Δε θα έμπαινα στον κόπο να συμμετάσχω στην αντιπαράθεση, αλλά ένα από τα τελευταία σχόλια “αντιφασίστα συντρόφου” μου κίνησε το ενδιαφέρον. Καταρχάς, για να μπορέσουμε να αποδελτιώσουμε τα χαρακτηριστικά της αντιφασιστικής δράσης, θεωρώ πως θα πρέπει να προσδιορίσουμε το περιεχόμενο της ίδιας της έννοιας του φασισμού.
Ο φασισμός είναι πρωτίστως ένα δυνατό και βίαιο χαστούκι στο πρόσωπο του “επαναστάτη” που στο πρόσωπο φαντασμάτων όπως η κοινωνία και η τάξη αναγνωρίζει επαναστατικά υποκείμενα και ορέγεται εξεγέρσεις και επαναστάσεις. Και πόσο υποκριτικό είναι πράγματι να σκούζουν περί αντιφασισμού οι κοινωνικοί αναρχικοί ! Γιατί ουσιαστικά ο πόλεμός τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα αδιάκοπο κυνηγητό με σκιές… Δεν αντιλαμβάνονται, βέβαια, πόσο υποκριτικές είναι οι διακηρύξεις για κοινωνικό αντιφασισμό, ουσιαστικά πρόκειται για πόλεμο ενάντια στην ουσία τους. Γιατί ποια άλλη είναι η γεννησιουργός αιτία του φασισμού πέρα από τη μάζα ;
Διότι ο φασισμός δεν είναι αντικοινωνική πανούκλα, είναι εγγενές στοιχείο της κοινωνίας. Σάρκα από τη σάρκα του φαντάσματος που έχει αλυσωδέσει εκατομμύρια ζωές είναι η μαζοποίηση και η λογική του όχλου, η ανάγκη του “ανήκειν”, σάρκα από τη σάρκα της και η ιδέα της υπεροχής. Και πόσο πράγματι συμβάλλων προς αυτήν την κατεύθυνση είναι ο κακόμοιρος επαναστάτης”, ο οποίος καιόμενος από τη φλόγα της κοινωνικής εξέγερσης και τα οράματα για δικαιοσύνη και ισότητα (ασήκωτες αλυσίδες ακόμα και για ειλικρινείς “συντρόφους”), μπολιάζει τις μάζες με ταξική συνείδηση και εργατισμό ; Είναι άραγε διαφορετική η πρακτική από αυτή του κράτους που εμβολιάζει τους υπηκόους με εθνικισμό και πατρίδες ; Φυσικά, κάθε μηδενιστής δεν μπορεί παρά να γελά δυνατά και ξεδιάντρωπα μπροστά σ’ αυτή τη φρικτή ανοησία.
Θεωρούν οι κοινωνιστές ότι ο φασισμός έριξε την κοινωνία στο κρεβάτι την ώρα που η τελευταία απλώς αυνανίζεται. Και αντί να επιτεθούν με λύσσα εναντίον της, τη χρησιμοποιούν ως πρόταγμα, ως προσδιορισμό του “αγώνα” τους.
Και δεν είναι μήπως οι ίδιοι κοινωνιστές που ορέγονται σοσιαλιστικές/ κομμουνιστικές κοινωνίες ; Όσο και να καταριέστε και να εθελοτυφλείτε, η αλήθεια είναι μπροστά σας. Ο φασισμός και ο κομμουνισμός (μην μπερδεύεστε, δε μιλάω μόνο για τον εξουσιαστικό) είναι στο επίπεδο των ηθικών αξιών ίσοι, με τη διαφορά ότι ο πρώτος προτάσσει την ωμή βία και ο δεύτερος διέπεται από το δουλικό πνεύμα του χριστιανισμού. Την ίδια ώρα που ο φασισμός είναι θάνατος του πνέυματος, ο σοσιαλισμός είναι θάνατος της δύναμης.
Και η κοινωνία δεν παίρνει θέση, γι’ αυτό ακριβώς είναι τέτοια. Φάντασμα, σώμα μη-σώμα, τίποτα παραπάνω από ένα κοπάδι ανδρεικέλων. Και περιμένετε από τον κοινωνικό βάλτο συνδρομή… Μα ζητάτε από την κοινωνία να εξεγερθεί εναντίον του ίδιου της του εαυτού ! Εναντίον της ίδιας της της φύσης, εκείνης της βαθιά φασιστικής φύσης.
Θεωρείτε πως είναι δυνατή η μεταστροφή ; Μα τότε τι παραπάνω επιδιώκετε πέρα από την καθοδήγηση (κοινωνική, ηθική, αξιακή, στρατηγική δεν έχει σημασία) του κοπαδιού ; Βοσκοί επιδιώκετε να γίνετε κοινωνικοί.
Και όσο για τις πολιτοφυλακές, για μένα τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Δεν είναι δυνατόν να οργανωθούν τέτοιου είδους σχήματα από τη στιγμή που η ίδια η λέξη εμπεριέχει τον όρο “πολίτης”, ο οποίος έχοντας διαμορφώσει πολιτική συνείδηση, σενδέεται άμεσα με τους παρόχους της, το κράτος και την πολιτική. Νοείται άραγε αντιφασίστας πολίτης ; Καταπέκταση, νοείται άραγε αναρχικός πολίτης ; Νοείται θα απαντήσουν οι κοινωνιστές που μετατρέποντας την Αναρχία σε κοινωνικό αλκοόλ επιδιώκουν την αριθμητική υπεροχή ενάντια στους φασίστες, τους επιθετικούς φασίστες, αφού κάθε πολίτης είναι δυνάμει τέτοιος. Μα ξεχνάτε πως η κοινωνική πλέμπα στερείται ποιότητας, τίποτα άλλο παρά αγέλη αυτοαναιρούμενη και αυτοκαταστρεφόμενη δε θα είναι η αντιφασιστική πολιτοφυλακή σας.
“Φασισμός είναι κάθε άδικη, αντιδημοκρατική και βίαιη πράξη, ιδεολογία, συναίσθημα, συνήθεια στο χώρο της πολιτικής, της κοινωνίας, της οικογένειας, και των σχέσεων”.
Πόσοι και πόσοι είμαστε τότε οι φασίστες ! Από τους μεγάλους εξεγερμένους Νίτσε και Στίρνερ και τον εξεγερμένο φιλόσοφο Ρ. Νοβατόρε μέχρι τους μηδενιστές του σήμερα, τους ειλικρινείς συντρόφους που έχοντας το βλέμμα στο εδώ και το τώρα, αγκαλιάζουν τη φωτιά και εξαπολύουν τις ανίερες επιθέσεις τους εναντίον του κράτους, της κοινωνίας, της πατρίδας, της τάξης, της ηθικής, της ιδεολογίας και κάθε αλυσίδας.
Πόσο φασίστας είμαι τότε Εγώ, πόσο φασίστας είναι ο Αντίχριστος που γεννιέται από τη Φωτιά και την Άρνηση και πορεύεται προς τον παγανιστικό βωμό του Μηδενός ; Πόσο φασιστική είναι τότε η Ομορφιά και η Δύναμη, οι δύο αυαταξίες που παραγκωνίστηκαν από τους άσχημους και αδύναμους και αντικαταστάθηκαν από φαντάσματα όπως η δικαιοσύνη, η ισότητα και η αλληλεγγύη !
Είναι άραγε ο αντιφασισμός υπόθεση των μαζών ; Ποιος θα μπορούσε να συμφωνήσει έχοντας παράλληλα στο νου ότι ο αντιφασισμός είναι βαθιά αντικρατικός, αντιπολιτικός και αντικοινωνικός ; Πόσο ανόητα ακούγονται τώρα όλα αυτά στους κοινωνιστές ! Είναι άραγε ή δεν είναι προαπαιτούμενο για τον αντιφασισμό, τον ουσιαστικό και όχι αυτιστικό αντιφασισμό, η αποπολιτικοποίηση του δρώντα ; Διότι, δεν είναι μήπως η πολιτική που διαμορφώνει τους πολίτες ; Φυσικά είναι αυτή. Για μένα κάθε άνθρωπος εμποτισμένος με πολιτική συνείδηση, πεύει να είναι πρόσωπο, αυτόβουλος εγωιστής και ατομικιστής και μετατρέπεται σε πολίτη με την έννοια του ατόμου, του κοινωνικού πυρήνα. Είναι ποτέ δυνατόν ο ελεεινός αρλεκίνος, ο νοικοκύρης να δρα αντιφασιστικά ; Την ίδια ώρα που ο ίδιος δεν είναι μόνο φορέας, αλλά και πηγή φασισμού…
Το ίδιο ισχύει και για τους αριστερούς (λες και διαφέρουν, όντας πολίτες) και τους κοινωνικούς αναρχικούς, όσο ελιτίστικο και ισοπεδωτικό και αν ακούγεται. Διότι όταν απουσιάζει ο ατομικισμός και το άτομο -πια- κυριαρχείται από την ανάγκη της κοινωνικής απέυθυνσης ή του “ανήκειν”, τότε το ίδιο σηματοδοτεί τη γέννηση ενός νέου -ισμού (με την έννοια του συστήματος, της ιδεολογικοποιημένης σκέψης) και κατ’ επέκταση την ουσία του φασισμού, το μαζοποιημένο κοπάδι.
Θα επανέλθω…
Niger Lupus Negationis
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο indymedia το Δεκέμβριο του 2012.
Leave a Reply