«Κάθε λύση φαίνεται ασήμαντη σ’ αυτόν που δεν καταλαβαίνει το πρόβλημα» Nicolás Gómez Dávila
«Τι κρίμα οι βλάκες να είναι τόσο σίγουροι, και οι έξυπνοι τόσο διστακτικοί!» Bertrand Russell
«Δεν μπορείς να κόψεις στα μέτρα σου τις καταστάσεις που αντιμετωπίζεις στη ζωή, αλλά μπορεί να κόψεις στα μέτρα σου τη στάση και τη νοοτροπία σου για να αντιμετωπίσεις αυτές τις καταστάσεις» SigSiglar
Αδερφέ/ή, όπου και αν πηγαίνεις κουβαλάς τα βάρη σου και πάνω από όλα δεν μπορείς να απαλλαγείς από τα όποια κιλά έχεις την εκάστοτε στιγμή. Εκτός και αν ακρωτηριάσεις μόνος σου ένα παράπλευρο κομμάτι του Είναι σου, αλλά -πίστεψε με- κάτι τέτοιο δεν ενδείκνυται για πλείστους λόγους. Αρκετές πληγές και απώλειες έχει καταγράψει ο πιο πρόχειρος αριθμομετρητής της συνείδησής μας… Εκεί στο ψηλότερο σημείο της προαιώνιας γέφυρας, που έχτισαν με τα δικά τους χέρια -πεισμωμένοι για άγνωστο λόγο- άνθρωποι που εκπροσωπούσαν τις πιο εργασιομανείς πτυχές ενός κάργα λουφαδόρικου είδους, πατάς το pause και το στίγμα του gps σου παραμένει σταθερό. Δεν είναι κακό αυτό! Μπορεί κάποιοι να σκεφτούν πως απενεργοποίησες -με την πρόθυμη βοήθεια του πιο χρήσιμου ή της πιο χρήσιμης σου συγκατοίκου- το μηχανισμό της Ψυχής για να απελευθερώσεις το σώμα σου.
Ακόμα και αν έγινε το αντίθετο, οι συνθήκες είναι υπέρ σου. Εκμεταλλεύσου τις! Μένεις όρθιος/α εκεί και δεν αισθάνεσαι το χειρότερο, παρότι δεν είσαι τόσο καλά, όσο θα σου υπαγόρευε ο εαυτός σου. Όχι, γιατί το λες, αλλά γιατί ισχύει! Θα προτιμούσες το πάρκο να μην ήταν άδειο, ή να μην ήταν κατεστραμμένο, γιατί ο πόθος σου είναι η καταστροφή να αφορούσε σε κάθε τι το άδειο σε αυτήν την πουτάνα τη ζωή -εκτός του πάρκου, γιατί ο βηματισμός της χήνας δικαίως σου μοιάζει προτιμότερος από τα σαθρά περπατήματα των μέτριων… Κατάλαβες, όμως, πως οι ατομικές προθέσεις δεν μπορούν να βιάσουν τη λογική;
Αν κοιτάξεις ψηλά θα δεις σύννεφα -χωρίς ο υδροφόρος ορίζοντας να προμηνύει κάποια όξινη βροχή-, αν κοιτάξεις πίσω θα διαπιστώσεις ένδοξες στιγμές, στις οποίες οφείλεις να επενδύσεις στο χρηματιστήριο του αυτοσεβασμού, χωρίς να είναι απαιτητό να τις μετατρέψεις σε ψηφιακό αρχείο… Και, αν κοιτάξεις μπροστά; Πριν προσπαθήσεις να δεις το παραμικρό, δες μέσα σου. Ηρέμησε. Χαλάρωσε. Chillout, που λένε και οι νεόκοποι εκμοντερνιστές-όψιμοι διαφημιστές της πραμάτειας των άπειρων συγκαμένων εγκεφαλικών κυττάρων των σύγχρονων ανθρώπινων τύπων, που θυμίζουν ποτάμι που ξεχείλισε – αλλά τα νερά του κατευθύνονται στα φρεάτια των μητροπολιτικών κωμειδυλλίων, με την ευκολία που σπουδαία λόγια προφέρονται από γελοία στόματα… Μην αισθάνεσαι την ανάγκη να υπερασπιστείς τον εαυτό σου για τίποτα.
Εγώ, που στα λέω αυτά, πολλάκις τραντάζομαι και αργώ να γαληνεύσω. Το ομολογώ, χωρίς να έχω κανένα περίστροφο στον άσπρο κρόταφο της πλήξης μου… Ίσως, μόνο όταν ξεχνιέμαι με τις ενέσεις που γίνονται με δανεικές σύριγγες, ή απλά όταν κοιμάμαι σε κρεβάτια που τα σεντόνια τους έχουν τον ιδρώτα των πνευματικών μου συγχύσεων και το αίμα των σωματικών μου αποστασιών… Αλλά, δεν ξέρω, και μάλλον δεν θέλω να μάθω, πού στο διάβολο βρίσκω τη δύναμη, δεν απαντάω πια ποτέ σε τέτοιες ερωτήσεις. Γιατί, μέσα σου, βρίσκονται οι απαντήσεις που σε αφορούν. Δες τες με τα μάτια της κουκουβάγιας, με το βλέμμα της ύαινας, με τη δύναμη της αρκούδας, με την υπεροψία του αετού, με την πονηριά του γερακιού, με την ταχύτητα του τσιτάχ, μα και με την αποτελεσματικότητα του τσακαλιού. Σφίξε τη γροθιά, βγάλε τη τσίμπλα από την ψυχή, και καθάρισε τα ματόκλαδα σου…
Δεν είναι ανάγκη να προτιμάς το Φως του Ήλιου από το Φως του Φεγγαριού. Μάθε, απλά, στο σκοτάδι να κρατάς τα δικά σου κεριά και τον δικό σου αναπτήρα, για να μπορείς να πλησιάζεις τα διάσπαρτα τζάκια του διαρκούς Χειμώνα χωρίς ενοχές και κάθε είδους ντροπές, χωρίς να χρειάζεται να ψάχνεις στα βλέμματα των άλλων ψήγματα της πραγματικής τους εντύπωσης για σένα, χωρίς να σου ζητήσει ποτέ κανείς να φέρεις τα καυσόξυλα… H κατανόηση θα σε προστατεύσει από το κρύο, η αίσθηση του μέτρου θα σε ζεστάνει όσο πρέπει και η προνοητικότητα θα μετατρέψει τις περιοδείες σου σε ταξίδια εκπαιδευτικά και αναψυχής, συνάμα.
Μόνο τότε ο Άτλαντας θα ανοίγεται και θα ξεφυλλίζεται από σένα, ενώ -κατά τα φαινόμενα- θα μπορείς να απολαμβάνεις το γαλάζιο του χαρτιού, νιώθοντας τη δροσιά της αύρας και του αλάτινου νερού του πραγματικού φυσικού τοπίου. Και θα φαντάζεσαι -με περίσσεια χαρά- το εγώ σου να περπατάει -αντιγράφοντας ακόμα και το χαμαιλεοντισμό των ηρώων των πιο σπουδαίων έργων του χτες- στα δάση των βουνών, αυτών που αποτυπώνει σε κλίμακες ο γεωγραφικός οδηγός, που «απαλλοτρίωσες» από το πολυσύχναστο πολυκατάστημα του κέντρου της Ακαλαισθησίας και της Ανεπάρκειας… Έχοντας αφήσει πίσω σου κάθε τι το λούτρινο, για να έχουν κάτι να παίζουν αυτοί που έχουν εθιστεί να κρατάνε πάντα στα χέρια τους τα Ευαγγέλια της ένδειας και της μαζικής παράνοιας… Οι ήχοι των λέξεων είναι αυτοί που θα ανεβάσουν τις κουρτίνες, οι ήχοι των πράξεων είναι αυτοί που θα σε κάνουν να απολαύσεις το θεατρικό έργο, ακόμα και αν δεν μπορείς να αναγνωρίσεις τους ηθοποιούς, λόγω του θολώματος, που προκαλεί η κάπνα της πρόζας και του κακοκαρδισμένου από έωλες ψυχές.
Μην αγνοείς ποτέ, όμως, πως ενώ μπορεί τις λευκές κουρτίνες της αβασάνιστης προβολής ενίοτε να τις ανεβάζουν και να τις κατεβάζουν πολλά χέρια λερώνοντας τες, η απόλαυση παραμένει ατομική υπόθεση -ακόμα και αν τα χέρια σου δεν είναι καθαρά… Και αν έσπασες συνειδητά και με απύθμενο μένος, σε ανύποπτη στιγμή, το παλιό βιολί σου, μην ξεχνάς πως μπορείς να βρεις άλλο και μάλιστα να δεθείς περισσότερο μαζί του. Γιατί, τότε, θα κοιτάς τη ζυγαριά και θα χαμογελάς, πίνοντας «στην υγειά» των σπασμένων βιολιών των άλλων και ψάχνοντας εναγωνίως ένα μολύβι για να καταγράψεις τις καινούριες αρμονίες της πιο ώριμης μουσικής που εμπνεύστηκες ποτέ…
Για τελευταία φορά,
Ορνέλα Μπλακ
Πηγή: Inter Arma Απρίλιος 2014
Leave a Reply