Πάνε 11 χρόνια απ’ το τελευταίο σου φευγιό… 11 χρόνια… Κι όλοι μας είχαμε μείνει άναυδοι με την πρώτη επέτειο του θανάτου σου, Μάουρι. Τα χρόνια περνούν, με πάντα κάτι μένει, σωστά;
Για όσες από ‘μάς σε γνώριζαν και για όσους από ‘μάς σε γνώρισαν μετά τον θάνατό σου, πάνε 11 χρόνια όπου σ’ έχουν δίπλα τους, 11 χρόνια όπου εξακολουθούν να διαχέονται, να προκαλούν ταραχές και μπελάδες, δυνατά ή ψιθυριστά να γελούν, πεισματικά να εξαπλώνουν τον Μαύρο Θάνατο.
Το πόσα πολλά συνέβησαν αυτά τα χρόνια, δεν υπάρχει κάποιο ορθολογικό μέτρο να δύναται να τ’ απαριθμήσει. Υπάρχουν εκείνοι που λένε πως ηττηθήκαμε, άλλες που κέρδισαν πάμπολλα, το πραγματικά σημαντικό όμως είναι πως συνεχίζουμε… Και πως η αναρχία, ως μια συμπαγής πρακτική ενάντια σε κάθε μορφή κυριαρχίας, ως αέναη κίνηση, συνεχίζει ξέφρενη. Ιδού λοιπόν γιατί οι πεσόντες μας χαίρουν άκρας υγείας κι εξακολουθούν να γελούν, πλέον ανάμεσα και σ’ άλλα γέλια.
Πόσο θ’ απολάμβανες τους δρόμους τους μήνες αυτούς, γελάμε και μόνο που φανταζόμαστε την απάντηση · κι όμως, Μάουρι, ήσουν μαζί μας σ’ αυτές τις αλησμόνητες μέρες, μες στο χάος και τη γλυκιά παράκρουση. Ήσουν εκεί, επειδή εκεί ήταν όσες κι όσοι επιμένουν να τείνουν μαζί σου προς στο χάος.
Να πώς τροφοδοτήθηκαν η συντροφικότητα, η εικονοκλαστική μνήμη κι η αλληλεγγύη, ενάντια στα σύνορα, την καταστολή και τον θάνατο… όπως γράφτηκε κι από μια φυλακή της Ελβετίας πριν κάποια χρόνια.
Έπειτα απ’ τη δράση της 22ας Μάη του 2009, όπου αντίκρισες τον θάνατο επιτιθέμενος στους δεσμοφυλάκους, δεν υπήρξε κάποια προκήρυξη που ν’ αποσαφηνίζει τη θέση σου… Υπήρχε όμως η ζωή σου, τα γραπτά σου, τα ποιήματά σου, τα τραγούδια σου, οι διηγήσεις σου, οι εμπειρίες σου, σμιλεμένες από σκοντάμματα, λάθη, ξεσπάσματα οργής, χαμόγελα κι επιτυχίες, απ’ την ατέρμονη επιμονή σου να προσπαθείς, με κάθε αναγκαίο μέσο, να φοκώσεις τη νύχτα και να διαλύσεις τη γιορτή για τους δεσμοφυλάκους του κόσμου τούτου.
Τα γραπτά εκείνα έχουν κυλήσει από καρδιά σε καρδιά, αναζητώντας για τα δραστήρια εκείνα χέρια στα οποία βασιλεύει η Αναρχία. Στα γράμματά σου τ’ αποτυπωμένα με μελάνι μαύρο, ξετυλίγεται το κουβάρι των ιδεών σου, των συναισθημάτων σου και των πεποιθήσεών σου, καθάρια ξεπροβάλλει το ποιος επέλεξες νά ‘σαι και τα μονοπάτια που διάλεξες να βαδίσεις ρισκάροντας τα πάντα… δίχως ν’ αναμένεις τους επαίνους των θεατών, δίχως ν’ αναζητάς τη γενική αποδοχή, τη μαζική ικανοποίηση, ή ακόμα και ψήφους για νά ‘σαι λαοφιλής.
Μέσ’ απ’ τα γραπτά σου σε συνάντησαν όσες κι όσοι δε σε γνώριζαν, σφυρηλατώντας τους δικούς τους δεσμούς συνενοχής, και τούτη είν’ η ισχύς της μαύρης μνήμης, η οποία διανοίγει αυλακώματα και μονοπάτια ακριβώς εκεί όπου πάνε να επιβληθούν οι ύβρεις των μπάτσων, των δημοσιογράφων και των υπηκόων… τόσο ζωογόνα είναι δαύτη η αλληλουχία συντροφισσών και συντρόφων, εμπειριών και γενεών, που, σε μια προσπάθεια να κοπούν τούτοι οι δεσμοί, 11 χρόνια μετά τον θάνατό σου, αντηχούν ακόμη ως μουρμουρητά τα δημοσιογραφικά επινοήματα. Ευχαρίστηση προκαλεί το γεγονός πως δεν είσαι ακόμη λαοφιλής… είσαι όμως παρών ανάμεσα στους δικούς μας, σ’ εκείνες που δεν αφήνονται να εξημερωθούν, σ’ εκείνες που επιλέγουν να μην τιθασεύσουν τις αλύγιστες ψυχές τους, κι έτσι ακόμη διαχέεται το περιφρονητικό σου γέλιο στους δρόμους, ανάβοντας φωτιές μέχρι και στις πιο θλιβερές και παγωμένες νύχτες.
Δεν υπάρχει μέρα όπου να μη μας πληγώνει η απουσία σου, μα συνεχίζουμε… Ζεις στις ζωές μας, Μάουρι.
Πέραν κάθε συγκυρίας και κάθε πανδημίας…
Απ’ την Αναρχία κι ενάντια σε κάθε εξουσία, θα παραμείνουμε η χειρότερη μαύρη πανώλη!
Με απεριόριστη αγάπη…
Για όλα τα συντρόφια που έχουν φύγει…
Για όλες κι όλους όσους συνεχίζουν να οξύνουν τον παλμό της σύγκρουσης…
Για τους αιχμαλώτους και τις αιχμάλωτες πολέμου…
Η μνήμη μας είναι μαύρη, το ίδιο κι η καρδιά μας…
Αιώνια απέχθεια για τους δεσμοφυλάκους!
Πηγή: Deutschland Indymedia
Μετάφραση: Δ.Ο. Ragnarok
Leave a Reply