Υπάρχουν εκείνοι που υποστηρίζουν ότι το ανθρώπινο ον είναι εκ φύσεως κοινωνικό ον. Άλλοι υποστηρίζουν ότι το ανθρώπινο ον είναι εκ φύσεως αντι-κοινωνικό.
Λοιπόν, ομολογώ ότι δεν κατάλαβα ποτέ μου απόλυτα τι εννοούν με το «εκ φύσεως» τους, αλλά αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι αμφότεροι κάνουν λάθος, απ’ τη στιγμή που το ανθρώπινο ον είναι κοινωνικό και αντι-κοινωνικό ταυτόχρονα.
Ανάγκη, επιθυμία, στοργή, αγάπη και συμπάθεια είναι τα στοιχεία που το ωθούν προς την κοινωνικότητα και την ένωση.
Η λαχτάρα για ανεξαρτησία και η επιθυμία για ελευθερία την ωθούν προς την απομόνωση και τον ατομικισμό. Αλλά, ενώ ο ατομικισμός δουλεύει και πραγματώνεται ενάντια στην κοινωνία, η κοινωνία υπερασπίζεται τον εαυτό της από τις επιθέσεις του. Ο πόλεμος μεταξύ «κοινωνικότητας» και «ατομικισμού» είναι έτσι ένας γόνιμος πόλεμος ζωτικότητας και ενέργειας. Όμως, καθώς το άτομο είναι απαραίτητο για την κοινωνία, αυτή με τη σειρά της είναι απαραίτητη γι’ αυτό.
Ο ατομικισμός δεν θα μπορούσε να υπάρξει αν δεν υπήρχε κοινωνία κόντρα στην οποία να επιβεβαιωνόνταν και να ζούσε, να αναπτυσσόταν και να χαιρόταν.
* * *
Ανάμεσα στα ανθρώπινα όντα — μόνο ο επαναστάτης είναι η πιο όμορφη φιγούρα και το πιο πλήρες ον. Ξέρει πώς να είναι το δυνητικό εργαλείο της επιθυμούσας βούλησής του. Ξέρει πώς να υπακούει στον εαυτό του και να κυβερνά τον εαυτό του, να συντηρεί τον εαυτό του και να καταστρέφει τον εαυτό του. Γιατί ο επαναστάτης είναι αυτός που έχει μάθει το μυστικό της ζωής και την τέχνη του θανάτου.
* * *
Αυτός που πέφτει επαναστατημένος εναντίον όλων, επικρατεί ακόμα και όταν πέφτει.
Και να επικρατείς σημαίνει να ενσταλάζεις τη φλόγα της πρόθεσής της και να επιβάλλεις το φως των ιδεών της σε άλλους.
Αλλά ο πραγματικός οπαδός του επαναστατημένου που πέφτει είναι αυτός που, όταν πέφτει, ξέρει πώς να επαναστατεί ακόμη και ενάντια στην «επανάσταση» των ήδη πεσμένων ηρώων.
* * *
Όποιος θέλει το πνεύμα της επανάστασης να γίνει ακατάλυτο πρέπει να θέλει η επανάσταση του παιδιού να μην γίνει με τη σειρά της η τυραννία του πατέρα.
* * *
Αν ο πατέρας μου επαναστάτησε εναντίον του παππού μου έτσι ώστε να μην είναι δούλος της πατρικής αφοσίωσης, εγώ επαναστατώ εναντίον του πατέρα μου έτσι ώστε να μην είναι δούλος της αφοσίωσης που έκανε αυτόν με τη σειρά του επαναστάτη.
Πώς θα μπορούσε να γίνει ο γιος μου αύριο αυτό που είμαι εγώ σήμερα;
* * *
Μόνο από τα ερείπια όλων αυτών που ο επαναστάτης έχει καταστρέψει μπορεί να γεννηθεί η δημιουργική ιδιοφυία.
Αλλά τι προετοιμάζει η δημιουργία της ιδιοφυία αν όχι μια νέα επανάσταση;
* * *
Συμφωνώ με τον Νίτσε στο να πιστεύω ότι δεν υπήρξε ποτέ καμία ανάγκη να ανακρίνουμε ένα μάρτυρα για να μάθουμε την αλήθεια. Απλά επιθυμούσα δύναμη, τολμηρό θράσος και επιδέξια δημιουργική βούληση είναι οι θησαυροί που έχουν κηρονομηθεί μόνο από την ιδιοφυία, τον επαναστάτη, τον ήρωα.
* * *
Έχω δει μια ιδιοφυή «κλεψιά» και έναν ηλίθιο να ρίχνει μια θανάσιμη βόμβα σε έναν υπουργό.
Ο πρώτος κλέβει έτσι ώστε να ζει ανεξάρτητα και να φτιάχνει εν ελευθερία. Ο δεύτερος σκοτώνει εξαιτίας ενός κρυφού προσωπικού μίσος και της θέλησης να πεθάνει.
Ο πρώτος διεκπεραιώνει ένα «χυδαίο, κοινό έγκλημα» και είναι ένας «κοινός εγκληματίας». Ο δεύτερος διεκπεραιώνει ένα «πολιτικό έγκλημα» και είναι ένας «ευγενής και μεγαλόκαρδος πολιτικός εγκληματίας». Καλώ τώρα όλους τους ανατρεπτικούς, πολιτικοποιημένους ανθρώπους γενικότερα, και τους αναρχικούς, ειδικότερα — απέναντι σε αυτό το γεγονός, είναι μια ευκαιρία να ανεβάσουν ένα άλλο «πολιτικό έγκλημα» πάνω στο μεγαλείο της δόξας και της πανδαισίας του ήλιου έτσι ώστε να ρίξουμε το «κοινό έγκλημα» στον πάτο.
* * *
Αλίμονο! Υπάρχουν ακόμα πάρα πολλοί που βλέπουν το έργο. Αλλά προτού δω το έργο, βλέπω το δημιουργό. Ωστόσο ακόμη και για πολλούς — τόσους πολλούς — αναρχικούς, φαίνεται ότι το άτομο δεν μετράει και πολύ…
Η πλειοψηφία τους εξακολουθούν να είναι μεταξύ του λαουτζίκου που λέει: «Τα ανθρώπινα όντα δεν μετράνε. Οι εκδηλώσεις και οι ιδέες μετράνε». Και αυτός είναι ο λόγος που, ακόμη και μεταξύ μας, πολλά ανώτερα, μεγαλειώδη όντα έχουν πάει στον πάτο, ενώ πολλοί ηλίθιοι επιπλέουν.
* * *
Αρνούμαι το δικαίωμα να με κρίνουν όλοι αυτοί που δεν καταλαβαίνουν τη φωνή των πόθων μου, το ουρλιαχτό των αναγκών μου, τη φυγή του πνεύματός μου, τη θλίψη του μυαλού μου, την έξαψη των ιδεών μου και την αγωνία της σκέψης μου. Αλλά μόνο εγώ καταλαβαίνω όλα αυτά. Θέλετε να με κρίνετε; Εντάξει τότε! Αλλά δεν θα κρίνετε ποτέ τον πραγματικό μου εαυτό. Αντ’ αυτού θα κρίνετε το «εγώ» που εσείς οι ίδιοι έχετε επινοήσει. Όταν πιστεύετε ότι με έχετε στην παλάμη σας για να με λιώσετε, θα είμαι εκεί, να γελάω από μακριά.
Μετάφραση: Αιχμή
Πηγή: Αιχμή
Leave a Reply