Σ.Π.Φ.: Για τον Σεμπάστιαν – Από την άρνηση εργασίας… στην άρνηση της εξουσίας

Απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου που θα κυκλοφορήσει στην Χιλή στην μνήμη του αναρχικού Σεμπάστιαν Οβερσλούιχ

Στις 11 Δεκεμβρίου 2013, πραγματοποιείται ληστεία σε τράπεζα στην συνοικία Πουδαουέλ.

Ο αναρχικός Σεμπάστιαν Οβερσλούιχ καθώς μπαίνει, ανακοινώνοντας την ληστεία, δέχεται τις σφαίρες από τον ένοπλο φρουρό των συμφερόντων των πλουσίων και εξουσιαστών που φύλαγε την τράπεζα. Ο Σεμπάστιαν πέφτει νεκρός αδειάζοντας ριπές από το πολυβόλο του…

Όμως υπάρχουν καθημερινοί θάνατοι δίχως νεκρούς, θάνατοι επαναλαμβανόμενοι…από πρωινά ξυπνητήρια για να μην αργήσεις στην δουλειά, μελαγχολικές διαδρομές ανάμεσα σε ένα μοναχικό πλήθος που κατευθύνεται σε γραφεία, εργοστάσια, καταστήματα, φωνές του αφεντικού που θέλει πιο πολλά από εσένα και πιο γρήγορα, μονότονες μηχανικές κινήσεις σε μία εργασία που εξοντώνει την δημιουργικότητα, προσποιητή ευγένεια σε πελάτες κι έναν εξευτελιστικό μισθό ως αποζημίωση για την ζωή που σου έκλεψαν.

Μία ζωή που μετριέται σε χρήμα.

Ληστεύοντας μια τράπεζα, δεν κλέβουμε το χρήμα, παίρνουμε για λίγο πίσω την ζωή που μας έκλεψαν.

Όμως και η ληστεία μίας τράπεζας, μπορεί να γίνει μία εξαρτημένη εργασία. Μία δουλειά, όπως όλες οι άλλες, με την διαφορά ότι ο “μισθός” δεν είναι σίγουρος και σε περιπτώσεις “εργατικού ατυχήματος” σε περιμένει η φυλακή ή ο θάνατος.
Συχνά οι ληστές τραπεζών δεν διαφέρουν από τους μισθωτούς εργάτες, απλά δουλεύουν λιγότερο, σε συνθήκες υψηλού ρίσκου. Μοιράζονται όμως την ίδια νοοτροπία. Την νοοτροπία του καταναλωτή που θεοποιεί το χρήμα, θαυμάζει την ισχύ του πλούτου και το αυτοκίνητό του, το ρολόι του, τα επώνυμα ρούχα του, είναι η προέκταση του εαυτού του.

Ο Σεμπάστιαν Οβερσλούιχ δεν ήταν ένας ληστής τραπεζών. Ήταν ένας αναρχικός. Αρνήθηκε να γίνει σκλάβος του ρολογιού των αφεντικών. Ήταν αρνητής εργασίας, γιατί αρνήθηκε την ηθική της εργασίας, την ηθική του δούλου που σκέφτεται σαν καταναλωτής. Η ληστεία μίας τράπεζας, από μόνη της δεν είναι μία επαναστατική πράξη. Η ληστεία είναι ένα μέσο του αναρχικού αγώνα για να πάρουμε πίσω τον κλεμμένο χρόνο απ’ τα αφεντικά και να τον οργανώσουμε επιθετικά εναντίον τους, σχεδιάζοντας αναρχικές δράσεις, βοηθώντας αιχμάλωτους συντρόφους, ενισχύοντας εκδοτικά εγχειρήματα και δημιουργώντας ένοπλες υποδομές επίθεσης ενάντια στην εξουσία.

Ανήκουμε στην ίδια γενιά με τον Σεμπάστιαν.
Μία γενιά που δεν έχει ούτε ηλικία, ούτε εθνικότητα.
Στην ίδια γενιά των ανυπόμονων, των ασυμβίβαστων και των ονειροπόλων.

Δεν έχουμε ανάγκη από ήρωες, θέλουμε όμως συντρόφους που να πυρακτώνουν την ζωή τους με τις ιδέες τους. Κρατώντας ζωντανούς στην μνήμη μας, τον Σεμπάστιαν κι όλους τους συντρόφους που έπεσαν στην μάχη, κρατάμε ζωντανό τον αγώνα. Έναν αγώνα ενάντια στην εξουσία, που ξέρουμε ότι η φυλακή ή ο θάνατος είναι συχνά το τίμημα. Όμως όπως έχει γραφτεί “Πέντε ελεύθερα πουλιά, ξεκίνησαν το ταξίδι προς τον νότο, μόνο ένα έφτασε, αλλά αυτό που το ταξίδι τους σίγουρα ήθελε να πει, είναι ότι άξιζε που δοκίμασαν να πετάξουν…”

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς FAI/IRF

Πολύδωρος Γιώργος
Τσάκαλος Χρήστος
Τσάκαλος Γεράσιμος
Οικονομίδου Όλγα

Πηγή:contrainfo.espiv.net