτωσης των “εργατικών προσδοκιών”, το κουρδικό ζήτημα α) με την πασπαρτού εξεγερτική και κινηματική του ιδεολογία και β) με την ψευδο-καθολική σημειολογία του για “πάλη και αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο” εύκολα καλύπτει το αφόρητο κενό της ύπαρξης που κυριαρχεί στην καθημερινότητα των κοινωνιών του κεφαλαίου προσφέροντας ένα άμεσο, απτό, ιδεατά πραγματικό πεδίο λυτρωτικής τριβής και νίκης των καταπλακωμένων “δυτικών” υποτελών από τόνους μερικής ύπαρξης, ανασφάλειας, αβεβαιότητας, φόβου-για-το-αύριο και ήττας που έρχεται από-το-χθες των χαμένων εργατικών αγώνων.
(8)
Ο κουρδικός αγώνας από τους ίδιους τους καθορισμένους κοινωνικούς στόχους που θέτει και προασπίζεται είναι ένας αγώνας καταδικασμένος να αποτυγχάνει κάθε φορά που επιτυγχάνει έναν από τους σκοπούς του, αυτή είναι η μόνιμη κατάρα που τον διατρέχει κοινωνικά εφόσον διεκδικεί να στερεωθεί μέσα στο ετοιμόρροπο σύμπαν της συσσώρευσης του κεφαλαίου. Και ακόμα παραπέρα, ο κουρδικός αγώνας δεν μπορεί να γίνει ένας “δικός μας αγώνας” όσο εγγράφει τον εαυτό του στη μοίρα και στη λογική της αξιοποίησης της αξίας, όσο παλεύει για να αναδειχθεί μέσα από την κρίση της καπιταλιστικής εκκοινώνησης ως άλλο-ένα νεωτερικό υποκείμενο-σε-καθυστέρηση.
Παρ’ όλη τη βαρβαρότητα και τη θηριωδία των πολεμικών επιχειρήσεων ενάντια στον κουρδικό πληθυσμό (Τουρκία, ISIS…) δεν υπάρχει εδώ κανένα κοινωνικό κεκτημένο, κανένα επαναστατικό μάθημα, καμιά απειθαρχία ενάντια-στον-αστικό-τρόπο-ζωής και τις αυτοκαταστροφικές του αντιφάσεις, άξιο να το κρατούμε ως υπαρκτό παράδειγμα ανθρώπινης χειραφέτησης στη μνήμη μας και ως τέτοιο να το υπερασπιζόμαστε, με νύχια και με δόντια, από την κοινωνική λήθη.
Lucifugo a diavolo in corpo
Πηγή: theshadesmag
Leave a Reply