ΕΠΙΘΕΣΗ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ
…Προς το παρόν χρησιμοποιήσαμε τα εργαλεία του εχθρού εναντίον του.
Ταΐσαμε τον πολιτισμό με το δηλητήριο που παράγει…
Πυρήνας Nicola και Alfredo FAI/FRI
[Σχέδιο ‘Πράσινη Νέμεσις’]
Οι επιλογές της επίθεσης
Η ασφάλεια είναι ένα θέμα διαρκώς επαναλαμβανόμενο εντός της τωρινής βιομηχανοποιημένης κοινωνίας, που βέβαια δεν μπορεί να νιώθει ασφαλής εφόσον διανέμει και ξαναχύνει καθημερινά τόσο μίσος, βία και δηλητήρια πίσω στην ίδια. Ρυθμίζοντας κατά καιρούς τα όρια ανεκτικότητας των καρκίνων που αναπτύσσει στο εσωτερικό της, επιζητά να μας εξοικειώσει με την αποδοχή τους. Έτσι, οι «λεπτές σκόνες» επιτρέπεται να συσσωρεύονται εντός συγκεκριμένου ορίου, τα βασανιστήρια στη φυλακή θα πρέπει να περιορίζονται μονάχα στην αποστέρηση ανάγνωσης κάθε είδους κειμένου μέσα στις πιο τιμωρητικές πτέρυγες κράτησης, το νερό είναι πόσιμο μόνον αν περιέχει προσδιορισμένη ποσότητα βαρέων μετάλλων… Αυτό που ’ναι «σίγουρο» λοιπόν είναι η συνεχής δηλητηρίαση στην οποία υποβαλλόμαστε, κι είναι μόνον η εξουσία που ρυθμίζει τη συνιστώμενη ημερήσια δόση.
Σ’ αυτούς τους καιρούς αποφασίσαμε να αναδείξουμε πως αυτά τα όρια δεν είναι διαχειρίσιμα. Αυτούς που θα μπορούσαν να αλυσοδέσουν την αναρχική πράξη, κάνοντάς τη μιαν απλή και δυσκοίλια επανάληψη βίαιων συνθημάτων και ακίνδυνων πρακτικών, τους έχουμε ξεπεράσει προ καιρού, απολαμβάνοντας κάθε φορά την ομορφιά στο να αποκαλύπτουμε και να επανεφεύρουμε καινούργιους τρόπους επίθεσης. Τα όρια τα οποία αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι, απεναντίας, εκείνα που καθορίζουν την ασφάλεια ενός διατροφικού προϊόντος.
Αν ο μέσος καταναλωτής θεωρεί τον εαυτό του προφυλαγμένο με τους ελέγχους που οι ίδιοι οι παρασκευαστές επιζημιότητας εφαρμόζουν επάνω στους εαυτούς τους, εμείς με αυτήν τη δράση κάνουμε φανερό το ανέφικτο ενός μηχανισμού αυτοελέγχου στο εσωτερικό κλάδων όπως αυτοί της διατροφικής, χημικής, γεωργικής, μηχανικής (που όλο και περισσότερο μοιάζουν μεταξύ τους), στους οποίους το κέρδος δεν είναι αλήθεια ότι έρχεται πριν από την υγεία των καταναλωτών, αλλά περνάει πάνω από την υγεία τους σ’ έναν κύκλο δηλητήριο-αντίδοτο-δηλητήριο χωρίς τέλος.
Επί της παρούσης κάθε τρόφιμο προορισμένο για ανθρώπινη χρήση συνοδεύεται από ένα ανώτατο όριο υπολειμμάτων παρασιτοκτόνων που μπορεί να περιέχει «σύμφωνα με τον νόμο». Αποφασίσαμε να αυξήσουμε την ποσότητα αυτών των υπολειμμάτων, που μπορούν να βρεθούν στα ράφια όλων των σούπερ μάρκετ, κρυμμένα στο εσωτερικό προϊόντων τα οποία πλασάρονται σαν ασφαλή.
Ξεκινώντας από τις αρχές της εβδομάδας μεταξύ Μαΐου και Ιουνίου [2016], καθώς οι περισσότεροι προετοιμάζονται να εκλέξουν ποιος θα παίρνει αποφάσεις για τη ζωή τους, αντικαθιστούμε ένα ένα μερικά προϊόντα που υπάρχουν εντός των σούπερ μάρκετ με τα «δικά μας», με υψηλότερα ανώτατα όρια καταλοίπων. Για την ώρα έχουμε αντικαταστήσει μόνο τον αριθμό προϊόντων που φαίνονται στις φωτογραφίες που παραθέτουμε. Προβλέπουμε πως το απόθεμά μας θα έχει τελειώσει μέχρι τα τέλη του Ιουνίου, μέγιστο όριο χρόνου που έχουμε θέσει γι’ αυτή μας τη δράση. Κάθε εβδομάδα θα προσθέτουμε μια σύριγγα δηλητηρίου στο διάλυμα νερού/δηλητηρίου που θ’ αντικαθιστούμε. Θα το κάνουμε έτσι γιατί ανακατεύουμε μονάχα ουσίες τις οποίες η βιομηχανία τροφίμων χρησιμοποιεί κατά την ευχαρίστησή της, και ξεκινάμε με μιαν ασήμαντη ποσότητα δηλητηρίου μη γνωρίζοντας, σε αντίθεση με τους επιστήμονες με τις λευκές ρόμπες, τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει. Μας ενδιαφέρει λοιπόν να ακριβολογούμε και να μην παίζουμε με τις λέξεις. Αυτό είναι το αρχικό μας τεστ. Η συνέχιση και κλιμάκωσή του εξαρτάται από το κατά πόσο τα οικονομικά και τα «κοινωνικά» συμφέροντα θα έρθουνε σε σύγκρουση.
Η επιχείρησή μας πιάνει όλη την περιοχή της Λομβαρδίας, εμπαίζοντας τις διάφορες αλυσίδες διανομής που έχουν τσεκαριστεί, μελετηθεί και τελικά σκοπίμως επιλεγεί για την καλύτερη έκβαση αυτής της εκστρατείας ενάντια στα δηλητήρια.
Σ’ αυτό στο οποίο ποντάρουμε είναι ξεκάθαρα η απόσυρση των προϊόντων που χρησιμοποιήσαμε από το εμπόριο, μέσα στη χρονική περίοδο που ανακοινώσαμε, αλλά επίσης επιδιώκουμε να χτυπήσουμε στα μούτρα όλων –ακόμα και σε όσους πάνε ν’ αποστρέψουνε το βλέμμα τους– τις αντιφάσεις στις οποίες έχουμε βυθιστεί και πάνω στις οποίες στηρίζεται ολόκληρη η κοινωνία. Επειδή γνωρίζουμε ότι δεν αρκεί ένα πράσινο πασάλειμμα για καθαρισμό ενός ολόκληρου κόσμου που είναι πια εθισμένος στις ίδιες του τις τοξικότητες· γιατί το να αποδέχεσαι να δηλητηριάζεσαι από λίγο κάθε φορά, ισοδυναμεί με το να πεθαίνεις κάθε μέρα.
Ας κάνουμε πρώτα μια τεχνική επεξήγηση της επιχείρησής μας:
το δηλητήριο που χρησιμοποιήθηκε είναι το ζιζανιοκτόνο Roundup της Monsanto, ένα μπουκάλι συμπυκνωμένου υγρού για 560 τ.μ. Τα σύνεργά μας: μια σύριγγα, ένα χωνί, ένα μπουκάλι νερού 1,5 λίτρου, τσιμπιδάκια, κατσαβίδι, πινέλο με λεπτή μύτη, κόλλα. Τα δηλητηριασμένα προϊόντα: μπισκότα σόγιας Misura, σάλτσα σόγιας Suzi Wan, σάλτσα σόγιας Kikkoman, σάλτσα σόγιας Save (στις εκδοχές «παραδοσιακή» και «ιαπωνικού στυλ»).
Επιδιώκουμε, και δικαίως, να δώσουμε όσο το δυνατόν λιγότερες ενδείξεις στους μπάτσους που διερευνούν, γι’ αυτό κάποιες από τις φωτογραφίες που παραθέτουμε έχουν ρετουσαριστεί (δεν είμαστε επαγγελματίες φωτογράφοι, κι έπρεπε να αντισταθμίσουμε όποια τεχνική έλλειψη ή και αμέλεια κατά την «πόζα»). Οι αριθμοί παρτίδων και άλλοι κωδικοί των προϊόντων καλύφθηκαν ή σβήστηκαν για να αποφύγουμε το ενδεχόμενο να κάνουν στοχευμένη απόσυρση καθορισμένων παρτίδων αφήνοντας άλλες προς πώληση.
Ξεκινήσαμε προσθέτοντας μια σύριγγα με Roundup στο μπουκάλι με το νερό, αλλά, όπως είπαμε, αυτό είναι μόνο το διάλυμα εκκίνησης. Προσέξαμε να αποφύγουμε οποιαδήποτε πιθανή αλλοίωση στην όψη των συσκευασιών των προϊόντων. Βρήκαμε για καθένα τον τέλειο τρόπο ώστε να παραβιάσουμε την απατηλή ασφάλεια των τροφίμων. Από όλες τις σάλτσες εξάγαμε μια σύριγγα σάλτσας και προσθέσαμε μία διαλύματος. Στα μπισκότα ενέσαμε μια σύριγγα διαλύματος Roundup στο σακουλάκι και ανακινήσαμε. Τα τσιμπιδάκια των φρυδιών μάς βοήθησαν στο άνοιγμα και των δυο τύπων σάλτσας Save. Βάλαμε τη μια λαβίδα στο μέσα μέρος του καπακιού κι από ’κεί ένα κατσαβίδι μάς επέτρεψε να αποσπάσουμε το καπάκι και το σχετικό σφράγισμα ανέπαφα. Για να το ξανακλείσουμε έπρεπε μόνο να ασκήσουμε πίεση στο καπάκι. Για τις σάλτσες Kikkoman, έφτανε μόνο να ξεβιδώσουμε το καπάκι μαζί με την πλαστική μεμβράνη, να αφαιρέσουμε την τάπα αντισταξίματος και να τα ξανακάνουμε όλα ανάποδα μετά την αντικατάσταση υγρών. Και για τη σάλτσα Suzi Wan η διαδικασία ήταν αρκετά απλή. Έγινε γρήγορα και καθαρά τραβώντας με δύναμη το καπάκι μαζί με το μέσο σφράγισης και μετά πιέζοντάς το όλο μαζί για την ανασυσκευασία. Με τα μπισκότα Misura ξεκινήσαμε από το κάτω μέρος της συσκευασίας, ανοίξαμε ελάχιστα τη θερμική σφράγιση, δημιουργώντας ίσα ίσα χώρο για να περάσει η βελόνα μας, και μετά επανασυσκευάσαμε με πινέλο και κόλλα.
Κι έτσι, οι πρώτοι διανομείς ανεφοδίασαν τα σούπερ μάρκετ γι’ αυτό το αρχικό τεστ.
Η επιλογή των πρωταγωνιστών για τη δράση μας έγινε εντελώς αβίαστα. Διάφοροι τεχνολογικοί τομείς επεκτείνουν τα συμφέροντά τους στη βιομηχανία τροφίμων ώστε να τη συγχωνεύσουν. Οι ίδιες επιχειρήσεις που επενδύουν στην τεχνολογική έρευνα, που στοχεύουν στην καθιέρωση των γενετικά τροποποιημένων οργανισμών (ΓΤΟ) ανά τον κόσμο, πρώτα ονόματα στη χημική βιομηχανία των φυτοφαρμάκων, γίνονται επίσης ιδιοκτήτες –στην κυριολεξία– σπόρων και φυτών. Άλλωστε, τα πιστοποιητικά ευρεσιτεχνίας κάνουν δυνατό το copyright οποιουδήποτε πράγματος.
Η Monsanto κατέχει έναν ρόλο κλειδί σε αυτό το πεδίο. Δημιουργήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1900 κι έκανε αμέσως άνοιγμα στον χημικό κλάδο κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου χάρις στη διάχυση του εντομοκτόνου DDT, το οποίο ψεκάστηκε πάνω από ολόκληρους πληθυσμούς και πέρασε ως πανάκεια, αποκρύπτοντας την πραγματική τοξικότητά του. Από τότε έχει διαγράψει μια μακρά πορεία διανθισμένη με πολιτικές ίντριγκες, επιβολές και εξαναγκασμούς, μέσω των οποίων έγινε μία από τις μεγαλύτερες παγκόσμιες οικονομικές δυνάμεις, τόσο ώστε να λαμβάνει τις φιλοφρονήσεις ενός άλλου κολοσσού όπως η Bayer, που αυτές τις μέρες διαπραγματεύεται τη συγχώνευση μαζί της. Η αυτοκρατορία Monsanto εκτείνεται από χημικά στη γεωργία μέχρι τη γενετική μηχανική. Φέρει ευθύνη για την εξάπλωση του Πορτοκαλί Παράγοντα (100% διοξίνης) στο Βιετνάμ,* για τη συγκάλυψη των τοξικολογικών δεδομένων σχετικά με τα πιστοποιητικά ευρεσιτεχνίας της για πολυχλωριωμένα διφαινύλια (PCB), για ποικίλες έρευνες στο πυρηνικό πεδίο, φτάνοντας στο σήμερα. Πρώτη στη γραμμή για την κούρσα της ιδιοποίησης κάθε δικαιώματος πάνω στο υπάρχον, γρήγορα ενδιαφέρθηκε να εξισώσει τους γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς με τις φυσιολογικές καλλιέργειες. Χάρις σ’ αυτή την «ισοδυναμία ουσίας», την οποία εισηγήθηκε κατά τη δεκαετία του 1990 στις ΗΠΑ ένα κατοπινό διευθυντικό της στέλεχος, ο οποίος είχε παρεισφρήσει στους οργανισμούς ελέγχου, κατάφερε να αποφύγει τα τεστ και να εξασφαλίσει άδειες σχετικά με τα νέα της δημιουργήματα. Μετά την εμπορευματοποίηση μιας μεγάλης γκάμας ζιζανιοκτόνων, με τη χρήση της γενετικής μηχανικής κατάφερε να κατοχυρώσει πατέντες για πολυάριθμα γενετικά τροποποιημένα είδη φυτών καλλιέργειας που ’ναι ανθεκτικά στα δικά της ζιζανιοκτόνα ή, ακόμη, αναπτύσσουν το ζιζανιοκτόνο στο ίδιο το εσωτερικό τους. Και κάπου εδώ είναι που κλείνει ο κύκλος μας – σε αυτήν τη μετάβαση όπου τεχνητοποιούν κάθε πτυχή της ζωής μας, θαρρώντας πως η αδίστακτη ωμότητα των πράξεών τους θα απαντηθεί με μια ποταπή παραίτηση. Το Roundup είναι το πιο διαδεδομένο φυτοφάρμακο στον κόσμο. Το δραστικό συστατικό του είναι η γλυφοσάτη, ζιζανιοκτόνο που βρίσκεται τώρα πια στο μεγαλύτερο μέρος των υδροφόρων οριζόντων. Συσχετίζεται από τους ίδιους τους κατόχους της επιστημονικής αλήθειας με διάφορους τύπους καρκίνου, νεφρικά προβλήματα, το Πάρκινσον και το Αλτσχάιμερ. Η Monsanto εξασφάλισε το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για το Roundup το 2002 και στη συνέχεια διέθεσε στην αγορά μια σειρά από γενετικά τροποποιημένα φυτά ανθεκτικά σ’ αυτό το ζιζανιοκτόνο. Από αυτά, η σόγια Roundup Ready (πρακτικά, το πιο καλλιεργούμενο είδος στον κόσμο) έχει κάνει σκλάβους αυτής της πολυεθνικής χιλιάδες αγρότες οι οποίοι αναγκάζονται να πληρώνουν τα δικαιώματα παραχώρησης ώστε να μπορούν να σπείρουν. Η «πράσινη επανάσταση», όπως επονομάστηκε η εκτεταμένη επιχείρηση διάδοσης των γενετικά τροποποιημένων καλλιεργειών σε όλο τον κόσμο, της οποίας ηγείται το «ανθρωπιστικό» Ίδρυμα Ροκφέλερ, χάρις στις χρηματοδοτήσεις που προορίζονταν για τους γεωργούς που αντιμετώπιζαν δυσκολίες, εξασφάλισε την εξάρτησή τους από τα «αφεντικά των σπόρων».
Αφού είναι εκατομμύρια τα λίτρα αυτού του παρασιτοκτόνου που ψεκάζονται στις φυτείες σόγιας σε όλο τον κόσμο, μια σύριγγα παραπάνω είναι μια σταγόνα στον ωκεανό.
Ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση εξακολουθεί να αναβάλλει την απόφαση για τις καρκινογόνους επιπτώσεις της γλυφοσάτης, εμείς ξαναρίχνουμε το πρόβλημα στο πιάτο.
Στους συνενόχους, στους επαναστατημένους
Είχαμε κουραστεί με τις σκέψεις ελευθερίας που ατροφούν απ’ τον πολιτικό ρεαλισμό των θεωρητικών της επανάστασης του όχι εδώ, όχι τώρα, και τις πράξεις που ’ναι ακρωτηριασμένες γιατί στερούνται συνεκτικότητας, αποτελεσματικότητας και επικοινωνιακής σαφήνειας. Γι’ αυτό αποφασίσαμε να κάνουμε μια γερή στροφή στις ζωές μας και στους σχεδιασμούς μας με αυτή την πρώτη συμβολή στον αγώνα ενάντια στην επιζημιότητα του πολιτισμού κι ενάντια στις εξελισσόμενες οικονομικές στρατηγικές της κυριαρχίας με οικο-βιώσιμη κοψιά. Η στροφή μας υπήρξε διττή:
Η στροφή συνέβη με το είδος της δράσης που επιλέξαμε. Σε μια μορφή επίθεσης πλέον εμπεδωμένη, πάντα και οπωσδήποτε διεισδυτική, προσθέσαμε ένα καινούργιο δηλητήριο σταγόνα τη σταγόνα στα εμπορεύματα του εχθρού. Ένα στάξιμο δηλητηρίων που πολεμάει και φανερώνει την καθημερινή παγκόσμια δηλητηρίαση που η υπερτεχνολογική, καταναλωτική, αλλοτριωμένη και αλλοτριωτική κοινωνία επιβάλλει. Η ομοιοπαθητική χορήγηση των ίδιων τους των δηλητηρίων κάνει φανερή την καθημερινή πραγματικότητα της αυτοδηλητηρίασης στην οποία υποβάλλει σώματα και μυαλά ο βιομηχανοποιημένος πολιτισμός.
Η στροφή έγινε επίσης με την απόφαση να εισέλθουμε στην απέραντη θάλασσα της συζήτησης που αναπηδά από τη μιαν άκρη της γης στην άλλη χάρις στις δράσεις που από το μακρινό 2003 πραγματοποιούν πολλές και διάφορες συγγενικές ατομικότητες και ομάδες που πρόσκεινται στην Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία και στην περαιτέρω διεύρυνσή της, το Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο, συνεχίζοντας να δίνουν ζωντανές και διεγερτικές προοπτικές στο διώνυμο σκέψη-δράση που βρίσκεται στη ρίζα της αναρχίας. Όλα αυτά τα χρόνια έχουμε διαβάσει τον διάλογο που εδραιώθηκε μέσα από πράξεις και αναλήψεις ευθύνης: θεμελιώδεις συνεισφορές κριτικής και μεθόδου έχουν εναλλαχτεί με συνθήματα και κατεβατά χαιρετισμών, συχνά με απλουστευτικές μειώσεις προβλημάτων. Εμείς θα επιχειρήσουμε να ξεδιαλύνουμε κάποια ζητήματα και να ξελύσουμε μερικούς ζόρικους κόμπους, που για εμάς συνιστούν πηγή καρποφόρων συζητήσεων.
– Το δίπολο μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας το δημιουργεί η κυριαρχία ανάλογα με το πόσο θέλει ν’ ανεβάσει τον πήχη της δικής της ανοχής, με βάση τις κοινωνικές πιέσεις και εντάσεις, αλλά και της εκτίμησης κινδύνου που κάνει (βλ. για παράδειγμα την εξέλιξη του νομικού οπλοστασίου με τη λεγόμενη αντιτρομοκρατική νομοθεσία, την καταστολή στους δρόμους κ.τ.λ.). Νομιμότητα και αποκατάσταση πάνε χέρι χέρι, γι’ αυτό εναπόκειται σ’ εμάς να ευνοήσουμε συγκεκριμένες πρακτικές, όχι ως προς τ’ ότι είναι παράνομες, αλλά επειδή είναι πιο αποτελεσματικές. Εκτιμούμε απλά ότι, αν πρέπει να αντιμετωπίσουμε με διεισδυτικό και σοβαρό τρόπο ένα πρόβλημα, η λύση απορρέει με φυσικότητα μέσα απ’ την παρανομία, δεδομένου ότι τα νόμιμα εργαλεία που μας «προσφέρονται» (αντιπληροφόρηση, κοινωνική ευαισθητοποίηση γύρω από ένα πρόβλημα, διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες) δεν μας φτάνουν και δεν μας ενδιαφέρουν.
– Είμαστε επαναστατημένοι, εξεγερμένοι και όχι εξεγερτιστές. Εξεγειρόμαστε κάθε μέρα, δουλεύοντας με τη λίμα για να κόψουμε τις δικές μας, τις ατομικές μας αλυσίδες. Δεν αναζητούμε μάζες για να τις διδάξουμε, να τις υποκινήσουμε στην «εξέγερση που θα έρθει». Δεν προετοιμάζουμε κανένα έδαφος γυρεύοντας να «φέρουμε κοντά συγκεκριμένο κίνημα και λαό, αντάρτικο και εξεγερσιακές προοπτικές». Δεν ψάχνουμε ρόλους αρχηγών ή πρωτοπορίας, τωρινής ή μελλοντικής. Διότι οι επαναστάτες αρχηγοί του σήμερα, με το που ακουμπήσουν τον κώλο τους σ’ ένα έδρανο, θα γίνουν οι δήμιοι των ανταρτών του αύριο. Γι’ αυτό σιχαινόμαστε την πολιτική, που με τη διαμεσολάβηση κακοφορμίζει την ελεύθερη διαλεκτική ροή ανάμεσα στη σκέψη και στη δράση. Δεν έχουμε καιρό ούτε επιθυμία να οικοδομήσουμε μια μακροπρόθεσμη επαναστατική διαδικασία. Δεν είναι ο μελλοντικός ήλιος που βρίσκουμε εκθαμβωτικό, αλλά ο κεραυνός στον ξάστερο ουρανό της διαλεγμένης, μελετημένης, σχεδιασμένης και πάνω απ’ όλα επιτακτικά αναγκαίας πράξης εξέγερσης ενάντια στην όλο και πιο ταχεία προέλαση της μηχανής της κυριαρχίας.
– Είμαστε προσκείμενοι στη FAI με κριτική συνέχεια· με κριτική γιατί δεν κατανοούμε προς τι το ρίσκο να μεταμορφώσουμε ένα ελεύθερο –στον χρόνο και στον χώρο– δίκτυο σε πλατφόρμα. Το να προτείνεται μια «άτυπη πλατφόρμα της πολύμορφης αναρχικής δράσης» με δομές και υποδομές είναι σαν να βάζεις σε κλουβί ένα θεριό που από τη φύση του πρέπει να παραμείνει άγριο. Η δράση είναι πολύμορφη, πολύπλευρη και μεταβαλλόμενη όπως η ζωή, παρ’ όλα αυτά η πολυμορφία δεν μπορεί να μετατραπεί σε ένα εύκολο σύνθημα που καλύπτει, σαν ένα στρώμα ομίχλης, τις ελλείψεις της ίδιας της δράσης. Κάθε μέρα είμαστε στους δρόμους, στις αναρχικές βιβλιοθήκες, στις κουζίνες, στις συναυλίες, στις καταλήψεις, αλλά, αν τα συσχετίζαμε όλα αυτά με την πραγματική επίθεση στην εξουσία που την αντιλαμβανόμαστε ως επιτακτική και αναγκαία, θα λέγαμε ψέματα στους εαυτούς μας. Αυτό θα σήμαινε την ισοπέδωση της αναρχίας, ανυψώνοντας αυτό που είναι, ή εν προκειμένω θα έπρεπε να είναι, η αναρχική «καθημερινότητα» σε υπέρτατο σκοπό.
– Δεν θέλουμε να αντισταθμίσουμε με «δομές» ή, χειρότερα, «υποδομές» τις οργανωτικές πρακτικές ανεπάρκειες των επιμέρους ατόμων· δεν προκύπτει η ισχύς εν τη –απλή– ενώσει· ίσα ίσα, οι δομές φρακάρουν τη δράση. Απεναντίας, πιστεύουμε πως εξακολουθεί να ισχύει η παλιά υπόθεση ενός δικτύου συντρόφων που, χωρίς να γνωρίζονται μεταξύ τους, κάνουν διάλογο μέσω των πράξεων, όπως προτείνει το πρώτο κείμενο που εγκαινίασε τον άτυπο σχεδιασμό: τεχνική/θεωρητική/πρακτική ανάπτυξη μέσω της εξέλιξης των πράξεων. «Το να συνδυάζεις οργάνωση και θεωρητική/πρακτική συζήτηση με την ανωνυμία ομάδων/ατόμων είναι δυνατόν διαμέσου ενός διαλόγου που διαχέεται μέσω πράξεων, που εκτός από το να εισφέρουν τον ιδιαίτερο καταστροφικό τους λόγο μεταδίδουν και άλλα μηνύματα (επισημαίνοντας μεθόδους και μέσα που χρησιμοποιήθηκαν, στόχος είναι η επικοινωνία), ανεξαρτήτως των υλικών ζημιών».
– Ο αυθορμητισμός δεν είναι συνώνυμο του άτυπου χαρακτήρα, ούτε βέβαια άτυπος χαρακτήρας πάει να πει αποδιοργάνωση και επιπολαιότητα. Οι πράξεις προκύπτουν αυθόρμητα σχεδιασμένες απ’ την ιδέα ενός ή περισσότερων επαναστατημένων μυαλών, εμπεδώνονται μέσω της κριτικής και της ανάλυσης για να επιλυθούν ζητήματα τακτικής και υλικοτεχνικά προβλήματα, και ύστερα ανθίζουν σαν δηλητηριώδη λουλούδια στους αγρούς της ναρκωμένης κοινωνίας.
– Άτυπος χαρακτήρας δεν σημαίνει συνάντηση με «άλλες πολιτικές ομάδες συγγένειας» για συντονισμό των αγώνων, αλλά αποτελεί το αντίδοτο στην πολιτική ανάθεση. Είναι η μέθοδος που παράγει ποιοτικά καλύτερους δεσμούς μεταξύ ατόμων, αποφεύγοντας την εξύφανση «πολιτικών» σχέσεων για χάρη μιας ποσοτικής αύξησης. Ο άτυπος χαρακτήρας είναι ανοιχτός, αλλά όχι εγκάρσιος.
– Είμαστε προσκείμενοι στο Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο με κριτική και συνέχεια. Με κριτική γιατί δεν είμαστε και δεν θέλουμε να γίνουμε μια «ένοπλη οργάνωση», ούτε αισθανόμαστε την ανάγκη να το αντιπαραβάλλουμε απέναντι στον αφοπλισμό και στις ρεφορμιστικές κριτικές των πολλών. Απεναντίας, είμαστε περήφανοι που είμαστε κομμάτι αυτού του χαοτικού μετώπου συντρόφων σε πόλεμο με την κοινωνία, πρόσωπο με πρόσωπο με τον εχθρό, με όπλα στα χέρια. Γυρίζοντας πάντα στο κείμενο από το οποίο γεννήθηκε η Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία: «Εξάλλου, όποιος μετέχει στην Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία είναι πλήρως ταγμένος μόνο τη συγκεκριμένη στιγμή της ενέργειας και της προετοιμασίας της· δεν επιφορτίζει όλη τη ζωή και τον σχεδιασμό των συντρόφων, πράγμα που επιτρέπει να καταχωνιαστεί οριστικά στη σοφίτα κάθε ειδίκευση ένοπλης πάλης».
– Είμαστε ατομικιστές και όχι κολεκτιβιστές. Η δράση μας αφορμάται από μιαν ατομική ώθηση. Δημιουργούμε ελεύθερους, μη σταθερούς συνδέσμους ατόμων ώστε να παράγουμε πιο κοφτερή πράξη. Οι συλλογικές αξιώσεις αγώνα οδηγούν στην ανάθεση, μικρόβιο της πολιτικής, και στον ρεφορμισμό. Οι σταθερές οργανώσεις σύνθεσης κρυσταλλώνουν τον περιέκτη αντί να ισχυροποιούν τα περιεχόμενα: παρέχουν ένα εφαλτήριο στους κατ’ επάγγελμα πολιτικούς, μιαν εναλλακτική και το προπέτασμα του αριθμού (αν και ελαχιστότατος) στους νωθρούς.
Δεν υποτιμούμε τη θεμελιώδη σημασία της διαλεκτικής ανάμεσα σε συντρόφους που βρίσκονται μέσα και έξω από τα κάτεργα, γι’ αυτό κι είμαστε ευγνώμονες για τα ερεθίσματα που πρόσφεραν στο μυαλό και στις πρακτικές μας τα γραπτά συντρόφων στη φυλακή (Νίκου Ρωμανού, Αλφρέντο Κόσπιτο, Νικόλα Γκάι, των έγκλειστων συντρόφων της ΣΠΦ, …) και τ’ ανακοινωνηθέντα συντρόφων που πρόσκεινται στη FAI (ΣΠΦ πυρήνας αντάρτικου πόλης [Ελλάδα], Ομάδα Καπιμπάρα [Χιλή], Πυροτεχνικό κομιτάτο για ένα εξαιρετικό έτος [Ιταλία], …), τα οποία, αν και διαφορετικά και συχνά αντιφατικά, μας βοήθησαν να διαλύσουμε αμφιβολίες και μας ώθησαν να πραγματώσουμε τη δράση μας.
Το μεγάλο στοίχημα των καιρών είναι συγχρόνως τρελό και αναγκαίο.
Τρελό που διάσπαρτες χούφτες ονειροπόλων επιχειρούν να πολεμήσουν την κυριαρχία, αναγκαίο που το κάνουν.
Πυρήνας Danaus plexippus
ΑΤΥΠΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ
ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ
Πρώτη εβδομάδα του Ιουνίου 2016
Μέχρι την επόμενη φορά
________________________________________________________
Το πρωτότυπο κείμενο στα ιταλικά.
* ‘Πορτοκαλί Παράγοντας’ είναι η κωδική ονομασία φυτοκτόνων και αποφυλλωτικών χημικών που χρησιμοποιήθηκαν απ’ τον στρατό των ΗΠΑ για αποψίλωση άγριων δασών του Βιετνάμ. Οι διοξίνες αυτές μόλυναν τεράστιες εκτάσεις, έχοντας επίσης τοξικότατη επίδραση στην υγεία του πληθυσμού.
Η μετάφραση στα ελληνικά έγινε από την αναρχική αιχμάλωτη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς Όλγα Οικονομίδου, μέσα από τις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού.
Πηγή: Contra Info
Leave a Reply