I. Οι οδομαχίες ως συμβολή στο νέο αντάρτικο πόλης
Ως ομάδες, χρησιμοποιούμε την επαναστατική βία για να καταστήσουμε ορατές τις προφανείς αντιφάσεις που συνεπάγεται η συστηματική και μεταβλητή διαχείριση του κεφαλαίου, αναλόγως του Κράτους που το νομιμοποιεί ως την κοινωνική τάξη πραγμάτων της εποχής.
Κάθε γρανάζι δικαιολογεί την ύπαρξη κάθε άλλου, κι αυτό είναι παγιωμένο ως δομή υπό την προστασία ενός δικαστικού συστήματος που καταδικάζει τις πολλές και τους πολλούς στη δυστυχία, ενώ, ρίχνει στα μαλακά για τις παρενοχλήσεις και τις παρανομίες τους τους ιερείς, οι οποίοι είναι καταραμένοι να ζουν μια ζωή έγκλειστοι στα παλάτια, κι επίσης συγχωρεί τα φορολογικά εγκλήματα του -σχεδόν- 1% των Χιλιανών πολιτών, οι οποίοι διατηρούν το 26.5% του πλούτου · μια εκτελεστική εξουσία επιφορτισμένη με το να δικαιολογεί και να επισπεύδει τα μέτρα που εξυπηρετούν την πλούσια και αιμοδιψή γκρούπα που δουλεύει γι’ αυτήν την τυραννία · μια νομοθετική εξουσία υπεύθυνη να συζητά με την κάστα της για την καθημερινή εξέλιξη χιλιάδων ανθρώπων… και πάντοτε να προστατεύει το προνομιακό της status στην εξουσία.
Στη συνθήκη αυτή, αποφασίσαμε να ρηγματώσουμε την παθητικότητα, παίρνοντας τον έλεγχο σίγουρων και συγκεκριμένων καταστάσεων, επιτιθέμενοι σε διάφορες δομές της πολιτικής και επιχειρηματικής εξουσίας, ξεκαθαρίζοντας πως τα φευγαλέα και μικρά χτυπήματα δεν καταστρέφουν, κηλιδώνουν όμως το οικοδόμημα της τάξης και των φανατικών της, με αποτέλεσμα όλο τούτο να μας τιγκάρει παθιασμένη εξεγερτική ενέργεια, ψύγματα λευτεριάς στις μικρές χαραμάδες εκείνου που συχνά φαντάζει ακλόνητο.
Τότε είναι που αποφασίζουμε, μες στη γλυκιά συνωμοσία, τον στόχο που θα δεχθεί επίθεση, όντας επίσης μέρος της σκηνής των οδομαχιών στην πόλη, και ορισμένες φορές οξύνοντάς τες με τακτικές του νέου αντάρτικου πόλης.
Η βίαιη συνωμοτική δράση της επίθεσης στην πολιτική και οικονομική εξουσία, στις πολλαπλές της εκφάνσεις, αναδεικνύει την ύπαρξη εκείνου που μοχθούν να αποκρύψουν και να προστατεύσουν, της τρωτότητάς τους.
Αυτοσχέδιοι εμπρηστικοί μηχανισμοί αποτελούν εργαλεία που χρησιμοποιούνται όταν κανονίζονται δράσεις, για να ελέγχουμε όλους τους πιθανούς παράγοντες, αποτυγχάνοντας κάποιες φορές, και άλλες φορές για να καταφέρνουμε χτυπήματα όπου η εφευρετικότητα να διευρύνει την αποτελεσματικότητα της επίθεσης, διεξάγοντας ευρείες και σκανδαλώδεις επιχειρήσεις. Ο σχεδιασμός και ο προσεκτικός καθορισμός των στόχων έχουν επιτρέψει σωστές διεκπεραιώσεις, και την αναμενόμενη αναταραχή στην πλευρά των διωκτικών μηχανισμών.
Αυτοσχέδιοι εκρηκτικοί μηχανισμοί και χειροποίητη δύναμη πυρός έχουν συνοδεύσει την άμεση σύγκρουση, την οποία και έχει καταστήσει δυνατή η δρομίσια βία. Διαφορετικά μέρη με έναν κοινό παρονομαστή · δέχονται επίθεση οι μπάτσοι οι οποίοι φυλάνε την ιδιωτική περιουσία μεγαλοεταιρειών που τολμούν να εισβάλλουν στις πόλεις, μέσα μεταφοράς καίγονται από χέρια είτε δικά μας είτε φιλικά, επιτρέποντας έτσι το σμίξιμο των επιθυμιών μες στην υλικότητα της επίθεσης, κάτι που αποτελεί ζωτικό σημείο τούτων των μεταβαλλόμενων και συνεχών καταστάσεων.
Εν αντιθέσει προς μια δράση οργανωμένη πλήρως απ’ τις ομάδες μας, οι πιο μαζικές κι επιθετικές κινήσεις που συμβαίνουν σ’ αυτές τις συνθήκες, μας έχουν επιτρέψει να διευρύνουμε την αποτελεσματικότητα, όπως επίσης και να επιτύχουμε τον στόχο ανεξαρτήτως του αριθμού των ανθρώπων που συμμετέχουν · η ταραχή των οδομαχιών ανοίγει πόρτες για τη δημιουργικότητα και τη σιγουριά της επίθεσης ενάντια στο υπάρχον, και είναι τόσο αξιόλογη όσο και η συνωμοτική δράση που σκάει χωρίς κανείς να το περιμένει.
Προσπαθούμε να μην απωλέσουμε κανένα πεδίο που παρέχει την ευκαιρία να εφαρμόσουμε έμπρακτα τις ιδέες εκείνες που μας έφεραν όλους μαζί στην αυτόνομη συγγένεια · αξιοποιούμε κάθε εμπειρία, κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται, ώστε να επιστρέψουμε λίγη απ’ τη βία που ορισμένα άτομα ασκούν μέσω της εξουσίας. Νομιμοποιούμε την εκδίκηση και την εξέγερση στην ελεύθερη ανάπτυξη των επαναστατικών μας συνειδήσεων.
II. Σύμπλεγμα συγκοινωνιών: ένας έγκυρος στόχος
Επαναφέροντας την τελική ιδέα της προηγούμενής μας ανάληψης, θα εξηγήσουμε με τρόπο συνθετικό κάποιες σκέψεις που θεωρούμε σημαντικές σε σχέση με την υποδομή συγκοινωνιών του Σαντιάγο, μιλώντας για τα στοιχεία εκείνα που θεωρούμε καθοριστικά πάνω σ’ ένα θέμα που θα μπορούσε να πλατιάζει πολύ.
Φαντάζει μακρινό το να συσχετίσουμε την ένταξη της Χιλής στον ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) με την καθημερινή πραγματικότητα, όπως οι μετακινήσεις στο μητροπολίτικο σύστημα συγκοινωνιών, όμως η ανάπτυξη ποικίλων δημόσιων πολιτικών έχουν να κάνουν με τις πολιτικές επιδιώξεις των ισχυρών, οι οποίοι κατευθύνουν και αποφασίζουν για την κοινωνική ανάπτυξη με βάση το ατομικό τους όφελος και την επιθυμία τους να αυξήσουν το προσωπικό τους κεφάλαιο μέσω της ένταξης της Χιλιανής επικράτειας στη διεθνή αγορά.
Για να το επιτύχει αυτό, η κάστα των Χιλιανών πολιτικών έχει καθορίσει μια σειρά μέτρων που επ’ ουδενί δε σχετίζονται με το όφελος και την ευημερία των κατοίκων, μα λαμβάνται ασχέτως των συνεπειών που ενδέχεται να επιφέρουν.
Η απόφαση για τη ρότα που θα ακολουθήσουν για να το επιτύχουν αυτό, είναι ξεκάθαρα μακριά απ’ τα δημοκρατικά αξιώματα και τις κυβερνητικές συζητήσεις που επίμονα τείνει ν’ ακολουθεί η κοινή θεσμική αντίληψη περί δικαιωμάτων του πολίτη. Η κουβέντα για τα κόστη, τα κέρδη και τα projects που θα επέλθουν, διεξάγεται αναμεταξύ του 1% που διατηρεί το 26.5% του καπιταλιστικού πλούτου της Χιλής.
Αυτό αντικατοπτρίστηκε στις βλέψεις του Χιλιανού Κράτους, όταν αυτό επιδίωξε μια σειρά πολιτικών αναδιαρθρώσεων που του επέτρεψαν ν’ ανοίξει το μονοπάτι της ένταξής του στον ΟΟΣΑ, γεγονός που ξεκίνησε να πραγματώνεται το 2007, όταν ο διεθνής αυτός οργανισμός εξέδωσε έναν χάρτη με μια σειρά μεταρρυθμίσεων που έμενε να συμβούν για να επικυρωθεί η συμμετοχή του ως επίσημο μέλος.
Πριν από αυτό, το Κράτος της Χιλής είχε ξεκινήσει να εδραιώνει τη διαδικασία αυτή, συμπεριλαμβάνοντας στις αναδιαρθρώσεις τον “εκσυγχρονισμό” των συγκοινωνιών της πρωτεύουσας, ώστε να βρίσκεται σε συμφωνία με τα διεθνή standards. Η Transantiago άρχισε να βλέπει το φως, καθιστώντας πασιφανές πως ο σχεδιασμός της δεν έγινε προς το συμφέρον και την καλύτερη ποιότητα ζωής των ανθρώπων που τη χρησιμοποιούν, μα ως μέσο προς κάλυψη των υποτυπωδών προϋποθέσεων εντός μιας οικονομίας που αποσκοπούσε να έχει παγκόσμια ισχύ.
Παρά το πόσο μονότονο θα μπορούσε να θεωρηθεί, είναι απαραίτητο νά ‘χουμε υπόψιν πως η ορθή οικονομική ανάπτυξη πάει χέρι-χέρι με την ομαλή ροή του κεφαλαίου και την αδιατάραχη κυκλοφορία των παραγωγών του, με αποτέλεσμα οι συγκοινωνίες να έχουν καταστεί ως τώρα αντικείμενο ανάλυσης και παρέμβασης από “ειδικούς” πάνω στο θέμα, όπως επίσης και μια γωνιά που πρέπει να καλυφθεί απ’ όσους ελέγχουν την εθνική αγορά ακινήτων.
Όταν εφαρμόζεται αυτή η δημόσια πολιτική, με ξεκάθαρες υλικές συνέπειες, είναι ύποπτο το ότι η συμμόρφωση με αυτά τα standards δεν είναι σύμφυτη ή προσαρμοσμένη στη συγκεκριμένη πραγματικότητα μιας περιοχής, προκαλώντας μια σειρά από αποτυχίες και δυσφορία σε όσους απευθύνονται τα μέσα αυτά.
Ειδωμένο από μιαν άλλη οπτική, είναι σαφές πως οι καλές προθέσεις δεν είναι ίδιον όσων αποφασίζουν να διεκπεραιώσουν ένα project σαν αυτό, δικαιολογώντας το ως ανάγκη να “βελτιώσουν” τις μετακινήσεις στην μητροπολιτική επικράτεια, και φέροντας στην επιφάνεια τα εμφανή συγκοινωνιακά προβλήματα που υφίστανται σε άλλες μεγάλες πόλεις κι απομονωμένες περιοχές. Όμως, κάτι τέτοιο δεν οφείλεται σε έλλειψη πληροφόρησης · μια επένδυση τόσο μεγάλου βεληνεκούς δικαιολογείται μόνο με τα ανάλογα κέρδη, και, για να συμπορευτεί με τα διεθνή standards, ο εκσυγχρονισμός των συγκοινωνιών στο Σαντιάγο συμβαίνει αναλογικά με την αύξηση της παραγωγικότητας που καρτερεί το πλουσιότερο 1%, κέρδος που δε θα μπορούσε να προσφέρει άλλη πόλη, κάτι που θα καθιστούσε αδικαιολόγητη μια τέτοια επένδυση.
Αυτή, μα και άλλες αλλαγές που εφαρμόστηκαν, οδήγησαν στο να στραφεί η προσοχή του ΟΟΣΑ στη Χιλή το 2007, και στην υλοποίηση της ένταξής της το 2009 -όταν κι έγινε επίσημα- με αντάλλαγμα περαιτέρω μεταρρυθμίσεις.
Η σημασία της ένταξης της Χιλής σ’ αυτό το διεθνές forum έγκειται στην κατηγορηματική διακήρυξη της πολιτικής και οικονομικής συνεργασίας αναμεταξύ των χωρών που το συναποτελούν, κάτι που τα μέλη της αποκαλούν “ανταλλαγή εμπειριών”, πραγματοποιώντας οικονομικές προβλέψεις σε τόνο “συμβουλευτικό” για τα μέλη της. Στην πράξη, συνιστά μια επιχειρηματική κόγχη για την κυρίαρχη κάστα κάθε κράτους-μέλους, και εντός του, όπως και εντός διάφορων άλλων διεθνών οργανισμών, αποφασίζεται το μέλλον κάθε επικράτειας, αποσκοπώντας στην ανάλογη ενίσχυση των αρμών της οικονομίας της αγοράς.
Όσο ανώδυνες κι αν φαντάζουν για κάθε μέλος αυτές οι ερμηνείες τούτων των λειτουργιών, οι τελευταίες έχουν σαφείς υλικές και καθημερινές συνέπειες στη ζωή κάθε προσώπου, όπως επίσης και μη αναστρέψιμες αλλαγές στη διαμόρφωση του εκάστοτε μέρους, όπου, με προοδευτικά και μικρά βήματα, ενισχύουν την τάξη, την ανισότητα και την υπάρχουσα βίαιη συνθήκη.
Όσον αφορά το σύστημα μεταφορών του Σαντιάγο, θα μπορούσε ν’ αποτελεί ένα μικρό γρανάζι στο εξαιρετικά ευρύ σύμπαν των αποφάσεων που λαμβάνονται στο πλαίσιο της διεθνούς πολιτικής. Η επίθεση με αυτόν τον τρόπο φαίνεται ίσως μικρή, είναι όμως ξεκάθαρο πως σε αυτήν την κλίμακα υλοποιούνται αποφάσεις που ενδεχομένως να έμοιαζαν υψιπετείς κι ανέφικτες. Η καθημερινή ανάπτυξη είναι το πεδίο όπου η εξουσία και το κεφάλαιο πραγματώνουν τις κινήσεις που τα διαιωνίζουν, και είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε πως δεν υπάρχουν απρόσιτοι στόχοι · δράσεις χαμηλής-έντασης βίας δε θα έχουν τρομερό αντίκτυπο σε μια απόφαση τέτοιας εμβέλειας, θα την παρακωλύσουν, όμως, και θ’ αναδείξουν τις αντιφάσεις της · είναι μια υπενθύμιση πως δεν τους ανήκουν τα πάντα.
Μπροστά σε μια επίθεση στην Transantiago ή στο συγκεκριμένο Δίκτυο, υπάρχουν εκείνοι που ενοχλούνται απ’ την επίδραση που μπορεί νά ‘χει κάτι τέτοιο στην καθημερινότητά τους · ο μηχανισμός φροντίζει ώστε η ρουτίνα των πολιτών ν’ αποζητά τον έλεγχο και την τάξη, δίχως εναλλακτικές, αγνοώντας πως σε αυτό ακριβώς το υλικό πεδίο χτίζεται και παγιώνεται η κοινωνική κυριαρχία. Να λοιπόν γιατί συνεχίζουμε τα τελευταία χρόνια ν’ αναλαμβάνουμε δράση ενάντια στο σύστημα συγκοινωνιών · μέσω της εμπλοκής μας στις οδομαχίες μάς έχει δοθεί η δυνατότητα να είμαστε παρόντες στην πυρπόληση οκτώ λεωφορείων, δράσεις πλήρως έγκυρες.
ΙΙΙ. Δρούμε αναλόγως
Στις 22 Μάρτη, η παρουσία του Bolsonaro και άλλων εντολοδόχων λακέδων στη σύνοδο PROSUR (Συνάντηση για την Πρόοδο και την Ανάπτυξη της Νοτίου Αμερικής), που έλαβε χώρα στη μητροπολιτική επικράτεια, κατέληξε σε κάλεσμα για διαδήλωση άρνησης της παρουσίας τους στο Paseo Bulnes, κοντά στα Κυβερνητικά Ανάκτορα. Χωθήκαμε σε κάμποσες καταστροφές, βανδαλισμούς, λεηλασίες, οδοφράγματα και σαμποτάζ που επήλθαν απ’ τη διαδήλωση αυτή.
Στις 29 Μάρτη, ήμασταν μέρος μιας νέας μάχης κάπου στο Σαντιάγο, συμμετέχοντας σε οδομαχίες και οδοφράγματα.
Τον μήνα του Απριλίου, δράσαμε παρέα με συντρόφια σε καρτέρι ενάντια στους Carabineros της Χιλής (Χιλιανή εθνική αστυνομική δύναμη), που πραγματοποιήθηκε με σφαίρες κι εμπρηστικούς μηχανισμούς. Ένα οδόφραγμα χρησιμοποιήθηκε ως δόλωμα για να προκαλέσει την άφιξη της αστυνομίας στο σημείο, ενόσω τους περιμέναμε καβατζωμένοι σε άλλο μέρος, πράγμα που αποτέλεσε τον παράγοντα επιτυχίας της ένοπλης επίθεσης, καθώς ο πρώτος πυροβολισμός, που συνέβη από μόλις 5 μέτρα απόσταση, ισοπέδωσε έναν αστυνομικό, ο οποίος έπεσε στο έδαφος και δέχθηκε βοήθεια απ’ τους μίζερους συναδέλφους του, οι οποίοι εισέπραξαν βροχή εμπρηστικών μηχανισμών, καθώς σκαρώναμε τη διαφυγή. Η δράση αυτή, που πραγματοποιήθηκε ως σύμπραξη μαχητών του αντάρτικου πόλης, δεν είχε απήχηση στα “επίσημα” media, είχε όμως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Στις 20 Απρίλη, ήμασταν μέρος μιας νέας μάχης, σε μια δράση ενορχηστρωμένη από περισσότερους μαχητές του αντάρτικου πόλης, εις μνήμιν των ανταρτών Erick Rodríguez και Iván Palacios, στην κοινότητα Quinta Normal, όπου ορθώθηκαν οδοφράγματα, και μια νέα ένοπλη επίθεση έλαβε χώρα ενάντια στους Carabineros της Χιλής, ενώ ήταν υπόθεση δευτερολέπτων ν’ αρπαχθεί και να πυρποληθεί πλήρως ένα λεωφορείο της Transantiago.
Την 1η Μάη, ήμασταν μέρος μιας νέας μάχης στο κέντρο της πρωτεύουσας, συμετέχοντας στο ριζοσπαστικό κάλεσμα για διαδήλωση, η οπόα και κινήθηκε μέσω της Alameda. Συνεισφέραμε σ’ αυτό μέσω των οδομαχιών που άφησαν πίσω αμέτρητες καταστροφές, βανδαλισμούς, οδοφράγματα και σαμποτάζ.
Τον Μάη, απαλλοτριώσαμε πυρομαχικά ξανά, για να ενισχύσουμε το ταπεινό μας οπλοστάσιο. Τα υλικά που αποκτήθηκαν σε κάποιο σημείο, μεταφέρθηκαν απ’ το Σαντιάγο ακριβώς τη στιγμή όπου η αστυνομία διεξήγαγε μαζική επιχείρηση στην πόλη, πολλαπλασιάζοντας τους ελέγχους στοιχείων και οχημάτων, όπως επίσης και τις περιπολίες στον αέρα και στο έδαφος, γεγονότα που είχαν επαναληφθεί λίγο καιρό πριν, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο κύμα συλλήψεων για παράνομη κατοχή όπλων και ναρκωτικών, ζήτημα που οφείλουμε νά ‘χουμε υπόψιν.
Στις 3 Αυγούστου, ήμασταν μέρος της διαδήλωσης στη μνήμη του συντρόφου Kevin Garrido στην κοινότητα Pedro Aguirre Cerda, και σε μια επιχείρηση ενορχηστρωμένη και συνοργανωμένη από πολλούς μαχητές του αντάρτικου πόλης, πραγματοποιήθηκαν κάμποσες ένοπλες επιθέσεις ενάντια στους Carabineros της Χιλής, ενώ αρπάχθηκε ξανά ένα λεωφορείο απ’ τις συγκοινωνίες της πρωτεύουσας και παραδόθηκε πλήρως στις φλόγες.
Για να συμπληρώσουμε τη θεματική τούτη που αποτελείται απ’ την παράθεση των συλλογικών μας δράσεων, αναζωπυρώνουμε την ιδέα που αναπτύχθηκε στην πρώτη θεματική του κειμένου αυτού, διασαφηνίζοντας πως οι πραγματωμένες επιθέσεις ήταν δυνατό να συμβούν χάρη στη σύμπραξη και τη συμμετοχή περισσότερων συνενόχων στον πόλεμο, μεταξύ των οποίων βρίσκονται αδερφοί και αδερφές που είναι παρόντες απ’ όταν το συγκεκριμένο project ξεκίνησε να παίρνει μορφή το 2015. Απ’ τη στιγμή εκείνη, τα συντρόφια έχουν πραγματώσει μια εκρηκτική επίθεση στην εταιρεία Chilectra τον Οκτώβρη του 2015, μια εμπρηστική επίθεση ενάντια σε λεωφορείο της Transantiago τον Νοέμβρη του 2015, και τέλος, δημοσίευσαν μια διακήρυξη όπου εκφράζουν απειλές και βρισίδια, καλώντας για επίθεση τον Γενάρη του 2016. Η δράση αυτή είναι μέρος της αντι-πολιτισμικής μας οπτικής, που συνέχισε να αντανακλάται εμπράκτως μέσω των Δυνάμεων για το Ξέβρασμα του Πολιτισμού.
Προτού ολοκληρώσουμε, στέλνουμε έναν χαιρετισμό γεμάτο δύναμη και ζωντάνια στον σύντροφο Juan Aliste, ο οποίος αντιστέκεται στον εγκλεισμό της φυλακής με αξιοπρέπεια και διαρκή πολιτική δραστηριότητα, όπως κάνει κι ο σύντροφος Marcelo Villarroel, ο οποίος αντιμετωπίζει την ασυνήθιστη αθλιότητα που ασκεί το δικαστικό σύστημα ενάντια στην εξέγερση, κάτι που αναζωογονεί κι ενισχύει τη δυναμική της μιλιταριστικής δικαιοσύνης, μόνη χρησιμότητα της οποίας, εν καιρώ δημοκρατίας, είναι να περιορίζει την αυτόνομη κίνηση προς την ανατροπή, την οποία είναι ανίκανη να κατασιγάσει.
Τέλος, μνημονεύουμε όλους και όλες όσες με τις δράσεις τους έχουν δώσει ζωή στις ιδέες της εξέγερσης και της λευτεριάς, κάνοντας το πέρασμα απ’ τη σφοδρή κριτική ενάντια στην τάξη που προσπαθεί να μας διαλύσει, στην επίθεση ενάντια στην υλικότητα που την ενδυναμώνει ανά διάφορους καιρούς και περιοχές: Michele Angiolillo, Herminia Concha, Sebastián Oversluij, Javier Recabarren, Santiago Maldonado, Heather Heyer, Mikhail Zhlobitsky και Kevin Garrido.
Να οξύνουμε τις οδομαχίες και το νέο αντάρτικο πόλης!
Φωτιά, σφαίρες και ιαχές ενάντια στην εξουσία, τις δομές της και τα τσουτσέκια της!
Όλα συνεχίζονται … Θα επιστρέψουμε!
Ανταγωνιστικοί Πυρήνες του Νέου Αντάρτικου Πόλης
Πυρήνας Karr-kai
Δυνάμεις για το Ξέβρασμα του Πολιτισμού
Εξεγερτικό Στήριγμα “Ira & Complot” – FAI / FRI
Πηγή: AMW English
Μετάφραση: Δ.Ο. Ragnarok
Leave a Reply