Με αφορμή τον τραυματισμό της Αναστασίας Τσουκαλά

Μια κριτική με αφορμή τον τραυματισμό της Αναστασίας Τσουκαλά από ναυτική φωτοβολίδα στις 17 Νοέμβρη 2017

 

Μια προσέγγιση που αδιαφορεί για τις ιδιότητες της Α. Τσουκαλά, καθώς αναγνωρίζει ότι στη θέση της θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε/οποιοσδήποτε, και πως η επίθεση δε στόχευε αυτή, αλλά τους μπάτσους μπροστά της. Μια προσέγγιση που σίγουρα τάσσεται υπέρ της αναρχικής βίας, ατομικής ή μαζικής, αλλά, στα πλαίσια της αναγνώρισης της βαρύτατης ευθύνης που αυτή συνεπάγεται, αναγνωρίζει και τον κωλοπαιδισμό πολλών ατόμων που συμμετέχουν στις συγκρούσεις. Από τα μάτσο αντράκια που 2 στις 3 λέξεις που βγαίνουν απ’ το στόμα τους είναι σεξιστικές βρισιές, ως κάθε άτομο που βρήκε στις συγκρούσεις με το ένοπλο χέρι του κράτους και του κεφαλαίου απλά ένα πεδίο άσκησης επιβολής και άντλησης επιβεβαίωσης από τις νικηφόρες του στιγμές στο παιχνίδι αυτό, ’’βία για τη βία’’ γαρ.

Για να μην πολυλογούμε…

 

– Υλική σύγκρουση και ’’παράπλευρες απώλειες’’

Σε μια μάχη οποιουδήποτε και οποιασδήποτε έντασης πολέμου, υπάρχει κίνδυνος για άμαχα και αμέτοχα άτομα. Κίνδυνος θανάτου ή τραυματισμού. Η ιστορία τό ‘χει καταγράψει, και συνεχίζει να το καταγράφει στις σύγχρονες μάχες με όπλα μαζικής καταστροφής, πυροβόλα όπλα, ρουκέτες υπερπολλαπλάσιας δύναμης από τα μέσα της μητροπολιτικής βίας (όπως π.χ. οι ναυτικές φωτοβολίδες) κλπ. Όσο και να επιδιώξεις να εκμηδενίσεις τον κίνδυνο αυτό, πάντα είναι υπαρκτός, διότι ποτέ δεν περνάνε όλοι οι παράγοντες από το χέρι και το μυαλό σου. Καλώς ή κακώς πολλά ήταν και τα θύματα του πολέμου στο Κουρδιστάν, και ίσως κάποια από αυτά από βολές συντρόφων/ισσών που πολεμούν τα φασιστικά καθεστώτα στα εδάφη τους, και έχουν πάντα την πλήρη συνείδηση του να μην προκαλούν κακό σε άμαχα άτομα. Το κακό αυτό όμως προκαλείται, άθελά τους απ’ τους ίδιους, αν και σαφώς κατά πλειοψηφία απ’ τους εχθρούς τους. Πεσόντες. Νεκροί και νεκρές. Χυμένες σάρκες και μυαλά στους δρόμους, εικόνες φρικιαστικές. Εικόνες που κάνουν καθένα και καθεμία να αποτροπιάζει, να απογοητεύεται, να φτάνει στα όριά του. Μόνο ένα παράδειγμα, που συμβαίνει λίγα χιλιόμετρα μακριά μας, και στο οποίο οι άνθρωποι πεθαίνουν κυριολεκτικά, αποκτούν αναπηρίες, ή τραυματίζονται σοβαρά σωματικά και σίγουρα -αναπόφευκτα- ψυχολογικά. Όμως ούτε λόγος γι’ αυτά τα θύματα.

Άραγε, όσοι/ες μιλάνε για πόλεμο (ταξικό ή οποιονδήποτε άλλο), τι έχουν στο μυαλό τους; Πιστεύουν ότι όλα θα είναι ρόδινα σε μια κατάσταση σύγκρουσης; Ή ότι σύσσωμη η ανθρωπότητα των δισεκατομμυρίων ατόμων θα συστρατευθεί με την πλευρά τους και δε θα υπάρχει αντίπαλος ή -και να υπάρχει- θα είναι καθαρά εχθρός, άρα θα αξίζει τον θάνατο ή τον τραυματισμό; Μήπως πιστεύουν ότι οι μάχες δε θα έχουν και ανθρώπους που θα σκοτωθούν ή θα τραυματιστούν από διασταυρωμένα πυρά; Ή μήπως τότε όλα θα δικαιολογούνται γιατί θα πρόκειται για την τελική ’’έφοδο στον ουρανό’’; Μήπως τότε τα θύματα δε θα έχουν πρόσωπα, δε θα έχουν ονόματα, δε θα καταγράφονται σε βίντεο τη βασανιστική στιγμή του θανάτου ή του τραυματισμού τους, αλλά θα είναι απλά νούμερα και στατιστικές για τα οποία θα δακρύσουμε μέσα μας και θα συνεχίσουμε αμετανόητες/οι; Και αν γίνει αυτό, μάλλον αποδεικνύεται η σύγχυση στο κεφάλι μας.

Προφανώς θα ειπωθεί το επιχείρημα πως είναι άλλο μια συνθήκη μαζικού αναρχικού πολέμου, όπου η ’’δουλειά μηρμυγκιού’’ έχει καρποφορήσει και ’’η μάζα είναι μαζί μας’’, από την τωρινή εποχή, όπου η ’’δουλειά μηρμυγκιού’’ βρίσκεται εν εξελίξει. Διότι τώρα, όπου η βία είναι κάτι απεχθές προς τις μάζες, είναι στρατηγικά λάθος να τους δείχνουμε ένα βίαιο πρόσωπο, καθώς ’’θα μας αποστραφούν’’. Ποιους/ες; Εμάς, που στον πυρήνα των λεγομένων μας μιλάμε για έναν υλικό εν τέλει πόλεμο και για εξάλειψη ατόμων και δομών, με σκοπό την επικράτηση των x,y αξιακών μας, η αποδοχή των οποίων απ’ την πλειοψηφία της ανθρωπότητας δε στερεί τίποτα απ’ το μέγεθος του μακελειού το οποίο είναι απαραίτητο για μια τελική επικράτησή τους.

Κρύβεστε πίσω απ’ το δάκτυλό σας, ή είστε αγνοί πολιτικάντηδες και βοσκοί. Μιλάτε για πόλεμο, και όσο ειρηνιστικό κι αν είναι το προσωπείο σας, παραμένει ένα προσωπείο για να διαμορφώσετε συνειδήσεις και να οπλίσετε χέρια. Καλά κάνετε, αλλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι είστε όλοι/ες στρατηγικά μυαλά. Μου είναι πιο πιθανό να πιστέψω πως είστε άτομα που δεν ξέρουν τι θέλουν, που δεν κατανοούν τη βαρύτητα των όσων ξεστομίζουν (περί επανάστασης, εξέγερσης, ταξικού πολέμου, υλικής σύγκρουσης), και που απλά κάνουν τη φασούλα τους όσο γίνεται πιο ακίνδυνα. Έχετε ξεπεράσει το αντίπαλο δέος σας, τη ’’βία για τη βία’’, τη σπέκουλα και την αυτοαναφορικότητα της εξέγερσης, τη λυσσασμένη νεολαία με τη μηδέν συνείδηση και αίσθηση ευθύνης. Έχετε ξεπεράσει κατά πολλά χιλιόμετρα όσους θάβετε. Και το ότι τους έχετε ξεπεράσει, κατά κύριο λόγο αποδεικνύεται στο ότι πλέον ο βασικός λόγος για να ξεθαφτείτε απ’ τον βούρκο της γενικής ανυπαρξίας σας είναι για να κράξετε τους ’’μηδενιστές’’, τους ’’μπαχαλάκηδες’’, όλα τα κακά αυτά παιδιά που σας χαλάνε το δήθεν ανθρωπιστικό σας προσωπείο, με ποικίλες αφορμές ανά φορά (κατάληψη Νομικής το ‘15, επιθέσεις κατά τις φοιτητικές εκλογές, ρουτινιάρικα μπάχαλα, κατάληψη Πολυτεχνείου το ‘17, και άλλα). Δεν είναι τυχαίο ότι μηδαμινός ήταν εκείνες τις μέρες (της 17ης Νοέμβρη 2017) ο λόγος για τη βία των μπάτσων, για τις πλαστικές σφαίρες, για τις ευθείες βολές χειροβομβίδων κρότου-λάμψεις, για τις γκλοπιές στο σωρό και τις δεκάδες τραυματιών σε νοσοκομεία, αλλά και έξω από αυτά (καθώς για ευνόητους λόγους απεφεύχθη η διακομιδή τους σ’ αυτά), για το πνίξιμο της γειτονιάς των Εξαρχείων άλλη μια φορά στα χημικά (στην τελική, ’’αν αυτά τα κωλοπαίδια δεν προκαλούσαν την αστυνομία, κι εκείνη δε θα εξαναγκαζόταν λογικά σε ρίψη χημικών’’, ε;). Πέρα από την ενασχόλησή σας με την κατάληψη του Πολυτεχνείου και τον τραυματισμό της Α. Τσουκαλά, μόνο κάτι μίζερα ψελλίσματα περί αναίτιας επίθεσης, λες και η ίδια σου η αναρχική ταυτότητα δεν είναι αιτία πολέμου. Που εν τέλει μάλλον δεν είναι, αφού εσείς οι ίδιοι δεν τη βλέπετε ως τέτοια.

 

– Εμπρός για της γενιάς μας τις Βάρκιζες (;)

Εν τέλει το ερώτημα είναι: Πετάς τα όπλα στο έδαφος, παύεις μία και καλή να μιλάς για πόλεμο και σύγκρουση, αποκυρήσσεις την επαναστατική ή/και εξεγερτική βία οριστικά; Διότι είναι τουλάχιστον αστείο να μας προβληματίζουν οι ’’παράπλευρες απώλειες’’ της μητροπολιτικής βίας, να σοκαριζόμαστε με τους τραυματισμούς ή ακόμη και τους θανάτους περαστικών από πεδία χαμηλής έντασης μητροπολιτικής βίας, και συνάμα να μιλάμε για πολεμικές αναμετρήσεις με τους στρατούς του κεφαλαίου και του κράτους, οι οποίες θα είναι τραγικά μαζικότερες, και κατά συνέπεια με τραγικά περισσότερες ’’παράπλευρες απώλειες’’. Είναι γελοίο να ευαγγελιζόμαστε οποιαδήποτε χρήση της βίας χωρίς να γνωρίζουμε πως η βία αποτελεί ευθύνη που σηκώνουμε εμείς και μόνο εμείς, πως πάντα υπάρχουν αμέτοχοι/ες, πάντα υπάρχουν ’’περαστικοί/ές’’, πάντα καιροφυλακτεί ο κίνδυνος της ’’παράπλευρης απώλειας’’. Είναι γελοίο να μιλάμε εν τέλει για εξεγέρσεις και επαναστάσεις όταν δεν αναγνωρίζουμε αυτήν την ευθύνη που κυοφορεί στα σπλάχνα της εξ ορισμού η επαναστάτρια και ο εξεγερμένος. Είναι γελοίο και τουλάχιστον βρεφικό το να εξιδανικεύουμε την ωμότητα του πολέμου, και να νομίζουμε πως η αυξημένη συνείδηση και αίσθηση ευθύνης, καθώς και η οργανωτική και επιχειρησιακή δεινότητα, είναι παράγοντες που εξαλείφουν και δαμάζουν απόλυτα την τυχαιότητα, τη χαοτική πιθανότητα της ’’παράπλευρης απώλειας’’.

Αν θέλουν λοιπόν όλα αυτά τα άτομα που άφησαν δακρύβρεχτα σχόλια για την άτυχη γυναίκα να είναι συνεπή με το περιεχόμενο των σχολίων αυτών, και αν προφανώς κατανοούν το πόσο κοντόφθαλμες και κενές -έως αντιφατικές- είναι οι ανθρωπιστικές κριτικές τους μπροστά στην πολεμική ταυτότητα της οποίας είναι φορείς, ας παρατήσουν μία και καλή την αναρχία και όλες τις θεωρητικές, πολεμικές και συγκρουσιακές-επαναστατικές τους φανφάρες. Ας αφήσουν πίσω την αναρχία, η οποία μιλά για βία, για βίαιη επανάσταση, για εξεγερσιακές καταστάσεις, ας αφήσουν πίσω μία και καλή τη βία, η οποία πάντα αργά ή γρήγορα σκουντουφλάει στο τείχος της ’’παράπλευρης απώλειας’’. Έτσι είναι παιδιά. Δεν μπορείς να μιλάς για πόλεμο χωρίς να αναλαμβάνεις τη βαρύτατη αυτή ευθύνη. Δεν είναι μόνο η ναυτική φωτοβολίδα. Είναι και οι μολότωφ, και τα άδεια μπουκάλια, και τα καπνογόνα, και οι κινέζοι, και οι πέτρες, και τα καδρόνια, είναι όλα τους μέσα τα οποία μπορούν απ’ το να τραυματίσουν, ως και να σκοτώσουν, και είναι μέσα που πολλές/οί από εμάς μπορεί και να έχουμε χρησιμοποιήσει σε μεγύτερο ή μικρότερο βαθμό κατά το παρελθόν, ή και να εξακολουθούμε να χρησιμοποιούμε, απλά όντας τυχερές/οί που δεν τραυματίσαμε ή σκοτώσαμε άκυρο/η περαστικό/ή. Πολλώ δε μάλλον όταν μιλάμε για καταστάσεις μαζικής κοινωνικής βίαιης συνθήκης με πυροβόλα όπλα, βόμβες, και στρατηγικές πολέμου βασισμένες στην εξάλειψη του εχθρού. Για εσάς λοιπόν, που μιλάτε για πόλεμο, επανάσταση, σύγκρουση, αλλά αυτά είναι για εσάς μόνο μεγαλειώδεις λέξεις αποκομμένες απ’ τον ωμό ρεαλισμό της υλικότητάς τους, σίγουρα η αναρχία είναι αταίριαστη θεώρηση. Τουλάχιστον οι εκφάνσεις της που μιλούν για βίαιες αλλαγές μέσω μαζικών ή ατομικών πράξεων αντιβίας των καταπιεσμένων.

Καταθέστε τα όπλα, ειδάλλως συνειδητοποιήστε τις αντιφάσεις σας. Και αν εξακολουθείτε και σηκώνετε την ευθύνη της βίας, σταματήστε να εκφράζετε όλο αυτό το τυφλό και πορωμένο μένος για τα άτομα που συγκρούονται με τους μπάτσους. Το χέρι που έστειλε τη ναυτική θα μπορούσε να είναι το δικό σας, και ίσως όχι με ναυτική, αλλά με μολότωφ, με πέτρα κ.ο.κ. Απεκδυθείτε τις μυωπικές λογικές αλλά και τους στείρους ανθρωπιστικούς συναισθηματισμούς. Είναι συνετό να στεναχωριέται κανείς για τον τραυματισμό της γυναίκας και να εκφράζει τη θλίψη του/της, αλλά αν αυτό είναι λόγος για να αποκηρύξει, εμμέσως πλην σαφώς, γενικά την αναρχική βία, τότε ας πάει σπίτι του μια ώρα αρχύτερα.

 

– Για τη χρήση της βίας και τη συνεπακόλουθη ευθύνη αυτής

Η βία είναι μια κατάσταση δύσκολη, και εμπεριέχει άπειρους τόνους ευθύνης. Απαιτούμενο της ευθύνης είναι η συνείδηση. Και η συνείδηση, σε πολλές περιπτώσεις ατόμων που συγκρούονται με τους μπάτσους, συχνά εκλείπει. Παραχωρεί τη θέση της αποκλειστικά στη λύσσα. Κι έτσι, η ευθύνη εκμηδενίζεται αναλογικά, με αποτέλεσμα οι φράσεις όπως ’’ε ας μην ήτανε πίσω απ’ τους μπάτσους’’, ή ’’καλά να πάθει, αφού στην τελική τσιράκι του κράτους είναι’’, να εκφράζονται αβίαστα, χωρίς συναίσθηση της κουλτούρας που αναπαράγουν. Προφανώς, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, οι ’’παράπλευρες απώλειες’’ είναι αναπόφευκτες σε κάθε σύγκρουση, όσο ελεγχόμενη και στοχευμένη κι αν είναι η μεθόδευσή μας. Όταν όμως ξεστομίζονται οι άνωθεν φράσεις με τόση ευκολία, διαφαίνεται και ένα έλλειμμα αίσθησης ευθύνης. Είναι πολύ πιθανό αυτοί οι άνθρωποι να μη λάβουν τα απαραίτητα μέτρα σε κάποια μελλοντική δράση τους ώστε να εξαλειφθεί όσο περνάει απ’ το χέρι τους ο κίνδυνος της ’’παράπλευρης απώλειας’’, μπροστά στην ευκολία του ’’δε γαμιέται μωρέ, ποιος/α θα περνάει από εκεί εκείνη την ώρα, και, αν περνάει, κακό του κεφαλιού του/ης’’. Και αυτή ακριβώς είναι μια κουλτούρα που οφείλει να καυτηριαστεί. Εκεί είναι που χρειάζεται να δοθεί η προσοχή μας.

Δεν είναι συντρόφια απαραίτητα όλα όσα βρίσκονται απ’ την ίδια πλευρά του οδοφράγματος. Όπως ανεφέρθη και στον πρόλογο: στα κομμάτια μάτσο αντράκια, που στα 10 μπουκάλια πετάνε 100 σεξιστικές βρισιές, στα κομμάτια κυριαρχικά τυπάκια που δεν έβρισκαν αλλού πεδίο επιβολής και άσκησης της δύναμής τους, και άλλα διάφορα παραδείγματα. Και στα κομμάτια κάθε ανεύθυνο τυπάκι που ασκεί βία ’’έτσι για τη φάση’’. Όπως ξαναειπώθηκε, βία σημαίνει ευθύνη. Όταν δεν εμπεριέχει ευθύνη, δεν εμπεριέχει και κατεύθυνση. Αν εμπεριέχει κατεύθυνση, οφείλει να είναι στραμμένη εκεί.

Οφείλουμε λοιπόν να μελετάμε πάντα τις καταστάσεις, να αναγνωρίζουμε τις πιθανές μας ανεπάρκειες, να ζυγιάζουμε τις πιθανότητες, και μόνο όταν έχουμε αφήσει απειροελάχιστα περιθώρια ’’παράπλευρης απώλειας’’ να προχωράμε στη δράση μας. Και στην πιθανολογικά απειροελάχιστη αυτή αρνητική πιθανότητα, να είμαστε έτοιμες/οι να σηκώσουμε τις συνέπειες, και να αναλάβουμε το κόστος των επιλογών μας. Προφανώς όχι όπως κάποιοι επικίνδυνα χαζοί άνθρωποι θα ήθελαν, σε ανοικτές συνελεύσεις, υπό τα φώτα του λαϊκού δικαστηρίου και φυσικά της καταστολής (βλέπε τα ξεφτιλίκια για το περιστατικό της Μαρφίν), αλλά ίσως με κάποιο κείμενο-ανάλυση, και σίγουρα με την ποιότητα της ύπαρξής μας και της δράσης μας μετέπειτα.

 

Πυρήνας κριτικής συνείδησης