Δημόσια πρόταση συγκρότησης δικτύου επαναστατικής βίας – Απολογισμός του πρώτου κύκλου εμπρηστικής προπαγάνδας και κάλεσμα στράτευσης στους Πυρήνες Άμεσης Δράσης
«…Το άλμα σε μια Μετωπική Πολιτική είναι αναγκαίο και δυνατό για τις μαχόμενες δυνάμεις με σκοπό να καθορίσουν αποτελεσματικά τη σύγκρουση. Γι’ αυτό πρέπει να πέσουν και να ξεπεραστούν όλες οι ιδεολογικές-δογματικές θέσεις που υπάρχουν σήμερα, ανάμεσα στις μαχόμενες δυνάμεις και το επαναστατικό κίνημα, αφού διαιρούν τους μαχητές. Αυτές οι θέσεις δεν είναι ικανές να οδηγήσουν τους αγώνες και την επίθεση, στο αναγκαίο επίπεδο πολιτικής καθοριστικότητας. Το Μέτωπο αναπτύσσεται γύρω από την πρακτική επίθεση, σε μια συνειδητή και οργανωμένη διαδρομή μέσα στην οποία ωριμάζουν επόμενες στιγμές ενότητας των μαχόμενων δυνάμεων. Γιατί το να οργανώσουμε το μαχόμενο επαναστατικό μέτωπο, σημαίνει να οργανώσουμε την επίθεση.»
Μια Μετωπική Πολιτική
Φράξια Κόκκινος Στρατός
Ερυθρές Ταξιαρχίες – για την οικοδόμηση του Μαχόμενου ΚΚ
«Λένε ότι το πρώτο πράγμα που πεθαίνει στον πόλεμο, είναι η αλήθεια…»
Θέλοντας να τοποθετήσουμε σε ριζοσπαστική κατεύθυνση την παραπάνω διαπίστωση, μπορούμε να πούμε ότι επαναστατικός πόλεμος είναι ο πόλεμος της αλήθειας ενάντια στον θάνατό της, μέσα στους πολέμους που διεξάγονται κάτω από τις ποτισμένες στο αίμα σημαίες της εξουσίας και του καπιταλισμού. Τις σημαίες του εθνικισμού, του ρατσισμού, της πατριαρχίας, του μιλιταρισμού, των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, της εκμετάλλευσης, του τεχνο – ολοκληρωτισμού.
Απέναντι σε αυτούς τους πολέμους, ο επαναστατικός πόλεμος αποκτάει συγκεκριμένο χαρακτήρα. Σημαίνει την εμπόλεμη εναντίωσή μας στα πολιτικοοικονομικά και στρατιωτικά σχέδια του καπιταλισμού και ταυτόχρονα την επαναφορά της ιστορικής παρακαταθήκης και μνήμης του αγώνα ενάντια στη λήθη, μέσα στα κοινωνικά πεδία όπου δραστηριοποιούμαστε. Η πάλη της αλήθειας ενός αγώνα με χίλιες μορφές που ορθώνει το ανάστημά του απέναντι στην προπαγάνδα και τους μηχανισμούς της εξουσίας.
Η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει και οι αντιθέσεις οξύνονται. Το “τέλος της ιστορίας” όπως ευαγγελίζονταν οι απολογητές του καπιταλισμού δεν έχει έρθει, αντίθετα τα ιστορικά στοιχήματα για το οριστικό ξεπέρασμα ενός αδηφάγου και απάνθρωπου συστήματος δημιουργούν διαρκώς ριζοσπαστικά ερωτήματα και οπλίζουν τους αγώνες που ξεσπάνε σε όλο τον πλανήτη.
Τα δελτία ειδήσεων, οι ανακοινώσεις της αστυνομίας, οι απειλές των πολιτικών δεν είναι απλά οι φωνές που εξαπλώνουν τη σύγχυση. Είναι η θεσμική εκπροσώπησή της -ταξικά προσδιορισμένης και χωρίς όρια- βίας του συστήματος. Είναι οι ένστολοι φρουροί που μας ξυλοκοπούν στις διαδηλώσεις και στις πλατείες της γειτονιάς μας, είναι οι ουρές στα ταμεία ανεργίας, τα ελαστικά και κακοπληρωμένα ωράρια, οι απλήρωτες υπερωρίες, η τρομοκρατία του κεφαλαίου για εμάς που αποτελούμε τη νέα εργατική βάρδια. Είναι οι μπάτσοι που θα μπούνε στα πανεπιστήμιά μας για να ελέγχουν την κάθε μας κίνηση, είναι η ζωή που μας κλέβουν κάθε μέρα ζητώντας μας παραπάνω πειθάρχηση, παραπάνω ώρες δουλειάς, παραπάνω φόρους, παραπάνω αδιαφορία μπροστά στην αυταρχική εκμετάλλευση των καταπιεσμένων.
Αν δεν αποφασίσουμε ότι πρέπει να ξεπεράσουμε συλλογικά το εμπόδιο του φόβου, αν δεν προετοιμαστούμε για να τους τσακίσουμε, είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε τον μικρό και καθημερινό μας θάνατο στον οποίο μας έχουν καταδικάσει. Στους δρόμους, στις φυλακές, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα ψυχιατρεία, στα μητροπολιτικά κάτεργα εκτοπισμού του πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού. Εκεί όπου η λέξη “δικαίωμα” αποτελεί ταξικό προνόμιο, εκεί όπου η βία του κεφαλαίου και του κράτους ισοπεδώνει ψυχές και σώματα.
Είναι ένα μόνιμο συμπέρασμα στις συζητήσεις μεταξύ συντρόφων και συντροφισσών ότι υπάρχει τεράστια απουσία ενός συνεκτικού πολιτικού σχεδίου το οποίο, αποφεύγοντας τις παγίδες που στήνουμε πολλές φορές μόνοι μας στους εαυτούς μας, θα καταφέρει να θέσει την παρουσία του σε κεντρικό επίπεδο. Ενός πολιτικού σχεδίου που θα αναζητήσει νέα εργαλεία ανάλυσης και επικοινωνίας, οργάνωσης και πολιτικής συγκρότησης. Θα αναζητήσει δηλαδή τρόπους ώστε να οργανώσουμε τον επαναστατικό πόλεμο προσαρμοσμένο στις ανάγκες, τις αντιστοιχίες και τις προκλήσεις της εποχής μας. Μέσα από συγκεκριμένα συμπεράσματα, προτάσεις, σχεδιασμούς, έτσι ώστε οι πράξεις και η διαλεκτική που αυτές τροφοδοτούν να θέσουν τον αγώνα σε κίνηση.
«Η μνήμη της φωτιάς είναι η μνήμη ενός αγώνα που διαρκώς εκρήγνυται»
Είναι συλλογική ανάγκη να περιγράψουμε, με τα λόγια που φέρνουν οι καταιγίδες του παρελθόντος στο παρόν, τις ρίζες μας μέσα στον χρόνο, το συλλογικό μας όραμα για τη ζωή και τον αγώνα, την προοπτική που θέτουμε στη δράση μας. Η επαναστατική δράση όταν εμφανίζεται στο προσκήνιο της ιστορίας σε κάθε εποχή, αναπόφευκτα συνδέεται και ταυτόχρονα μεταφέρει στο σήμερα και το ιστορικο πολιτικό της φορτίο. Είναι το νήμα της αντίστασης που έρχεται από πολύ μακριά, από τόπους και χρόνους όπου άνθρωποι με ατσαλένιο πείσμα προσπάθησαν να γονατίσουν το τέρας της εκάστοτε αυτοκρατορίας. Είναι το ιστορικό καθήκον απέναντι σε όσους και όσες χωρίς δισταγμό πέσανε στη φωτιά της πολιτικής και κοινωνικής αμφισβήτησης για να τη θρέψουν, να την κάνουν πυρκαγιά που θα μετατρέψει τα επαναστατικά οράματα σε ένα ορμητικό ποτάμι που απειλεί να παρασύρει την κυρίαρχη τάξη.
Διότι σε αντίθεση με επικρατούσες απόψεις, το παγκόσμιο αναρχικό κίνημα θεμελιώθηκε ως ριζοσπαστική δύναμη μέσα από την επαναστατική βία, τις θυσίες και το αίμα των συντρόφων και των συντροφισσών μας, τον αδιάκοπο πόλεμο στις δομές της πολιτικής, θρησκευτικής και οικονομικής εξουσίας.
Ξεκινάμε με έναν διακηρυγμένο στόχο: Να ανακτήσουμε την πολιτική μας επικινδυνότητα απέναντι στο πιο βάρβαρο κοινωνικό και πολιτικό σύστημα, που ονομάζεται καπιταλισμός. Ένας τέτοιος φιλόδοξος στόχος απαιτεί πρώτα από όλα οργάνωση, αυτοπειθαρχία, δέσμευση, συνέπεια και θέληση να πάρουμε πίσω τη ζωή που μας κλέβουν κάθε μέρα.
Οργάνωση πολιτική, αποκρυσταλλώνοντας τις βασικές πολιτικές μας θέσεις, αναλύοντας τη συγκυρία, δημιουργώντας ομάδες αυτομόρφωσης και αλληλοβοήθειας, δημιουργώντας σημεία διαλόγου όπου η διαλεκτική θα αποτελεί τρόπο ουσιαστικής επίλυσης των πολιτικών μας διαφωνιών–προβληματισμών. Διότι η υπαρξιακή μας ανάγκη να εξεγερθούμε απέναντι στην καπιταλιστική κοινωνία δεν μπορεί να καλύψει από μόνη της μια επιλογή συνειδητής στράτευσης στην υπόθεση, αν δεν συνδεθεί διαλεκτικά με την πολιτική μας συγκρότηση σε ένα συλλογικό πεδίο όπου θα διεκδικήσει με σαφή χαρακτηριστικά τη θέση του μέσα στην ιστορία. Είναι η στιγμή που οι συμφωνίες αποτελούν όρκους ζωής οι οποίοι συντρίβουν τις προφάσεις και τις αγκυλώσεις. Είναι η στιγμή που η δράση συνθλίβει κάθε υπόνοια ανακωχής.
Οργάνωση δικτύων επαναστατικής βίας, που θα καλλιεργήσουν τη ριζοσπαστικοποίηση τμημάτων του επαναστατικού κινήματος, θα δημιουργήσουν πυρήνες άμεσης δράσης κάνοντας προπαγάνδα μέσα από την πράξη, θα χτυπήσουν με οξεία δύναμη πρόσωπα και δομές του εξουσιαστικού οικοδομήματος βάσει ενός ευρύτερου σχεδιασμού πολιτικής αποσταθεροποίησης, θα αναπτύξουν δεσμούς αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας μεταξύ τους. Είμαστε εδώ ο ένας για την άλλη απέναντι στον κοινό μας εχθρό.
Αυτοπειθαρχία, γιατί σε μια εποχή όπου η καταστολή και ο κοινωνικός έλεγχος έχουν γίνει μια αφόρητη πραγματικότητα, όποιος δεν έχει συναίσθηση της σοβαρότητας και της αποτελεσματικότητας του αντιπάλου του θα βρεθεί αντιμέτωπος με δυσάρεστες πραγματικότητες. Η ανάπτυξη ενός παράνομου πολιτικού σχεδίου δεν σημαίνει ότι η επίθεση είναι αυτοσκοπός. Σημαίνει ότι επιλέγουμε τον πόλεμο φθοράς ως τακτική μάχης, σημαίνει ότι προστατεύουμε τις ευαίσθητες πληροφορίες μας από τα αδιάκριτα μάτια του εχθρού, σημαίνει ότι η ένταση των επιθέσεων πρέπει να αναπτύσσεται παράλληλα με τις δομές άμυνας απέναντι στην καταστολή. Δομές άμυνας με αντίμετρα αυτοπροστασίας και δικλείδες ασφαλείας που θα επιτρέψουν στα δίκτυα επαναστατικής βίας να αντέξουν την πίεση της καταστολής.
Δέσμευση και Συνέπεια, γιατί ο πόλεμος εναντίον της εξουσίας δεν αποτελεί κάποιο περιστασιακό χόμπι αλλά επιλογή ζωής. Γιατί μια τέτοια επιλογή μπορεί να κοστίσει την απώλεια της ζωής ή της ελευθερίας ενός συντρόφου ή μιας συντρόφισσας. Γιατί η πρόωθηση ενός πολιτικού σχεδίου που θα έχει στόχο να συγκρουστεί δυναμικά με το κράτος και το κεφάλαιο, απαιτεί δεσμεύσεις γύρω από οργανωτικές και πολιτικές ανάγκες που προκύπτουν. Απαιτεί συνέπεια απέναντι στις ευθύνες που πρέπει να αναλάβει ο καθένας και η καθεμιά, για να τεθεί εις πέρας μια πολιτική πρωτοβουλία ή ένα συγκεκριμένο σχέδιο. Επιβάλλει σοβαρότητα, ταπεινότητα και κατανόηση, ώστε να δώσουμε από κοινού πνοή στον αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
Η δημιουργία αυτού του παράνομου πολιτικού εγχειρήματος αποτελεί μια συλλογική αφετηρία αγώνα. Σύντροφοι και συντρόφισσες που συμμετείχαν σε ομάδες, πυρήνες ή μεμονωμένες πρωτοβουλίες επιθετικών δράσεων αποφάσισαμε να δημιουργήσουμε έναν πολιτικό σχηματισμό επαναστατικής βίας, ο οποίος θα συντονίζει τη δράση του ώστε να πολλαπλασιάζει τη δυναμική των χτυπημάτων του. Θα προκρίνει την ανάγκη της οργανωμένης και συντονισμένης δράσης ώστε οι επιθέσεις μας να μην αποτελούν αποσπασματικές ενέργειες, αλλά να κατευθύνουν τη δυναμική τους γύρω από μια απτή στρατηγική, γύρω από ένα πολιτικό σχέδιο ρήξης με το σύστημα.
Λαμβάνοντας υπ’ όψιν όλα όσα αναφέραμε καθώς και την προοπτική που θεωρούμε ότι πρέπει να αποκτήσει ο αγώνας, δημιουργήσαμε τους Πυρήνες Άμεσης Δράσης. Ένα εργαλείο αγώνα για να σηκώσουμε ξανά το τσεκούρι του πολέμου ενάντια σε κράτος και καπιταλισμό. Μια οργανωτική σύζευξη επαναστατικών δυνάμεων που απλώνει παράλληλα και το χέρι για κοινό αγώνα προς κάθε ριζοσπαστική συνιστώσα που συμφωνεί και ασπάζεται τον πολιτικό σχεδιασμό και το πλαίσιο που καταθέτουμε και λειτουργεί με βάση τις αρχές της οριζοντιότητας, της αλληλεγγύης και του αλληλοσεβασμού.
Η πρωτοβουλία μας δε θα μπορούσε να κριθεί πουθενά αλλού παρά στο ίδιο το πεδίο του επαναστατικού πολέμου. Εκεί όπου οι σκέψεις συναντούν τις πράξεις. Εκεί όπου ο στοχασμός συναντά την ευθύνη. Εκεί ακριβώς όπου μια ιδέα βρίσκει σάρκα και οστά για να αναπνεύσει. Και δε θα μπορούσε ο τόπος και ο χρόνος να είναι άλλος από την πολεμική αντιπαράθεση που εκτυλίχθηκε στο πλευρό του επαναστάτη Δημήτρη Κουφοντίνα κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας για ζωή και αξιοπρέπεια.
Απο κοινού καταθέσαμε δημόσια πως… “θα πληρώσετε ακριβά, θα πληρώσετε για όλα”, μεταφέροντας στο παρόν, λόγια συντρόφων και συντροφισσών μας από την κοινή μας ιστορία. ‘Ετσι, ο πρώτος απολογισμός της επιθετικής δραστηριότητας των Πυρήνων Άμεσης Δράσης αφήνει σαν σύντομη παρακαταθήκη 20 επιθέσεις σε κεντρικούς στόχους και πρόσωπα της εξουσίας στα 2 μεγαλύτερα μητροπολιτικά κέντρα της χώρας.
Πιο συγκεκριμένα, αναλάβαμε την ευθύνη για την οργάνωση, τον συντονισμό και την πραγματοποίηση εμπρηστικών επιθέσεων στην Αθήνα:
• στο Ίδρυμα Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ) στο Κουκάκι
• στη ΙΓ’ ΔΟΥ στην περιοχή της Κυψέλης
• στην οικία του στελέχους της Γενικής Γραμματείας Συντονισμού Κυβερνητικού Έργου της ΝΔ, Στράτου Μαυροειδάκου, στο Ίλιον
• σε όχημα μπάτσου, στην περιοχή των Πετραλώνων
• στην οικία του απόστρατου αντιστράτηγου της Ελληνικής Αστυνομίας, Χρήστου Κονταρίδη
• στην οικία του ταξίαρχου της Ελληνικής Αστυνομίας, Μιχάλη Λαδομένου
• στην οικία του Γιάννη Κατσιαμάκα, προέδρου της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αξιωματικών Αθηνών (ΠΟΑΞΙΑ) και απόστρατου αντιστράτηγου της ΕΛ.ΑΣ, στον Βύρωνα
• στην οικία και το όχημα της Κατερίνας Μαγγά, αρχιφύλακα του Αστυνομικού Τμήματος Πατησίων, στα Άνω Πατήσια
και στη Θεσσαλονίκη:
• στα γραφεία της Ελληνο-Αμερικάνικης Ένωσης, στον Βαρδάρη
• σε όχημα του Υπουργείου Εργασίας, στην οδό Μητροπόλεως
• στις στρατιωτικές κατοικίες απέναντι από το Στρατηγείο του ΝΑΤΟ, στην περιοχή των Ευζώνων
• στην πύλη του Υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης
• στην οικία του μπάτσου Χατζή Ηλία, στις Συκιές
• στην οικία του προέδρου της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Θεσσαλονίκης Δημήτριου Παδιώτη, στις Συκιές
• στην οικία του εν αποστρατεία αρεοπαγίτη πρώην προέδρου εφετών Αντώνιου Τσαλαπόρτα, στη Χαριλάου
• στην οικία της πολιτεύτριας της Νέας Δημοκρατίας, Αφροδίτης Λατινοπούλου, στην Καμάρα
• σε όχημα του Διπλωματικού Σώματος στο κέντρο της Θεσσαλονίκης
• στην οικία της δεξιάς οικογένειας του αντισυνταγματάρχη Γεώργιου Πασκώνη, στην Τριανδρία
• στην οικία της δεξιάς οικογενείας Νάκου, στην Άνω Πόλη
• στην οικία της δεξιάς οικογενείας Κοσμίδη, στην κάτω Τούμπα
Ποιο είναι το πολιτικό μας σχέδιο το οποίο καταθέτουμε δημόσια στο ευρύτερο αντικαπιταλιστικό–αναρχικό κίνημα για να το πλαισιώσει και να συνταχθεί στο εσωτερικό των Πυρήνων Άμεσης Δράσης; Ένα πολιτικό σχέδιο που θα ξεδιπλωθεί, θα δημιουργήσει ρωγμές, θα θέσει ερωτήματα και θα επαναφέρει στην πολιτική μας πραγματικότητα το ρητό που λέει ότι αν το επαναστατικό κίνημα δεν καταφέρει να πατήσει και στα δύο του πόδια για να βαδίσει το δρόμο που αυτό θα καθορίσει, είναι καταδικασμένο να λυγίσει. Ένα πολιτικό σχέδιο που θα αναλύσει τα σύγχρονα διακυβεύματα, όχι με διάθεση απλώς να τα αποτυπώσει στον κοινωνικό και πολιτικό χάρτη, αλλά θέλοντας να ριχτεί στη φωτιά της μάχης ναρκοθετώντας την κανονικότητα που επιβάλει ο ταξικός εχθρός.
Οι πρώτοι στόχοι των Πυρήνων Άμεσης Δράσης είναι:
1. Να αποτελούν ένα εργαλείο αγώνα που θα διοχετεύει τη δυναμική όσων ομάδων ή ατομικοτήτων στρατευθούν για να συμμετέχουν στη βάση μιας συγκεκριμένης στρατηγικής αγώνα που επιλέγουμε να προωθήσουμε. Η στρατηγική αυτή μπορεί να αποτελεί είτε πεδίο ενός εσωτερικού διαλόγου που αναπτύσσεται μέσα στους Πυρήνες και καταλήγει σε μια πολιτική συμφωνία, είτε μια ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση που κατατίθεται από μια ομάδα συντρόφων και συντροφισσών που επιλέγουν διατηρώντας την πολιτική και οργανωτική τους αυτονομία να προτείνουν την ανάπτυξη μιας συγκεκριμένης πολιτικής κατεύθυνσης για τον αγώνα.
2. Να αποτελέσουν μια ορατή έκφραση της ριζοσπαστικής κίνησης ενός τμήματος του αναρχικού κινήματος η οποία θέλουμε με το πέρασμα του χρόνου να γίνεται όλο και πιο μαζική, με όρους πολεμικής ισχύος και όχι απλά αριθμητικού συγκεντρωτισμού, όλο και πιο ανεξέλεγκτη, όλο και πιο αποτελεσματική στις επιλογές και τις στρατηγικές της. Η ριζοσπαστική κίνηση αυτή, όπως την έχουμε περιγράψει και παραπάνω, θέλουμε να λειτουργήσει ως έναυσμα συσπείρωσης και αντεπίθεσης. Να τροφοδοτήσει με θέληση, ενότητα και πίστη την αναγέννηση του αγώνα σε πείσμα της πολυδιάσπασης και του κατακερματισμού.
3. Να επαναφέρουν στον κόσμο του αγώνα τη λογική της άμεσης αντιπαράθεσης με το κράτος και το κεφάλαιο. Την αντίληψη εκείνη που ερμηνεύει ως σχέση διαλεκτική την πίστη μας στην επαναστατική υπόθεση με τη χάραξη συγκεκριμένων στρατηγικών αγώνα, οι οποίες, στον βαθμό που αναπτύσσονται με υγιείς και συντροφικούς πολιτικούς όρους, έρχονται σε σύγκρουση με τους κόμβους των πολιτικών και οικονομικών σχεδίων του κράτους και του κεφαλαίου. Να επαναφέρουμε τη λέξη Επανάσταση στο προσκήνιο του ανταγωνιστικού κινήματος δίχως να μινιμάρουμε τη στόχευση, το όραμα και τη φλόγα της εξεγερτικής προοπτικής επειδή πλέον στα αυτιά κάποιων μπορεί να φαντάζει μη ρεαλιστική. Είναι διαφορετική συνθήκη να γίνεται μια στοχευμένη πολιτική προσέγγιση της καθημερινότητας κοινωνικά γειωμένη (πράγμα που επιδιώκουμε), κι άλλο πράγμα η υπαναχώρηση από βασικές και θεμελιώδης αξίες του αντικρατικού-αναρχικού αγώνα. Από την άλλη, αυτή ακριβώς η διαπίστωση και πρόταση οφείλει να προκύπτει από τη διαλεκτική ζύμωση, τη σκέψη και την αποφασιστικότητα για να πραγματωθούν όλες εκείνες οι μικρές ή μεγάλες στιγμές φωτιάς και επίθεσης που την εξυψώνουν και της αποδίδουν το ουσιαστικό της νόημα.
4. Να μην αφήσουμε κανέναν και καμία μόνη απέναντι στον εχθρό. Η αλληλεγγύη οφείλει να μη γνωρίζει σύνορα. Μαχόμαστε ενωμένοι με κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας, καθεμία και καθέναν που εκφράζει την απέχθειά του για οποιοδήποτε σύστημα εξουσίας και δρα με κατεύθυνση την ανατροπή του υπάρχοντος. Επιδιώκουμε να εξαπλωθούν τα επαναστατικά δίκτυα αντίστασης, ξεπερνώντας όλα τα όρια και τους περιορισμούς, είτε είναι τείχη φυλακών είτε συρματοπλέγματα. Θέτουμε τους όρους της ζωής μας όπως εμείς θέλουμε απέναντι σε κάθε καταπιεστή που θα νιώσει την απειλητική μας ύπαρξη. Πάντα μάζι με κάθε αγωνιζόμενο κρατούμενο, με κάθε διωκόμενο και καταζητούμενο άτομο που αγωνίζεται, εξεγείρεται, επαναστατεί απέναντι στα σωφρονιστικά κολαστήρια και τη δικαστική εξουσία. Να δημιουργήσουμε εκείνα τα αναχώματα στην κρατική και καπιταλιστική λαίλαπα, ρίχνοντας τους ευατούς μας στην υπόθεση της εξάπλωσης του αγώνα.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, σας καλούμε στο πλευρό μας για να δυναμώσουμε το βλέμμα που κοιτάει κατάματα τον εχθρό. Για να αναλάβουμε συλλογικά την πολιτική ευθύνη -και το ιστορικό φορτίο πίσω από αυτή- που θα οξύνει την πολεμική αντιπαράθεση με κάθε εξουσία. Με οργάνωση στη βάση και ενότητα στην πράξη, τροφοδοτούμε τον επαναστατικό διάλογο μέσα από την επιθετική προπαγάνδα, συντονίζουμε τις δυνάμεις μας και ενισχύουμε τον αγώνα. Συντρόφισσες και σύντροφοι στη μάχη, σας καλούμε να δημιουργήσετε νέους Πυρήνες Άμεσης Δράσης.
«…Υπάρχουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι που αντιστέκονται σ’ όλον τον κόσμο. Για εκείνους από μας που επιμένουν να αγωνίζονται για το μέλλον, έχοντας βιώσει την ήττα μπορεί να είναι ένα πλεονέκτημα. Έχουμε ζήσει μέσα απ’ την εξάντληση, τον θάνατο ενός κύματος. Σήμερα, βλέπουμε και ζούμε την πολλά υποσχόμενη νέα ζωή πίσω απ’ αυτήν τη φάση. Αυτές οι περιπτώσεις όπου το αόρατο αναδημιουργεί τη συνείδηση τού να είναι το μόνο δημιουργικό πλήθος, ανακαλύπτουμε εκ νέου την ικανότητά μας να λειτουργούμε ενώ κάνουμε ερωτήσεις…»
Joëlle Aubron
Action Direct
Ανακωχή Τέλος – Όλα συνεχίζονται…
Οργάνωση – Ενότητα – Πόλεμος
Πυρήνες Άμεσης Δράσης:
Πυρήνας Αναρχικής Αντιβίας
Οργάνωση Αναρχική Δράση
Πυρήνας Αντικρατικής Οργής
Πυρήνας Επαναστατικής Αλληλεγγύης
Πυρήνας Ελισάβετ Κοβάλσκαγια
* Παρατίθεται PDF με την παρούσα τοποθέτηση και τις αναλήψεις ευθύνης που έχουν βγει από τους Πυρήνες Άμεσης Δράσης μέχρι τον Μάρτιο του 2021.
Πηγή: Athens Indymedia
Leave a Reply