Σάββατο 10 Αυγούστου 2019
Γεια σε όλους και όλες!
Έχει περάσει κάτι παραπάνω από ένας μήνας από τότε που συλληφθήκαμε οι τρεις απ’ το Παγκάκι του Πάρκου και, σε δεύτερο χρόνο, δύο από εμάς βρίσκονται υπό κράτηση. Στο γράμμα αυτό, θα ήθελα να περιγράψω λίγο την προσωπική μου κατάσταση εδώ στη φυλακή. Δεν μπορώ να πω τίποτα σχετικά με τις κατηγορίες και την πρόοδο των νομικών διαδικασιών, επειδή τα άτομα που εμπλεκόμαστε δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε αναμεταξύ μας. Μπορώ μόνο να συμφωνήσω με τη συμβουλή να μην ενδίδουμε σε εικασίες, κουτσομπολιά και πανικό.
Η αλληλεγγύη κι η στήριξη που λαμβάνουμε εδώ πέρα είναι κάτι το πανέμορφο και μαγευτικό. Τα τόσα γράμματα, τα λόγια των χαιρετισμών, οι φωτογραφίες κι οι συγκεντρώσεις μάς δίνουν δύναμη και κουράγιο. Είστε εκπληκτικοί.
Τώρα, προληπτική κράτηση. Αυτό σημαίνει, εδώ, τουλάχιστον κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών, 23 ώρες εγκλεισμού σε 10 τετραγωνικά μέτρα, μ’ ένα κρεβάτι, ένα τραπέζι, μια καρέκλα, μια ντουλάπα, τουαλέτα και νιπτήρα. Μια ώρα προαυλισμός στην αυλή, στην περίπτωσή μου παρέα με τους άλλους κρατουμένους στον όροφό μου, είτε το πρωί είτε το μεσημέρι. Ξυπνάμε στις 6:30 από ‘να δυνατό κουδούνι, το μεσημεριανό είναι στις 11.30, το βραδινό σερβίρεται στις 16:30, και πρέπει επίσης να περισσέψει και για πρωινό, γιατί το πρωί υπάρχει μόνο ζεστό νερό ή τσάι. Το φαγητό επαρκεί ίσα για να την παλέψεις, όσοι όμως θέλουν μια ισορροπημένη διατροφή εξαρτώνται απ’ την “καντίνα”, για ν’ αγοράσουν πράγματα απ’ τη φυλακή. Κάθε Τετάρτη, οι λίστες με τις παραγγελίες, στα γερμανικά, συγκεντρώνονται ως την επόμενη μέρα. Το Σάββατο έρχεται η παραγγελία μας. Δεν τα λες φθηνά, και πληρώνονται με χρήματα απ’ τον λογαριασμό μας στη φυλακή. Εκεί είναι μαζεμένα τα χρήματα που είχαμε στις τσέπες μας την ώρα της σύλληψης, τα χρήματα που μας στέλνονται απ’ έξω, και τα αμελητέα μεροκάματά μας, αν δουλεύουμε κατά τη διάρκεια της προληπτικής κράτησης. Σε αντίθεση με την κράτηση που έπεται της καταδίκης, εδώ η δουλειά δεν είναι υποχρεωτική, και δουλεύουμε κυρίως σε υπηρεσίες της φυλακής – μαγείρεμα, καθάρισμα, βάψιμο, πλυντήριο…
Άλλα “προνόμια” -ένα νοικιασμένο ραδιόφωνο, μια νοικιασμένη τηλεόραση, η συμμετοχή σε αθλητικές ομάδες, σε κύκλους συζήτησης, σε μαθήματα, κλπ.- πρέπει να ζητηθούν απ’ τον διευθυντή του σχολείου και, φυσικά, όλη αυτή η γραφειοκρατία της φυλακής λειτουργεί μόνο στα γερμανικά. Η διαδικασία έγκρισης των συγκεκριμένων αιτήσεων διαρκεί τουλάχιστον κάποιες βδομάδες. Οι δεσμοφυλάκοι είναι εξαιρετικά απότομοι, και πρέπει να μυρίζονται κάθε πληροφορία απ’ την καθημερινή ζωή στη φυλακή, οι ερωτήσεις τούς τσατίζουν κι αποκρίνονται απρόθυμα και με θυμό · λίγοι μόνο μιλούν αγγλικά.
Η διαδικασία καταγραφής -που περιλαμβάνει γυμνό σκύψιμο, την πρώτη νύχτα σε “κελί επιτήρησης”, όπου βγάζεις τα πολιτικά σου ρούχα και σε βάζουν σ’ ένα κελί όπου τα φώτα μένουν ανοιχτά όλη νύχτα- όπως επίσης κι ο αγχωτικός μαραθώνιος μες στις εγκαταστάσεις (της φυλακής), φαίνεται σα μια τελετή μύησης, η οποία πρέπει να σε κάνει να κατανοήσεις πως τώρα είσαι μέρος μιας δικαστικής διαδικασίας που πρέπει ν’ αποδόσει δικαιοσύνη, τίποτ’ άλλο. Μια εξευτελιστική εμπειρία. Αφού σκοτεινιάσει στο κελί επιτήρησης μπορεί κανείς να πάρει πίσω τα πολιτικά του ρούχα · αυτή είναι πιθανώς μια μικρή εξαίρεση, διότι σε πολλές άλλες φυλακές προσωρινής κράτησης ο κανόνας είναι να φοράς τα ρούχα των εγκαταστάσεων.
Η σαφής πλειοψηφία των ανθρώπων που γνωρίζω εδώ βρίσκεται έγκλειστη για αδικήματα που σχετίζονται με ναρκωτικά ή με υποτιθέμενα αδικήματα που σχετίζονται με ναρκωτικά, και είτε δεν έχουν γερμανικό διαβατήριο, είτε έχουν και κάποια ακόμα εθνικότητα πέραν της γερμανικής, κάτι που κάνει ξεκάθαρο το επικίνδυνο της υπόθεσης. Οι κρατούμενοι που δε μιλούν γερμανικά εκτίθενται συχνά στην αλαζονική αδιαφορία των δεσμοφυλάκων, οι οποίοι πολλές φορές έχουν ρατσιστικές αντιλήψεις. Τις πρώτες μέρες, η γραφειοκρατία της φυλακής ήταν ήδη αρκετά αδιαφανής για ‘μένα, κάτι το σύνηθες για το φαντασιακό της γερμανικής τάξης. Καθίσταται αρκετά σαφές πως ο νομικά διατυπωμένος σκοπός της προληπτικής κράτησης -ο οποίος είναι να βεβαιώνει πως τα άτομα που προξενούν ανησυχία για την “ομαλή διεξαγωγή της διαδικασίας” βρίσκονται εδώ- είναι ένα μόλις απ’ τα χρήσιμα στοιχεία της προληπτικής κράτησης.
Σκοπός αυτών των κακοποιητικών συνθηκών, των οποίων το επίπεδο μπορώ μόνο μερικώς να περιγράψω εδώ πέρα, είναι ξεκάθαρα η μέγιστη ανασφάλεια, ο εξευτελισμός, η απομόνωση κι η πειθάρχηση. Αυτό συμβαίνει ιδιαιτέρως τις πρώτες λίγες βδομάδες – προτού να μπορούμε να τηλεφωνούμε, να γράφουμε γράμματα, να μιλάμε · για πολλές μέρες, μπορεί κανείς να στείλει σε κάποιον άλλο με μόνον ένα μολύβι κι ένα χαρτί, για 23 ώρες. Η πρώτη ευκαιρία να βγούμε εκτός φυλακής είναι δυο βδομάδες μετά τον εγκλεισμό. Καμία έκπληξη, λοιπόν, που είναι ακριβώς αυτές οι πρώτες βδομάδες που κάνουν τη φυλακή ένα εργοστάσιο που δουλεύει εύρυθμα για τους σκοπούς της παραγωγής κατηγοριών (συχνά ψευδών), ομολογιών (συχνά βεβιασμένων) και επιτυχημένων (για το Κράτος) καταδικαστικών αποφάσεων. Με τον τρόπο τούτο, το σύστημα αυτό διαρκώς νομιμοποιείται.
Πέραν απ’ τα άτομα που φυλακίζονται εδώ ενόσω τρέχουν οι (δικαστικές) διαδικασίες, και τα οποία βγαίνουν γρήγορα επειδή ομολογούν, μεταπείθονται, ή επειδή οι προκαταρκτικές ακροάσεις δείχνουν επιείκεια, γνωρίζω εδώ πολλούς κατάδικους στους οποίους επιβάλλεται μια μορφή καταβολής προστίμου, αποκαλούμενη “υποκατάστατη τιμωρία”. Όποιος δεν πληρώνει το πρόστιμο, ως έναν βαθμό δέχεται ένταλμα φυλάκισης και, στον επόμενο έλεγχο απ’ την αστυνομία, καταλήγει μέσα. Μια μέρα υπό κράτηση, λοιπόν, έχει και μια προκαθορισμένη καθημερινή κοστολόγηση · έχω ακούσει αριθμούς μεταξύ 6 και 10 ευρώ ανά μέρα. Οι τυχεροί έρχονται σ’ επαφή με φίλους ή συγγενείς, οι οποίοι πληρώνουν τότε ολόκληρο το πρόστιμο ή ένα μέρος του, το οποίο αφαιρείται απ’ τη διάρκεια του εγκλεισμού. Όσοι δεν έχουν κανέναν, εκτίουν την ποινή τους στη φυλακή. Τα άτομα που βρίσκονται υπό κράτηση με κάποια εναλλακτική καταδίκη, δεν επιτρέπεται να δουλεύουν, ακόμα κι αν πολλά απ’ αυτά θα το ήθελαν, ώστε ν’ ανταλλάξουν τις πενταροδεκάρες με λίγες μέρες λευτεριάς που καρτερούν.
Η λίστα των πιθανών παραδειγμάτων, ανέκδοτα που μόνο να εξοργίσουν μπορούν, είναι φυσικά αρκετά μεγάλη και πέραν των σκοπών του παρόντος γράμματος.
Αν ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά, θα παρατηρήσουμε πως το επιχείρημα που χρησιμοποιείται συχνά, ότι η φυλακή είναι καθρέφτης της κοινωνίας, είναι αδιαμφισβήτητα σωστό. Δεν είναι μοναχά ότι αντικρύζω την ίδια δειλία, τον ίδιο ρατσισμό, την ίδια έλλειψη αλληλεγγύης και την απάθεια που συναντούμε κι έξω. Οι ίδιοι μηχανισμοί αποκλεισμού, προνομίων, πειθάρχησης, καταναγκασμού κι εκμετάλλευσης, οι οποίοι καλύπτουν τούτον τον υποστηρικτικό ρόλο για την τάξη αυτού του κόσμου, συγκεντρώνονται εδώ σα νά ‘ταν κάτω από μεγεθυντικό φακό. Για να ενσταλλάζεται στους εγκλείστους εδώ, και με έναν έντονο τρόπο, το πώς πρέπει να κινούνται σωστά.
Το γεγονός ότι λογικές όπως η κοινωνική ενσωμάτωση, η πειθάρχηση (ή τα πειθαρχικά μέτρα) ή η ορθή συμπεριφορά, απαντώνται σχεδόν σε όλους τους καταναγκαστικούς θεσμούς αυτής της κοινωνίας -είτε είναι το σχολείο, το γραφείο, το εργοστάσιο, οι κοινωνικές υπηρεσίες (σε πολλές περιπτώσεις, σίγουρα όχι σε όλες), είτε ακόμα κι η φυλακή- και το ότι όλες αυτές έχουν ένα μιλιταριστικό background, αποκαλύπτει πως καμιά απ’ αυτές τις εκφάνσεις της κυριαρχίας και του ελέγχου δεν μπορεί να εκλαμβάνεται ως ανεξάρτητη απ’ τις άλλες.
Όσες έχουν δομικό πρόβλημα με την εξουσία και την κυριαρχία, αν δεν έχουν στο μυαλό τους μια ιδεολογικώς διαφορετική εκδοχή μιας καταναγκαστικής και πειθαρχικής κοινωνίας, δε θά ‘πρεπε να σιωπούν για τέτοιους συσχετισμούς.
Όταν το κράτος μάς φυλακίζει, ως εναντίους στο καθεστώς του, το πράττει για τους ίδιους λόγους για τους οποίους θα φυλάκιζε τον άστεγο που δεν πλήρωσε το πρόστιμο για μια vodka στο σούπερ μάρκετ, ή εκείνους που, λόγω του πού έτυχε να γεννηθούν και του οικογενειακού τους ονόματος, υποτίθεται ανήκουν στην επίπλαστη “μεγάλη αραβική οικογένεια”, και καταδικάζονται σε πολύ βαρύτερες ποινές απ’ ότι οι ξανθοί συνεργοί τους.
Το να δένεσαι με συγεκριμένους κρατουμένους και να νιώθεις αλληλεγγύη μαζί τους, είναι αρκετά κατανοητό και, για εμένα, αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο μιας αλληλεγγύης αληθινής, η οποία πρέπει να διέπεται από έναν χαρακτήρα αμοιβαιότητας. Όμως, μια κουλτούρα στήριξης των εγκλείστων και αρωγής προς όσες επηρεάζει η καταστολή, θά ‘πρεπε νά ‘χει ως προτεραιότητα την περαιτέρω ενσωμάτωση των κατασταλτικών επιθέσεων του κράτους σε μια γενική ανάλυση των σχέσεων κυριαρχίας.
Ο εγκλεισμός μας δεν είναι μια επιμέρους αδικία, αλλά μια αναγκαία συνέπεια της λογικής με την οποία λειτουργεί αυτός ο κόσμος. Και πρέπει να βάλουμε ένα τέλος στη λογική αυτή, για την απελευθέρωση όλων μας!
Μια ζεστή κι υποστηρικτικη αγκαλιά!
Ώσπου όλα νά ‘ναι λεύτερα!
Ένας εκ των 3 απ’ το Παγκάκι του Πάρκου
Πηγή: https://www.amwenglish.com/articles/letter-from-one-of-the-park-bench-3-from-holstenglacis-prison/
Μετάφραση: Δ.Ο. Ragnarok
Leave a Reply