Λάβαμε στις 12/8
Eπειδή η νύχτα ανήκει στους εραστές
Επειδή η νύχτα ανήκει σ’ εμάς
– Πάττυ Σμιθ
Εδώ και κάποιο καιρό μάς απασχολεί η κατεύθυνση την οποία έχουν αρχίσει να παίρνουν οι απελευθερωτικοί αγώνες στις γερμανόφωνες χώρες τα τελευταία χρόνια. Εμείς, οι άνθρωποι που έχουμε πολιτικοποιηθεί εντός αυτών των δομών τα τελευταία χρόνια, από τότε νιώθουμε ένα αίσθημα ευθύνης σχετικά με την κατεύθυνση των ομάδων και των κινημάτων. Την ίδια στιγμή, έχουμε βιώσει και προσωπικούς προβληματισμούς και φοβίες όσον αφορά το τι πρέπει να κάνουμε με τις ζωές μας και πώς έπρεπε να αντιμετωπίσουμε, για παράδειγμα, οικονομικές και κατασταλτικές πιέσεις, οι οποίες δεν αντιμετωπίζονταν από τις ίδιες τις δομές. Η αυτοπεποίθησή μας ως προς την υποκουλτούρα της ριζοσπαστικής αριστεράς κλονιζόταν. Οι προσωπικές μας κρίσεις συμβάδιζαν με αυτό που εμείς βλέπαμε ως δομικές ανεπάρκειες και αμφιβολίες για τις επαφές μας και “το κίνημα”:
Συχνά συνταρασσόμασταν από το μέγεθος και των αριθμό των πολιτικών αντιπάλων και των Κρατικών επιθέσεων, παραμένοντας έτσι παγιδευμένες, ως αντίδραση σε αυτές τις εξωτερικές συνθήκες, ούσες ήδη εξαντλημένες και καταπονημένες από αυτές. Οι εσωτερικές ιεραρχίες έπαιξαν το ρόλο τους στο να διασφαλίσουν ότι η κατανομή της δουλειάς παρέμενε άνιση και ότι δεν μπορούσε να υπάρχει εμπιστοσύνη στην αλληλεγγύη και τη φροντίδα εντός του κύκλου “της καθεμιάς”. Προέκυψαν αμφιβολίες για τη χρησιμότητα και την αποτελεσματικότητα της δουλειάς μας -και της εσωτερικής και της εξωτερικής-, όπως και αίσθηση στασιμότητας. Συχνά φαινόταν σαν οι δράσεις μας να ήταν κατά κύριο λόγο αυτοαναφορικές. Αναρωτηθήκαμε λοιπόν: οι δράσεις γίνονταν για να επιτευχθεί κάτι ή επειδή μας προσέδιδαν το status αυτού που κάνει δράσεις;
Παρατηρήσαμε πως συγκεκριμένες εδραιωμένες μορφές (αντι)δρασης και κανόνες συμπεριφοράς “στον χώρο” είχαν πάρει μορφή τελετουργίας. Μαζί με τα κοινωνικά trends, αναπτύχθηκε και μια κουλτούρα εμπειρικού τύπου εντός του χώρου της πολιτικής αντίστασης, η οποία αποξένωσε τις ακτιβίστριες από τους στόχους, την εκπλήρωσή τους και τις πιθανές συνέπειες μιας δράσης, και όλο και περισσότερο μετέτρεπε δράσεις, όπως ένα διήμερο φεστιβάλ, σε καταναλωτικά events. Το αίσθημά μας ήταν: δε θέλουμε ειδικούς του χώρου, πολιτικούς γκουρού και υποστηρικτές ελευθεριακών ιδεών. Χρειαζόμαστε πραγματική αναρχία.
Πολλές δράσεις είχαν οριακά προφανείς λόγους και ακουμπούσαν μονάχα επιφανειακά ένα ζήτημα. Άλλες υποκλίνονταν στη μαζικώς μεταδιδόμενη καπιταλιστική κοινωνία, και έγιναν οικειοποίησιμες από το σύμπλεγμα ΜΚΟ-βιομηχανίες και από καπιταλιστικές μορφές διαμαρτυρίας, πάντα συνδεδεμένες με την περιθωριοποίηση άλλων μορφών αντίστασης και τη μη αλληλεγγύη με αυτές. Από την άλλη μεριά, οι δικαιολογημένοι φόβοι περί βίας και καταστολής αυξάνονταν, πράγμα που μας παρέλυσε και οδήγησε στην αυτολογοκρισία και την προληπτική υπακοή, για παράδειγμα, στις αντιπαραθέσεις με το Κράτος.
Οι κοσμοθεωρίες μας και “το κίνημα” είναι τώρα ιδιαίτερα κατακερματισμένα σε πολιτικές μεριές και θεματικούς τόπους. Έχουν υπάρξει επανειλημμένες προσπάθειες και κάποιες επιτυχίες ως προς την εδραίωση σχέσεων αλληλεγγύης μεταξύ κοντινών τάσεων, αλλά μεγάλα, πραγματικά ριζοσπαστικά και μη ρεφορμιστικά “μαζικά κινήματα”, όπως αυτά που έχουν αναδυθεί σε μέρη της Λατινικής Αμερικής τα τελευταία χρόνια με κοινό φεμινιστικό παρονομαστή, φαίνονται αδιανόητα για εμάς στη Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη, ειδικά στη Γερμανία. Ο συνδυασμός όλων αυτών μάς φέρνει σε ένα νοηματικό ερώτημα: Μπορεί να συνεχίσει έτσι η κατάσταση για εμάς ως ατομικότητες, αλλά και ως ομάδες, ως κοινότητες και ως κίνημα;
Αυτοί οι προβληματισμοί εμφανίζονται εντός του πλαισίου κοινωνικών συνθηκών που κυριαρχούνται από τον σταθερά εξελισσόμενο εκτοπισμό των ανοιχτών χώρων, την όλο και καλύτερη οργάνωση και αφομοίωση των δεξιών δυνάμεων, την κλιμάκωση αντιδράσεων και τον εξουσιαστικό σχηματισμό, τους νέους αστυνομικούς νόμους και τις βελτιωμένες προοπτικές τεχνολογικής παρακολούθησης, τα ρατσιστικά σύνορα και τα καθεστώτα απέλασης στον παγκόσμιο Βορρά και την αυξανόμενη μεταμόρφωση της καπιταλιστικής πατριαρχίας. Μετά από έναν αντιεθνικό και αντιρατσιστικό αγώνα που αναδείχθηκε στην Ευρώπη από το 2015 κι έπειτα, μέσα σε λίγους μήνες και χρόνια κουράστηκαν (σ.τ.μ. αυτοί/ες που αγωνίζονταν) έως το σημείο παραίτησης. Οι θάνατοι όμως στη Μεσόγειο συνεχίζονται, όπως και η στροφή προς τη δεξιά. Πώς να ζεις εν έτει 2019 σε αυτές τις ασυμβίβαστες συνθήκες;
Είναι προφανές ότι η αδυναμία και οι ανεπαρκείς απαντήσεις και αντιπροτάσεις δεν μπορούν να σταθούν ενάντια σε αυτές τις συνθήκες. Αυτή τη στιγμή υστερούμε σε στρατηγικές και κατάλληλες απαντήσεις στο ερώτημα του πώς να αντιμετωπίσουμε τις όλο και περισσότερο επιδεινούμενες παραμέτρους. Το Άουσβιτς, ως σημείο αναφοράς για κριτική σκέψη και δράση, ήδη εδραιώνει την απόλυτη αναγκαιότητα του αγώνα για έναν κόσμο ελεύθερο από εξουσίες, στον οποίο η εκμετάλλευση και η κυριαρχία δε θα έχουν καμία βάση. Για εμάς, το Άουσβιτς εκπροσωπεί την απλή αναγκαιότητα, όσο στον κόσμο δεν αλλάζει τίποτα, να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε. Για πολλά από εμάς, ανατρεπτικά στοιχεία, πανκιά και κουίρια, οι ανατρεπτικές κοινότητες είναι και θα παραμείνουν οι μόνοι βιώσιμοι τόποι στην κοινωνία. Αλλά το απλά “να συνεχίσουμε” δεν είναι επιλογή για εμάς.
Προφανώς δεν έχουμε λύση για όλα τα λάθη και τις αντιφάσεις εντός των κινημάτων μας. Εδώ και κάποιο καιρό, όμως, μας απασχολεί το τι χρειάζονται οι αγώνες μας και πώς εμείς μπορούμε να συμβάλλουμε στις απαραίτητες αλλαγές. Σημείο εκκίνησης μας είναι ο συνδυασμός αναρχικών και φεμινιστικών εμπειριών και αναλύσεων ως βάση των αγώνων μας. Για εμάς, ο φεμινισμός και η μαχητικότητα δεν είναι αντιφατικές έννοιες, αλλά ένα μέσο για τη σύνδεση με την προοπτική ανατροπής του πατριαρχικού ζυγού. Επομένως, τα τελευταία χρόνια, αποφασίσαμε να παλέψουμε μαζί ως Αυτόνομοι Φεμινιστικοί Πυρήνες (Feminist Autonomous Cells/FAZ). Οι ΑΦΠ υποστηρίζουν έναν προσανατολισμό προς τις άμεσες μαχητικές οικο-φεμινιστικές δράσεις με θεωρητικά-στρατηγικά θεμέλια το υπάρχον κοινωνικό πλαίσιο και τους πολιτικούς αγώνες. Αντιλαμβανόμαστε τον ακτιβισμό μας ως αναρχικό, φεμινιστικό, αντιφασιστικό, αυτόνομο, μαχητικό, ενάντια στην τεχνολογική επέλαση, και κριτικό ως προς την κυρίαρχη τάξη εντός των δομών μας. Είμαστε κριτικές ως προς τις προσωποπαγείς και προσωπικές κλίκες, όπως και ως προς την ειδωλοποίηση στον χώρο μας, ως προς τις εντυπωσιακές δράσεις με πρεστίζ και ως προς τις ανακοινωμένες (ειρηνικές) μαζικές δράσεις. Έχουμε τη μορφή ενός ανώνυμου και συνεχούς μαχητικού κινήματος αποκεντρωμένων αυτόνομων πυρήνων.
Με το να οργανωνόμαστε υπό ένα κοινό όνομα ομάδας, ελπίζουμε να εδραιώσουμε την πιθανότητα κριτικής, η οποία θα πυροδοτήσει το διάλογο με συντρόφια όσον αφορά την οργάνωση και τις ξεχωριστές δράσεις των πυρήνων ή του πυρήνα. Η ιδέα των αυτόνομων πυρήνων επιτρέπει επίσης την εύκολη αναπαραγωγή δράσεων μεταξύ των οποίων καθιερώνονται αναφορές, και πάνω στις οποίες μπορούν να βασιστούν και δράσεις άλλων. Η σχετικά απλή αλληλουχία και διαφάνεια των βημάτων μας, εντός του πλαισίου των μέτρων προστασίας μας, συνάμα με το πρόταγμα του Κάν’ το Μόνος Σου (Do It Yourself/DIY), αποβλέπει στην επίτευξη μιας μαζικής αποκέντρωσης της οργάνωσης και των δράσεων, πράγμα το οποίο κάνει και πιο δύσκολο τον εντοπισμό μας από τις δυνάμεις καταστολής του Κράτους. Δε θέλουμε να διαχωρίσουμε τις εαυτές μας από άλλες μορφές δράσης, αλλά, αντ’ αυτού, να προάγουμε δημιουργικές αυθόρμητες κινήσεις αλληλεγγύης. Δε γνωρίζουμε ακόμα ακριβώς πού θέλουμε να φτάσουμε σήμερα, αλλά γνωρίζουμε από πού να ξεκινήσουμε, και είμαστε σίγουρες ότι το να μην κάνουμε τίποτα δεν είναι επιλογή.
Όσον αφορά τη μαχητική οργάνωση, μπορούμε να θυμηθούμε μια πολυποίκιλη ιστορία (στη Γερμανία μονάχα). Συγκεκριμένα, θα θέλαμε να καθιερώσουμε ως ιστορικές αναφορές περιόδους της αριστερίζουσας ριζοσπαστικής ιστορίας που συχνά ξεχνώνται, όπως εσωτερικούς υποστηρικτικούς αγώνες, τη Rote Zora και τους Επαναναστικούς Πυρήνες, τη Μαχητική Οργάνωση (Militant Group) και πολλούς άλλους λιγότερο γνωστούς. Θα θέλαμε να συνδέσουμε τις δράσεις μας με το στυλ των δικών τους, να μάθουμε από τις αντιλήψεις τους και να τις ενσωματώσουμε στις σύγχρονες συνθήκες, σκεπτόμενες συνεχώς. Με σαφείς όρους, ξεκινάμε με μικρές δράσεις που λίγο-λίγο θα ροκανίζουν τα θεμέλια του καπιταλιστικού-πατριαρχικού μηχανισμού.
Ως ξεκίνημα, κατά τις πρωινές ώρες της 6ης Αυγούστου, 2019, καταστρέψαμε μια ντουλάπα αποθήκευσης της Amazon, επί της οδού Έσκελστράασε στο Φράιμπουργκ. Η Amazon δε μεταφέρει απλώς μικρά δέματα, αλλά παρέχει υπηρεσίες στην αστυνομία, την κατασκοπεία και στο προσωπικό του στρατού παγκοσμίως. Θέλουμε να αναφερθούμε στο ρόλο της εταιρείας στην τεχνολογική επέλαση και να καταστήσουμε την Amazon υπεύθυνη. Δε μας ενδιαφέρουν οι θεαματικές δράσεις, αλλά οι στοχευμένες, με τα πιο απλά μέσα. Δε χρειάζεται ειδίκευση, δύσκολα στο να βρεθούν υλικά ή διάθεση για πολύ μεγάλα ρίσκα. Δε θα μπορέσουν ποτέ να περιφρουρήσουν όλες τις ντουλάπες αποθήκευσης της Amazon. Ακόμα και οι γίγαντες της τεχνολογίας είναι ευάλωτοι.
Αυτό σηματοδοτεί το ξεκίνημα μιας σειράς δράσεων και κειμένων τα οποία θα προσπαθήσουμε να κάνουμε όσο πιο διαφανή γίνεται. Ελπίζουμε να μπορέσουμε να συμβάλλουμε σε σκέψεις και εξελίξεις με τους στοχασμούς μας και να μάθουμε από αντίστοιχες δράσεις και συζητήσεις.
Ζήτω οι φεμινιστικές αυτόνομες συμμορίες!
Χαιρετισμούς και Φιλιά,
ένας Αυτόνομος Φεμινιστικός Πυρήνας
Leave a Reply