Αυτά τα 3 χρόνια, βρέθηκα αντιμέτωπος με επιλογές οι οποίες με οδήγησαν σε ένα μονοπάτι έμφορτο με σταυροδρόμια και διακλαδώσεις.
Σαν να βαδίζω σε ναρκοπέδιο, έπρεπε να εξετάζω καταλεπτώς το κάθε μουβήμα με την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό μου να διακυβεύονται. Τοπρώτο δίλημμα που αναδύθηκε σχετιζόταν με το αν θα εξακολουθούσα να συνεισφέρω ή θα επέτρεπα στην φυλακή να με κατασπαράξει, αναμένοντας μακρόθυμα την αποφυλάκιση μου. Δεδομένης πάντα και της εν τοις πράγμασιαυστηρά περιοριστικής κατάστασης μου, επέλεξα να συνεχίσω να συνεισφέρω διαμέσου του γραπτού λόγου. Μόλις έλαβα την εν λόγω απόφαση κοντοστάθηκα σε ακόμη ένα σταυροδρόμι: έπρεπε να διαλέξω αν θα περιχαράκωνα τον εαυτό μου – οικουμενικά – σε αυτήν την προεξέχουσα, τιμητική θέση για το ”κύρος” μου ( sic ) ως ”επαναστατημένος” κρατούμενος – μοιράζοντας απλόχερα τις φιλοφρονήσεις μου δεξιά και αριστερά, επικροτώντας κάθε αναρχική πρακτική, προσέχοντας να μην αποκτήσω εχθρούς. Ή, αν θα αξιοποιούσα το όπλο της κριτικής μου έτι περισσότερο επιχειρώντας να σκιαγραφήσω κάποιες αναλύσεις, να διανοίξω νέους λόγους. Επέλεξα το ευκολότερο ( τουλάχιστον για μένα): ανοιχτά να ωθήσω την κριτική μου στα άκρα, με τίμημα την περεταίρω απομόνωση μου (λιγότερα γράμματα, λιγότερες πληροφορίες, γενικά λιγότερη αλληλεγγύη).
Πάντα όμως ενσυναίσθητος σχετικά με την αβυσσαλέα απόσταση μεταξύ σκέψης και πράξης.
Οι λέξεις, όσο εμπνευσμένες κι αν είναι, πάντα κουβαλούν κάτι το στομφώδες, ακόμα και στις περιπτώσεις όπου διέπονται από πραγματικά, συγκεκριμένα ρίσκα, ικανά να επισύρουν χρόνια στην φυλακή για προάσπιση ή υποκίνηση.
Στο ”δικό μου” κελί, τα λόγια τα οποία εστιάζω να ακούσω πιο προσεκτικά είναι όσα συνοδεύουν δράσεις, όσα μετατρέπονται σε λάμψεις και αίμα. Αναντίρρητα, είναι ζωντανά, πραγματικά. Διακρίνονται από την ασταμάτητη αδολεσχία στο παρασκήνιο ενός αναρχικού κινήματος περίκλειστου στην αυτοαναφορικότητα του, προδήλως καταβεβλημένο από μία επονείδιστη έλλειψη θάρρους και επίνοιας. Ένα κίνημα τρεφόμενο με το φαίνεσθαι, με την μεγαλαυχία και πολλές φορές με την δημαγωγία, με τις διαδηλώσεις του, τις συνελεύσεις, τις επικοινωνιακές του παρελάσεις, τις εκστρατείες πληροφόρησης, με την τελμάτωση σε μία περιοχή. Μία ακατάπαυστη φλυαρία. Δεν απαιτείται να επευφημείς τις αναλήψεις ευθύνης, γνωρίζεις όμως με βεβαιότητα την ειλικρίνεια τους διότι είναι παράγοντα πράξης, επειδή συντάσσονται κατόπιν ολοκληρωτικής συμμετοχής στο παιχνίδι, θέτοντας τις ζωές κάποιων σε κίνδυνο. Σε αυτούς τους κατακυριευμένους από την ψηφιακή πραγματικότητα καιρούς δεν πρόκειται για κάτι το αμελητέο, και όταν οι δράσεις αυτές μιλάνε η μία στην άλλη μετατρεπόμενες έτσι σε εκστρατείες δράσης, ο παρασκηνιακός θόρυβος, η φανφαρολογία, αναπόδραστα εξαφανίζεται. Όλα γίνονται πιο σοβαρά, πιο επικίνδυνα, πιο αληθινά.
Οι περισσότεροι αναρχικοί εδώ στην Ιταλία σήμερα δείχνουν να διακατέχονται από μία αγελαία ομαδοποίηση και μία ναρκόπνοη ομοθυμία. Φυλακιζόμαστε από χιλιάδες φόβους: Τον φόβο να θαφτούμε ζωντανοί σε κάποια φυλακή, τον φόβο να πεθάνουμε στην δράση, τον φόβο να μείνουμε μόνοι δίχως τις ζητωκραυγές του πλήθους ή τον φόβο να μας απομονώσουν οι ίδιοι μας οι σύντροφοι. Το ξεπέρασμα των παραπάνω φόβων θα μας καθιστούσε πιο διαυγείς. Πολλοί ”αγώνες” χτίζονται πάνω σε αυτούς τους φόβους, είναι προϊόντα αυτών των φόβων. Ο φόβος μας δηλητηριάζει, οι συμβιβασμοί είναι οι τοξικοί του καρποί. Έπειτα, με εύηχες λέξεις, αναπαυτικές θεωρίες, βολικές μακρόπνοες στρατηγικές, φροντίζουν να εξωραϊζουν την όλη ξεφτίλα συνιστώντας μας φρόνηση και τραβώντας μας στον πολιτικό ”ρεαλισμό”. Δυστυχώς όμως, τα σκατά και ροζ να τα βάψεις παραμένουν σκατά. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο τα ημίμετρα δεν θα έπρεπε να είχαν κανένα απολύτως νόημα για τους αναρχικούς. Με την πρόοδο της τεχνολογίας (της οπλισμένης πτέρυγας του πολιτισμού) ο εναπομείνας χρόνος μας στερεύει. Ο πολιτισμός τρέφεται από τα πάντα και αντίθετα τους. Από τις δημοκρατίες και τις δικτατορίες, την επιστήμη και την θρησκεία, τις πολιτικές ελευθερίες και την ελεύθερη αγορά, την συναίνεση και την υποταγή, τον καπιταλισμό και τον σοσιαλισμό, τα οικολογικά προϊόντα και τα πυρηνικά εργοστάσια… χίλιες και πλέον πτυχές ενός και μόνο φαινομένου, αυτό του πολιτισμού, συνεκτικού και αρραγούς με την αρωγή μιας κόλας προερχόμενης από μία τεχνολογία ολοένα και πιο παρεμβατικής, η οποία καταστρέφει όχι κατ’ αποκλειστικότητα την ανθρώπινη υπόσταση αλλά επιπλέον παραμορφώνει ολόκληρη την ζωή πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Με ένα διακύβευμα τόσο μεγάλης εμβρίθειας, κάθε μη καταστρεπτική δράση συνιστά ένα άχρηστο αναλγητικό, μία αδικαιολόγητη σπατάλη χρόνου. Δεν υπάρχει λόγος να ακούμε τα ενάρετα πνεύματα της ”επανάστασης” πλέον που πάντα βρίσκουν αφορμές να αναβάλουν την δράση, να περιπλέξουν τα πράγματα. Ολοένα και συχνότερα η τακτική της παρατήρησης και της αναμονής, της σταδιακότητας δικαιολογείται με πρόφαση την προσβασιμότητα της στον μέσο άνθρωπο, την ανάγκη να αποκτηθεί κοινωνικό έρεισμα. Η αποζήτηση της περίφημης ”αναπαραγωγιμότητας” των μικρών δράσεων παρασύρει σε αύξηση των ασήμαντων πρακτικών οι οποίες απολήγουν σε παθητικές αντιστάσεις ή σε λαϊκά σχήματα αγώνα, πάντα φρόνιμα, ποτέ υπέρμετρα, αναβάλοντας την βίαιη ρήξη με το σύστημα για ένα αύριο που ποτέ δεν θα έρθει. Δεν υπάρχει ανάγκη για προσηλυτισμό, όλη αυτή η ομφαλοσκοπία, όλες οι αμφιβολίες μας κενώνουν, μας παροπλίζουν.
Η ασύμμετρη συσσώρευση πληροφοριών ισοδυναμεί με καθόλου πληροφορία. Η αποφορά της ιντελιγκέτσιας, του πολιτικαντισμού, του φόβου είναι ιδιαίτερα έντονη εδώ. Τι να κάνουμε; Να αναζητήσουμε προσφιλείς συντρόφους, να ενθαρρύνουμε με δράσεις τις πραγματικές, εύρωστες ζωντανές δυνάμεις. Να ”εξακοντίσουμε τις καρδιές μας πάνω από τα συρματοπλέγματα”, αδιαφορώντας για τις συνέπειες και τα ”επαναστατικά” εγχειρίδια, εγκαταλείποντας την σπασμωδική και εμμονική καταδίωξη της αποδοχής, να υποστηρίξουμε θέσεις επικίνδυνες για τους εφησυχασμένες ζωές της φλυαρίας και των αυθεντιών των συνελεύσεων. Να διασφαλίσουμε τα εργαλεία να επικοινωνούμε άμεσα ο ένας με την άλλη, χωρίς την μεσολάβηση της εξουσίας, χωρίς να απαιτείται προσωπική γνωριμία, μέσω δράσεων πλαισιωμένων από λέξεις, προσπερνώντας τους ρήτορες, απαλλαγμένες από την μεσιτεία της ιδεολογία και τους ειδικούς της μεσολάβησης μια και καλή. Οι ήδη δοκιμασμένες και αποτελεσματικές εκστρατείες δράσης είναι το εμβριθέστερο αποτέλεσμα αυτής της ακυδεμόνευτης επικοινωνίας, αποδεσμευμένης από οργανώσεις και συντονισμούς.
Ας αφεθούμε με εμπιστοσύνη στα πιο άλογα, πιο φυσικά μας ένστικτα: στην οργή, στο μίσος, στην αγάπη, στην φιλία, στην αδερφοσύνη, στην εκδίκηση.
Είθε το πάθος της καταστροφής να μην γίνει ποτέ ξανά δημιουργικό, τίποταδεν χρειάζεται να οικοδομηθεί.
Ας μιλήσει η δράση, εδώ και τώρα, αμέσως.
Έτοιμοι ή όχι…
Alfredo Cospito
Δημοσιεύθηκε στο τρίτο τεύχος του “Croce Nera Anarchica” τον Ιανουάριο του 2017, α-περιοδική έκδοση του Μαύρου Σταυρού Ιταλίας.
Πηγή: Darknights
Μετάφραση: Δ.ο Ragnarok