Ο θάνατος του ανθρώπου

Στάλθηκε 9/12/2016

Σημείωμα του μεταφραστή: Οι μεταφράσεις ως επιμέρους δραστηριότητα για την διάχυση μηδενιστικού λόγου δεν απαιτούν την συμφωνία του μεταφραστή με το περιεχόμενο του κειμένου, τον τρόπο έκθεσης του και κυρίως το νόημα που μεταφέρεται η το νόημα που αυτός είναι ικανός να προσλάβει. Συνεπώς, δεν υπάρχει κανένας δισταγμός για την συνεισφορά στην δημοσιοποίηση και αναμετάδοση κειμένων των οποίων ο λόγος δεν βρίσκεται σε σύμπνοια με αυτόν του μεταφραστή ή όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση, αντιβαίνει τις αντιλήψεις του ιδίου. Το παραπάνω κείμενο επιλέχθηκε σε μεγάλο βαθμό τυχαία ανάμεσα σε πολλά άλλα, διότι παρατηρήθηκε πως το εφαλτήριο του αν και από μηδενιστικό πρίσμα, ήταν αντίθετο προς την συνήθη βάση του μηδενισμού όπως αυτός έχει καταστεί γνωστός στην Ελλάδα, του οποίου οι τάσεις τείνουν σε έναν εκθειασμό του πρωτόγονου, του βάρβαρου, του ασυνείδητου, του ορμέμφυτου και του προσωπικού αντιπαραβάλλοντας μια βουλησιαρχική θεώρηση έναντι στην κυρίαρχη ορθολογικότητα, η οποία κατακεραυνώνεται ως υποκειμενική φενάκη στο παρόν κείμενο. Σίγουρος πως ο πόλεμος υπό όλες τις μορφές μπορεί να είναι ο καλύτερος δάσκαλος και συγχρόνως ο μοναδικός εγγυητής της αποδέσμευσης από την στασιμότητα, παραθέτω την παραπάνω μετάφραση ενός κειμένου του οποίου η κριτική επικεντρώνεται γύρω από την κριτική του σολιψισμού, του υποκειμενισμού, του ιδεαλισμού και του απόλυτου σχετικισμού.

_______________________________________________

Ο θάνατος του ανθρώπου.

Οι άνθρωποι πάντοτε θέλουν να μετατρέπουν τον μηδενισμό στην ιδέα που είναι πιο βολική γιαυτούς: Μην κάνεις τίποτα άλλο πέρα από αυτό που θες. Το δικαιολογούν αυτό με το ρητό “τίποτα δεν είναι αληθές , οπότε τίποτα δεν είναι πραγματικό, άρα δεν υπάρχει νόημα σε τίποτα“ και το θεωρούν αυτό βαθυστόχαστο. Αυτό που παρέλειψαν: νομίζουν τίποτα δεν είναι αληθινό, εκτός όμως από τους εαυτούς τους. Το μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης σκέψης τείνει προς τον σολιψισμό. Στο κάτω κάτω είμαστε απλά πιθήκια στα οποία πετάχτηκε ένα κόκκαλο με την μορφή υψηλότερης νόησης. Αυτό είναι ένα αμφίθυμο φορτίο. Η κατοχή εγκεφάλων ικανών να κατεργάζονται τη λογική σκέψη σημαίνει πως είμαστε διαρκώς σχιζοϊδείς, διχασμένοι ανάμεσα σε δύο ”καταστάσεις λειτουργίας” της σκέψης:

Λογική: η λογική σκέψη υπολογίζει σύμφωνα με τους κανόνες τις λογικής. Είναι εντελώς αποκομένη από το να λαμβάνει υπ όψιν τον εαυτό, τον χρόνο, τη φυσιολογία και το συναίσθημα.

Εαυτός: Έχουμε έντονη συνείδηση της ένυλης ύπαρξης μας, των άμεσων αισθήσεων μας καθώς και του είναι μας, και όταν η λογική γίνεται πολύ έντονη, καταφεύγουμε σε αυτόν.

Με άλλα λόγια, μπορούμε συγχρόνως να αναπτύσσουμε λογική σκέψη και ζωική συνείδηση. Μας αρέσει όμως η ζωική συνείδηση διότι είναι μια μορφή ελέγχου. Οτιδήποτε κι αν μας απειλεί, έχουμε την στιγμή εκείνη την δική μας θέληση, με την δυνατότητα να πράξουμε με τον τρόπο που επιθυμούμε ( εντός ορισμένων πλαισίων ) και αυτό μας βολεύει. Μας ελέγχουμε. Γιαυτό οι μηδενιστές αναγνωρίζουν τον μηδενισμό ως την πύλη για την καθαρή σκέψη, συμπεριλαμβανομένης της πνευματικότητας. Υπερβαίνει τον έμφυτο σολιψισμό του σκεφτόμενου ζώου, ο οποίος μας οδηγεί στην προτίμηση σκέψεων που ελέγχουμε έναντι της λογικής την οποία μπορούμε στην καλύτερη, μερικές φορές να διοχετεύσουμε στην κάλυψη ορισμένων αναγκών. Ο ανθρώπινος σολιψισμός δημιουργεί μια στρεβλή εγγενή κατάσταση. Προσδοκούμε το σύμπαν να συμπεριφέρεται σαν τον ζωώδη εαυτό μας, ενώ υπάρχει ένας απόλυτος περιορισμός σε όλες τις σκέψεις μας που παρέχονται από τον εαυτό και της ζωικές του ανάγκες. Προσδοκούμε το σύμπαν να ασκήσει έλεγχο και να μας εμφυσήσει απόλυτες, έμφυτες, καθολικες και εγγενείς αλήθειες προσιδιάζοντας σε μία ιερή γραφή ή στον λόγο ενός αυταρχικού Θεού. Πιθανώς όμως απλά προβάλουμε τις δικές μας ατομικές και κοινωνικές επιθυμίες στο σύμπαν, περιμένοντας αυτό να αντιδράσει όπως εμείς όταν επανερχόμαστε στην ζωώδη φύση μας. Ο σολιψισμός αυτός – μία έλλειψη γνώσης για οτιδήποτε πέρα από το υποκείμενο που μιλά – παρουσιάζεται όταν αναζητούμε κυρίως τον έλεγχο και έπειτα τη λογική. Εμφανίζεται σε διαφορετικές συχνότητες ανάμεσα στους ανθρώπους. Μπορούμε να πειθαρχήσουμε τον εαυτό μας ώστε να περιορίσουμε αυτό το φαινόμενο. Ο μηδενισμός αποτελεί αυτήν την πειθαρχία. Αρνούμενοι την έμφυτη αλήθεια, τις καθολικότητες, την απόλυτη πραγματικότητα και τις πίστεις αρνούμαστε επίσης τις προβολές του ανθρώπινου σολιψισμού που αποδίδουν αυτές τις έννοιες στον κόσμο.

Υπάρχει μία αλήθεια – ο κόσμος, συμπεριλαμβανομένου του σύμπαντος και οποιεσδήποτε μεταφυσικές διαστάσεις διαθέτει. Είμαστε μια μικρή επιμέρους ποσότητα αυτής της αλήθειας και οι στοχασμοί μας πάνω στην αλήθεια αδυνατούν να αντικαταστήσουν το όλον. Όποιοι κιαν είμαστε, ζούμε και αναπτυσσόμαστε στον ίδιο κόσμο ο οποίος μένει σταθερός για όλους μας. Παρολαυτά, όμως η ικανότητα να αντιλαμβανόμαστε διαφέρει διότι δεν είμαστε όλοι το ίδιο οξυδερκείς η ευσυνείδητοι ( η διαδικασία μέσω της οποίας κάποιος διαυγάζεται πνευματικά καταφέρνοντας να ξεχωρίσει την πραγματικότητα από την αυθυποβολή ). Ο σολιψισμός δείχνει να μας δίνει δύναμη πάνω στον κόσμο διότι γινόμαστε ικανοί, εξαιτίας του ότι υπάρχουμε μέσα στο ίδιο μας το μυαλό, να προβάλουμε τις σκέψεις, τις κρίσεις και τα συναισθήματα μας για τον κόσμο πάνω από τα αισθητά δεδομένα με τα οποία τον πλάθουμε. Είναι σαν να παρατηρούμε τον κόσμο μέσα από χρωματικούς φακούς.

Παρόλαυτα, ο σολιψισμός μας αποσυνδέει α) από τον δριμύ ρεαλισμό για τον οποίο ο μηδενισμός φημίζεται και β) από την υπερβατικότητα η οποία απαιτεί μια ενώτητα με το όλον μέσα από την κατανόηση της τάξης του. Για να καταλάβουμε αύτην την τάξη πρέπει να αποδεχτούμε την ύπαρξη μιας μοναδικής πραγματικότητας για την οποία μπορούμε να αναπτύξουμε στρατηγικές προσαρμογής και ερμηνείες που θα αδυνατούν όμως να την συλλάβουν πλήρως. Με διαφορετικά λόγια δεν υφίσταται μια απόλυτη, ενυπάρχουσα, έμφυτη ”αλήθεια” στο σύμπαν. Υπάρχει μόνο το σύμπαν δια του εαυτού του. Εμείς το ερμηνεύουμε και δημιουργούμε αλήθειες. Διαθέτει μια λογική προέλευση και αυτό το αρχέτυπο ( κάποιοι θα μιλούσαν για πλατωνικές μορφές ) σχηματίζει μια ακατάσταση φυσική πραγματικότητα, την οποία δυνάμεθα να αναλύσουμε και να κατανοήσουμε ως έναν βαθμό, πλησιάζοντας αυτά τα πρότυπα. Αλλά τα μοντέλα στο κεφάλι μας δεν είναι αντίστοιχα των παραπάνω αρχέτυπων, συνεπώς δεν είναι ίσα, συνεπώς δεν είναι τόσο ”αλήθειες” όσο προσεγγίσεις. Και φυσικά δεν είναι όλες οι προσεγγίσεις ίσες. Οι προσεγγίσεις ενός ανόητου η διανοητικά υποδεέστερου είναι πολύ λιγότερο ακριβείς από αυτές μιας αυτοπειθαρχούμενης διάνοιας.

Θα μπορούσαμε να το δούμε κατ αυτόν τον τρόπο: ( λογικά μοτίβα ) –> μια απόδοση της φυσικής πραγματικότητας –> η αντίληψη μας

Από την άλλη αυτή είναι η δομή της σκέψης μας υπό το πρίσμα του σολιψισμού: υποκειμενική μας αντίληψη –> ( λογικά μοτίβα ) –> μια απόδοση της φυσικής πραγματικότητας.

Οι αλήθειες είναι ανθρώπινη κατασκευή. Όπως ειπώθηκε παραπάνω, είναι κατά προσέγγιση περιγραφές της ενικής πραγματικότητας στην οποία ζούμε. Οφείλουμε να διυλίσουμε τις σκέψεις μας ώστε να γνωρίσουμε την πραγματικότητα και από αυτήν να χτίσουμε σχήματα που λογικώς περιγράφουν ( αλλά δεν αποδίδουν πλήρως ) την δομική της μορφή. Η ουσία του μηδενισμού έγκειται στην αποδέσμευση του προσώπου από τον σολιψισμό, ένα κατάλοιπο του ζωώδους παρελθόντος μας. Η ψυχρή, απρόσωπη λογική δεν φαντάζει θελκτική εξ αρχής, διότι μας θυμίζει πως είμαστε μικροί δίχως κανέναν έλεγχο, αλλά τελικά μετατρέπεται σε έναν θερμό φίλο. Η γνώση πως ο κόσμος μας είναι σταθερός, έχει μια τάξη και πως μπορούμε να αποδράσουμε από την παράνοια του σολιψισμού και λογικώς να τον κατανοήσουμε, με την πάροδο του χρόνου, γίνεται μια περισσότερο παρήγορη θεωρία από το να υποβάλλεται στον έλεγχο των απερίσκεπτων ζωικών εγκεφάλων μας.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο o μηδενισμός είναι το αντίθετο του “ κάνε ότι επιθυμείς “. Ο ισχυρισμός αυτός αντανακλά ένα σολιψιστικό ιδεώδες και είναι τόσο παράλογα θρησκευτικός όσο κάθε αμφίβολη μυστικιστική λατρεία. Ο μηδενισμός δεν διασπαθίζει τον χρόνο του ανάμεσα σε ανθρώπινες πολεμικές και στο να προσπαθεί να αναιρέσει πεποιθήσεις. Αντιθέτως, προσφέρει πειθαρχία στην σκέψη και ενάργεια στην αντίληψη, δημιουργώντας έναν διάδρομο προς έναν λογικό χώρο στον οποίο κάποιος μπορεί να ανακαλύψει τι είναι πραγματικό.

Αυτό δεν θα είναι ποτέ ικανοποιητικό για όσους βρίσκονται στο έλεος του λογικού μυαλού. Θέλουν είτε μια εγγενή ”αλήθεια” ομιλούμενη απευθείας σε εμάς μέσω μιας απόλυτης οντότητας, η την απουσία πάσας λογικής, ώστε να αφεθούν ελεύθεροι να επιδιώξουν έλεγχο δια των ζωικών εγκεφάλων τους. Με άλλα λόγια, μπορούμε να γνωρίσουμε την διαύγεια αποκλειστικά μέσα από τον θάνατο – θάνατο στον πίθηκο εντός μας, θάνατος στον άνθρωπο, και σε αυτήν την νηνεμία της ανυπαρξίας, να αποδεχτούμε ότι μας περιβάλλει. Είμαστε ένα μικρό κομμάτι μιας απέραντης τάξης. Κάτι καθόλου βολικό για όσους βρίσκονται δέσμιοι στα δίχτυα του σολιψισμού. Αλλά όπως όλα τα πράγματα στην ζωή, τα φαινόμενα απατούν και η κατανόηση απαιτεί μεγαλύτερη ποσότητα στοχασμού αντί θυμικής αντίδρασης.

Πηγή: Antisocial Evolution

Μετάφραση: Horizontal Mortem ( Σύμπραξη αναρχικών – Consumimur Igni )

Mail επικοινωνίας: consumimurigni@espiv.net