Η γη το ‘χει χούι, κάπου κάπου, να αφήνει να ξαναφυτρώνει άγρια αυτό που θεωρούνταν εξαφανισμένο. Είναι άνθη από ρίζες άγριες και σπόρους που τους σκορπίζει ο άνεμος.
Εδώ πέρα, τούτη η γη η τόσο κουρασμένη, γνώρισε το σχέδιο του δυτικού πολιτισμού 500 χρόνια και βάλε πριν, κι έκτοτε οι κατασκευαστικές της κυριαρχίας έχουν ρουφήξει κάθε διαθέσιμη ζωή για να φέρουν εις πέρας τα πλάνα τους.
Με κάθε πλοίο εκστρατείας και κατάκτησης έφταναν και τα αντικείμενα λατρείας, ο μυστικισμός αυτός που όντας στην υπηρεσία της εξουσίας αποσκοπούσε να κυριαρχήσει σε μυαλά, σώματα και πνεύματα.
Σε κάθε νέα αποικία επιχειρούνταν να επιβληθεί το σχέδιο του πολιτισμού: η εκκλησία στο κέντρο, πανταχού παρούσα, μια αγορά, ένα κυβερνείο, μια αλυσίδα… Λειτουργία, κύρηγμα, νόμοι και τιμωρίες. Στους εκπαιδευτικούς σκοπούς της εκκλησίας συμπεριλαμβάνονταν η επιτήρηση και η τιμωρία. Τα ξυλίκια καταμεσής της δημοσιάς και οι εκτελέσεις ήταν τα θεάματα που επιβεβαίωναν τον κανόνα: «κάνε ό,τι λέω, ειδεμή θα σε λιώσω».
Το σχέδιό τους εφαρμόστηκε με ψέματα, φωτιά και μολύβι.
Το να μιλά κανείς τη γλώσσα και ν’ ακούει τις φωνές απαγορεύτηκε.
Και σ’ όσους αντιστέκονταν τους κόβανε τη γλώσσα και τα αυτιά.
Μήπως δεν θέλανε ν’ ακούσουμε τις φωνές του κόσμου που μας περιέβαλλε;
Αυτές τις φωνές που δεν ήταν πάντοτε ανθρώπινες…
Κινητήρας του πολιτισμού είναι η βία, ο τρόμος και η υποχρέωση με στόχο να επωφελούνται μερικοί εις βάρος της συμφοράς των υπολοίπων. Το μάτι του κατακτητή, του καταπιεστή, του σημερινού μπουρζουά, μεταμορφώνει καθετί που βλέπει σε αντικείμενο πόθου, κτήσης κι οφέλους εξασφαλίζοντας για πάρτη του τα προνόμια και την κυριαρχία.
Ο κόσμος ολάκερος καταναλώνεται από τα συμφέροντα των ελίτ. Παράγεις, καταναλώνεις, πεθαίνεις, δίχως να ‘σαι κύριος των επιθυμιών και των προορισμών. Ο δήμιος μιλάει για ηθική κι ευμάρεια. Μας εκπαιδεύει στο «ευ ζην» και προσφέρει τη σωτηρία. Το αηδιαστικό του στόμα κατασπαράζει ό,τι βρει, μαζί και τις ζωές.
Μιλά για ειρήνη. Φτιάχνει όπλα.
Μιλά για ευημερία. Δηλητηριάζει με τις μπίζνες του.
Μιλά για ελευθερία και επιβάλλει τη σκλαβιά της υπακοής.
Κι έτσι το αίμα των μαχητών κύλησε σε ποτάμια και ρεματιές και τάισε τη νεκρή γη. Σε κάθε πέτρα, κάθε ποταμό, κάθε δέντρο είναι γραμμένο το ανείπωτο…
Σήμερα γιορτάζουμε για τους νεκρούς μας, γιορτάζουμε αντάμα με όσους προηγήθηκαν ημών. Οι ζωές τους μας συνοδεύουν, τα βήματά τους είναι και δικά μας. Γιορτάζουμε τις μαχητικές κι αντάρτικες ζωές τους, τα βέλη που τρυπήσανε τα μάτια των πορτογάλων, γάλλων, εγγλέζων και ισπανών πολιτισμένων κατακτητών. Γιορτάζουμε τις εξεγέρσεις τους ενάντια στην ιερά εξέταση, τους ξεσηκωμούς τους ενάντια στους πολιτισμένους εχθρούς. Η εκδίκησή τους είναι και δικιά μας. Γιορτάζουμε τη μνήμη τους μέσα απ’ τις φλόγες που ανάψαμε στις πύλες μιας εκκλησίας. Της ίδιας εκκλησίας εκπολιτισμού που εδώ και 500 χρόνια συμβολίζει την πολιτισμένη και φιλήσυχη ηθική… γιατί ξέρουμε πως ο θεός που κατασκεύασαν είναι ένας αιώνιος δικτάτορας…
Ενάντια στον πολιτισμό και στο κράτος του…
Leave a Reply