Σημείωση: Το κείμενο αυτό ευρέθη στο πρώτο τεύχος ενός εντύπου τυπωμένου στην θεσσαλονίκη το 1991 με το όνομα De Bello Civili.
Δημόσια διακήρυξη του κύκλου Ισουτιν
Ιδού ένας κλονιζόμενος κόσμος και οι καλλιτέχνες
ψευτογιατροί που ανησυχούν για τον καλωπισμό του.
Τρίσταν Τζαρά
1.Άλλη μια μπιενάλε «καλλιτεχνών», ακόμα μία. Η «τέχνη» τους πολυδιαφημισμένη από όλα τα μέσα κρατικής προπαγάνδας, στηριγμένη οικονομικά στις τράπεζες, τα σούπερ μάρκετ, τα φαστφουντάδικα και υπό την προστασία των υπουγών του κράτους και των λοχαγών της κουλτούρας είναι έτοιμη ναξ εκινήσει το έργο της. Εκεί που δεν μπορεί να φτάσει το γκλοπ απλώνουν το πινέλο
2. Ο «νέοι καλλιτέχνες» θα συγκεντρωθούν για ένα ακόμη αντιδραστικό BAUHAUS. Αφού έμαθαν να ζωγραφίζουν την πλήξη θα τους μάθουν τώρα και να την επαινούν θεωρώντας την «καλλιτεχνική». Την αποκαλούν: μέλλουσα υγιεινή.
3. Η αδιαφορία του κόσμου δεν τους κλονίζει, το όνειρο τους είναι να βασιλεύσουν σ’ αυτόν τον κόσμο της αδιαφορίας. Αυτό δεν θα αργήσει. Εξάλλου τα αφεντικά τους τους το έχουν υποσχεθεί. Είναι τα μαντρόσκυλα του μέλλοντος.
4. Σε όλη αυτήν την ατμόσφαιρα τσίρκου όλα είναι στο πρόγραμμα: οι παραφωνίες και τα δύσκολα νούμερα. Αυτοί που θα παίξουν πιο ”ριζοσπαστικά” είναι αυτοί που αύριο θα πληρωθούν καλύτερα. Να γιατί όλοι τους βιάζονται να αυτοχαρακτηριστούνε: «διαφορετικοί», «καινοτόμοι», «εικονοκλάστες», «καταραμένοι». Ο εξωραϊσμός του ντεκόρ της αλλοτρίωσης θα ανατεθεί στους «ασυμβίβαστους».
5. Κατά βάθος όμως και οι ίδιοι οι «νέοι καλλιτέχνες» δεν αισθάνονται καλά. Βρίσκουν μεγάλο το ρίσκο. Ξέρουν πως σαν εμπροσθοφυλακή του συστήματος είναι και οι πιο ευάλλωτοι. Γιατί αλήθεια τι θα απογίνουν αυτοί οι αποδιοργανωτές των αισθημάτων λύσσας σε μια έκρηξη οπού οι εξεγερμένοι θα κάνουν την ίδια τους την ζωή έργο τέχνης; Έτσι διαμαρτύρονται και ζητούν μεγαλύτερη ευελιξία, την ελευθερία δηλαδή να «αμφισβητούν» μέχρι και τον ρόλο τους. Κάτι που βέβαια τους παραχωρείτε αμέσως.
6. Η ”τέχνη” τους όμως είναι για τα καλά πεθαμένη. Αν την πιάσεις στο στόμα σου αυτό θα βρωμάει για μέρες. Μια νέα τέχνη μέλει να εφευρεθεί, μία τέχνη που θα γίνει τέχνη του ζειν, που θα πλημμυρίζει από ζωή. Μόνο αυτή μπορεί να ξορκίσει τα τελευταία βαμπίρ της ”παλιάς τέχνης”. Μέχρι να γίνουν όλοι καλλιτέχνες κανείς δεν είναι τέτοιος.
7. Αυτό που παλιά έλεγαν τέχνη και σαν τέτοια καταδιωκόταν και φυλακιζώταν σήμερα ανθίζει στα ίδια λιβάδια του κινδύνου και της περιπέτειας. Σήμερα πραγματική τέχνη κάνουν οι ψώφιοι της πείνας για ζωή μόνο που δεν το καταλαβαίνουν και όπως λέει και το τραγούδι: ο δρόμος τους έχει το πλάτος του κόσμου και χάνονται. Είναι οι άνθρωποι της μισής αναπνοής. Τους λείπει βασανιστικά η άλλη μισή, δεν μπορούν να ανασάνουν σε αυτόν τον κόσμο και ψάχνουν να κερδίσουν την ανάσα τους σκαρώνοντας γιορτές – σπίθα της μεγάλης εναρκτήριας γιορτής. Ξετρελαμένοι από αγωνία και από μια υπόσχεση εσαεί διαψευδόμενη στα τσοντάδικα και στα μπουρδέλα αμφισβητούν το θέαμα του έρωτα σαν αλλοτριωτικό, στις παλλόμενες θύρες των γηπέδων σφυροκοπούν την λογική, δεν πάνε πια να δουν δράση στο τεραίν αλλά για να δράσουν οι ίδιοι και ακόμα κλέβοντας στα σούπερ μάρκετ, σαμποτάροντας στα εργοστάσια ( οι πιο ταλαντούχοι δεν λερώνουν ποτέ τα χέρια τους στην δουλειά ) δραπετεύοντας από τις φυλακές των κοινωνικών σχέσεων και της ηθικής, μαυρίζοντας το μέλλον που τους επιφυλάσσουν, περιφρονώντας τους «διανοούμενους» και τους ιδεολόγους κάνοντας το κουλτουριάρης την μεγαλύτερη βρισιά και κατεβάζοντας την κριτική τους στο πεζοδρόμιο. Όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες του σήμερα πρέπει τώρα να ανακαλύψουν το συλογικό τους μεγαλείο κάνοντας το πραγματικό. Να γίνουν επικίνδυνοι.
8. Η μπιενάλε θα αρχίσει χωρίς αυτούς. Οι καλλιτέχνες της βετεράνοι της φλυαρίας, θα μιλήσουν για όλους τους άλλους εκτός από αυτούς. Αυτοί άλλωστε έχουν στρατοπεδεύσει έξω από τα τείχει της ”τέχνης” κι οι ”καλλιτέχνες” δεν θα ήθελαν να σκέφονται τι θα γίνει αν κάποτε τα γκρεμίσουν.Κι όσο αυτοί οι «νέοι καλλιτέχνες» μιλάνε για τα μεγάλα όνειρα τους πάντα η ζωή τους θα είναι εκείνη που πρώτη θα τους διαψεύδει. Γι αυτό και το τρεμούλιασμα της φωνής τους δεν είναι από συγκίνηση αλλά από φόβο.
9. Λίγες ημέρες μετά το τέλος της εκδήλωσης τους θα έρθει μία άλλη να μας τους ξαναθυμίσει αρχές Δεκέμβρη. Ο θίασος της ευρωπαϊκής δεξιάς. Μετά των Ζαν Λαγκ, την αλεπού, ο Λεπέν η αρκούδα και μετά την πόρνη των σαλονιών την Μελίνα η πόρνη των στρατώνων η Δέσποινα Παπαδοπούλου. Ένα αστείο χωρίς χιούμορ που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά μέχρι που αρχίζει να ακούγεται σαν απειλή.
10. Κι όμως μερικοί εξακολουθούν να γελούν στον καθαρό αέρα. Όλα αυτά δεν τους αφορούν, από αυτά τασυναισθήματα αηδίας δεν έχουν κέρδος ούτε απώλειες. Χτίζουν την ζωή τους στον ήλιο και οι «καλλιτέχνες» τίποτα δεν έχουν να τους πουν, τίποτα. Παντρεύοντας την ένταση με την διάρκεια δεν κάνουν απλώς απελευθερωτική τέχνη, μπαίνουν στον κόσμο του παιχνιδιού: στην αιωνιότητα.
11. Οι θεατές ( αυτή η κατάρα του αιώνα ) μπορούν να πάψουν να θαυμάζουν ή να περιφρονούν τους ”καλλιτέχνες” λες και θα μπορούσαν να είναι διαφορετικοί από την εποχή μας κι αυτή ας μην ανησυχεί όσο κι αν αυτοί οι καλλιτέχνες της παραίτησης χτυπούν το μέλλον. Εμείς θα το αλλάξουμε.
12. Όσο γι αυτούς τους «καλλιτέχνες» θα τους βρείτε στα σκουπίδια κάτω από την σκάλα μας από όπου μπορούν να τους ξαναμαζέψουν αυτοί που τους χρειάζονται. Και τώρα ας πλύνουμε τα χέρια κι ας ξεπλύνουμε το στόμα. Επιτέλους…
Την στιγμή που θέλουμε να ασκήσουμε την νικηφόρα κριτική της I.S προς τα έξω πρέπει να μπορούμε να δεχτούμε κριτική – την νικηφόρα και αδυσώπητη κριτική – προς τα μέσα. Δηλαδή μεταξύ μας. Η εξωτερική επιτυχία προυποθέτει την δύναμη να αντιπαρέλθει το κόμμα την εσωτερική κριτική. Διαγραφές ή συνοχή. Μόνο ένα κόμμα που η εσωτερική κριτική θα το έχει καθαρίσει μπορεί να μιλάει κριτικά προς τα έξω. Και όταν μιλάω για εσωτερική κριτική μιλάω για σχέσεις, για δυνατότητες, για καθημερινή ζωή και ακόμα παραπάνω για επιθυμίες υποστηριγμένες. Δεν μπορώ να δεχτώ κανέναν να μιλάει πια με στόμφο την πομπώδη καταδίκη όλων των μορφών της αλυσοδεμένης ζωής όταν αυτός δεν μπορεί να σταθεί στην πιο επιεική κριτική και πόσο γελοία φαντάζει αυτή η γλώσσα όταν αγριεύει προς τα έξω για να κρύψει τα μέσα χάλια και όταν η συνοχή προσπαθέι να αποκτηθεί σε ένα μίνιμουμ λήθης!!! και συμβιβασμών με κύρια ενωτική πλατφόρμα την προς τα έξω αφηρημένη και άσφαιρη φωνασκία. Όλοι λοιπόν μπορούν να κραυγάζουν προς τα έξω ριζοσπαστικές μπούρδες και όταν πρέπει να μιλήσουν για τον εαυτό τους και για τους γύρω τους να τραυλίζουν μισόλογα.
Δεν μπορώ πια να δεχτώ κανέναν, να πολεμήσω μαζί με κανέναν όσο ”ασυμβίβαστη” κι αν είναι η πολεμική του στον κόσμο, αν δεν μπορεί να δεχτεί την πιο ”ασυμβίβαστη” κριτική σχετικά με το ποιος τελικά είναι κι αν δεν την εφαρμόσει απέναντι μου.
Γ.Ρ ( εσωτερικά κείμενα )
Δεν μπορούμε πια να πάρουμε τα «μέσα»[1]. Έχει σε τέτοιο βαθμό αλλάξει η ουσία αι η υφή τους αλλά και η λειτουργία κι η αποστολή τους έτσι ώστε όποιος τα κατέχει δεν μπορεί παρά να κατέχεται από αυτά.
Ουσιαστικά αυτός υπηρετεί τους σκοπούς τους ( που δεν είναι άλλη από την καθολική τους επέκταση μέχρι την πλήρη καταστροφή του κόσμου ).
Αυτά δεν μπορούν να υπηρετήσουν κανέναν, ούτε να αλλάξουν λογική, απαιτούν να έχεις την λογική τους ( και στην επιβάλουν ).
Αυτά πια χρησιμοποιούν τους κατόχους και τους χρήστες τους στον σκοπό της πλήρους χαοτικής ανάπτυξης τους.
Μπορούν να λειτουργίσουν και μόνα τους πια. Να διαλέγουν τους υπηρέτες τους και να τους μορφώνουν στην λογική τους. Εδώ υπενθυμίζω πως η αυτοματοποίηση δεν είναι μονόδρομος. Έτσι ο παλιός αγώνας για την κατάκτηση των ”μέσων” έχει γίνει αφηρημένη μουσιακή διακήρυξη.
Ο νέος αγώνας υποδυκνύει ότι δεν μπορείς πια να κυριαρχήσεις πάνω τους ή απλώς να αλλάξεις την χρήση τους.
Πρέπει να τα καταστρέψεις ( και γι αυτό δεν μπορούν να υπάρξουν περιφερειακά αυτονομημένα σαμποτάζ – παρά μόνο σαν άσκηση ύφους). Χρειάζεται μια ολική και γενικευμένη αμφισβήτηση – καταστροφή και πρέπει να ΄ναι η τελευταία. Οι καταστροφείς ανυπομονούν να γίνουν χτίστες.
[1] Μιλάμε για τα μέσα επικοινωνίας αλλά και τα μέσα παραγωγής, ουσιαστικά αυτό παράγουν, έλειψη επικοινωνίας. Και τελικά ΚΕΦΑΛΑΙΟ + ΜΟΝΑΞΙΑ = ΘΕΑΜΑ. Και το θέαμα είναι εκείνο το παγκόσμιο σώου μοναξιάς που φτιάχτηκε μέσα από την συσσώρευση στερημένου πλούτου που συσσώρευε στέρηση στην επικοινωνία. Μέσα στα εργοστάσια γεννήθηκε αυτό που αργότερα η επεκτατική συσσώρευση του το ελάφρυνε και σαν εικόνα κυρίευσε τον πλανήτη.
Κ.ΙΣ.
Leave a Reply