Κείμενο το οποίο είχε μεταφραστεί και δημοσιευθεί από το το inter arma
Μπορώ μόνο να διασκεδάζω, όταν μια θρησκευτική νοοτροπία υπονοείται στις απόψεις αυτών, που ισχυρίζονται ότι εναντιώνονται στην κοινωνία, γεμίζοντας αυτούς τους διαφόρων ειδών ριζοσπάστες με τα διλήμματά της, τον πουριτανικό/ηθικιστικό τρόπο σκέψης, τις αποκηρύξεις της και τις κρίσεις της. Στο κάτω-κάτω, αν κάποια δεν ξεκινήσει την πρόκληση ενάντια σε αυτήν την κοινωνία από τον εαυτό της, αλλά από ένα ιδανικό τοποθετημένο πάνω από τον εαυτό του, αναπόφευκτα αντιμετωπίζει τον κόσμο ως ένας ενάρετος δικαστής, που στοχεύει στο να καταδικάσει και να τιμωρήσει, παρά ως ένας εχθρός, που στοχεύει στο να νικήσει και να κατακτήσει. Ως εκ τούτου, αυτή η ηθική αμφισβητίας δεν έχει άλλη επιλογή, παρά να απορρίψει ολοκληρωτικά όλα όσα έχει φτάσει να συνδέει με αυτόν τον κόσμο και να αγκαλιάσει όλα όσα έχει φτάσει να συνδέει με το ιδανικό. Αυτό μπορεί να είναι εξαιρετικά διασκεδαστικό, όταν ο κόσμος, έναντι του οποίου εγείρεται η αντίθεση, είναι κάτι τόσο ευρύ όσο ο πολιτισμός και το ιδανικό είναι κάτι τόσο αιθέριο και αφηρημένο όσο η “αγριότητα”. Το διασκεδαστικό πηγάζει από το γεγονός ότι υπερβολικά συχνά στον όρο “πολιτισμός” δίνεται ένας φτωχός ορισμός κι έτσι, το αντιτιθέμενο ιδανικό, της “αγριότητας”, δεν μπορεί παρά να αποτελεί κάτι ελάχιστα περισσότερο από το ακριβώς αντίθετο αυτής της ασαφώς καθορισμένης οντότητας, το οποίο εκδηλώνεται μέσα από ένα “ένστικτο”, που αισθάνεται ο πιστός αντίπαλος – εν πολλοίς, όπως ο αναγεννημένος χριστιανός αισθάνεται τον ιησού μέσα στην καρδιά του. Και πώς τολμάω να προκαλώ το ένστικτό της; Ειδικά με τη λογική, η οποία τοποθετείται εντός του “Πολιτισμού” στην ιδεολογία της… Εδώ βρίσκεται η διπολική λογική της ηθικότητας, όπου το “ένστικτό” είναι “άγριο” και ως εκ τούτου “καλό” και η “λογική” είναι “πολιτισμένη” και ως εκ τούτου “κακή”.
Αλλά, εγώ δεν αμφισβητώ τον πολιτισμό ορμώμενος από την αγριότητα. Δεν προσποιούμαι ότι γνωρίζω τί είναι “αγριότητα”. Θα έλεγα ότι η μόνη “αγριότητα”, την οποία οποιοσδήποτε άνθρωπος από εμάς, που έχουμε εκπολιτιστεί, μπορεί να γνωρίζει, είναι αυτή που εμείς δημιουργούμε. Το ερώτημα είναι: τη δημιουργούμε ως ένα ιδανικό, που βρίσκεται πάνω από εμάς, στο οποίο έπειτα οφείλουμε να συμμορφωθούμε ή ως κάτι το οποίο κατέχουμε και παίζουμε μαζί του με όποιον τρόπο επιθυμούμε; Το πρώτο μπορεί να αμφισβητήσει τον πολιτισμό μόνο με πολιτισμένο τρόπο, επειδή έχει μετατραπεί σε ιδεολογία. Το δεύτερο δεν μπορεί, από μόνο του, να αμφισβητήσει τον πολιτισμό, επειδή αποτελεί απλά ένα εργαλείο ή παιχνίδι. Κι έτσι, όσοι από εμάς επιθυμούν να αμφισβητήσουν τον πολιτισμό, με έναν τρόπο που μπορεί πραγματικά να τον καταστρέψει, μπορούμε να το κάνουμε μόνο ξεκινώντας από τον εαυτό μας.
Αυτή ήταν πάντα η βάση της δικής μου αντίθεσης με τον πολιτισμό. Ο πολιτισμός είναι ένα δίκτυο θεσμών και συστημάτων, που μου επιβάλλει υποστασιοποιημένες κοινωνικές σχέσεις, μου κλέβει την ενέργεια, τις δημιουργικές μου ικανότητες, μέσα από τις οποίες θα μπορούσα να δομήσω τη ζωή μου και να μεταμορφώσω το περιβάλλον μου σε σχέση με άλλους, των οποίων οι επιθυμίες συμπίπτουν με τις δικές μου. Χρησιμοποιεί αυτές τις ενέργειες και ικανότητες, προκειμένου να αναπαράγει τον εαυτό του. Έτσι, η καταστροφή του πολιτισμού και του βιομηχανικού συστήματος είναι απολύτως απαραίτητη, αν θέλουμε να πάρουμε πίσω την ικανότητά μας να δημιουργούμε τις ζωές μας με όποιον τρόπο θέλουμε, στο κοινωνικό επίπεδο.
Αλλά, σίγουρα δεν ξέρω πώς τα άτομα θα επιλέξουν να χρησιμοποιήσουν αυτές τις ικανότητες σε έναν κόσμο, από τον οποίο θα έχουν απομακρυνθεί οι κοινωνικοί περιορισμοί. Δεν ξέρω τί είδους σχέσεις, τί τρόπους συνύφανσης των ανόμοιων ονείρων και επιθυμιών, τί τρόπους δημιουργίας αυτής της “αρμονίας των αντίθετων τάσεων”, η οποία περιγράφει τη δική μου αντίληψη περί αναρχίας, θα δημιουργούσαν αυτά τα άτομα. Πώς μπορεί να γνωρίζει κανείς, από τη στιγμή που αυτοί οι τρόποι και αυτές οι μέθοδοι θα άλλαζαν διαρκώς, ανάλογα με τα όνειρα και τις επιθυμίες μας και ανάλογα με τις συνθήκες, μέσα στις οποίες ενεργούμε για να τα πετύχουμε;
Αν αποφασίσουμε να αποκαλέσουμε “αγριότητα” μια τέτοια μετα-πολιτισμική ύπαρξη, τότε η “αγριότητα” είναι απλά το άγνωστο, που δημιουργούμε τώρα, σε εκείνες τις στιγμές και τους χώρους εξέγερσης και στο μέλλον, καλώς εχόντων των πραγμάτων, στο σύνολο της αενάως μεταβαλλόμενης ύπαρξής μας.
Στο παρόν, μπορούμε να δημιουργούμε μόνο αυτό το άγνωστο, αυτήν την άρνηση της δικής μας εξημέρωσης, χρησιμοποιώντας όλο μας το είναι, ξεπερνώντας τους διαχωρισμούς και τα ηθικιστικά δίπολα, που αυτή η κοινωνία μας έχει επιβάλλει. Έτσι, θα χρησιμοποιήσουμε την παθιασμένη λογική μας και τα συνειδητά δημιουργημένα και εκούσια πάθη μας, τον εκδηλούμενο αυθορμητισμό μας και την ικανότητά μας για άμεσες αποφάσεις, την εγωιστική γενναιοδωρία και τον επεκτατικό εγωισμό μας, τη σκληρή και ποιητική αγάπη μας για ένα σύμπαν, το οποίο θέλουμε να καταβροχθίσουμε, όπως θέλουμε να καταβροχθίσουμε τον εαυτό μας. Θα χρησιμοποιήσουμε αυτά και ακόμα περισσότερα για το σχέδιό μας να δημιουργήσουμε νέους και θαυμάσιους τρόπους ύπαρξης, που δεν έχουν υπάρξει ποτέ. Ο δικός μου πόλεμος ενάντια στον πολιτισμό στόχευε πάντα στο άνοιγμα της δυνατότητας να συνειδητοποιήσω αυτό το δημιουργικό, ουτοπικό όνειρο του να απολαμβάνω πλήρως τον εαυτό μου και του σύμπαντος, που με περιβάλλει.
Αλλά, αν η ριζοσπαστική “αγριότητα” είναι κάτι που ο καθένας από εμάς πρέπει να δημιουργήσει για τον εαυτό του, τότε είναι κάτι που ποτέ δεν μπορεί να δημιουργηθεί μια κι έξω, επ’ αόριστον. Όπως η μοναδικότητα, είναι μια έννοια, που δεν έχει κανένα περιεχόμενο από μόνη της. Εμείς της δίνουμε το περιεχόμενό της μέσα από τους τρόπους, με τους οποίους επιλέγουμε να τη δημιουργήσουμε, να τη ζήσουμε σε κάθε της στιγμή και αυτό το περιεχόμενο αλλάζει κάθε στιγμή. Αυτός είναι ο λόγος, που η αγριότητα πρέπει πάντα να παραμένει κάτι άγνωστο, που δεν μπορεί να περιοριστεί σε ένα σύνολο δεξιοτήτων ή στην προσκόλληση σε ένα ένστικτο, ούτε να αναχθεί σε ένα ιδανικό, στο οποίο παραδίνουμε τον εαυτό μας. Από τη στιγμή που μετατρέπεται σε κάτι προσδιορίσιμο, έχει εξημερωθεί και προφανώς δεν είναι πια αγριότητα. Η καθαγιασμένη “αγριότητα” (“Άγρια Φύση” ή “Αρχέγονο Ον”), όπως όλοι οι θεοί, είναι ένα εξημερωμένο θηρίο. Αυτή η εξημέρωση γίνεται εμφανής, όταν αυτό το θηρίο χρησιμοποιείται για να δικάσει, να ορίσει το σωστό και το λάθος. Αυτοί που τα “ένστικά” τους, τους λένε ποιες ιδέες είναι σωστές ή λανθασμένες, αυτοί που οι “διαισθήσεις” τους, τους επιτρέπουν να κρίνουν τις επιλογές και τις συμπεριφορές των άλλων σε ηθικό επίπεδο, είναι εξημερωμένα πλάσματα με εξημερωμένα “ένστικτα” και αισθήματα.
Φυσικά, όταν επικεντρώνομαι σε ό,τι βρίσκεται στα βάθη της ύπαρξής μου, σε ό,τι έχει καταπιεστεί από αυτήν την πολιτισμένη κοινωνία, δεν χάνω την ικανότητα να κάνω διαχωρισμούς. Αλλά, αυτοί οι διαχωρισμοί δεν βασίζονται σε οποιαδήποτε απολυτότητα, σε καθολικές έννοιες περί “σωστού” και “λάθους”. Έτσι, δεν κάνω αυτούς τους διαχωρισμούς καλουπώνοντας απόλυτες κρίσεις, λέγοντας, για παράδειγμα, πως “το ξέρω μέσα στην καρδιά μου ότι αυτό είναι λάθος”. Αντίθετα, χρησιμοποιώ την ικανότητά μου να κάνω διαχωρισμούς, προκειμένου να προσδιορίσω αν κάτι είναι πιθανό να ενισχύσει την ύπαρξή μου, αυξάνοντας την απόλαυση του εαυτού μου, ή όχι. Σε αυτήν τη διαδικασία, δεν βασίζομαι αποκλειστικά σε “ένστικα” ή “διαισθήσεις”. Αντ’ αυτού, χρησιμοποιώ όλα τα εργαλεία, που έχω στα χέρια μου, συμπεριλαμβανομένων των ικανοτήτων μου να αποφασίζω, να σκέφτομαι λογικά, να σχεδιάζω, να οργανώνω τις δραστηριότητές μου, να αναπτύσσω συνειδητά σχέσεις με άλλους, με τους οποίους μπορώ να αναπτύξω σχέδια.
Αλλά, ξέφυγα από τη βασική μου πρόθεση να μιλήσω για “αγριότητα”. Όπως είπα πιο πάνω, είναι κάτι άγνωστο, που πρέπει να δημιουργείται αέναα, να καταστρέφεται και να ανα-δημιουργείται. Από τη στιγμή που έχουμε ήδη εκπολιτιστεί και εξημερωθεί, μπορεί να είναι χρήσιμη για εμάς μόνο ως κάτι, που αέναα αρνείται την εξημέρωση και αυτή η ικανότητα της άρνησης βρίσκεται ακριβώς στο ότι παραμένει κάτι άγνωστο, μια άδεια έννοια, την οποία διαρκώς γεμίζουμε με την επιθυμία μας να δημιουργούμε τις ζωές μας ως δικές μας, ως κάτι που αντιτάσσεται στον κόσμο, που έχει κλέψει τις ζωές μας. Μόλις μετουσιωθεί σε ιδανικό, στο οποίο πρέπει να συμμορφωνόμαστε και από το οποίο μπορούμε να εξάγουμε κρίσεις, γίνεται παράγοντας εξημέρωσης. Επομένως, η πραγματική χρήση της είναι ως εικονοκλαστικό σφυρί για τη σύνθλιψη όλων των πραγμοποιημένων εννοιών, συμπεριλαμβανομένης και της ίδιας της “αγριότητας”, αν αυτό καταστεί αναγκαίο.
Ιδωμένη ως απροσδιόριστη, άγνωστη άδεια έννοια, της οποία το περιεχόμενο δημιουργούμε κάθε στιγμή, η “αγριότητα” δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από έναν ποιητικό τρόπο να περιγράψουμε τη μοναδικότητα του καθενός από εμάς. Διότι, όπως η αγριότητα, η μοναδικότητα καταστρέφεται τη στιγμή που της αποδίδεται ορισμός. Και αυτή είναι μια κενή έννοια, που εμείς γεμίζουμε διαρκώς μέσα από την αέναη δημιουργική δραστηριότητα. Και δεδομένου ότι η “αγριότητα” έχει αρχίσει να αποκτά όλο και περισσότερες ιδεολογικές κατασκευές ενσωματωμένες πάνω της, ίσως είναι καλύτερα να μιλάμε απλά για μοναδικότητα, ως το εργαλείο, με το οποίο ο καθένας από εμάς μπορεί να αρνηθεί τη διαδικασία της εξημέρωσης, που ο πολιτισμός έχει επιβάλει πάνω μας.
Leave a Reply