Δεν μπορούμε να συλλάβουμε το ότι αναρχικοί εδραιώνουν σημεία ώστε να τα ακολουθήσουν συστηματικά ως καθορισμένα δόγματα. Διότι, ακόμη και αν υποτεθεί πως υπάρχει μια ομοιομορφία αντιλήψεων σε σχέση με τις γενικές γραμμές των τακτικών που θα ακολουθήσουν, αυτές οι τακτικές υλοποιούνται σε εκατοντάδες διαφορετικές μορφές εφαρμογών, με χιλιάδες μεταβλητές.
Ως εκ τούτου, δεν επιθυμούμε προγράμματα τακτικής και συνεπώς δεν επιθυμούμε την οργάνωση. Έχοντας εδραιώσει το σκοπό, το στόχο τον οποίο θέλουμε να επιτύχουμε, αφήνουμε κάθε αναρχικό ελεύθερο να επιλέξει από τα μέσα εκείνα που η αίσθηση, η εκπαίδευση, η ιδιοσυγκρασία, το μαχητικό του πνεύμα του υποδεικνύουν ως βέλτιστα. Δεν διαμορφώνουμε σταθερά προγράμματα και δεν δεν ιδρύουμε μικρά ή μεγάλα κόμματα. Αλλά συνερχόμαστε αυθόρμητα και χωρίς μόνιμα κριτήρια, σύμφωνα με τη στιγμιαία συγγένεια για έναν συγκεκριμένο σκοπό και αλλάζουμε διαρκώς αυτές τις ομάδες αμέσως μόλις ο σκοπός, για την επίτευξη του οποίου είχαμε συνδεθεί, πάψει να υπάρχει και άλλοι στόχοι και ανάγκες αναδυθούν και αναπτυχθούν μέσα μας και μας ωθήσουν να αναζητήσουμε νέους συντρόφους, ανθρώπους που σκέφτονται όπως εμείς στην συγκεκριμένη περίσταση.
Όταν κάποιος από εμάς δεν απασχολεί πλέον τον εαυτό του με τη δημιουργία ενός φανταστικού κινήματος αποτελούμενου από άτομα-συμπαθούντες και εκείνους με ανίσχυρη συνείδηση, αλλά, αντίθετα, δημιουργεί μια ενεργή ζύμωση ιδεών που ωθούν κάποιον να σκέφτεται, σαν χτυπήματα από μαστίγιο, ακούει συχνά τους φίλους του να απαντούν πως για πολλά χρόνια έχουν συνηθίσει σε διαφορετική μέθοδο αγώνα ή πως αυτός είναι ατομικιστής ή ένας απλώς θεωρητικός του αναρχισμού.
Δεν είναι αλήθεια πως είμαστε ατομικιστές, εφόσον κάποιος επιχειρεί να ορίσει αυτή τη λέξη με όρους απομόνωσης ομάδων ατόμων, αποφυγής κάθε σύνδεσης εντός της κοινότητας και υπόθεσης πως το άτομο θα μπορούσε να είναι από μόνο του επαρκές για το ίδιο. Αλλά το να υποστηρίζουμε την ανάπτυξη ελεύθερων πρωτοβουλιών από το άτομο∙ ποιος αναρχικός δεν επιθυμεί να είναι ένοχος για ένα τέτοιο είδος ατομικισμού; Εάν αναρχικός είναι εκείνος που προσβλέπει στη χειραφέτηση από κάθε μορφής ηθική και υλική εξουσία, πώς θα μπορούσε να μη συμφωνήσει πως η επιβεβαίωση της ατομικότητας, απελευθερωμένης από κάθε καταναγκασμό και εξωτερική εξουσιαστική επιρροή, είναι απολύτως καλοπροαίρετη, αποτελεί την ασφαλέστερη ένδειξη της αναρχικής συνείδησης; Ούτε είμαστε απλώς θεωρητικοί επειδή πιστεύουμε στην αποτελεσματικότητα της ιδέας και περισσότερο σε αυτή αν συμπεριλαμβάνει το άτομο. Πώς αποφασίζονται οι δράσεις εάν όχι μέσω της σκέψης; Τώρα, η παραγωγή και η διατήρηση ενός κινήματος ιδεών είναι, για εμάς, το πιο αποτελεσματικό μέσο για τον καθορισμό της ροής των αναρχικών δράσεων, τόσο στον πρακτικό αγώνα και στον αγώνα για την πραγμάτωση του ιδανικού.
Δεν αντιτιθέμεθα στους οργανωτιστές. Θα συνεχίσουν, εάν το επιθυμούν, να ακολουθούν την τακτική τους. Ακόμα και εάν, όπως πιστεύω, δεν αποδώσει σημαντικά θετικά αποτελέσματα, δε θα έχει και ιδιαίτερα βλαπτικές συνέπειες επίσης. Αλλά μου φαίνεται ότι σφαδάζουν, ουρλιάζοντας προειδοποιητικά και μας καταχωρούν σε μαύρες λίστες είτε ως αγρίους, είτε ως θεωρητικούς ονειροπόλους.
Giuseppe Ciancabilla
Μετάφραση: Negative Reviews
Πηγή: The Anarchist Library
Συντοπτικό βιογραφικό:
Ο Giuseppe Ciancabilla ήταν Ιταλός αναρχικός που γεννήθηκε το 1872 στη Ρώμη. Αποτέλεσε μία από τις πλέον εξέχουσες μορφές του αναρχισμού που μετανάστευσαν στις ΗΠΑ τον 19ο αιώνα μαζί με τους F. Saverio Merlino, Pietro Gori, Carlo Tresca και τον Luigi Galleani. Αντιοργανωτιστής και με θέσεις που τον κατατάσσουν στο φάσμα του εξεγερσιακού αναρχισμού, το παρόν κείμενο αποτελεί το μοναδικό δείγμα γραφής του που έχει βρεθεί στο διαδίκτυο. Ασθένησε και πέθανε στο Σαν Φρανσίσκο το 1904, σε ηλικία 32 ετών. Εκτενέστερα βιογραφικά στοιχεία μπορεί κανείς να βρει στη σελίδα “The Anarchist Encyclopedia: A Gallery of Saints & Sinners“.
Leave a Reply