Γκρεμίζοντας τη φυλακή του πολιτισμού

Κείμενο από την Σύμπραξη Αναρχικών – Memento Mori το οποίο δημοσιεύθηκε στο Αγγλικό έντυπο Paroxysm Of Chaos τον Ιανουάριο του 16

 

Το ζήτημα του πολιτισμού και η πραγματική του φύση καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας και ιδιαιτέρως τα τελευταία χρόνια κατείχει μια εξέχουσα θέση στις συζητήσεις των αυτοαποκαλούμενων ριζοσπαστικών αναρχικών κύκλων. Ποικίλες αναλύσεις και οπτικές έχουν κατατεθεί και είμαστε σίγουροι πως πολλές ακόμη θα εκφραστούν αυτήν την εποχή που η τεχνολογία όλο και πιο απρόσιτη στο μέσο πολίτη φανερώνει περισσότερο την πλευρά της αυτή που έχει να κάνει με τη διαχείριση και τη διατήρηση της παρούσας τάξης πραγμάτων. Οι οικονομικές αναταραχές και η όξυνση της ταξικής διαστρωμάτωσης περιόρισαν τον ρόλο της τεχνολογίας στην καθημερινότητα του απλού πολίτη σε συστήματα ελέγχου, συστήματα ασφαλείας και σε ένα βασανιστικό καταναλωτικό σύνδρομο στέρησης, αφού ενώ βλέπει την τεχνολογία να συνεισφέρει στην ανάπτυξη νέων προϊόντων, αυτός δεν είναι πια ικανός να τα αποκτήσει, παρατηρώντας τα, ανήμπορος με άδεια πλέον τσέπη σε βιτρίνες καταστημάτων ή σε οθόνες τηλεοράσεων. Σίγουρα λοιπόν, τα επερχόμενα χρόνια είναι αναμενόμενο ένα αντι-επιστημονικό και αντι-τεχνολογικό ντελίριο από τις οικονομικά ασθενέστερες τάξεις αφού η τεχνολογία από στοργική φιλεύσπλαχνη και συμπονετική μητέρα μετατράπηκε σε μια μέγαιρα που παράτησε τα παιδιά της στη μοίρα τους επεμβαίνοντας μόνο για τον περιορισμό τους και την επιδείνωση της οικονομικής τους δυσχέρειας. Θα ανθίσει σίγουρα μια νοσταλγία για τα παλαιότερα χρόνια, όταν η επιστημονική εξειδίκευση δεν ήταν τοσο εξαπλωμένη και τα αγαθά της τεχνολογίας ήταν πιο προσιτά στον λαουτζίκο. Τότε που οι επιστημονικοί όροι δεν χρειαζόντουσαν πενταετή φοίτηση και μεταπτυχιακό για να γίνουν κατανοητοί. Ας αφήσουμε όμως αυτά για αργότερα.

Προέλευση και οι κοινές συνισταμένες που διέπουν τον πολιτισμό

Τι είναι ο περίφημος πολιτισμός λοιπόν; Πολλές προσεγγίσεις τον παρουσιάζουν σαν τον τεχνολογικό ολοκληρωτισμό και τον βίαιο καπιταλιστικό εξορθολογισμό. Άλλες κάνουν λόγο για το τεχνοβιομηχανικό σύμπλεγμα και τις μεγαλοαστικές ζώνες όπου στηρίζονται στην αντικειμενοποίηση και στην κατ’ εξακολούθηση εκμετάλλευση του φυσικού κόσμου. Άλλες έχοντας πριμιτιβιστικές βάσεις κάνουν λόγο για ανάπτυξη εξουσιαστικών δομών και τρόπων οργάνωσης των λαών σε συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές που επεκτάθηκαν κατακτώντας και αφανίζοντας κοινότητες εναρμονισμένες με το φυσικό περιβάλλον. Σίγουρα ο πολιτισμός είναι όλα αυτά και πολλά περισσότερα που ακυρώνουν την ρίζα των παραπάνω αντιλήψεων. Αν δεν θέλουμε να περιορίσουμε τους εαυτούς μας σε μια επιφανειακή ανάγνωση του δυτικού πολιτισμού, όντας ο πιο διαδεδομένος, οφείλουμε να προχωρήσουμε στην παραδοχή πως ο πολιτισμός υπήρχε σχεδόν από πάντα. Δημιουργήθηκε από τις πρώτες προσπάθειες του ανθρώπου να αντεπεξέλθει στη φυσική αλλοτρίωση. Πολιτισμό είχαν και οι Μάγιας. Πολιτισμό είχαν και οι νομαδικές φυλές στην Αφρική. Πολιτισμό είχαν και οι Ινδιάνοι στην Αμερική. Πολιτισμό έχουν και οι φυλές στον Αμαζόνιο. Ακόμα και οι επονομαζόμενοι από τη δύση “απολίτιστοι” έχουν έναν διαφορετικό πολιτισμό, τον οποίο η δύση όφειλε να εξαλείψει ώστε να εξασφαλίσει τη δική της επιβίωση αφού κάθε πολιτισμός όταν αναπτύσσεται παράλληλα με έναν άλλον αποτελεί αγκάθι που πρέπει να αφαιρεθεί.

Ο πολιτισμός χτισμένος πάνω στην ομοιομορφία είναι αδύνατο να αποδεχθεί μια διαφορετική κουλτούρα ή ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, ακόμα κι αν αυτός είναι ομοιόμορφος. Ο πλουραλισμός απόψεων μέσα σε έναν πολιτισμό μπορεί να είναι μόνο κάτι το φαινομενικό. Η αμφισβήτηση είναι αποδεκτή μόνο όταν δεν αμφισβητεί τις σταθερές αξίες που διασφαλίζουν την ανάπτυξη της πολιτισμένης κουλτούρας. Στην κοινωνία μας ο χριστιανισμός μπορεί να αμφισβητηθεί αλλά όχι η πίστη σε κάτι ανώτερο καθ’ αυτή. Η δημοκρατία μπορεί να αμφισβητηθεί αλλά όχι η πολιτική διαχείριση των κινήσεων του όχλου. Υπάρχουν σταθερές πάνω στις οποίες επικυρώνεται η συνεκτικότητα και η συνύπαρξη, οι οποίες δεν επιδέχονται την παραμικρή αμφισβήτηση και όταν αυτές αρχίσουν να τρίζουν είναι σημάδι παρακμής και κατάρρευσης για το οικοδόμημα. Αυτό το τρίξιμο μπορεί να προκληθεί από την εισβολή νέων ηθικών αντιλήψεων και υπαρξιακών αξιών που εκφραστές τους αποδεικνύοντας πως υπάρχει εναλλακτικός τρόπος ζωής πέρα από το δεδομένο, θέτουν υπό αμφισβήτηση βασικές παραδόσεις που για σειρά ετών αποτελούσαν πυλώνες της μεγάλης σκεπής κάτω από την οποία συγκεντρωνόταν το πλήθος. Γι’ αυτό και ο ρατσισμός είναι εγγενές στοιχείο κάθε μαζικής κοινωνίας. Το μίσος των Ελλήνων απέναντι στους μετανάστες που έρχονται από την Μέση Ανατολή και την Αφρική, ακόμα κι όταν αυτό δεν γίνεται έκδηλο, είναι απολύτως δικαιολογημένο αν αναλογιστούμε τις ρήξεις τις οποίες αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να μεταφέρουν αναπνέοντας και μόνο.1 Πώς ο πανάγαθος Χριστός, για τον οποίο τόσο αίμα έχει χυθεί, επιτρέπει στους αλλόθρησκους να αναπνέουν; Και αντίστοιχα φυσικά. Ασχέτως αν η γεμάτη τσέπη σε περιόδους καταναλωτικής αφθονίας αποτελεί χρήσιμο αντιπερισπασμό, όντας κοινό πολιτισμικό στοιχείο από τον βούρκο που κρύβει στην ψυχή του το κοπάδι. Παρατηρούμε λοιπόν, πως ο πολιτισμός δεν είναι σε καμία περίπτωση καθολικός ως προς τις μορφές που μπορεί να πάρει. Αντίθετα, οι διαφορές των πολιτισμών μπορεί να είναι τόσο χαοτικές που μπορούν να αιτιολογήσουν όλες τις γενοκτονίες, τις σφαγές, τους αφανισμούς και τις καταστροφές στη διάρκεια της ιστορίας. Αν θέλουμε λοιπόν, να μιλήσουμε για τον ανθρώπινο πολιτισμό και όχι για τις μορφές που έχει πάρει στο ρου της ιστορίας θα πρέπει να αναζητήσουμε τα συγγενικά στοιχεία ανάμεσα στους πολιτισμούς αυτούς και να τα αναλύσουμε.

Το κατ’ εξοχήν συγγενικό στοιχείο πάνω στο οποίο έχει θεμελιωθεί κάθε πολιτισμός και κοινωνία είναι η κυριαρχία του συλλογικού φαντασιακού. Στη σφαίρα του συλλογικού φαντασιακού εντάσσεται η ηθική, η κουλτούρα, η αντίληψη, η επικοινωνία, η πραγματικότητα, η αλήθεια και το πνεύμα που διέπουν έναν πολιτισμό. Ο πολιτισμός θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι η εδραίωση μιας αγέλης, η σταθεροποίηση του εσωτερικού της. Η δημιουργία κάποιων αδιαμφισβήτητων αξιών οι οποίες διασφαλίζουν την κοινωνική συνοχή και τη συνεχή προσκόλληση στο κυρίαρχο συλλογικό φαντασιακό. Οι λεγόμενες παραδόσεις, οι οποίες σπανίως δέχονται μια ριζική αμφισβήτηση που οδηγεί στην κρίση του οικοδομήματος, ενώ οποιαδήποτε αλλοίωσή τους συνήθως απαιτεί δουλειά πολλών ετών και γενεών. Αυτές οι παραδόσεις, που χαρίζουν μια δεδομένη ταυτότητα στο πλήθος που βρίσκεται κάτω από τη σκεπή ενός πολιτισμού, το πιο πιθανό είναι από πολιτισμό σε πολιτισμό να διακατέχονται από ελάχιστα κοινά σημεία επαφής, κάτι που δικαιολογεί και τις τόσες συγκρούσεις πολιτισμών. Το κοινό σημείο που θα μας βοηθούσε να συζητήσουμε για τον πολιτισμό στην ολότητά του δεν μπορεί να αναζητηθεί σε έννοιες όπως “ανθρωποκεντρισμός”, “ορθολογική κυριαρχία”, “επιστημονικό δόγμα” και “αντικειμενοποίηση του φυσικού κόσμου” γιατί όλες αυτές οι υπάρχουσες καταστάσεις χαρακτηρίζουν το δυτικό τερατούργημα και όχι όλες τις εκφάνσεις του πολιτισμού. Η λέξη η οποία θα μπορούσε να μας δώσει έδαφος για τη διεξαγωγή διαλόγων πάνω στην ολική αμφισβήτηση του πολιτισμού, πέρα από την κυριαρχία του συλλογικού φαντασιακού, είναι η “συστηματοποίηση”. Η συστηματοποίηση είναι κάτι πολύ περισσότερο από θεσμοθετημένα δικαιώματα, μέθοδος διαχείρισης του ανθρώπινου δυναμικού και μετατροπή των υποκειμενικών σκέψεων σε αντικειμενική επικοινωνία. Η συστηματοποίηση εκφράζει την αγελαία ανάγκη για τη χάραξη μιας κοινής, ορθής, καθολικής πορείας. Αν προσεγγίσουμε ιστορικά το ζήτημα της συστηματοποίησης θα δούμε πως έχει τη ρίζα του στην αυγή των πρώτων οργανωμένων κοινωνιών, όπου οι άνθρωποι αντιμέτωποι με έναν εχθρικό προς αυτούς φυσικό κόσμο, ο οποίος εμπεριείχε την επιβίωση του ισχυρού, υποχρεώθηκαν να συνασπιστούν σε αγέλες διεκδικώντας το δικό τους μερίδιο ζωής. Το πέρασμα όμως από το στάδιο της φυσικής αλλοτρίωσης σε αυτό της κοινωνικής απαιτούσε ορισμένες υποχωρήσεις του ατόμου για χάρη του συνόλου και την περαιτέρω εξέλιξη των αγελαίων ενστίκτων.

Η κοινωνία ώστε να εδραιωθεί, να αναπτύξει πολιτισμό και να εξαλείψει τις αντιφάσεις της όφειλε να υποταχθεί σε ένα σύστημα το οποίο θα ονόμαζε “αλήθεια”. Η αλήθεια ό,τι μορφή κι αν έπαιρνε, από τη στιγμή που αποτελούσε προϊόν της κοινωνικής πραγματικότητας αυτομάτως θα διακαιολογούσε την ίδια την ύπαρξη της κοινωνίας και το τσάκισμα της ατομικής αυτονομίας βάζοντας ως ασπίδα τις τεχνητές φανταστικές επιταγές της. Δίχως ένα σύστημα που θα όριζε το ορθό και το λάθος, το ηθικό και το ανήθικο, το φυσικό και το αφύσικο οι άνθρωποι θα ήταν αδύνατο να συνυπάρξουν κάτω από τις μορφές εκείνες όπου ήταν δυνατή μια συνύπαρξη λαμβάνοντας υπόψη την πραγματικότητα της εποχής, έτσι θα ήταν πιθανός έως και ο αφανισμός τους. Όλοι οι πολιτισμοί οικοδομήθηκαν αβίαστα ως φυσική άμυνα του ανθρώπου-πιθήκου απέναντι στο περιβάλλον του ή για να το θέσουμε ορθότερα η κατάληξη του ενστίκτου της επιβίωσης καθοδηγούμενη από το φόβο. Η οικοδόμηση διαφόρων πολιτισμών και οι επερχόμενες συγκρούσεις τους ήταν ένα αναπόφευκτο γεγονός το οποίο θα κατέκλυε την ιστορία, αφού όπως προαναφέραμε, η παράλληλη συνύπαρξη δύο πολιτισμών αποτελεί και για τους δύο ταυτόχρονα ένα καρκίνωμα που οφείλει να εξαλειφθεί αφού αμφισβητεί την αλήθεια του καθενός και απειλεί τη συνοχή τους.

Συστηματοποιημένη ζωή και κυριαρχία του συλλογικού φαντασιακού είναι δύο αδιαχώριστες έννοιες, άρρηκτα συνδεδεμένες με αυτό που αποκαλούμε πανανθρώπινο πολιτισμό, του οποίου οι εκφάνσεις εδώ και αιώνες δυναστεύουν, υποδουλώνουν, ταξινομούν και περιορίζουν τις δυνατότητες της ζωής. Η ατέρμονη σύγκρουση των καθολικών πραγματικοτήτων μας έχει οδηγήσει σήμερα σε μια κατάσταση, που την πρωτοκαθεδρία την έχει το δυτικό ορθολογικό μοντέλο έχοντας απέναντι του αντιπάλους οι οποίοι δεν μπορούν να αποτελέσουν σοβαρή απειλή, όπως τα μουσουλμανικά κράτη, όπου τα πολιτισμικά χάσματα είναι φαινομενικά, αφού παντού κυριαρχεί η κοινή πίστη στην επιστημονική πρόοδο, στη βιομηχανική επέκταση, στην τεχνολογία και στον ανθρωποκεντρισμό.

Ο κόσμος της τάξης

Προσεγγίζοντας λοιπόν το Πολιτισμό από αυτή την οπτική, εντοπίζουμε συνοπτικά τη καρδιά του, στη συστηματοποίηση της ζωής κάτω από την παγίωση ορισμένων κοινών σταθερών αναγκαίων για την οργάνωση της μαζικής επιβίωσης. Σταθερές οι οποίες πρέπει να φαντάζουν αναγκαίες και φυσικές, των οποίων η αμφισβήτηση ή ανατροπή θα ριζώσει νέες.
Έχοντας υπόψη μας τα παραπάνω, η προσπάθεια αυτής της προσέγγισης δε γίνεται παρά μόνο για τον εντοπισμό των συστατικών της εξουσίας και όλων των φραγμών για μια ελεύθερη και χαοτική ζωή, ώστε να είναι αποτελεσματικότερη η συνολική επίθεση στις δομές και τον κόσμο της κυριαρχίας στο εδώ και τώρα.
Ο πολιτισμός ως μήτρα των οργανωμένων συγκεντρωτικών δομών ακολούθησε μια εξελικτική πορεία εξάπλωσης των δεσμών εξουσίας. Από την ανθρώπινη κυριαρχία και εκμετάλλευση της γης και των μη ανθρώπινων ζώων και από τη θεσπισμένη εξουσία στη κοινωνική διάχυση και αναπαραγωγή της. Παράλληλα αναπτύχθηκαν και οι αξιακοί κώδικες και η ηθική που θα στολίζουν και θα παρέχουν τα κατάλληλα άλλοθι.

Στο τιμόνι αυτής της πορείας βρίσκονται τα ιδεολογήματα της προόδου και του εκσυγχρονισμού. Τα επιτεύγματα αυτών τόσο σε επίπεδο κουλτούρας όσο και σε υλικό είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τις ανάγκες της κυριαρχίας. Οφείλουν να επιφέρουν κέρδος για την καπιταλιστική μηχανή, να διασφαλίζουν τον έλεγχο και τη συνοχή των μαζικών κοινωνιών και να αναπαράγουν στο εσωτερικό τους την εξουσία.

Η βιτρίνα του δυτικού πολιτισμού και της προόδου δεν είναι άλλη από το σύμπλεγμα επιστήμη-τεχνολογία. Προσπαθώντας να αγγίξουμε την επιστήμη επί της ουσίας, την λαμβάνουμε ως το αποτέλεσμα των επιδιώξεων του ανθρώπινου μυαλού να βάλει σε τάξη την ‘’πραγματικότητα’’. Με λίγα λόγια η επιστήμη με οδηγό τον ορθολογισμό, εξυψώνει τον άνθρωπο καθοδηγώντας τον να ταξινομεί τα αβέβαια και ανησυχητικά ερεθίσματα που λαμβάνουν οι αισθήσεις του από το περιβάλλον. Μια ικανότητα εξουσίασης των αισθήσεων και των ενστίκτων από την ανθρώπινη διανόηση. Τα πορίσματα της επιστήμης ως κοινωνικό δόγμα είναι αναμφισβήτητα, το γκρέμισμα τους δε μπορεί να προέρχεται παρά μόνο από τον ίδιο δρόμο του ντετερμενισμού και ορθολογισμού. Η επιστήμη λοιπόν σαν μια ακόμη θρησκεία, που τοποθετεί αυτή τη φορά στο επίκεντρο τον άνθρωπο, επιδιώκει την αντικειμενοποίηση του κόσμου, για την τάξη και τον έλεγχο των πάντων. Και αυτό όχι στο φαντασιακό μιας ουδετερότητας, αφού γνωρίζουμε καλά πως το σύμπλεγμα αυτό είναι ταγμένο στις υπηρεσίες της κυριαρχίας. Αξίζει για ακόμα μια φορά να τονιστεί η εκτεταμένη χρήση της ταυτοποίησης DNA ως το σύγχρονο αποτύπωμα, στην υπηρεσία της καταστολής.

Η μηχανοποίηση της σύγχρονης ζωής με την διάχυση της τεχνολογίας σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, αποτελεί το καλύτερο μέσο επιτήρησης και εξουσίασης των ανθρώπων. Και δε μιλάμε μόνο για κάμερες και συστήματα ελέγχου. Τα επιτεύγματα της τεχνολογίας που προορίζονται για μαζική κατανάλωση πρέπει να γίνουν συμβατά με τον υπήκοο-καταναλωτή. Το άτομο έτσι προσαρμόζεται στους ρυθμούς και την αντίληψη μιας μηχανής ή ενός υπολογιστή ώστε να είναι εφικτή χρήση του. Οι συμπεριφορές, οι σκέψεις, τα συναισθήματα, η ζωή, μετατρέπονται σε μηχανικές διαδικασίες.
Την ωμή δολοφονική φύση του δυτικού πολιτισμού δεν έχουμε παρά να τη δούμε στη βιομηχανική του διάσταση. Ζούμε σε καιρούς όπου ο βιομηχανικός πολιτισμός επεκτείνεται με εντατικούς ρυθμούς σε κάθε γωνιά του πλανήτη λεηλατώντας ανθρώπους, γη και μη ανθρώπινα ζώα για να τραφεί η καπιταλιστική μηχανή και να καλυφθούν οι ανάγκες των τσιμεντένιων νεκροταφείων που ονομάζονται πόλεις. Οι άνθρωποι νεκροζώντανοι μέσα σε αυτές μοιάζουν με μηχανές ρυθμισμένες σε μια άθλια επαναληπτικότητα, τα τεράστια οδικά δίκτυα που τις συνδέουν επιτρέπουν τη μαζική μεταφορά ανθρώπων και εμπορευμάτων. Ο βιομηχανικός πολιτισμός ισοπεδώνει κάθε μορφή ζωής στο πέρασμά του, οι δραστηριότητές του εξαπλώνονται κυρίως στις λεγόμενες «υποανάπτυκτες» χώρες στις οποίες θα επιστρέψουν τα δημιουργήματά του υπό τη μορφή τόνων σκουπιδιών. Αποψίλωση δασών, νιτρικά άλατα σε θάλασσες και ποτάμια και μεθάνιο στον αέρα είναι μερικά από όσα χαρίζει η βιομηχανία κρέατος στη ζωή. Ο μαζικός εγκλεισμός και οι δολοφονίες ζώων όσο και η βιοτεχνολογία που πειραματίζεται πάνω σε αυτά για τη δημιουργία πιο αποδοτικών οργανισμών, επαληθεύουν την απόλυτη κυριαρχία πάνω στα έμβια όντα. Οι εξορυκτικές δραστηριότητες αποστραγγίζουν τη Γη και μολύνουν τα πάντα γύρω τους. Από την άλλη οι ενδοεξουσιαστικοί ανταγωνισμοί για τον έλεγχο της ενέργειας προμηνύουν τα νέα αιματοκυλίσματα στο πλανήτη την ώρα που τα κοιτάσματα ολοένα και ξεζουμίζονται.

Τα τεχνοεπιστημονικά επιτεύγματα του πολιτισμού καθώς και τα μέσα παραγωγής, ακούμε συχνά από κλασσικούς αναρχικούς να τα αντιλαμβάνονται ως μέσο και να προτάσσουν την διαχείριση ή αυτοδιαχείρισή τους με απελευθερωτικό πρόσημο. Το σύμπλεγμα επιστήμης-τεχνολογίας όμως όχι μόνο φτιάχτηκε πάνω στις ανάγκες της κυριαρχίας, αλλά φέρει και το σπόρο της εξουσίας στο εσωτερικό του. Η ανθρωποκεντρική αντίληψη, η μονολιθικότητα από όπου πηγάζει, η εξειδίκευση και ο καταμερισμός εργασίας σε ένα βιομηχανοποιημένο περιβάλλον, είναι σοδειά της εξουσίας που πρέπει να ξεριζωθεί. Το πρόταγμα αυτό μερικών αναρχικών φανερώνει μεταξύ άλλων και την μετεπαναστατική ανάγκη τους να ορθώσουν νέες σταθερές και την πραγματικότητα του δικού τους πολιτισμού με τα νέα «αντιεξουσιαστικά» δόγματα.

Η θεαματικοποίηση της φύσης στο στόχαστρο της υπαρξιακής εξέγερσης

Η άρνηση του υπάρχοντος και κάθε πολιτισμού είναι ο δικός μας δρόμος. Η επιθυμία μας όμως για την εκμηδένιση της κοινωνίας και του πολιτισμού δεν πηγάζει από την ταύτιση με ένα πριμιτιβιστικό ιδεώδες ή από κάποια μορφή πίστης σε μια ιδανική κοινωνία πλήρως εναρμονησμένης με το περιβάλλον και το οικοσύστημα. Η γνωριμία μας με τον κόσμο από την πρώτη στιγμή που συναντήσαμε τις αισθήσεις μας καθοδηγήθηκε από το πρίσμα που έχει επιβάλει η καθολικότητα του δυτικού μοντέλου μέσω του οποίου κοινωνικοποιηθήκαμε.

Ο διαχωρισμός φύση – πολιτισμός είναι ένας ψευδής διαχωρισμός αφού πίσω κι από τις δύο έννοιες κρύβεται η ίδια “αλήθεια” που οι σύγχρονοι υπήκοοι προσκυνούν και δεν είναι άλλοι από την αγελαία μετάφραση του χάους της ύπαρξης με μοναδικό σκοπό τη διατήρηση του εξουσιαστικού οικοδομήματος που τρέφει την παρούσα ασθενική φύση με το όνομα Ανθρωπότητα. Το δυτικό πρότυπο αντλώντας τις βάσεις του από την αρχαιοελληνική φιλοσοφία και κυρίως τον Πλάτωνα, ο οποίος κήρυττε το διαχωρισμό αισθήσεων και πνεύματος, κατοχύρωσε την πρωτοκαθεδρία του μέσω των αστικών επαναστάσεων και του Διαφωτισμού, συγκεντρώνοντας στο όνομα “φύση” όλες τις πλευρές του ανθρώπου που όφειλαν να μείνουν στο παρελθόν, με σκοπό την ευημερία της ανθρωπότητας υπό την καθοδήγηση του ορθολογικού πνεύματος. Στις εποχές βέβαια της οικονομικής κυριαρχίας όλοι μπορούν να προμηθευτούν ένα κομμάτι “φυσικής αγριάδας” ως μια μορφή διακοπών από την αστική καθημερινή ρουτίνα, όπως και οι πιστοί επιτρέπεται να εξαγοράσουν εμπορευματικοποιημένη “αμαρτία”.

Αν οι αναγνώσεις μας συνεχίσουν να βασίζονται στο ίδιο διαχωριστικό δόγμα φύση – πολιτισμός είναι αναπόφευκτο να μην βρεθούμε αντιμέτωποι με αντιφάσεις οι οποίες δε μας ανήκουν. Η “άγρια φύση” όπως και ο πολιτισμός ανήκουν στην θεαματικοποιημένη πραγματικότητα του όχλου, το ίδιο και όλες οι αντιφάσεις που διέπουν τις αναγνώσεις αυτές που εξακολουθούν να προσκολλούνται στο παραπάνω δόγμα. Εμείς δεν θέλουμε να μεταφράσουμε αυτό το χάος σε μια κοινή διάλεκτο με απώτερο σκοπό την ανέγερση ενός ακόμα ιδεώδους, μα να το απολαύσουμε αφού δεχόμαστε πως αποτελούμε μέρος του. Επιθυμούμε να αποκαταστήσουμε την αθωότητα του γίγνεσθαι και να την αποσπάσουμε από τα σαγόνια κάθε λογής πολιτισμικής κυριαρχίας. Απέναντι σε κάθε δογματισμό, θεοποίηση και καθολικότητα, ο δικός μας λόγος αναζητεί τα ξεχασμένα ίχνη των ενστίκτων αποζητώντας τον ολικό εναρμονισμό μαζί τους με σκοπό τη χάραξη μιας πορείας δύναμης, ζωής και ελευθερίας.

Η πυξίδα αυτής της πορείας δεν έχει ούτε δείκτες, ούτε σημεία του ορίζοντα. Το χάος για εμάς, είναι η άρνηση κάθε μονολιθικής πραγματικότητας, κάθε δόγματος, κάθε εξύψωσης. Η μονολιθικότητα οποιασδήποτε σταθεράς επιβάλει την ταξινόμηση σε οτιδήποτε την περιβάλει και τον ετεροκαθορισμό του. Η πυξίδα του χάους είναι αυτή που οδηγεί στις απεριόριστες δυνατότητες της ζωής απελευθερωμένες από εξουσιαστικές σχέσεις. Το χάος και η αναρχία είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μέσα στο ταξίδι προς το άγνωστο των πιθανοτήτων, όπου η κάθε στιγμή κυοφορεί τη δική της έκπληξη. Η διαρκής εξέγερση, μια συνεχόμενη πολεμική απέναντι σε κάθε εξουσία, γκρεμίζει τα είδωλα και κάθε τι που επιχειρεί να καταλάβει το θρόνο της αλήθειας.

1Προφανώς το ρατσιστικό μίσος δεν δικαιολογείται από τα δικά μας αξιακά απλά προχωράμε στην παραδοχή ότι είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνικής μηχανής.

Σύμπραξη αναρχικών – Memento Mori