Εδώ και δύο έτη ζούμε ατέρμονα υπό καθεστώς έκτακτης ανάγκης, στον απόηχο της εμφάνισης ενός ιού εξελισσόμενου σε παγκόσμια πανδημία. Αργά ή γρήγορα αναμενόταν να συμβεί εντός ενός παγκοσμιοποιημένου και καπιταλιστικού κόσμου που αποκλειστικά για καθαρό κέρδος καταστρέφει το φυσικό περιβάλλον, όπου αγαθά και άνθρωποι μετακινούνται αστραπιαία από άκρη σ’ άκρη του πλανήτη ( και μοναχά οι φτωχοί εμποδίζονται σε σύνορα ) και όπου περισσότερος από τον μισό συνολικό πληθυσμό διαβιώνει σε πυκνοκατοικημένες ύπερ-αστικοποιημένες μεγαλουπόλεις.
Η διακηρυγμένη έκτακτη ανάγκη, ωστόσο, αξιοποιήθηκε από το κράτος όχι για την υποστήριξη του τομέα υγείας, αποδεκατισμένου από τις συνεχείς περικοπές των εκάστοτε κυβερνήσεων ανά τα χρόνια, υπεύθυνες για αναρίθμητες αποτρέψιμες απώλειες ζωών ( όχι μόνο λόγω του ιού ), αλλά αντ’ αυτού προκειμένου να επιταχυνθούν όσοι μηχανισμοί κατίσχυσης και χειραγώγησης προσιδιάζουν στο δημοκρατικό καθεστώς.
Δεν αναφερόμαστε μόνο στον καταναγκαστικό εμβολιασμό για συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών ( υγειονομικούς, δασκάλες, ανθρώπους άνω των 50 ) για τον οποίο πολλές συζητήσεις μπορούν να διεξαχθούν, αλλά κυρίως για τον υλοποιημένο κοινωνικό έλεγχο, τουλάχιστον για το πράσινο διαβατήριο, μολονότι συνιστά μόνο ένα βήμα στον συνολικό διαγωνισμό προς την δριμεία ψηφιοποίηση όσων δεδομένων μας αφορούν. Ο έλεγχος και η ανταλλαγή δεδομένων, καθώς ήδη γνωρίζουμε, είναι το νέο μέτωπο του ”ελεγκτικού καπιταλισμού,” ο οποίος διαμέσου της έκτακτης διακυβέρνησης αποκτά κεκτημένη ταχύτητα.
Από τις εφαρμογές εντοπισμού μέχρι τις κάμερες αναγνώρισης προσώπου, από το διαδίκτυο των πραγμάτων μέχρι την τεχνητή νοημοσύνη, η τεχνολογία αμετάκλητα στην υπηρεσία των αφεντικών και των κρατών, γεννημένα όχι για την εξομάλυνση των ζωών μας αλλά για την διακυβέρνηση τους, θα είναι ολοένα περισσότερα παρούσα στις ζωές μας, αλλά μόνο δια της ψηφιοποίησης των δεδομένων, της μετάδοσης τους ( 5G, τεχνολογία Ultra-widebrand ) και της διασυνδεσιμότητας τους ( οικιακοί αυτοματιστές, έξυπνες πόλεις ) αυτό θα καταστεί εφικτό. Δεν αποτελεί σύμπτωση ότι το PNRR της κυβέρνησης Draghi, το Ιταλικό Ταμείο Ανάκαμψης επιχορηγούμενο με Ευρωπαϊκά χρήματα, κατά μεγάλο ποσοστό εξυπηρετεί στην διοχέτευση αστρονομικών ποσών σε τεχνολογίες επιτήρησης και στον ψηφιακό εκσυγχρονισμό όλων των ουσιαστικών τομέων: σχολείο, εργασία, δίκτυα τηλεπικοινωνιών, κινητικότητα και υγεία ( με τα τηλεφάρμακα ). Ούτε είναι τυχαίο πως η κυβέρνηση Draghi διευκόλυνε την συλλογή και την επεξεργασία προσωπικών δεδομένων για τους φορείς και τα ιδρύματα δημόσιας διοίκησης,μέσω του διατάγματος γνωστού ως Capienze που το τελευταίο Οκτώβριο κατήργησε το άρθρο 2 του Κώδικα Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων.
Για πολλούς ανθρώπους ενδεχομένως να μην αποτελεί πρόβλημα η χρησιμοποίηση των δεδομένων τους από ιδιωτικές εταιρίες, πολυεκατομμυριούχους και κρατικά όργανα, μέσα από την μαζική επιτήρηση. Οι άνθρωποι ακόμα θεωρούν πως αφού δεν κάνουν τίποτα κακό, τα δεδομένα τους δεν χρειάζεται να είναι κρυφά. Ο κοινωνικός έλεγχος όμως ποτέ δεν αφορά αποκλειστικά την σφαίρα των προσωπικών ελευθεριών και της ιδιωτικότητας. Υπάρχουν αρκετοί λόγοι να εναντιωθούμε στην ψηφιοποίηση των δεδομένων και σε επεμβατικά εργαλεία όπως το πράσινο διαβατήριο, μεταξύ των πιο άμεσων: από την άνεση του εργοδότη να επιβλέπει τον εργαζόμενο του ( οι διανομείς και οι εργαζόμενοι της Amazon κάτι ξέρουν επ’ αυτού! ) μέχρι όσους ζουν σε μία συνθήκη υποχρεωτικής παρανομίας ( βλέπε παράτυπους μετανάστες ) οι οποίοι βλέπουν τις ζωές τους να απειλούνται διαρκώς από το λανσάρισμα ολοένα και πιο εξελιγμένων συσκευών παρακολούθησης. Ας μην παραβλέπουμε επίσης τις διακρίσεις εις βάρος όσων ήδη σήμερα δεν έχουν πρόσβαση σε νέες τεχνολογίες, τμήμα συνήθως των πιο φτωχών ανθρώπων στην κοινωνία, καθώς παρατηρούν την πρόσβαση τους σε δικαιώματα και κοινωνικές υπηρεσίες να υποσκάπτεται παρότι κατακτήθηκαν χρόνια πριν με τίμημα σκληρούς αγώνες.
Δεν εκπλησσόμαστε όταν ιδρύματα, αντί να για την εξασφάλιση της πρόσβασης όλων των ανθρώπων σε ίδια οφέλη, προτιμούν να δαπανήσουν εκατομμύρια ευρώ σε συσκευές ψηφιακής επιτήρησης, οι οποίες αυτομάτως θα αποφέρουν αφενός εξημέρωση αφετέρου κοινωνικούς αποκλεισμούς.
Δεν αιφνιδιαζόμαστε μαθαίνοντας πως οι νόμοι μπορεί να είναι άδικοι και να υπονομεύσουν την ελευθερία λίγων ή πολλών. Ωστόσο, το ζήτημα με το Πράσινο Διαβατήριο έχει λάβει σήμερα διαστάσεις ανεπανάληπτες σε σχέση με άλλες τεχνολογίες επιτήρησης κατά το παρελθόν. Αυτές έγκεινται στο γεγονός ότι άνθρωποι καλά ενσωματωμένοι βρίσκουν τους εαυτούς τους σε συνθήκη αδυναμίας να κινηθούν απρόσκοπτα σε τραίνα, λεωφορεία και καταστήματα, ή να μπορούν να εργαστούν ή να παρέχουν βασικές υπηρεσίες δίχως ένα ειδικό έγγραφο… όπως συνέβαινε ανέκαθεν στους μετανάστες ή τους οικονομικά απόκληρους, στους οποίους δεν έδιναν την παραμικρή σημασία ( και στους οποίους εξακολουθούν να μην δίνουν ).
Αυτοί οι άνθρωποι βρίσκουν τους εαυτούς τους περιθωριοποιημένους από την ”κοινωνία τους”, και δυστυχώς είναι εξίσου αλήθεια πως υφίστανται πολυάριθμοι εγωκεντρικοί άνθρωποι ( ακόμα και μεταξύ όσων αυτοπροσδιορίζονται ως αλτρουιστές ) συμμέτοχοι στην αδικία δια της απαίτησης ολοένα περισσότερων κανονισμών και απαγορεύσεων επί πληθυσμιακών κατηγοριών διαφορετικών από τις δικές τους.
Αλλά προσοχή! Δεν είναι ζήτημα φασισμού ή δημοκρατίας: κάθε κράτος, είτε είναι δημοκρατικό, μοναρχικό ή φασιστικό, πάντα δίχαζε την κοινωνία σε ενσωματωμένους από την μία πλευρά, με όλα τα δικαιώματα τους κατοχυρωμένα και αυτούς από την άλλη πλευρά που επιβάλλεται να περιθωριοποιηθούν επειδή βαφτίζονται εχθροί.
Προκειμένου να διαιρεθεί η κοινωνία, η εξουσία ανέκαθεν μας ενημέρωνε πως δεν έχουμε το παραμικρό να κρύψουμε, πως δεν θα έπρεπε να φοβόμαστε τον ενδεχόμενο έλεγχο μας, όμως στην πραγματικότητα είναι ακριβώς διαμέσου του παραπάνω ελέγχου που μπορεί να ευοδωθεί η ταξινόμηση των ανθρώπων σε εσώκλειστους και αποκλεισμένους, σε ενσωματωμένους και ανυπότακτους, σε προνομιούχους και τιμωρημένους.
Αν είναι αλήθεια ότι οι ζωές μας ανήκουν σε μας και πως κανένας πολιτικός ή οικονομικός επιτετραμμένος δεν θα έπρεπε να ορίζει τι είναι σωστό και λάθος αντί για εμάς, το γεγονός πως το Κράτος ή οποιοδήποτε άλλο ίδρυμα, είτε δημόσιο είτε ιδιωτικό, μας ελέγχει ολοένα και περισσότερο συλλέγοντας προσωπικά δεδομένα, δεν μπορεί να οδηγεί σε κάτι θετικό, τόσο σήμερα όπως και πάντα ( και σίγουρα δεν συνιστά πηγή μικρότερης ανησυχίας πως έχουμε ήδη υπαχθεί σε μία αδιανόητη ποσότητα εγγράφων, πιστοποιητικών και, το κυριότερο, τεχνολογικών εργαλείων ).
Έχοντας διευκρινίσει τα παραπάνω, είναι όντως αχρείαστο για μας να αναφερόμαστε στις δημοκρατικές ελευθερίες ή στην παρεκτροπή του συντάγματος και να οδυρόμαστε περί ”φασισμού”, επειδή στην πραγματικότητα όσοι μας κυβερνούν πάντα υλοποιούσαν τα δικά τους σχέδια σε κάθε εποχή, με εξαίρεση περιπτώσεις περιορισμού των επίβουλων προθέσεων τους από εξεγέρσεις και κοινωνικές επαναστάσεις.
Αφορμή για έναν προσωπικό αναστοχασμό, αν μη τι άλλο, είναι ότι ορισμένοι άνθρωποι στις Δυτικές χώρες, αφού σε μία στιγμή ξέπεσαν από τις προνομιακές τους θέσεις σε δακτυλοδεικτούμενους νέους αποδιοπομπαίους τράγους, αποκηρυγμένοι από την αυτοαποκαλούμενη ”κοινωνία των πολιτών”, αντί να βασιστούν σε μία αλληλέγγυα και οριζόντια αυτοοργάνωση μεταξύ τους, όταν εξέφρασαν την ανάγκη να εγκαθιδρύσουν έναν αγώνα στηρίχθηκαν ξανά, μολονότι όχι πάντα, σε ”δημοφιλείς ηγέτες” και ύποπτες φιγούρες. Υπάρχουν άνθρωποι δυστυχώς, έτοιμοι να πιστέψουν άκριτα, οριακά με θρησκευτική ευλάβεια, σε αμφιλεγόμενα πρόσωπα, συχνά προερχόμενα από κυρίαρχες ταυτότητες εύκολα ανιχνεύσιμες στην πιο ριζοσπαστική δεξιά και στον αντιδραστικό Καθολικισμό. Τι είναι στραβό σε αυτό; Από την δική μας θέαση των πραγμάτων όλα: επιβάλλεται να απεχθανόμαστε εξίσου όσους προέρχονται από το κυβερνών κόμμα ( είτε πρόκειται για την νομιμόφρονα-κρατιστική αριστερά είτε για την φιλελεύθερη δεξιά ) όπως και όσες φαινομενικά αντιτίθενται στην κυβέρνηση, υποστηρίζοντας όμως εξουσιαστικές και υπέρ των διακρίσεων λύσεις, όμοιες πάρα πολύ μεταξύ τους. ( φέρτε στο νου σας επί παραδείγματι ρατσιστές επιθυμούντες τον αποκλεισμό ξένων ανθρώπων ή θρησκευτικούς φονταμεταλιστές που θέλουν το ίδιο για τα ομοφυλόφιλα και queer άτομα ).
Μία μάχη προκειμένου να τελεσφορήσει οφείλει να είναι σαφής ως προς το ποιος είναι ο εχθρός απέναντι στον οποίο θα κατευθύνει της επιθέσεις της, όχι μόνο σήμερα αλλά πάντα: η αρχή της εξουσίας, με τις πολλαπλές της εκφάνσεις.
Επιπροσθέτως, εφόσον η τεχνολογία σήμερα δεν αποτελεί πλέον επιλογή ή ένα απλό προνόμιο αλλά μετατρέπεται σε επιβολή, επείγει το συντομότερο δυνατόν να επανανακαλύψουμε την αλληλεγγύη και την ανθρώπινη διάσταση μέσα από την προσπάθεια να εναντιωθούμε στην αποξένωση και στους χαλκευμένους από την κυριαρχία διαχωρισμούς μεταξύ της μάζας των εκμεταλλευομένων ανθρώπων. Όσο πιο γρήγορα το κατανοήσουμε αυτό, τόσο το λιγότερο σύνθετο θα είναι να πολεμήσουμε εναντίον όσων, πίσω από το παραπέτασμα της επιστήμης, ή ορθότερα του επιστημονισμού, μας εξαναγκάζουν να υποκύψουμε στις προσταγές του κράτους, της καπιταλιστικής οικονομίας και της τεχνολογίας στην υπηρεσία τους, η οποία σήμερα στην εποχή μας εξάπαντος σε απελευθερώνει τον άνθρωπο από τον μόχθο της εργασίας ( όπως σκέφτονταν οι θετικιστές στα μέσα του 19ου αιώνα ) αλλά μοιάζει να τον αλυσοδένει σε νέες μορφές εξανδραποδισμού.
Δεν αναζητούμε λύσεις από τα πάνω, αλλά ας χαρίσουμε στην ζωή 10, 100, 1000 αλληλέγγυα και αυτοοργανωμένα μονοπάτια από τα κάτω!
Αναρχικοί/ες από τον ελευθεριακό χώρο “Sole e Baleno”
Subborgo Valzania 27, Cesena, Ιανουάριος 2022
Πηγή: https://darknights.noblogs.org/post/2022/02/03/italy-democracy-is-the-other-face-of-fascism/
Μετάφραση: Δ.ο Ragnarok
