Tο τελευταίο διάστημα πραγματοποιήθηκαν παρεμβάσεις με τρικάκια, σπρέι, πανό, ενάντια στο θεσμό της μισθωτής εργασίας. Συγκεκριμένα, στον ΟΑΕΔ στη Λαγκαδά, στον ΟΑΕΔ της Καλαμαριάς, στο ΚΕΚ Τούμπας-Voucher , σε παράρτημα επαγγελματικού προσανατολισμού του φροντιστηρίου ΜΠΑΧΑΡΑΚΗΣ στην Παπαναστασίου, στο γραφείο ευρέσεως εργασίας RESULT και σε παράρτημα της Shell (εταιρεία που χρησιμοποιεί κρατούμενους των αμερικανικών φυλακών ως φτηνό εργατικό δυναμικό)
Link ολόκληρης της μπροσούρας ενάντια στο θεσμό της εργασίας
Περιεχόμενα
Εισαγωγή……………………………….σελ.4
Το Πέρασμα στις Μεταβιομηχανικές Κοινωνίες…σελ.6
Πράσινη Ανάπτυξη………………………..σελ.10
Τεχνολογία: Το Όπλο της Εξουσίας………….σελ.13
Ο Ρόλος της Εργασίας στο Κοινωνικό Πεδίο…..σελ.16
Περί Ελαστικόποιησης της Εργασίας…………σελ.22
Ο Συνδικαλισμός…………………………σελ.24
Προσκόλληση στο Χθες…………………….σελ.26
Εναλλακτικά Μοντέλα Οικονομίας……………σελ.28
Η Καταστροφή των Μέσων Παραγωγής………….σελ.32
Φυλακή και Εργασία………………………σελ.37
Η Ληστεία Ως Όπλο των Επαναστατών…………σελ.40
Αντί Επιλόγου…………………………..σελ.43
*
Η οικονομία, ακόμη και σε πρωτόλεια μορφή, αποτελεί έναν από τους πυλώνες της κυριαρχίας. Η ιεραρχία, η εκμετάλλευση, η καταπίεση, η εξημέρωση και υποδούλωση ανθρώπινων και μη όντων, ο έλεγχος και οι κοινωνικοί ρόλοι, εμφανίζονται από καταβολής των οργανωμένων κοινωνιών, το ίδιο και η ανάγκη του ανθρώπου για κτήση, συσσώρευση αγαθών, συναλλαγές και μετέπειτα εμπόριο. Πολύ πριν τον καπιταλισμό, ακόμη και πριν τη δόμηση των πρώτων κρατών, ο πολιτισμένος κόσμος ύφανε ένα πλέγμα εξουσιών.Το επίδικο όμως για εμάς, είναι η ιχνηλάτηση της χρονικής πραγματικότητας που βιώνουμε, κι όχι να σταθούμε σε αναχρονισμούς. Της πραγματικότητας εκείνης, που επανδώνει το σύγχρονο μαζικό κοινωνικό μόρφωμα, υπαγορεύει κάθε πτυχή της ύπαρξης μας, οχυρώνει το εξουσιαστικό οικοδόμημα στο σήμερα.
Το καπιταλιστικό σύστημα έχει αλλάζει ριζικά τις τελευταίες δεκαετίες, κρατώντας όμως ορισμένα θεμελιώδη στοιχεία του. Βασισμένο στην εκμετάλλευση και στην καταπίεση, θέτει ως αυτοσκοπό τη συνεχή παραγωγή κέρδους, για τη διαιώνιση της οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής ομαλότητας.
Αναγιγνώσκοντας την παρούσα συνθήκη, η μηχανοποίηση και ο αυτοματισμός της ζωής, η δομή του τρόπου των παραγωγικών και καταναλωτικών διεργασιών και ο ρόλος της εργασία, ο πράσινος καπιταλισμός που έχει ενσωματωθεί στο lifestyle των υπηκόων, τα διάχυτα κοινωνικά πρότυπα, η πειθαρχία και η υπακοή, η δυναμική των εξουσιαστικών σχέσεων, αποδεικνύουν την προσαρμοστικότητα του πλέγματος της εξουσίας, που μέσα απο κρίσεις, μεταρρυθμίσεις και καθολικές αλλαγές καταφέρνει να κρατά τα ινια, παραμένοντας ακέραιο και εύρυθμο.
Χωρίς, λοιπόν, να αναπολούμε εποχές προ αμνημονεύτων χιλιετιών, να πέσουμε στην παγίδα ανάλυσης ή εκθείασης των πρωτόγωνων κοινοτήτων ή να ευαγγελιζόμαστε μετεπαναστατικά οράμα και πρωτοπορίες, θα επιχειρήσουμε να κεντροβαρίσουμε στο εδώ και το τώρα, κατανοοώντας τις επικρατούσες συνθήκες και βρίσκοντας τις προοπτικές της ολοκληρωτικής κατάλυσης του υπάρχοντος.
TO ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΙΣ ΜΕΤΑΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙEΣ
Η αναδιάρθρωση του καπιταλιστικού συστήματος, οι ελιγμοί του κεφαλαίου, οι μεταβλητές που δομούν το πλέγμα των κοινωνικών συσχετισμών συνιστούν εν εξελίξει διαδικασίες. Με τη γέννηση των νέων τεχνολογιών και την εισαγωγή τους στους παραγωγικούς τομείς, την ελαστικοποίηση της εργασίας και τη χαμηλή πλέον εξειδίκευση, την ελαχιστοποίηση του κόστους παραγωγής, αλλά και την αναγκαιότητα διεύρυνσης του δικτύου κατανάλωσης, στελεχώνεται, έως ένα βαθμό, το οικονομικό σύστημα του σήμερα.
Από τον πρωτογενή και δευτερογενή, ο δυτικός κόσμος πέρασε ομαλά, στον τριτογενη, τεταρτογενή κ.ο.κ.. Απέναντι από τη γεωργία και τη βιομηχανία, στάθηκαν επάξια οι υπηρεσίες, η δημόσια διοίκηση, ο τουρισμός, οι εφαρμογές οικολογικών συστημάτων, η οργάνωση του ελεύθερου χρόνου, ο εθελοντισμός, η παιδεία κλπ. Από το στενό χωροχρονικό πλαίσιο του εργοστασίου, μεταβήκαμε στον αχανή μητροπολιτικό ιστό, που πλέον μετατρέπεται στο κέντρο της παραγωγικής διαδικασίας των προϊόντων, των υπηρεσιών και των κοινωνικών σχέσεων. Από το χρηματιστικό κεφάλαιο του χθες στο διανοητικό κεφάλαιο του σήμερα, από το αμιγώς εμπορικό στο τεχνολογικό know how, η μηχανή φαίνεται να παραδίδει τη σκυτάλη στον «εγκέφαλο», αφήνεται σε μεγάλο βαθμό στα χέρια της γνώσης. Οι παραπάνω μεταβολές επέφεραν σωρεία αλλαγών στο κοινωνικο-οικονομικό σύστημα, αλλά στην κλασική ταξική πυραμίδα του προηγούμενο αίωνα, σε παγκόσμιο επίπεδο.
Σαφώς και ο βιομηχανικός πολιτισμός δεν έχει εξαλειφθεί ούτε βρισκόμαστε στο σημείο εκείνο που η παραγωγική διαδικασία είναι πλήρως αυτοματοποιημένη. Ακόμη όμως και στις περιοχές που η βιομηχανία κυριαρχεί, η διαχείρηση του κύκλου παραγωγής-κατανάλωσης, αλλά και της εργασίας σηλλήβδην, δεν έχει μείνει αλώβητη από τις μεταβολές του καπιταλισμού.
Εστιάζοντας στο δυτικό κόσμο, η αλυσίδα της παραγωγής έχει ξεφύγει προ πολλού απο το φορντικό μοντέλο, τη θέση του οποίου κατέκτησε η εργασιακή ευελιξία. Το κεφάλαιο, άυλο και μη, δεν περιορίζεται στα στενά όρια των βιομηχανικών μονάδων, παρά εμφανίζεται διάχυτο. Στις βιτρίνες των πολυκαταστημάτων, στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο, στη διασκέδαση, στα ΜΜΜ και πάει λέγοντας. Πέρα από τη μηχανιστική και μαρξιστική αντίληψη περί διπόλου κράτους και κεφαλαίου, η ανάπτυξη και επάνδρωση των κρατών πραγματοποιείται μέσα από τη μισθωτή εργασία, τα τεχνολογικά μέσα , το χρήμα. Στα δομικά αυτά στοιχεία έρχονται να προστεθούν η κατασκευή συνειδήσεων και αξιών, αναγκών και επιθυμιών, διαποτισμένων με την κουλτούρα της κατανάλωσης.
Πλέον κάθε χτύπος του ρολογιού σημαίνει παραγωγικός χρόνος. Όλη η ζωή διαμορφώνεται με τρόπο τέτοιο, ώστε όχι μόνο ο εργάσιμος χρόνος να είναι καπιταλιστικός, αλλά ολόκληρη η μέρα να ανήκει στην οικονομία. Πέρα από τις συνειδητές στιγμές (εργασία, ψώνια), μία από τις παραχωρήσεις της κυριαρχίας είναι ο λεγόμενος “ελεύθερος χρόνος”. Οι ώρες της μέρας ή και της εβδομάδας δηλαδή, τις οποίες θεωρητικά παύεις να είσαι ένα γρανάζι της παραγωγικής μηχανής και την αφιερώνεις σε εσένα και τους/τις “αγαπημένους/ες” σου.
Ο καπιταλισμός ξέρει. Μία “άνθρωπο-μηχανή”, που δουλεύει ασταμάτητα κάποια στιγμή θα “κλατάρει” Έτσι λοιπόν, παραχωρεί ένα διάστημα απαλλαγής. Οι ώρες αυτές, όμως, δεν μπορούν να πάνε χαμένες, με κάποιο τρόπο πρέπει να πέφτει λάδι στη μηχανή, να συνεχίσει να αξιοποιείται και να λειτουργεί. Το λάδι της στην προκειμένη προέρχεται από τη δική μας καταναλωτική συμπεριφορά. Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα. Από τον απλό καφέ, τα χόμπι, το άραγμα σε ένα ζεστό “Cosy” σπίτι. Ό,τι και όπου κι αν κοιτάξουμε γύρω μας βλέπουμε αντικείμενα προς πώληση και πελατειακές σχέσεις. Η ύλη, η γνώση, ακόμα και η επιβίωση.
Τα τελευταία χρόνια, με την τεχνολογία να αγκαλιάζει την κάθε μας κίνηση, ο κλοιός αυτός γίνεται ολοένα και πιο ασφυκτικός και οι έννοιες των όρων αλλάζουν. Σήμερα το εμπόρευμα δεν ταυτίζεται απαραίτητα με το αντικείμενο, κι αυτό γιατί έχουμε ξεφύγει ακόμα και από το καθιερωμένο πλαίσιο της καταναλωτικής διαδικασίας. Πλέον ένα scrolarisma στο διαδίκτυο επιφέρει κέρδος σε πληθώρα κολλοσών, μονάχα μέσα από τις διαφημίσεις. Άλλωστε, η κυριαρχία δε βλέπει το άτομο τόσο ως παραγωγό (με την παλαιά ανάγνωση του όρου) όσο ως καταναλωτή.
Τεράστια έκταση σε όλη αυτή την κοινωνικο-οικονομική μεταρρύθμιση καταλαμβάνει η πληροφορία. Ως υλική ποσοτητα παίρνει χώρο ως προϊόν είτε ως εμπόρευμα είτε ως επικοινωνιακό εργαλείου κοινωνικού ελέγχου είτε ως λειτουργικός συντελεστής των μηχανισμών της κυριαρχίας. Διανύουμε μια εποχή βασισμένη σε ένα δαιδαλώδες σύστημα data-στατιστικών δεδομένων.
Κατέχοντας, λοιπόν, πρωταγωνιστικό ρόλο πια, η πληροφορία συλλέγεται, μετατρέπεται σε προϊόν ή υπηρεσία και διοχετεύεται στην αγορά. Από τις διαδικτυακές έρευνες μέχρι τις “αθώες” διαφημίσεις, το καπιταλιστικό σύστημα φροντίζει να συγκεντρώσει προσεκτικά τις διαθέσεις των καταναλωτών. Κάθε μας κίνηση (ιντερνετική και μη) καταγράφεται και αναλύεται ενδελεχώς για τη διαμόρφωση ενός χάρτη των προσωπικών μας σκέψεων και επιθυμιών. Τί μας αρέσει, με τί συμφωνούμε, πώς σκεφτόμαστε, με ποιά σειρά ιεραρχούμε τις καταναλωτικές μας “ανάγκες” και τελικά τί και με ποιό τρόπο θα μπορούσαν να μας πουλήσουν.
ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ
Εντός αυτού του συνονθυλεύματος ανακατατάξεων προστίθεται ένα κομμάτι ακόμη. Μια νέα “κρίση”, η περιβαλλοντική ήρθε για να αποδείξει πως με τους σωστούς χειρισμούς, τα πάντα μπορούν να σωθούν. Ό,τι “έσπασε” ο βιομηχανικός πολιτισμός τα προηγούμενα χρόνια, έρχεται τώρα να “κολληθεί” από τον επονομαζόμενο πράσινο καπιταλισμό.
Το τεχνοβιομηχανικό σύμπλεγμα, εδώ και κάμποσες δεκαετίες κατασπαράζει το φυσικό και ζωικό κόσμο για να ικανοποιήσει τα οικονομικά του συμφέροντα. Καπιταλισμός και σοσιαλισμός, πάλεψαν κατά την εποχή του Ψυχρού Πολέμου συμβάλλοντας στην επέλαση και ανάπτυξη του. Βαριά βιομηχανία, εξορύξεις πρώτων υλών, πυρηνικά, οπλικά συστήματα έντυναν την τότε περίοδο.Σήμερα όμως, έρχεται να “εξανθρωπιστεί”, να συμβαδίσει με την εποχή και ό,τι αυτή επιτάσσει.
Μέσα από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, βιοκαύσιμα, μονοκαλλιέργειες, ανακύκλωση, περιπλεγμένες έννοιες λειτουργίας, τοποθετήσεις περί περιβαλλοντικής προστασίας, αλλά και πρωτόκολλα όπως του Κιότο, τα τελευταία χρόνια, το εναλλακτικό πράσινο μόρφωμα έχει εδραιώσει την παρουσία του. Το οικολογικό του προσωπείο έχει βοηθήσει τραγικά στην αύξηση του target group του, εντάσσοντας μέσα κι εκείνους που ίσως μάχονταν μια παλαιότερη μορφή του καπιταλιστικού συστήματος, μη φιλική προς το περιβάλλον. Η νέα αυτή ανάπτυξη διατείνεται πως θα επιλύσει το προβλήματα της κλιματικής αλλαγής, των κορεσμένων πηγών ενέργειας, προσφέροντας ταυτόχρονα θέσεις εργασίας, δίνοντας την αίσθηση της συμμετοχής στους ευσυνείδητους που νοιάζονται για την πορεία του πλανήτη, ενώ προλειαίνει το έδαφος για την πρόοδο και περαιτέρω εξάπλωση μεγάλων, ισχυρών κεφαλαίων.
Μέσω διαφόρων “φουσκών” κάθε ευυπόληπτος πολίτης κοιμίζει τη συνείδηση του, θεωρώντας πως ξοδεύοντας λίγα παραπάνω χρήματα ρίχνεται στη μάχη για τη διάσωση του περιβάλλοντος. Όμως, όλο αυτό αποτελεί μια πλάνη, μιας και τις περισσότερες φορές τα προϊόντα αυτά δε χαίρουν κάποιας τρομερά διαφορετικής μεταχείρισης σε επίπεδο ποιότητας. Πάλι παράγονται από καταστρεπτικά για το φυσικό κόσμο εργοστάσια, η ανακύκλωση τους περνά ξανά μέσα από αυτά, ενώ στην περίπτωση των βιολογικών προϊόντων, όλα ψεκάζονται με “εναλλακτικές” χημείες. Είναι η ίδια τραγική ειρωνεία, με την ένδειξη που αναγράφεται στις φωτεινές οθόνες των ΑΤΜ: “Χωρίς απόκομα αναγραφής υπολοίπου, για έναν πράσινο πλανήτη”.
Ένας νέος κόσμος επιλογών και εμπορευμάτων ορθώνεται μπροστά μας, τρομερά επικερδής, αφού πουλά με το κιλό ευαισθητοποίηση και “αφύπνιση”, πλαισιωμένος από χαρούμενους πράσινους υποστηρικτές. Εύπεπτος προς το ευρύ κοινό, που συνεχίζει ακάθεκτο να καταναλώνει μπαμπού ποτηράκια, μεταλλικά καλαμάκια, εναλλακτικούς τρόπους διατροφής, όπως η χορτοφαγία και ο βιγκανισμός, ανανεώσιμη ενέργεια…
(…)
ΠΕΡΙ ΕΛΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ
Χαρακτηριστικό της νέας εποχής του κεφαλαίου αποτελεί η ελαστικοποίηση και η προσαρμοστικότητα. Η χαμηλή εξειδίκευση και η μη καθαρή επαγγελματική κατάρτιση, με εξαίρεση βέβαια εκείνους που θα ακολουθήσουν τον ακαδημαϊκό ή επιστημονικό δρόμο, είναι γεγονός. Ελαστικά και απελευθερωμένα ωράρια, “Λευκές Νύχτες”, Κυριακάτικη εργασία, προγράμματα voucher και κοινωφελούς εργασίας δεσπόζουν στην οικονομία του σήμερα.
Μέσα από αυτές τις μετατροπές, το κεφάλαιο κατάφερε να ξανά-ισχυροποιηθεί (επειτά από την πετρελαϊκή κρίση του ’70) και να επιλύσει και σε μεγάλο βαθμό το ζήτημα της ανεργίας, αφού η ευελιξία λειτουργεί ως δεξαμενή αφομοίωσης των ανέργων και ανειδίκευτων.
Η εργασία άλλαξε τελείως ρότα και μορφή. Συγκεκριμένα, η ψηφιοποίηση και αυτοματοποίηση μεγάλου μέρους του βιομηχανικού παραγωγικού σχηματισμού οδήγησε σε μείωση του εργατικού δυναμικού, χωρίς όμως η αποβολή των εργαζομένων να ισοδυναμεί με έξοδο από τον κόσμο της εργασίας. Πρόκειται απλώς για μια ενδοκαπιταλιστική μεταρρύθμιση, καθώς το εργατικό δυναμικό, ευέλικτο πια διοχετεύεται, βραχυπρόθεσμα μεν άμεσα δε, εκεί που θα φανεί αποτελεσματικό κι έπειτα θα μεταπηδήσει κάπου αλλού, για να προσφέρει. Έτσι, φαίνεται πως μετά από μεγάλες κρίσεις καπιταλιστικό σύστημα και κεφάλαιο, με τη συμβολή της τεχνολογίας μετέβαλλαν τις επικρατούσες περιβαλλοντικές συνθήκες, καταφέρνοντας να ορθοποδήσουν και να κερδίσουν ακόμη περισσότερη δύναμη, δημιουργώντας κάτι εκ νέου.
Κι αν κάποτε η απόδραση από την εργασία ξεκινούσε με το τέλος του 8ωρου, σήμερα κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Πλέον το 24ωρο μπορεί να περιστρέφεται γύρω από τη δουλειά, μιας και υλικά όρια της ξεφεύγουν από εκείνα που κάποτε είχαν οριστεί. Πληθώρα διεργασιών πραγματοποιούνται εκτός του χωρικού της πλαισιού. Τηλεδιασκέψεις, παρουσιάσεις, e-mail, συμφωνίες, μπορούν να διεκπεραιωθούν ηλεκτρονικά από την άνεση του καναπέ, με τη βοήθεια του κινητού στο δρόμο, στη βόλτα, ανά πάσα ώρα και στιγμή. Παράλληλα αυξάνεται και ο έλεγχος. Μέσα από τις κάμερες που ευλαβικά παρακολουθούν τα αφεντικά, τις κάρτες εισόδου και τους σεκιουριτάδες, τις αξιολογήσεις και επιβραβεύσεις των άξιων και προκομμένων.
(…)
ΑΝΤΙ-ΕΠΙΛΟΓΟΥ
Μεταξύ δουλειάς και δουλείας,η διαφορά βρίσκεται στον τονισμό
Η πραγματικότητα που βιώνουμε έχει σαφή γνωρίσματα. Ζούμε σε μία κοινωνία που επικυρώνει κάθε στιγμή την εδραίωση της εξουσίας σε όλες τις πτυχές της καθημερινής ζωής. Άνθρωποι πουπεριφέρονται δίχως ουσία στις μητροπόλεις, χωρίς συνείδηση, ακολουθούν πιστά το πρόγραμμα εντολών. Στοιβαγμένοι σε σπίτια που μοιάζουν με κελιά, ανάμεσα σε σωλήνες και σκυρόδεμα, πνιγμένοι από τον ίδιο τον εαυτό τους, χάνουν κάθε μέρα την ουσία της ύπαρξη τους.
Ο καπιταλισμός ζει και βασιλεύει και οι υπήκοοι των σύγχρονων κοινωνιών υποκλίνονται μπροστά του. Πολυτελή αυτοκίνητα, ρούχα και παπούτσια, τεχνολογικά επιτεύγματα, παροχές υπηρεσιών, ψυχαγωγίας και διασκέδασης, σωρεία άχρηστων αντικειμένων, για κάθε γούστο, προς πάσα χρήση, είναι εδώ για να καλύψουν το κενό, να προσφέρουν κάλπικη ευτυχία και αποχαύνωση. Το καταναλωτικό όνειρο παίρνει σάρκα και οστά, πιο ζωντανό από ποτέ είναι έτοιμο να προσφέρει τα πάντα, με μοναδικό αντάλλαγμα τα χρήματα. Χρήματα που κερδίζονταιμέσω της μισθωτής σκλαβιάς, της παραίτησης, της κανονικότητας που διέπει τις σύγχρονες ζωές. Η κοινωνία ξυπνά και κοιμάται με την αγωνία της εκπλήρωσης του. Ζει για να δουλεύει και δουλεύει για να αγοράζει.
(…)
Δεν μας αφορά η μεταρρύθμιση, η αναδιάρθωση του καπιταλιστικού σύστηματος, μια δικαιότερη κατανομή πλούτου, ούτε και θέλουμε να προτείνουμε εναλλακτικά μοντέλα παραγωγής και κατανάλωσης. Αυτό που επιθυμούμε είναι η καταστροφή!Ο αγώνας ενάντια στην εργασία και στην οικονομία εντάσσεται στο συνολικότερο πόλεμο ενάντια στο εξουσιαστικό οικοδόμημα. Γιατί όταν κάτι παραμένει αίτημα, αφομοιώνεται, στερείται επαναστατικής προοπτικής, μετατρέπεται σε ελεημοσύνη απευθείας από τα χέρια της εξουσίας.
Μακριά από μαοστικές, λενινιστικές, μαρξιστικές, αναρχοσυνδικαλιστικές θεωρήσεις περί κολλεκτιβοποιημένων αγρών, απαλλοτριωμένων μέσων παραγωγής, αυτοδιαχείρισης των εργοστασίων. Μακριά από τη θεοποίηση της εργασίας, σε κάθε της μορφή, οικονομικά οργανωτικά μοντέλα, συνέδρια και συμβούλια. Βρισκόμαστε εδώ για να σπάσουμε στο τώρα τη φαυλοκυκλική ροή του κεφαλαίου. Επιτιθόμαστε στην καρδιά των καπιταλιστικών σχέσεων και της δυναμικής τους, στα μέσα παραγωγής, σαμποτάρουμε την καταναλωτική διαδικασία, λεηλατούμε τις βιτρίνες των καταστημάτων, απαλλοτριώνουμε χρήματα.
ΝΑ ΔΙΑΚΡΙΝΟΥΜΕ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ ΡΩΓΜΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΣΤΟ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ!
ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΝΑ ΑΡΠΑΞΟΥΜΕ ΒΙΑΙΑ ΚΑΙ ΑΠΛΗΣΤΑ ΣΤΙΓΜΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Συνέλευση Αναρχικών Ενάντια στην Κοινωνική Μηχανή
sakm@riseup.net
saekm.espivblogs.net
Πηγή: ΣΑΕΚΜ
Leave a Reply