Στις 3 Ιουνίου 2020, ο δικαστικός μηχανισμός, μέσω της απόφασής του, άνοιξε τον δρόμο για την εκκένωση και την κατεδάφιση της Liebig34. Με την απόφαση αυτή, λειτούργησε ως συνήθως δίχως ανεξαρτησία, ως απλό όργανο της δημοκρατικής βιαιότητας. Οι πελάτες του απ’ τα τοπικά κοινοβούλια και το Κοινοβούλιο προωθούν με συνέπεια την ατζέντα μιας πόλης για τους πλουσίους, χάριν των οποίων όλα τα υπόλοιπα οφείλουν ν’ απαλειφθούν. Αισθάνονται νομιμοποιημένοι λόγω της συμμετοχής σχεδόν του μισού πληθυσμού στις τελετουργικά καλεσμένες εκλογές. Για να ενισχύσουν τις περί τάξεως φαντασιώσεις τους και τα οικονομικά τους συμφέροντα, κάνουν χρήση της αστυνομικής δύναμης, η οποία μονίμως προσπαθεί να ξεπλύνει το σεξιστικό και δεξιό εξτρεμιστικό προφίλ της ως παραστρατήματα μεμονωμένων δημοσίων υπαλλήλων, και πως δεν υπάρχει φόβος ούτε για ρατσιστικές παρενοχλήσεις ούτε για δολοφονίες.
Είναι όμως μονάχα τα γαμημένα αφεντικά που, παρέα με πολιτικούς πίσω από κλειστές πόρτες, μετατρέπουν την πόλη σε αντικείμενο κερδοσκοπίας. Στην εγγενή στο σύστημα λογική, κατά την οποία οι καπιταλιστές κυνηγούν το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος, προστίθεται ένα επιπλέον φαινόμενο, το οποίο θέτει το πλέον απροσπέλαστο εμπόδιο στον δρόμο των αναρχικών οπτικών. Έπειτα από δεκάδες χρόνια νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας, καταναλωτικού τρόμου, κοινωνικού σωβινισμού και σκιαγράφησης μιας εξωτερικής απειλής, με άλλα λόγια της “προσφυγικής κρίσης”, οι κάτοικοι της πόλης έχουν εκπαιδευτεί στην ατομική ανέλιξη, την ιδιωτική ασφάλεια και τον εγωιστικό μοναχικό ανταγωνισμό. Μια ματιά στις ανακαινισμένες και νεόδμητες συνοικίες φανερώνει οικογένειες στις ιδιωτικοποιημένες παιδικές χαρές τους, ή νεαρούς σχεδιαστές λογισμικού σε χιψτερο-καφετέριες, όλοι τους σε αναζήτηση της ατομικής τους ευτυχίας και με πλήρη αδιαφορία για το περιβάλλον τους.
Πρέπει να πολεμήσουμε αυτήν την κατάσταση, και για τον λόγο αυτόν χρειαζόμαστε μέρη που να μην πέφτουν θύματα σε αυτούς τους περιορισμούς κι αυτές τις νόρμες, και συνάμα να προσφέρουν χώρο σε δομές με τις οποίες δε χρειάζεται πάντα να συμφωνούμε πλήρως προκειμένου να τις υπερασπιστούμε με βίαια μέσα.
Σε λίγες εβδομάδες, ψηφοφόροι, πολιτικοί και αφεντικά θα επιτεθούν στη Liebig34 και στη γειτονιά της με παραστρατιωτικές μεθόδους, άμεσα ή έμμεσα, με πλήρη νομιμοποίηση, και θ’ αρπάξουν τα σπίτια ανθρώπων πετώντας τους στον δρόμο – ευελπιστώντας να έρθουν ένα βήμα πιο κοντά στη διάλυση του αναρχικού χώρου. Στον βόρειο τομέα του Φριντριχσάιν, η Liebig34 και η Rigaer94 αποτελούν το σημείο εκκίνησης μιας επιθετικής αυτο-οργανωμένης πρακτικής έξω απ’ τις κοινωνικές νόρμες και την κρατική κανονικότητα. Ακόμη κι αν ο εκατομμυριούχος και ιδιοκτήτης ακινήτων, Padovicz, πάρει ένα ακόμη σπίτι με σκοπό το κέρδος, μικρή η σημασία για την καπιταλιστική διαχείριση της πόλης. Όμως, στη γειτονιά αυτή -μεταξύ άλλων- αποκρυσταλλώνεται η αντίληψη της ισχύος και της διάχυσης των αναρχικών αγώνων, η οποία έχει αναπτυχθεί την τελευταία δεκαετία, αρχινώντας απ’ την πλατεία της κοινότητας. Η Γερουσία, όπως επίσης και ο Geisel, ο Υπουργός Εσωτερικών, έχουν υπόψιν τους την κατάσταση αυτή, και παρόλα αυτά προσπαθούν να διαχειριστούν το θέμα κουκουλώνοντάς το, δίχως καμιά μεγάλη έκρηξη όπως του προκατόχου τους, Frank Henkel. Όπως οι προκάτοχοί του, έτσι και ο νυν επικεφαλής των υπηρεσιών ασφαλείας έχει ελιχθεί προς το αδιέξοδο της σχεδιασμένης κατεδάφισης ενός απ’ τα εναπομείναντα δημόσια σημεία αντίστασης.
Αντιστεκόμαστε στη στρατηγική αυτή με μικρά χτυπήματα, τα οποία θα συναντηθούν με τις μαζικές απαντήσεις σε αλληλεγγύη με τη Liebig34. Όσον αφορά τον αναρχικό χώρο, πέρα απ’ τα δημόσια εγχειρήματα και τους ανθρώπους που κατοικούν σε αυτά ή τα χρησιμοποιούν, εκτείνεται και σε ποικίλα άλλα αόρατα δίκτυα που δε βαστάνε με την υποκριτική εικόνα του Βερολίνου ως μια πόλη κοσμοπολίτικη κι ευκατάστατη. Η ανακοινωμένη επίθεση της στρατιάς των μπάτσων στη Liebig34, η προσέγγιση των οποίων είναι πρωτοφανής και με μολυσματική επιθετικότητα, δε γίνεται αντιληπτή από εμάς μοναχά ως η συνήθης τρομοκρατία του εξευγενισμού, αλλά και ως στοχευμένη επίθεση στον χαρακτήρα του κτιρίου, καθώς και ως συνέπεια του φασιστικού αναβρασμού λόγω του οποίου εδώ και χρόνια κατεδαφίζονται τα λίγα κατειλημμένα διαμερίσματα.
Παρά την όλη κριτική που έχει εξαπολυθεί ενάντια στις πρώτες ομάδες, οι οποίες -στις αρχές της δεκαετίας του 1990- αποκρίθηκαν στην καταστολή με την προσέγγιση μιας συνοικιακής πολιτοφυλακής, πρέπει να σημειωθεί πως ορισμένα κοινωνικά στρώματα και φορείς καταλαβαίνουν μοναχά τη γλώσσα την οποία μιλήσαμε την 8η Ιούνη στην πλατεία Αρκόνα, στο Μίττε: Πυρπολήθηκαν τέσσερα πολυτελή οχήματα (Porsche, SUV και άλλα), τα ακριβά παιχνιδάκια που περιβάλλουν τον συρφετό της μεσαίας τάξης, ως απάντηση στην κήρυξη πολέμου από πλευράς τους. Δεν είναι τα στρώματα αυτά τα οποία μπορούμε να προσεγγίσουμε με καλέσματα ν’ αποδράσουμε απ’ το καζίνο και τον ανταγωνισμό. Είναι όμως αυτά που έχουν ευθύνη, που λαμβάνουν σοβαρές αποφάσεις, και δίνουν πίστη στις πολιτικές που τάζουν την προστασία της περιουσίας τους.
Το καλοκαίρι του 2016 έγινε ξεκάθαρο πως όσοι στήριξαν τη Henkel, θερίσανε φωτιά, κατεβασμένες τζαμαρίες και ταραχές. Με τέσσερις προγραμματισμένες εκκενώσεις (Liebig34 , Potse, Syndikat, Meuterei), η πελατεία των κυβερνώντων κομμάτων υφίσταται αύξηση της ζημίας που σχετίζεται με τον πληθωρισμό.
Αυτόνομες Ομάδες
Πηγή: Anarchists Worldwide
Μετάφραση: Δ.Ο. Ragnarok
Leave a Reply