“Η άμεση αναγκαιότητα της επίθεσης“
i) Οι θαυματοποιοί της κοινωνικής σωτηρίας.
Σήμερα ζούμε σε μία ανιαρή , προβλεπόμενη και μηχανική εποχή. Ζούμε στη δικτατορία των αριθμών της οικονομικής κρίσης , των στατιστικών της ανεργίας, των χρηματιστηριακών αναλύσεων και του γενικευμένου κοινωνικού φόβου…
Παράλληλα το ανθρωπιστικό εμπόριο των «προοδευτικών» ιδεολογιών αναζητάει νέους πελάτες. Οι περιπλανώμενοι θαυματοποιοί διαφημίζουν την ιδεολογική τους πραμάτεια και υπόσχονται κοινωνική θεραπεία. Εναλλακτικές πηγές ενέργειας πράσινη ανάπτυξη, δίκαιη φορολογία, σεβασμός των εργασιακών δικαιωμάτων, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, κοινωνικό κράτος…
Από πίσω ακολουθούν διάφοροι «αναρχικοί» τσαρλατάνοι διαφημίζοντας πιο ελευθεριακά γιατροσόφια για την έλευση της ουτοπίας. Κοινωνική δικαιοσύνη, αυτοδιαχείριση των μέσων παραγωγής, άμεση δημοκρατία, εργατικά συμβούλια…
Όμως ακόμα και οι «αναρχικές» συνταγές κοινωνικής σωτηρίας ενώ υπόσχονται ότι απελευθερώνουν τη ζωή μας, το μόνο που κάνουν είναι να αλλάζουν τον προγραμματισμό της κοινωνικής μηχανής διδάσκοντας πιο ελευθεριακές οδηγίες χρήσης . Ένας γάτος ακόμα κι αν τον βάψεις μαυροκόκκινο παραμένει πάντα γάτος.
Γιατί όμως υπάρχει το άγχος μέσα στους αναρχικούς κύκλους να παριστάνουν κάποιοι τους γιατρούς της κοινωνικής σύφιλης; Η αναρχική εξέγερση δεν είναι κοινωνικό παυσίπονο, είναι δηλητήριο. Δεν απαλύνει τον πόνο ούτε θεραπεύει νανουρίζοντας με μελλοντικές υποσχέσεις μιας «δίκαιης» κοινωνίας, αντίθετα «δηλητηριάζει» τη σκέψη και την πράξη με σκοπό την καταστροφή του υπάρχοντος και τη δημιουργία ανεξερεύνητων παθών και εντάσεων μιας ζωής που δεν θυμίζει τίποτα απ’ τον παλιό κόσμο.
Δυστυχώς σήμερα έχουμε μάθει να λογαριάζουμε τη ζωή ως αντικείμενο. Τη ζωή πλέον δεν τη ζούμε, αλλά την αγοράζουμε σε μικρές δόσεις. Αγοράζουμε αντικείμενα για να χαρούμε, αγοράζουμε ιδεολογίες για να πιστεύουμε, αγοράζουμε σχέσεις για να επικοινωνούμε, αγοράζουμε χρόνο για να διασκεδάζουμε.
Όλες οι συνταγές που προτείνουν την αόριστη μελλοντική επανάσταση δεν λένε κουβέντα για την καταστροφή του πολιτισμού της εξουσίας. Στην πιο «αναρχική» τους εκδοχή αρκούνται να προτάσσουν την καταστροφή κάποιων υλικών υποδομών (φυλακές, υπουργεία κ.α.) του παλιού κόσμου. Δηλαδή με λίγα λόγια τα υπόλοιπα λάφυρα του πολέμου θα σωθούν. Η τεχνολογία, η εργασία, ο πολιτισμός, η ισχύς της πλειοψηφίας στοιχειώνουν και τη νέα ουτοπία της ύπαρξής μας.
Όμως για μας το νέο αναρχικό αντάρτικο πόλης, δεν είναι απλά η ανατίναξη κάποιων ανθρώπινων στόχων και κτιρίων, αλλά η ανατίναξη όλων των κοινωνικών σχέσεων. Για μας δεν αρκούν τα πολιτικά προτάγματα των κοινωνικών αγώνων που θέλουν απλά έναν κόσμο πιο δίκαιο, πιο ίσο, αλλά εξίσου προβλεπόμενο και πληκτικό.
Δεν θέλουμε να γίνουμε πάλι σκλάβοι του εφικτού, των αριθμών, των αναλύσεων. Γι’ αυτό δεν ψάχνουμε τα έτοιμα επαναστατικά προγράμματα και τις απαντήσεις σε όλα. Αν η ζωή ξεμείνει από ερωτήσεις, τότε τι αξία θα έχει;
Διαβάζουμε ξανά και ξανά, αναλύσεις, προτάσεις, προγράμματα, ακόμα και αναρχικά κείμενα με έννοιες, με πολύπλοκους όρους και μία ατέλειωτη βιβλιογραφία, που προσπαθούν να εξηγήσουν την ουτοπία τους, να δώσουν λύσεις, να πείσουν για το δίκιο τους. Μας σερβίρουν ξαναζεσταμένο μαρξισμό και ασκήσεις διανοητικής ικανότητας. Γράφονται πάρα πολλά ως μία επίδειξη γνώσης. Κάποιοι ξέρουν καλά το παιχνίδι με τις λέξεις και αυτοθαυμάζονται.
Όμως τελικά η μόνη ενδιαφέρουσα ερώτηση είναι το πώς θα επιτεθούμε σήμερα και πως θα ζήσουμε τώρα πιο επικίνδυνα και πιο ελεύθερα.
ii) Επίθεση, επίθεση, επίθεση…
Γι’ αυτό θέλω μ’ αυτό το κείμενο να συνεχίσω τη συζήτηση που άνοιξε ο σύντροφος Nikola Gai μέσα από τις ιταλικές φυλακές σχετικά με την άμεση αναγκαιότητα της επίθεσης.
Μιλώντας λοιπόν για την αναρχική διαρκή επίθεση θεωρούμε ως αφετηρία της τη συνείδηση. Όμως επειδή συχνά οι δικαιολογίες για την αναστολή της επίθεσης κλέβουν τις πιο όμορφες και περίτεχνες λέξεις, είναι απαραίτητο να προσδιορίσουμε τι εννοούμε αναρχική συνείδηση.
Η συνείδηση δεν είναι για μας αναλύσεις επί αναλύσεων, επίδειξη σκονισμένων ιστορικών γνώσεων, ακαδημαϊκές συνελεύσεις πολιτικής ρητορείας, ατέλειωτοι μονόλογοι και ανιαρές οικονομικές διατριβές. Δεν χρειαζόμαστε γαρνιρισμένους λόγους, ούτε όμορφα εκφραστικά στολίδια για να πείσουμε κάποιο ακροατήριο ή να ενισχύσουμε το μύθο του ρομαντικού, ονειροπόλου, συνειδητοποιημένου «επαναστάτη» που θυσιάζεται για το καλό των άλλων. Δεν έχουμε φαγούρα ούτε για μαζικότητα, ούτε για αποδοχή.
Η συνείδηση ξεκινάει με μια απλή σκέψη, μ’ έναν ευθύ προβληματισμό, με μία ατομική εξέγερση.
Η συνείδηση είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και την μοναδικότητά του, ο τρόπος με τον οποίο αναπτύσσουμε σχέσεις και επικοινωνούμε με τους άλλους, ο τρόπος με τον οποίο ζούμε τη ζωή μας, όχι σαν μια δεδομένη και προβλέψιμη κατάσταση, αλλά σαν μια αλληλουχία συγκρούσεων μέσα από τις οποίες ανακαλύπτουμε νέες αξίες, νέες εμπειρίες, νέα συναισθήματα… Αναρχική συνείδηση είναι ο τρόπος που γελάμε, ερωτευόμαστε, διασκεδάζουμε, ονειρευόμαστε…
Αυτά δεν τα βρίσκει κανείς μόνο μέσα στα βιβλία ή στους επίσημους πολιτικούς λόγους που θέλουν να τα αναλύσουν όλα. Άλλωστε βρισκόμαστε σε πόλεμο και όχι σε οικονομικό συνέδριο ή σε κάποιο φιλολογικό διαγωνισμό.
Στην ένοπλη αναμέτρηση με την εξουσία δεν μετράει αυτός που μιλάει πιο όμορφα, αλλά αυτός που κάνει τα λόγια του πράξη.
Η επίθεσή μας λοιπόν είναι αποτέλεσμα της συνείδησης και της επιθυμίας μας όχι μόνο να δραπετεύσουμε από τους κανόνες και τους συμβιβασμούς της κοινωνικής μηχανής, αλλά και να την καταστρέψουμε.
Η επίθεση ενάντια στο σύστημα, οι εκρήξεις , οι ληστείες , οι εκτελέσεις, το σαμποτάζ, η φωτιά δεν είναι απλά εργαλεία ενός αόριστου αγώνα, είναι ο ίδιος ο αγώνας, είναι ο δικός μας τρόπος να ζούμε ελεύθερα εδώ και τώρα. Δεν πρόκειται για κάποιο ένοπλο φετίχ των μέσων, αλλά αντίθετα για μία διαφορετική προσέγγιση στην «πολυμορφία» του αγώνα που χτυπάει τις θεωρητικές αγκυλώσεις και καταργεί τους ειδικούς της βίας.
Μία αναρχική ληστεία τράπεζας ή μία εκτέλεση ενός μπάτσου δεν είναι μία αποκομμένη θεαματική εικόνα όπως παρουσιάζεται από τους δημοσιογράφους σε στυλ αστυνομικής ταινίας. Είναι μια ολόκληρη διαδικασία μεταξύ συντρόφων, που σκέφτονται, κουβεντιάζουν, προτείνουν, αποφασίζουν, σχεδιάζουν και κάνουν τα λόγια τους πράξη. Είναι μια ζωντανή κατάσταση, μέσα στην οποία δοκιμάζονται σχέσεις, αντοχές, συναισθήματα…
Είναι η επιθυμία σε κίνηση. Είναι η ανάληψη του κινδύνου, άλλωστε χωρίς ρίσκο δεν υπάρχει ζωή. Όλες οι εργατοώρες των ακαδημαϊκών συζητήσεων δεν φτάνουν να συγκριθούν ούτε με ένα λεπτό άμεσης δράσης.
Η αναρχία συναντάει το βίωμά της μονάχα όταν κάποιος αποφασίζει να οπλιστεί, να φορέσει κουκούλα και να διακόψει οριστικά το προγραμματισμένο ρολόι της ζωής του.
iii)Το θλιβερό ψέμα των ενδιάμεσων κοινωνικών αγώνων.
Φυσικά ξέρουμε πως στην ανθρώπινη ιστορία μονάχα μειοψηφίες ατόμων ήταν έτοιμες να ζήσουν ή να πεθάνουν γι’ αυτά που πιστεύουν. Αυτό όμως δεν μειώνει ούτε την αξία ούτε την απόλαυση της μάχης.
Άλλωστε η διαχρονική φαντασίωση της προετοιμασίας των μεγάλων μαζών ως προϋπόθεση για τον πόλεμο ενάντια στην εξουσία επιφέρει μονάχα αναβολές.
Για μας η αναρχία είναι πρώτα απ’ όλα μία ατομική επιλογή που έχει ως συνέπεια την όξυνση του αγώνα για μία συλλογική εξέγερση. Είναι μία επιλογή που βιώνουμε στο εδώ και στο τώρα , χρησιμοποιώντας σε μέγιστη ένταση και αυθάδεια όλα τα μέσα επίθεσης που διαθέτουμε.
Αντίθετα οι «πολιτισμένοι» αναρχικοί ψάχνουν απεγνωσμένα για μία συνειδητή προλεταριακή τάξη που αρκεί να της γνεύσεις φιλικά και να μεταμορφωθεί στην εμπροσθοφυλακή της «κοινωνικής επανάστασης» . Με αυτόν τον τρόπο οι βετεράνοι της θεωρίας κρύβονται πίσω απ’ την αιώνια αναβολή περιμένοντας τις ώριμες αντικειμενικές συνθήκες.
Παράλληλα ασκούν έντονη κριτική και εξαπολύουν λυσσαλέα , λάσπη εναντίον όποιου συντρόφου ξεπερνά τα όρια του κοινωνικά αποδεκτού, του μέτρου και του μετρίου. Για παράδειγμα σχεδόν όλοι οι «κοινωνιστές» αναρχικοί είναι πρόθυμοι να αποδεχτούν, συμβολικές μικρές ενέργειες αρκεί να είναι καλυμμένες πίσω από τη συμμετοχή των πολλών (ώστε αν γίνει καμία στραβή ο καθένας να σκεφτεί ότι δεν θα πιάσουν αυτόν) να μην έχουν σοβαρές ποινικές συνέπειες ( η φυλακή τρομοκρατεί τους υποτιθέμενους αυριανούς καταστροφείς του υπάρχοντος) και φυσικά να μην τρομάζουν τον κόσμο ( για να γίνεις πολιτικάντης δεν είναι απαραίτητο να είσαι υποψήφιος σε ψηφοδέλτιο).
Έτσι δημιουργείται μία ασφαλής ρουτίνα «αναρχικής μαχητικότητας» που εξαντλείται σε μικρές δόσεις με τη γραφική πλέον συμμετοχή σε καμία σποραδική οδομαχία στα λαϊκά συλλαλητήρια. Για να μη γίνει παρεξήγηση, προφανώς θεωρώ πως κάθε μολότοφ που εκτοξεύεται είναι μία ανάσα εξέγερσης στο κάτεργο της μητρόπολης. Άλλωστε όλοι μας τα πρώτα εξεγερτικά βιώματα σε αυτές τις οδομαχίες τα αποκτήσαμε ανάμεσα σε δακρυγόνα, φωτιές και κυνηγητά με μπάτσους.
Όμως άλλο είναι να χρησιμοποιείς τον ειρηνικό περίπατο-πορεία του πλήθους ως ευκαιρία για σαμποτάζ, δολιοφθορά και επίθεση και άλλο να θεωρείς ότι αυτές οι ευκαιριακές συγκρούσεις είναι το επιτρεπτό όριο και η μόνη δυνατότητα «κοινωνικής εξέγερσης»
Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να μας κάνει στο όνομα του κοινωνικά αποδεκτού να περιορίσουμε την επιθυμία και τις πράξεις μας για επίθεση.
Μία κοινωνία που δεν τρομάζει από την ηθική της δουλειάς , απ΄ την δικτατορία του χρήματος, απ΄ την ψυχρότητα της τεχνολογίας, απ΄ την καταστροφή της φύσης και τρομάζει επειδή κάποιοι μπάτσοι ή μερικοί αξιωματούχοι της εξουσίας μπορεί να σκοντάψουν πάνω στις ριπές από Καλάνσνικωφ ανταρτών πόλης, τότε μας είναι αδιάφορη και εχθρική.
Σε αυτό το σημείο θεωρώ απαραίτητο να μιλήσουμε για το ζήτημα των ταξικών αναφορών και τωνενδιάμεσων αγώνων. Δυστυχώς αρκετοί εξεγερσιακοί σύντροφοι κουβαλούν ακόμα μαζί τους την κοινωνιστική κληρονομιά των παραδοσιακών αναρχικών. Διαβάζουμε σε πολλά αναρχικά κείμενα «την ανάγκη να συνδεθούμε με την κοινωνία». Αυτή η φράση κρύβει μέσα της το ενοχικό σύμπλεγμα της διαφορετικότητας. Για ποιο λόγο να συνδεθούμε με την κοινωνία; Είμαστε κομμάτι της κοινωνίας αφού γεννηθήκαμε μέσα σε αυτήν και διδαχτήκαμε τους κανόνες της. Όμως τώρα ως αναρχικοί την αρνούμαστε και την πολεμάμε για το μόνο που προσφέρει είναι συμβιβασμός, καταπίεση και πλήξη. Για ποιο λόγο λοιπόν να γυρίσουμε πίσω στη μήτρα μας και να συνδεθούμε με ότι έχουμε αρνηθεί. Η αντίληψη της σύνδεσης με τα «αγωνιζόμενα» κοινωνικά κομμάτια ως απαραίτητη προϋπόθεση για να προωθήσουμε την εκτροπή και την εξέγερση δεν διαφέρει πολύ από τη λογική των κομμουνιστικών κομμάτων που θέλουν να καθοδηγήσουν τις μάζες για τη λαϊκή επανάσταση. Εμείς δεν πιστεύουμε ούτε σε πρωτοπορίες, ούτε περιμένουμε τη βραδυπορία της μάζας να μάθει ν’ αναπνέει ελεύθερα.
Όπως έγραφε ο R. Novatore: «Εσείς περιμένετε την επανάσταση! Ας είναι! Η δική μου έχει ξεκινήσει προ καιρού!»
Άλλωστε αν θέλουμε να μιλήσουμε για ταξικούς αγώνες πρέπει να παραδεχτούμε πως η συνοχή της εργατικής τάξης στηρίζεται αποκλειστικά στην εξαναγκαστική οικονομική συνθήκη που βιώνουν οι καταπιεσμένοι και όχι σε κάποια συγγένεια αντιλήψεων, επιλογών, αξιών και πρακτικών. Δηλαδή η κοινωνική τάξη είναι μια εξαναγκαστική φόρμα της εξουσίας και όχι μία συνειδητή κοινότητα ανθρώπων.
Δε θέλουμε να αναζητήσουμε συμμαχίες μέσα στους εξαναγκασμούς, αλλά μέσα στις επιλογές
Δεν μας ικανοποιούν οι εφήμερες «συνεργασίες» με αυτούς που πιθανόν κάποια στιγμή βρεθούμε δίπλα στο δρόμο ή σε ένα οδόφραγμα επειδή τους μείωσαν το μισθό ή τους απέλυσαν από τη δουλειά, χωρίς όμως οι ίδιοι ούτε για μια στιγμή να μην έχουν αμφισβητήσει ή αρνηθεί την ηθική της εργασίας. Με λίγα λόγια οι πέτρες που πετιούνται για να αποκτήσουν οι μάζες το δικαίωμα στην εργασία, στον καλό μισθό και στη σιγουριά της σύνταξης δεν είναι ίδιες με τις δικές μας. Εμείς αρνούμαστε την εργασία και των κόσμο των ιδιοκτητών.
Γ’ αυτό δεν αναζητούμε αυτούς που θέλουν να ξανακερδίσουν την εύνοια των εργασιακών δικαιωμάτων, του χαμένου κοινωνικού κράτους, αλλά αυτούς που είναι διατεθειμένοι να χάσουν τα πάντα για να ξανακερδίσουν τη ζωή τους από την αρχή. Άλλωστε ανάμεσα στους πρώτους θα βρεις τους μεγαλύτερους προδότες που στην πρώτη αναποδιά ή μπροστά στο δέλεαρ μιας υπόσχεσης που θα τους ανακουφίσει οικονομικά, θα σε εγκαταλείψουν, θα σε πουλήσουν ή ακόμα θα στραφούν εναντίον σου.
Αντίθετα στη δεύτερη περίπτωση, θα ανακαλύψεις μερικούς από τους πιο κοντινούς και αυθεντικούς φίλους και συντρόφους.
Αυτό δεν σημαίνει πως όταν εξελίσσεται ένας ενδιάμεσος κοινωνικός αγώνας εμείς μένουμε ουδέτεροι στο όνομα μιας ιδεολογικής καθαρότητας. Αντίθετα αρπάζουμε την ευκαιρία να χτυπήσουμε ξανά και ξανά. Δεν χρειάζεται όμως να χαθούμε μέσα στη μάζα των εργατικών και λαϊκών συνελεύσεων για να πείσουμε ή πεισθούμε.
Χαρτογραφούμε την πόλη και μεταφέρουμε τον πόλεμο εκεί όπου θέλουμε εμείς. Όταν οι μπάτσοι είναι απασχολημένοι στο κέντρο της πόλης με τις οδομαχίες κάποιοι από μας δεν χρειάζεται να είμαστε εκεί για να συνεισφέρουμε πετώντας ακόμα μία μολότοφ. Μπορούμε να εκμεταλλευτούμε την στρατιωτική απουσία των μπάτσων από τα υπόλοιπα σημεία της πόλης και να επιτεθούμε καταδρομικά σε αστυνομικά τμήματα, σε τράπεζες, σε πολυτελή εμπορικά κέντρα μεταφέροντας το χάος της αναρχικής εξέγερσης παντού.
Μας αρέσει να ρισκάρουμε τη ζωή μας μακριά από τους αμυντικούς αγώνες.
iv) FAI–IRF Ο ιστός των πυρήνων
Η πρόταση της FAI–IRF ικανοποιεί ακριβώς αυτήν την επιθυμία μας και μετατρέπει την άμεση αναγκαιότητα για επίθεση σε πρακτικό βίωμα εδώ και τώρα.
Η FAI–IRF δεν χρησιμοποιεί το ρολόι των κοινωνικών αγώνων. Οι δείκτες του δικού της ρολογιού έχουν καρφωθεί στο εδώ και τώρα.
Μέσα από την πρακτική θεωρία όλοι εμείς, οι αναρχομηδενιστές, αντιπολιτισμικοί, χαοτικοί δημιουργούμε το δικό μας διεθνές δίκτυο συνωμοσίας και άμεσης δράσης και περνάμε πρώτοι στην επίθεση.
Φτιάχνουμε μικρούς ευέλικτους πυρήνες που διαχέονται στο διάφανο κοινωνικό κάτεργο των μητροπόλεων, χτυπώντας αιφνιδιαστικά και συντονισμένα. Έτσι η FAI και η Σ.Π.Φ. υφαίνουν το δικό τους ιστό που σκοπό έχει να δηλητηριάσει τη λειτουργία του συστήματος. Δεν υπάρχουν πρωτόκολλα και καταστατικά για να συμμετάσχει κανείς στην περιπέτεια του νέου αναρχικού αντάρτικου πόλης. Ο κάθε σύντροφος μαζί με τους κοντινούς του μπορεί να δημιουργήσει ένα πυρήνα της FAI και να συμμετέχει στη διεθνή ανταρσία της Μαύρης Διεθνούς των Αναρχικών της Πράξης.
Έτσι συγκροτούνται πυρήνες που δίχως να γνωρίζει ο ένας τον άλλον αναπτύσσουν μεταξύ τους σχέσεις συγγένειας προωθώντας την άμεση δράση, την αντικοινωνική τάση και τη διεθνή αλληλεγγύη.Αυτά είναι τα τρία κλειδιά που συγκροτούν την FAI.Αυτό δεν σημαίνει πως η FAI–IRF είναι μια συγκεντρωτική οργάνωση που αφομοιώνει κάθε διαφορετικότητα στο όνομα της ομοιομορφίας. Αντίθετα οι πυρήνες της FAIμέσα από τις δράσεις τους ανακαλύπτουν εκτός από τις συμφωνίες τους και τις γόνιμες διαφορές τους. Με αυτόν τον τρόπο μέσα από τις διαφορετικές προκηρύξεις ξεκινάει ένας ουσιαστικός διάλογος που δεν έχει σαν στόχο να ανακαλύψει τη μία και μοναδική αλήθεια, αλλά να προωθήσει την εξέλιξη της πρακτικής θεωρίας.
Μόνο μέσα από τη διαφωνία και τη συντροφική διαλεκτική έρχεται η εξέλιξη του ατόμου και η όξυνση της έντασης της ζωής.
Οι σύντροφοι που συμμετέχουμε στο εγχείρημα της Fai–IRF προερχόμαστε όχι μόνο από διαφορετικές χώρες, αλλά και από διαφορετικές αναρχικές τάσεις. Ανάμεσά μας συναντάμε αναρχομηδενιστές, χαοτικούς, αντικοινωνιστές, αντιπολιτισμικούς, αντισπισιστές που ανακαλύπτουμε μέσα από τις πράξεις μας τη συγγένειά μας. Γιατί όπως έχει γραφτεί «συχνά τα λόγια χωρίζουν, αλλά οι πράξεις, μας κάνουν να συναντιόμαστε ξανά». Η FAI λοιπόν δεν φοράει ιδεολογικές ταμπέλες δεν ανέχεται ιδεολογικά δόγματα, αναγνωρίζει τη διαφορετικότητα και τις εντάσεις της και προωθεί τη διαρκή αναρχική εξέγερση.
Κείμενα όπως «η άμεση αναγκαιότητα της επίθεσης» του Συντρόφου Nikola Gai μας προφέρουν το έδαφος να μιλήσουμε και να γνωριστούμε καλύτερα. Γι’ αυτό έχει μεγάλη σημασία να συνεχιστεί αυτός ο διάλογος με κείμενα, με γράμματα κρατουμένων, με προκηρύξεις άμεσης δράσης.
Η FAI δυναμώνει όλο και πιο πολύ, Η νέα αναρχία εξαπλώνεται σε εδάφη που μέχρι χθες η Μαύρη Διεθνής ήταν απλώς μια φήμη.
Αυστραλία, Ρωσία, Λευκορωσία, Βραζιλία, Εκουαδόρ, Περού, Φινλανδία, Βολιβία, προστίθενται στις χώρες που ήδη έχουν «μολυνθεί» από τη FAI όπως η Ιταλία, η Ινδονησία,η Ελλάδα, η Αγγλία, η Χιλή, το Μεξικό, η Ισπανία…
Τώρα το στοίχημα δυναμώνει. Η άμεση δράση των αναρχικών της πράξης σκοτώνει τις αναστολές και την λιγοψυχία των παραδοσιακών αναρχικών που φοβούνται να ρισκάρουν για να μην χάσουν τις ψευδαισθήσεις που έχουν για την αιώνια στιγμή της μαζικής αφύπνισης.
Γι’ αυτό όταν η Σ.Π.Φ. και η FAI εφαρμόζουν την αναρχική πράξη στο εδώ και τώρα, οι θιασώτες του αναρχικού χώρου αντιδρούν με φόβο, άμυνα και συκοφαντία μπροστά στις δράσεις που ξεπερνούν την ψευτοαναρχική τους ρητορική.
Τελειώσαμε με τις δικαιολογίες των δειλών.
Το ψέμα των ώριμων αντικειμενικών συνθηκών , η προσμονή της συνειδητοποίησης της κοινωνίας και το άλλοθι των μικρών συμβολικών ενεργειών για την οικειοποίηση των μέσων από όλους κατάντησε βαρετό.
Τις συνθήκες τις φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι, δεν περιμένουμε τις μάζες για να περάσουμε πρώτοι στη σύγκρουση με την εξουσία και σίγουρα δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός της βίας για να κατασκευάσει έναν εκρηκτικό μηχανισμό ή να πατήσει τη σκανδάλη ενός πιστολιού. Το μόνο που χρειάζεται είναι αναρχική συνείδηση και επιθυμία για την άμεση αναγκαιότητα της επίθεσης.
Η FAI και η Σ.Π.Φ. μαζί με όλους τους αναρχικούς της πράξης επιτίθενται στην ησυχία των πολλών και δημιουργούν τις πιθανότητες για τη δημιουργία μιας ελεύθερης και άναρχης ζωής.
«Στον κόσμο αυτόν αν ήρθες μόνο για να μετρήσεις τα χρόνια σου και να φύγεις, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Ποτέ δεν πειράζουν τον ήσυχο άνθρωπο. Μόνο που η ασχήμια αυτού του κόσμου, έχει κτιστεί από τους ήσυχους. Γιατί οι ήσυχοι με την απάθειά τους βοήθησαν την ασχήμια να γίνει χειρότερη»
ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ 10,100,1000 ΠΥΡΗΝΕΣ ΤΗΣ FAI – IRF
ΖΗΤΩ Η ΜΑΥΡΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ
ΤΙΠΟΤΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΤΑ
Τσάκαλος Χρήστος
Από Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς –FAI–IRF
Φυλακές Κορυδαλλού- Σεπτέμβρης 2013
Σημείωση: Το κείμενο γράφτηκε το Σεπτέμβρη του 2013 και δημοσιεύτηκε στο τρίτο τεύχος του εντύπου Μηδενιστική Πορεία για τη Διάχυση της Φωτιάς και του Χάους.
Leave a Reply