Κείμενο δημοσιευμένο στο πρώτο τεύχος του εντύπου Μηδενιστική πορεία το 2013
Αναρχισμός και Διαφωτισμός
Ο Αναρχισμός ως κοινωνική θεώρηση αποτελεί προιόν του Διαφωτισμού και του Ανθρωπισμού. Οι μεγάλες αστικές επαναστάσεις του 17ου και 18ου αιώνα, παίρνοντας φωτιά από την εύφλεκτη ύλη της ιδιοκτησίας, ενέτρεψαν τη μοναρχία και εδραίωσαν τις αστικές δημοκρατίες, μετεξέλιξη των οποίων αποτελούν και τα σύγχρονα δυτικά καθεστώτα. Η μεταβολές που επέφεραν οι παραπάνω επαναστάσεις δεν αφορούν αποκλειστικά το πέρας από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό και μια τέτοια οικονομίστικη προσέγγιση είναι επικίνδυνη. Οι αστικές επαναστάσεις σηματοδότησαν το τέλος του Μεσαίωνα, ο οποίος με τη σειρά του διαδεχόμενος τον Αρχαίο κόσμο, μετέτρεψε τον αγώνα του τελευταίου ενάντια στον κόσμο, σε αγώνα ενάντια στον εαυτό.
Ο πολιτικός φιλελευθερισμός είναι υπεύθυνος για τη μετάβαση από τον «απόλυτο» μονάρχη, απόλυτο μόνο στα λόγια, στον απρόσωπο, τον αληθινά απόλυτο μονάρχη. Ο ανθρωπισμός διακηρύσσει την παύση της προσωπικής επιβολής. Κύριός μου δεν είναι πλέον το πρόσωπο, αλλά το απρόσωπο, ο «απόλυτος» μονάρχης του Μεσαίωνα αντικαθίσταται από ένα απρόσωπο, το Κράτος. Και είναι το Κράτος ο πιο απόλυτος ηγεμόνας, ακριβώς εξαιτίας του ότι είναι απρόσωπος. Αυτό είναι, λοιπόν, το νέο είδωλο, το προιόν του μετασχηματισμού της περιορισμένης μοναρχίας, το οποίο με τη σειρά του πλαισιώνεται από το αποτέλεσμα ακόμη μίας συνέπειας της επανάστασης.
Ο αστισμός με τη βίαιη κατάργηση της μοναρχίας του προσώπου, καταργεί τον πολιτικό (και θρησκευτικό βέβαια) καθολικισμό, ο οποίος απαιτούσε την καθαγίαση των κοσμικών σχέσων. Είναι αυτή η διαμεσολάβηση που καταργείται και αφορά τη σχέση του υπηκόου με το μονάρχη, του πιστού με το Θεό. Ο μεσάζων είναι ο καθολικισμός, εκείνος που επιτρέπει στο σκλάβο την αλληλεπίδραση με τον αφέντη. Αυτή τη διαμεσολάβηση διαρρηγνύει η επανάσταση. Ο καθολικισμός, πολιτικός και θρησκευτικός, αντικαθίσταται από τον προτεσταντισμό, ο οποίος δεν απαιτεί να διαδραματίσει το ρόλο του μεσάζοντα στη σχέση του εξουσιαζόμενου με τον εξουσιαστή του. Πλέον, «στα πάντα υπάρχει λογικό, δηλαδή Άγιο Πνεύμα» και εφόσον το πραγματικό είναι το ορθολογικό και μόνον το ορθολογικό υπάρχει, τότε καταλήγουμε στη χριστιανική περιφρόνηση του κόσμου, σύμφωνα με την οποία αφού μόνο το ορθολογικό είναι υπαρκτό, τότε μόνο το πνεύμα είναι υπαρκτό. Ο θάνατος της δύναμης και η αποκοπή του πνεύματος από το σώμα είναι το νέο πρόταγμα.
Ο προτεσταντισμός, θεωρών τις ανθρώπινες, κοσμικές σχέσεις a priori ιερές, ενισχύει την εξουσία του Κράτους. Το άτομο, ο πολίτης ως κοινωνικός πυρήνας δρα ως πολιτικός προτεστάντης, έχοντας άμεση σχέση με το νέο Θεό. Ο αστισμός γκρέμισε βίαια το Θεό των παπάδων από το θρόνο του και στη θέση του κάθισε το Κράτος και το Νόμο, τους Νέους Θεούς. Έτσι, δόθηκε η ελευθερία άμεσης υποταγής στον επικεφαλής τουΚράτους, στο Κράτος. Η πολιτική αυτή ελευθερία, ορίζει τον πολίτη ελέυθερο, όχι το πρόσωπο, αλλά τον έχοντα την συνείδηση του υπηκόου του Κράτους. Έχει, λοιπόν, αυτός τη δυνατότητα, όσο τηρεί τις επιταγές του Νόμου, να δρα ελεύθερα ως ίσος ανάμεσα σε ίσους πολίτες. Ο υπάκουος υπηρέτης είναι ο «ελεύθερος» άνθρωπος.
Έτσι, γεννιούνται και οι νέες αλυσίδες, το Έθνος («εμείς που είμαστε μαζί») ως αποτέλεσμα του Κράτους («το είμαστε μαζί»). Στον ίδιο βωμό και η αλυσίδα με την οποία ο ανθρωπισμός φόρτωσε τον άνθρωπο. Αυτή η αλυσίδα είναι ο Άνθρωπος. Ο Άνθρωπος ως ανεκπλήρωτο ιδανικό, ως υπέρτατη Αξία και διαμορφωτής Ηθικής, κοιτάζει τον άνθρωπο στα μάτια και του στριγγλίζει πως είναι ατελής, πως θα πρέπει να κυνηγήσει τον Άνθρωπο, απαιτεί από αυτόν να αρνηθεί τα ένστικτα και τις παρορμήσεις του και αναλώσει τη Ζωή του σε μια προσπάθεια να προσεγγίσει ένα αλλότριο ιδεατό. Ο Άνθρωπος, είναι λοιπόν, η νέα θρησκεία, ο νοηματοδότης της Αξίας και πάροχος του Δικαιώματος.
Το Κράτος, ο Νόμος και ο Άνθρωπος, λοιπόν, παρέχουν στον υπήκοο το Δικαίωμα. Εξαλείφουν την προσωπική επιβολή τόσο ανάμεσα στην εξουσία και τους εξουσιαζόμενους, όσο και ανάμεσα στους ίδιους τους εξουσιαζόμενους (φυσικά, εξουσιαζόμενη από το Κράτος και την ιερότητα του Νόμου είναι και η μπουρζουαζία, της οποία δεν είναι όργανο το πρώτο, αλλά επίσης Κύριος). Μόνο μέσω ενός «πράγματος» δύναται ο ένας να σταματήσει τον άλλο (το χρήμα θεωρείται «πράγμα»). Το υποκείμενο εξαρτάται από το αντικείμενο. Το άτομο βρίσκεται εξαρτημένο από τον αντικειμενικό κόσμο.
Στην επανάσταση, λοιπόν, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο από μία μεταρρύθμιση, δεν έδρασε κοσμοιστορικά το πρόσωπο, αλλά ο λαός, το φανταστικό Εγώ του Έθνους δρα, τα άτομα (και όχι πρόσωπα) χρησιμοποιούνται ως όργανα όντας πολίτες.
Σε αυτό, λοιπόν, το ιστορικό πλαίσιο εμφανίζεται ο Σοσιαλισμός και ο Καπιταλισμός, και οι δύο παιδιά του Διαφωτισμού. Ο Σοσιαλισμός, λοιπόν, τμήμα του οποίου είναι ο Αναρχισμός, φέρει στον πυρήνα του την ίδια χριστιανική περιφρόνυση για τη Δύναμη, σφίζει από δουλικότητα και υποταγή στην κοινωνία. Διατηρεί τις αλυσίδες που βαραίνουν το σκλάβο στον πυρήνα των προταγμάτων και της ανάλυσής τους, την Τάξη, τον Άνθρωπο, το συλλογικό έναντι του Εγωιστικού. Ακόμη, η Ελευθερία, η Ισότητα και η Αλληλεγγύη, φαντάσματα και λέξεις κενές ουσιαστικού περιεχομένου ανακατεύονται με τις χριστιανικές δοξασίες για ειρήνη και περιφρόνυση του κόσμου σε ένα μείγμα αυτουποταγής.
Για την Ελευθερία, την Ισότητα, την Αλληλεγγύη
Η Ελευθερία, καταρχάς, δε νοείται ως μια πραγματώσιμη έννοια. Δεν υφίσταται απόλυτη ελευθερία, επειδή δεν υφίσταται ελευθερία από, παρά μόνο ελευθερία για. Με αυτή την έννοια, θρησκευτική ελευθερία ορίζεται ως η ελευθερία που παρέχεται στη Θρησκεία να ασκεί ελεύθερα εξουσία επάνω στο άτομο, μέσω της επιβολής θρησκευτικής συνείδησης και συγκεκριμένων προτύπων. Έτσι, το πρόσωπο παύει να είναι τέτοιο και μετατρέπεται, όπως προανέφερα, σε άτομο, σε κοινωνικό πυρήνα, καθώς εμποτίζεται με αξίες και ιδανικά.
Η πολιτική ελευθερία, όπως έγραψα ήδη στην παραπάνω αναφορά μου στο Διαφωτισμό και τις αστικές επαναστάσεις είναι η ελευθερία του σκλάβου να εξουσιάζεται άμεσα από το Κράτος και να διαμορφώνει πολιτική και όχι προσωπική συνείδηση. Έτσι, δε νοέιται ελευθερία από κάτι, δε νοείται επομένως και απόλυτη. Για το λόγο αυτό, θεωρώ τα προτάγματα για ολική απελευθέρωση μία ακόμη φενάκη. Επιδιώκω αυτοκυριότητα, απαλλαγή του Εγώ μου από κάθε εξωτερική και εσωτερική ή εσωτερικευμένη αλυσίδα.
Το ίδιο συμβαίνει και με την Ισότητα, η οποία, δεν είναι παρά ένα ακόμη φάντασμα, το οποίο μάλιστα φέρουν ξεδιάντροπα οι διάφορες τάσεις του σοσιαλισμού ως πρόταγμα. Νοείται, όμως, ισότητα ανάμεσαστους ανθρώπους ; Καταρχάς, για να καταστήσουμε τα πρόσωπα συγκρίσιμα, θα πρέπει να επινοήσουμε ένα μέτρο σύγκρισης. Και αυτό είναι που πράττει κάθε απολογητής της Ισότητας. Το μέτρο ποικίλει. Είναι, όμως, αυτή η σύγκριση με βάση το βαθμό πλήρωσης ενός ιδανικού ενδεικτική της ισότητας ή μη ανάμεσα στα πρόσωπα ; Εγώ θεωρώ πως όχι. Και αυτό διότι η μόνη αυταξία, το μόνο μέτρο της ιδότητας ή ανισότητας ανάμεσα στους ανθρώπους είναι η Δύναμη. Και εφόσον η ποσότητά της ποικίλει ανάμεσα στους ανθρώπους, τότε δε νοείται ισότητα ανάμεσά τους. Έτσι, οι διακηρύξεις περί Ισότητας απλώς αναπαράγουν την ίδια χριστιανική άρνηση της δύναμης και συνεχίζουν να προτάσσουν μόνο το πνεύμα, αγνοώντας το σώμα (η υπογράμμιση για να γίνει κατανοητό ότι προτάσσω και τα δύο). Οι άνθρωποι είναι άνισοι στο βαθμό που η Δύναμή τους δεν είναι ίδια, αυτό είναι το μέτρο σύγκρισης, από τη στιγμή που η Δύναμη είναι αυταξία και όχι αξία-προιόν μιας συγκεκριμένης περιόδου. Η Δύναμη και η Ομορφιά. Κατανοώ πως αυτή μου η θέση πλήττει τα ευγενή σας συναισθήματα. Αντιδράτε. «Είσαι φασίστας !» Γυρνάς και αναφέρεσαι ως άλλος Κάιν σε «φασιστικοποίηση της πολιτικής δράσης». Εγώ σου απαντώ τα ίδια.
Καταρχάς, με ποια κριτήρια θεωρείς τη μηδενιστική επίθεση στο Κράτος, την Εξουσία και την Κοινωνία πολιτική δράση ; Η πολιτική απαιτεί κοινωνία με συνοχή και συγκεκριμένη δομή, πώς είναι δυνατόν η επίθεση σε αυτή, λοιπόν, να συγκροτεί πολιτική δράση ; Όσο για το χαρακτηρισμό “φασιστικοποίηση”, φαίνεται πως έχεις επινοήσει κάποιο πλαφόν βίας, όποιος ξεπεράσει το οποίο αυτομάτως χαρακτηρίζεται “φασίστας”. Ο φασισμός έχει ξεκάθαρα χαρακτηριστικά, σταματήστε να χρησιμοποιείτε τη λέξη αυτή για να χρωματίσετε ο,τιδήποτε απειλεί τον όμορφα καμωμένο κόσμο σας.
Και έρχομαι ακριβώς στο σημείο όπου αρνείσαι πλήρως τη Ζωή και τη Δύναμη, όπου εξυψώνεις τη βιολογική ύπαρξη σε αξία. Και φυσικά, ποιος άλλος χαρακτηρισμός θα “άξιζε” στους περιφρονητές της αξίας ; “Φαιοκόκκινοι τυχοδιώκτες” φωνάζει η αγέλη των πιθήκων του βάλτου προς την κορυφή του βουνού. Για μένα, η ύπαρξη δεν είναι αυταξία, απλώς παρέχει στον άνθρωπο τη δυνατότητα των επιλογών. Οι επιλογές έχουν για μένα σημασία, και ο καθένας είναι υπέυθυνος για τις δικές του.
Όσον αφορά την Αλληλεγγύη, δεν είναι τίποτα παραπάνω από τη θεατρική σκηνή στην οποία δίνει το ρεσιτάλ του ο εκάστοτε παλιάτσος με μοναδικό σκοπό να χειροκροτηθεί από το πρόθυμο κοινό και να εκπληρώσει το αυτιστικό ιδανικό του. Ακόμη και ο ειλικρινής αλληλέγγυος δεν μπορεί παρά να μου φαίνεται τόσο ανόητος την ώρα που κραυγάζει «Φωτιά στα Κελιά» έξω από τα κάτεργα του Κράτους. Την ίδια ώρα που σπαράζει η καρδιά του για τους αιχμάλωτους συντρόφους, εκείνος, είτε τους θυματοποιεί, είτε αναλώνεται σε φθηνή συνθηματολογία. Δε λέω ότι έχω έτοιμο σχέδιο για να βγουν οι σύντροφοι, αλλά μπορώ να αναγνωρίσω τον αυτισμό της αλληλεγγύης όσο και την αδυναμία της δράσης.
Ως μηδενιστής αρνούμαι την αλληλεγγύη και πολύ περισσότερο την υποχρέωση να την επιδείξω. Οι ευαισθησίες μου είναι επιλεκτικές και τα κίνητρά μου ιδιοτελή. Το ίδιο είναι και τα δικά σας, απλώς Εγώ το παραδέχομαι. Δε στέκομαι δίπλα στον αγώνα του μετανάστη άκριτα, απλώς επειδή ο προσδιορισμός αυτός τον καθιστά στα μυαλά κάποιων επαναστατικό υποκείμενο. Για μένα, η Ηθική του σκλάβου είναι το ίδιο απεχθής με αυτή του εξουσιαστή. Δίνω το χέρι, τη δική μου έμπρακτη «αλληλεγγύη», μόνο στους Αρνητές του Υπάρχοντος, τους Αντάρτες της Απόλαυσης και όσους στρέφονται ενάντια στο Νόμο, το Κράτος και τα υπόλοιπα φαντάσματα. Αρνούμαι να δεχτώ να συναγελάζομαι με “νοικοκυραίους”, θρήσκους και αδύναμους γλύφτες. Εάν εσείς θεωρείτε τους εαυτούς σας ανθρωπιστές, Εγώ δεν είμαι τέτοιος. Γιατί εσείς θάψατε το Θεό των παπάδων και επάνω από το φρεσκοχτισμένο του μνήμα σκούξατε “Ζήτω ο Άνθρωπος”.
Εάν επιμένετε να πλάθεετε Θεούς και να τους τοποθετείτε στη θέση των παλιών που κατακρυμνίσατε, αυτό είναι δικό σας πρόβλημα. Εγώ δε θα το κάνω. Φυσικά και κάθε αξία, είτε αστική, είτε αναρχική είναι στόχος μου. Δε θα έπρεπε να σας κάνει εντύπωση αν δεν είχατε εξυψώσει σε θεϊκό θρόνο την Αναρχία (τον αναρχισμό σας για να είμαι σαφέστερος), εάν δεν είχατε θεωρήσει την Αναρχία τελικό σκοπό και σηματοδότη νέας Ηθικής.
Σχέση Αναρχίας και Κομμουνισμού
Είναι γνωστή η τάση που υπάρχει εντός του χώρου που κινείται με πυξίδα τον Αναρχισμό να θεωρεί την Αναρχία και τον Κομμουνισμό δύο αλληλοσυμπληρούμενες έννοιες και καταστάσεις. Η ταύτιση αυτή, είναι για μένα καταρχήν λανθασμένη.
Και αυτό διότι μεταξύ της Αναρχίας και του Κομμουνισμού υφίσταται πέραν των άλλων, μία θεμελιώδης διαφορά, κυρίως φιλοσοφική. Η Αναρχία (όχι ο Αναρχισμός) αποτελεί μία εσωτερική τάση του προσώπου, μία τάση για απόλυτη ανεξάρτιση, η οποία δεν κάνει διακρίσεις σχετικά με το είδος της εξάρτισης. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο, επειδή δηλαδή η ανεξάρτιση από εκ των πραγμάτων τεθιμένα όρια είναι αδύνατη (τέτοιο όριο για παράδειγμα είναι η βαρυτική έλξη), η Αναρχία παραμένει εσωτερικά ως απόλυτη τάση και δεν πραγματώνεται απόλυτα ποτέ εκτός του προσώπου. Αυτό φυσικά συνεπάγεται ότι η Αναρχία είναι πρωτίστως υπόθεση καθαρά προσωπική. Το πρόσωπο είναι ο φορέας της τάσης και ως τέτοιος ενσαρκώνει την Αναρχία εντός του.
Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι ο αναρχικός μένει στην εσωτερική αυτή διεργασία. Η Αναρχία, παρότι δεν πραγματώνεται απόλυτα, βιώνεται σε στιγμές Χάους και αυτοπραγμάτωσης, σε στιγμές κατά τις οποίες το πρόσωπο κατακτά την Αυτοκυριότητα. Τέτοιες στιγμές είναι οι στιγμές της Ανατολής του Μηδενός, τέτοια στιγμή είναι το Χάος που γεννά μια Εξέγερση, τέτοια στιγμή είναι το Έγκλημα. Δε μεταβάλλεται η Αναρχία σε κοινωνική συνθήκη και δεδομένη στατική ή δυναμική κατάσταση.
Στο σημείο αυτό, θέλω να καταστήσω διακριτή τη διαφορά ανάμεσα στην Αναρχία και τον Αναρχισμό. Η Αναρχία είναι όπως ανέφερα μία τάση, η ενσάρκωση της Απόλυτης Άρνησης, της Φωτιάς και του Χάους. Ο Αναρχισμός, αντίθετα, ως ιδεολογικοποιημένη σκέψη και στερεά δογματική, αποτελεί ιδεολογία, προκαθορισμένο σύστημα, εξ’ού και η λατινική κατάληξη –ismus. Ο Αναρχισμός, φέρων κάθε αλυσίδα του Διαφωτισμού αρνείται τον Πόλεμο, το Έγκλημα και την αρχέγονη Αδικία, θυσιάζωντας το ορμέμφυτο στο βωμό της Δικαιοσύνης, της Ειρήνης και της Κοινωνίας.
Γνωρίζοντας ότι πολλοί ξεσηκώθηκαν κατά καιρούς εναντίον αυτής της τοποθέτησης, απαντώ. Επιδιώκετε να μεταρέψετε την Αναρχία σε κοινωνικό αλκοόλ, σε παρηγορητή και παραμορφωτικό καθρέπτη που θα αποκρύψει την ασχήμια της κοινωνίας και τη δυσωδία του κουφαριού της που αποσυντίθεται.
Πόσο κατώτερα συναισθήματα είναι ο οίκτος και η συμπόνοια ! Καταδικάστε την ουσία της Ζωής, καταδικάστε το Έγκλημα και τον Πόλεμο για να χαρείτε τη μιζέρια σας… Αλλά την Αναρχία αφήστε την ήσυχη. Καμμία σχέση δεν έχετε εσείς με την αυτοκυριότητα, με το απόλυτο Μηδέν και τη φωτιά της Εξέγερσης. Ονειρευτείτε επαναστάσεις και κοιμηθείτε ήσυχοι, νανουρισμένοι με τα παραμύθια της Δικαιοσύνης.
Αλλά Εγώ θα συνεχίσω να γελάω με τα όνειρά σας, θα συνεχίσω να χλευάζω τις αξίες και τα ιδανικά σας, την επαναστατική ή και “αναρχική” σας Ηθική. Θα φτύνω τις χριστιανικές σας δοξασίες για Έλεος, Βοήθεια, Αλληλεγγύη, Αγάπη και Σεβασμό. Επιμένετε να συντάσσεστε με την αδυναμία και την ασχήμια. Ας είναι. Η Αναρχία δε συστηματοποιείται, δε συνεργάζεται και δε συμμετέχει στον καθορισμό του πολιτικού γίγνεσθαι. Η Αναρχία είναι η ριζική άρνηση των πάντων, κάθε τάξης και κράτους, η ασίγαστη λύσσα για καταστροφή του υπάρχοντος.
Επανερχόμενος στο θέμα της σχέσης ανάμεσα στην Αναρχία και τον Κομμουνισμό, θεωρώ χρήσιμο να κάνω μια αναφορά στον δεύτερο. Γράφει ο Μαξ Στίρνερ :
«Είμαστε άνθρωποι που έχουμε γεννηθεί ελεύθεροι, και όπου κι αν δούμε, βλέπουμε να μας έχουν κάνει υπηρέτες των εγωιστών! Πρέπει λοιπόν να γίνουμε κι εμείς εγωιστές ; Ο Θεός να φυλάει! Προτιμάμε να κάνουμε τους εγωιστές αδύνατον να υπάρχουν! Θέλουμε να τους κάνουμε όλους «κουρελήδες», θέλουμε όλοι να μην έχουν τίποτε, προκειμένου να έχουν «όλοι». Αυτά λένε οι σοσιαλιστές.
Και φυσικά το πρόσωπο που σας ονομάζει «όλοι» είναι ένα από τα κατεξοχήν μη-σώματα, η «κοινωνία». Εντοπίζεται εδώ μία αντίφαση. Η κοινωνία καλλιεργεί στους κοινωνούς της το ανήκειν σε αυτή. Το «όλοι». Παρότι Εγώ και όποιος διαβάζει αυτό το κέιμενο τώρα είμαστε σώματα. Ποιος είναι όμως το σώμα της κοινωνίας ; «Εμείς είμαστε το σώμα της!». Μα, Εγώ κι εσύ είμαστε σώματα σίγουρα, αλλά μαζί είμαστε ακόμη δύο σώματα, όχι ένα. Επομένως, το «σώμα» της κοινωνίας είναι ένα φάντασμα, η ίδια η κοινωνία είναι ένα φάντασμα., ένα πνεύμα. Το σώμα της είναι μια φαινομενικότητα.
Ο πολιτικός φιλελευθερισμός αξέλειψε τον προσωπικό χαρακτήρα της επιβολής, όχι όμως και της ιδιοκτησίας. Ο προλετάριος έχει ανάγκη το χρήμα του μπουρζουά, το ίδιο συμβαίνει και με τον δεύτερο, ο οποίος χρειάζεται την εργασία του πρώτου. Η σχέση μεταξύ τους δεν είναι προσωπική, αλλά σχέση δότη-λήπτη, καθένας πάιρνει το ρόλο του ιδιοκτήτη. Εάν, λοιπόν, ο καθένας είναι αυτό που έχει, υφίσταται ανισότητα μεταξύ αστού και προλετάριου, και ακριβώς αυτή την ανισότητα επιχειρεί να εξελείψει ο κομμουνισμός.
Η κοινωνία θεωρείται ο μόνος ιδιοκτήτης σε αναλογία με την άποψη ότι το Κράτος πρέπει μόνο να δίνει εντολές. Υπάρχει εδώ, όμως, ένα ζήτημα. Το Κράτος εγγυάται την ατομική ιδιοκτησία καθιστώντας τους ιδιοκτήτες διακριτούς. Εάν κάποιος ικανοποιείται από αυτήν τη συνθήκη και αρκείται σε ό,τι έχει και είναι, τότε η κατάσταση αυτή δεν τον ενοχλεί. Εάν, όμως, αυτός ο ίδιος αποφασίσει ότι θέλει να έχει περισσότερα, αναζητώντας τα τά βρίσκει στη δύναμη άλλων προσώπων.
Καταλήγουμε, λοιπόν, σε μια αντίφαση την οποία επισημαίνει και ο Μ. Στίρνερ αναφερόμενος στον κοινωνικό φιλελευθερισμό, και κατά την οποία ενώ ως πρόσωπα κανένας δεν αναγνωρίζεται ως κατώτερος από τον άλλο, εντούτοις, ο ένας έχει αυτό που θα ήθελε, αλλά δεν έχει ο άλλος. Επομένως, ο πρώτος έχοντας ό,τι χρειάζεται ο δεύτερος είναι πλούσιος και ο δεύτερος φτωχός. Υφίσταται, λοιπόν, μια πλαγίως εγκαθιδρυμένη ανισότητα των προσώπων.
Ο Κομμουνισμός, λοιπόν, κατά τον τρόπο με τον οποίο ο αστισμός κατήργησε τον προσωπικό χαρακτήρα της επιβολής τοποθετώντας έναν απρόσωπο απόλυτο μονάρχη επικεφαλής (το Κράτος), επιχειρεί να εξελείψει τον προσωπικό χαρακτήρα της Ιδιοκτησίας, τποθετώντας επικεφαλής έναν απόλυτο και μοναδικό ιδιοκτήτη, ο οποίος είναι ταυτόχρονα τόσο απρόσωπος όσο και το Κράτος, την Κοινωνία.
Έτσι, ο κομμουνισμός επιβάλλει την κοινωνία των κουρελήδων, εξισώνει προς τα κάτω και αποσπά το δεύτερο προσωπικό από το πρόσωπο μετά την επιβολή, την ιδιοκτησία. Θα ακολουθήσει και ο ανθρωπιστικός φιλελευθερισμός για να διαρρήξει την ιδιοτέλεια και τον εγωισμό στη σκέψη.
Βάσει των παραπάνω καμμιά σχέση δεν έχει η Αναρχία με τα κομμουνιστικά προτάγματα. Είτε εξουσιαστικός, είτε ελευθεριακός, ο κομμουνισμός είναι κοινωνικό σύστημα, και ως τέτοιο δεν μπορεί να συμπορεύεται με την καθαρή Άρνηση του συστήματος και της Ιδεολογίας. Αντίθετα, ο Αναρχισμός, ως σηψαιμικός ασθενής, αλυσίδα της Αναρχίας, δύναται να συνδεθεί με την κομμουνιστική προοπτική. Και τα δύο όντως παιδιά του Διαφωτισμού μπορούν να συνυπάρξουν στη σκέψη των κοινωνιστών.
Ως μηδενιστής, αρνούμαι την εξάλειψη του προσωπικού χαρακτήρα της κυριότητας, όχι για να ταυτιστώ με τη διατήρηση της καπιταλιστικής ατομικής ιδιοκτησίας, αλλά προτάσσοντας τον πόλεμο όλων εναντίον όλων.
Το δικαίωμα και η ελευθερία μου είναι τόσα όσο το μέτρο της Δύναμής μου.
Απέναντι, λοιπόν, στην προσπάθεια του Κομμουνισμού να επιβάλλει την κοινωνική ιδιοκτησία, ο μηδενισμός μου προτάσσει την ιδιοτελή αρπαγή. Άρπαξε και ιδιοποιήσου ότι χρειάζεσαι. Εάν υπάρξει αντίδραση, είναι δικό σου ζήτημα, ζήτημα που αφορά το ποσό της Δύναμής σου, να διατηρήσεις τα κεκτημένα σου.
Κάθε ιδεολογία που βασίζεται στο μαζισμό είναι παιδί του Διαφωτισμού, αλυσίδα για κάθε πρόσωπο και στόχος για κάθε εξεγερμένο. Φασισμός , Κομμουνισμός, Αναρχισμός είναι στο επίπεδο των ηθικών αξιών ίσοι με τη διαφορά ότι ο πρώτος προτάσσει την ωμή βία και ο δεύτερος διέπεται από το δουλικό πνεύμα του χριστιανισμού. Την ίδια ώρα που ο φασισμός είναι θάνατος του πνεύματος, ο σοσιαλισμός είναι θάνατος της δύναμης.
Και η κοινωνία δεν παίρνει θέση, γι’ αυτό ακριβώς είναι τέτοια. Φάντασμα, σώμα μη-σώμα, τίποτα παραπάνω από ένα κοπάδι ανδρεικέλων. Και περιμένετε από τον κοινωνικό βάλτο συνδρομή… Μα ζητάτε από την κοινωνία να εξεγερθεί εναντίον του ίδιου της του εαυτού ! Εναντίον της ίδιας της της φύσης, εκείνης της βαθιά φασιστικής φύσης.
Από το κείμενο «Μηδενισμός και Οργάνωση – Πρώτος Χαοτικός Κύκλος»
Η σύνδεση της Αναρχίας με την Κοινωνία και το εργατικό κίνημα
Η σύνδεση της Αναρχίας με τα εργατικά κινήματα και την Κοινωνία είναι μία σύνδεση, η οποία επιχειρείται αιώνες τώρα από τους κοινωνικούς αναρχικούς. Εάν ακολουθήσουμε την ιστορική πορεία του Αναρχισμού, η απόπειρα αυτής της σύνδεσης φαντάζει πολύ φυσιολική. Και οι δύο ιδεολογίες έχουν τις ρίζες στους στα ιδεώδη του Διαφωτισμού, ως εκ τούτου, συμπλέουν με την παραπάνω ανάλυση η οποία φέρνει την Κοινωνία, αυτό το α-σώματο φάντασμα, να αντικαταστήσει την προσωποποιγμένη ιδιοκτησία. Ο κομμουνισμός, όσο και ο Αναρχισμός, πηγάζει, λοιπόν, από αυτή την κοινωνιοκεντρική θέση φέροντας την ίδια στογμή, όπως προανέφερα, όλες τις αλυσίδες του ουμανισμού.
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την ιστορική εξέλιξη της λέξης «αναρχισμός», η οποία οφείλει την ύπαρξή της στη διάσπαση ανάμεσα στους μαρξιστές και του κολλεκτιβιστές και μουτουαλιστές κατά στην Πρώτη Διεθνή. Η λέξη «αναρχισμός», η οποία βέβαια, πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τον Π.Ζ.Προυντόν, θεμελιώνει αυτήν ακριβώς τη διαφωνία των κολλεκτιβιστών σε σχέση με το ζήτημα του Κράτους και της επανάστασης. Ο Προυντόν, αντιλαμβανόμενος, ότι η Αναρχία είναι όχι μια πραγματώσιμη κατάσταση,όπως παρουσιάζεται σήμερα από τους επιγόνους των πρώτων κοινωνικών αναρχικών (του οποίους, σε αντίθεση με τους σύγχρονους κοινωνικούς φιόγκους εκτιμώ ιδιαίτερα), αλλά μια τάση πάνω απ’ όλα, εισάγει την κατάληξη –ισμός, δηλωτική της τάσης, αλλά και του συστήματος.
Ο Αναρχισμός, λοιπόν, διαδραματίζει το ρόλο της στερεάς δογματικής στην οποία ολοκληρώνονται οι εννοιολογικοί κανόνες. Δεν είναι απελευθερωτική σκέψη, αλλά ένα δύσκαμπτο κουφάρι, το οποίο χαμοσέρνεται εδώ κι εκεί, δηλητηριάζοντας τα πρόσωπα και τους εξεγερμένους και συχνά μετατρέποντάς τους σε ακίνδυνους αυτιστικούς ακολούθους του.
Θεμελιώνεται, ο Αναρχισμός, σε μικρότερο βαθμό από τον κομμουνισμό ίσως, στη βάση μιας στην καταγωγή χριστιανικής λογικής ντετερμινισμού, ιστορικού και οικονομικού, η οποία εκτός από ανιστόρητη, είναι επικίνδυνη για το πρόσωπο και σε επίπεδο συνείδησης. Ο ντετερμινισμός και η υποταγή στο Φάντασμα της Τάξης και της Κοινωνίας δεν είναι άλλωστε αυτοί που καλλιεργούν νέα κοινωνικά, άρα αλλοτριωτικά, πρότυπα ; Το σπουδαιότερο δεν είναι, όμως, η καλλιέργειά τους, αλλά η αναγωγή τους σε «Ιερό». Με την ίδια λογική που ο αστισμός υψώνει το Νόμο και το Κράτος, μαζί και το Έθνος στο βωμό του «Ιερού», ο Αναρχισμός εξυψώνει τον «Άνθρωπο», την «Κοινωνία» και την «Τάξη».
Και σε αυτή ακριβώς τη βάση, συνδέεται ο Αναρχισμός με τα ερηατικά κινήματα. Μην έχοντας άλλο ετγαλείο ανάλυσης από την πάλη των τάξεων, ξεσκονίζει τα μαρξιστικά του εγχειρίδια και δίνεται με όλη του τη δύναμη στον αγώνα για την ταξική χειραφέτηση. Μετατρέπονται οι κοινωνιστές σε ουρά των εργατών, προκρίνουν και καλλιεργούν την ταξική έναντι της προσωπικής συνείδησης. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η επίθεση που δέχονται από μεγάλη μερίδα των κοινωνικών οι αρνητές εργασίας και οι περήφανοι Απαλλοτριωτές, και για όσους δε θέλουν να εθελοτυφλούν, δεν είναι τυχαία η σύγχυση του «χώρου» αναφορικά με την απεργία στη Χαλυβουργία και τις πρόσφατες απεργίες στα μέσα μεταφοράς.
Εφόσον η πλέμπα ενδιαφέρεται να έχει το στομάχι γεμάτο, είναι αυτονόητο πως κάθε φορά που τα αναρχικά μπλοκ συντάσσονται με τους διάφορους συνδικαλιστές, ενώνονται με τον κοινωνικό βάλτο στη διεκδίκηση συντεχνιακών αιτημάτων (ασφαλιστικό, εργασιακά κτλ.) ή χρησιμοποιούνται εργαλειακά ως εμπροσθοφυλακή της πλέμπας, η οποία χειροκροτεί αναψοκοκκινισμένη όταν τη βολεύει και κρύβεται πίσω από αυτά.
Τα πράγματα πλέον είναι περισσότερο ξεκάθαρα από ποτέ. Φαίνεται πως ο μόνος τρόπος για να προσεγγιστεί το «επαναστατικό υποκείμενο» (βλ. Προλεταριάτο, όχι το «επικίνδυνο» που περιγράφει ο Στίρνερ, αλλά το χαριτωμένο της εργασίας και της εθελοδουλίας) από τους κοινωνικούς είναι οι τελευταίοι να ταυτιστούν τώρα περισσότερο από ποτέ με τον εργατισμό και την Τάξη. Εποχή επιστροφής στη μήτρα, λοιπόν.
Απέναντι στον Αναρχισμό, Εγώ προτάσσω αλαζονικά και περήφανα την Αναρχία της Φωτιάς και του Χάους, την Αναρχία της Άρνησης και της Επίθεσης στην Κοινωνία, το Κράτος, την Εξουσία, την Τάξη και κάθε άλλη αλυσίδα με την οποία ο Διαφωτισμός και η Ανθρωπότητα, άλλο μη-σώμα, αδύναμο και αρρωστιάρικο ζώο, φόρτωσαν το πρόσωπο.
Προτάσσω τη Πένα και το Μαχαίρι μου ενάντια σε κάθε θιασώτη και μαντρόσκυλο του υπάρχοντος, και ο Αναρχισμός δεν ξεφεύγει. Προαναγγέλλω το φρικτότερο Έγκλημα ενάντια στις αλυσίδες, ενάντια στον «Άνθρωπο» και τις υπόλοιπες Αξίες. Και η δολοφονία του Αναρχισμού από την περήφανη, νέα και απόλυτη Αναρχία, η Ανατολή του Μηδενός πάνω από το πτώμα του Ουμανισμού δεν είναι προιόν ντετερμινιστικού συλλογισμού, αλλά μια υπόσχεση που δίνει ο Μηδενισμός έχοντας το βλέμμα του στραμμένο στο εδώ και το τώρα, μια υπόσχεση ενός Μηδενισμού που πηγάζει από το ανυπότακτο Εγώ των Μοναδικών.
Καμμία σχέση δεν έχει αυτή η Αναρχία με τον εργατισμό και την Κοινωνία. Είναι βαθιά αντικοινωνική και επιθετική απέναντι στην Ηθική της εργασίας και τους πρόθυμους σκλάβους, όσο επιθετική είναι απέναντι στους κρατιστές και τους γλείφτες τους. Και η Μηδενιστική Αναρχία, δεν υπόσχεται ενδιάμεσες στάσεις και στάδια, ούτε ενδιαφέρεται γι’ αυτά. Προτάσσει την απόλαυση της Καταστροφής και τη διαρκή Άρνηση.
«Αρκετά, αρκετά, αρκετά!
Καθώς ο ποιητής μεταμορφώνει τη λύρα του σε μαχαίρι
Καθώς ο φιλόσοφος μεταμορφώνει την έρευνά του σε βόμβα(…)
Είναι η ώρα, είναι η ώρα, είναι η ώρα!
Και η κοινωνία θα πέσει
Η πατρίδα θα πέσει
Η οικογένεια θα πέσει
Όλα θα πέσουν αφότου ο Ελεύθερος Άνθρωπος γεννηθεί…»
Renzo Novatore
Εξέγερση ή Επανάσταση ;
Η Επανάσταση διαφέρει ουσιαστικά από την Εξέγερση. Ο χαρακτήρας της πρώτης είναι ξεκάθαρα ρεφορμιστικός, αφού καταργεί βίαια μία κατάσταση, μόνο για να ανοικοδομήσει μία νέα στη θέση της. Η αστική επανάσταση ανέτρεψε τις μικρές μοναρχίες των νομοκατεστημένων τάξεων για να τις αντικαταστήσει με μια απόλυτη απρόσωπη και συγκεντρωτική μοναρχία, το Κράτος. Η Επανάσταση ως διαδικασία κατακρυμνίζει τους Θεούς του παιλαιού κόσμου μόνο για να ουρλιάξει πάνω από το φρεσκοχτισμένο τάφο τους «Ζήτω ο Νέος Θεός!» Καταργεί δεδομένες αξίες και την ηθική που τις γέννησε, όχι μια για πάντα, αλλά για να τις αντικαταστήσει με αυτές του «Νέου Κόσμου».
Κάθε Επανάσταση διέπεται από αυτά τα χαρακτηριστικά, είτε αστική, είτε κομμουνιστική, είτε αναρχική ή, όπως πιο κομψά αναφέρεται πλέον για να μην τρομάξει και το ποίμνιο, κοινωνική. Το άτομο χρησιμοποιείται εργαλειακά από την Επανάσταση χωρίς στην πραγματικότητα να δρα. Δρον υποκείμενο είναι το μη-σώμα, ο τίτλος που το περιβάλλει διαφέρει από περίοδο σε περίοδο, άλλωτε επαναστατικό υποκείμενο θεωρείται το Έθνος, άλλωτε η Τάξη, άλλωτε η Κοινωνία.
Ο Αναρχισμός προτάσσει την Κοινωνική Επανάσταση, την ίδια δηλαδή προσπάθειας ανακύκλωσης των αξιών και ανανέωσης των αλυσίδων. Σκοπός της Επανάστασης δεν ήταν και δεν είναι η Αυτοκυριότητα, αλλά ο κοινωνικός μετασχηματισμός, η παραπέρα συνέχιση, δηλαδή, του ακρωτηριασμού της προσωπικής βούλησης. Τάσσομαι ανοιχτά ενάντια στην Κοινωνική Επανάσταση των κοινωνικών, επειδή αφενός δεν αναγνωρίζω τίποτα το εξεγερσιακό στις κοινωνικές της διακηρύξεις και αφετέρου, αρνούμενος την ίδια την Επανάσταση, αρνούμενος να θυσιαστώ για οποιαδήποτε διακήρυξη, οποιοδήποτε «Ανώτερο Σκοπό».
Θα είμαι ειλικρινής. Δε συμμερίζομαι κανένα όνειρο κοινωνική επανάστασης, κανένα επαναστατικό όνειρο γενικά. Στόχος μου η υψηλότερη Κορυφή και η βαθύτερη Άβυσσος. Ο Μηδενισμός ως καθαρή και απόλυτη τάση δε χρειάζεται καμμία απολύτως υπεράσπιση απέναντι στους ιδεολογικούς -ισμούς σας.
Ο Μηδενισμός και η Αναρχία θα συντροφεύουν για πάντα τους μηδενιστές στο δρόμο της Φωτιάς και της Άρνησης.
Και το βλέμμα μου δεν είναι στραμμένο σε δανεικά όνειρα και μετεπαναστατικούς παραδείσους. Ονειρευτείτε εσείς σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές ουτοπίες, Εγώ θα συνεχίσω να πορεύομαι προς το απόλυτο Τίποτα, όχι περιτρυγιρισμένος από σκουπίδια και “νοικοκυραίους”, αλλά από την Οργή και τη Λύσσα της Καταστροφής.
Κρατήστε το αλφάδι σας, δεν το διεκδίκησα ποτέ. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, η Αναρχία να φυλακιστεί σε μια τόσο αξιολύπητη φράση ; “Η Αναρχία είναι Τάξη”… Κρατήστε τη Δημοκρατία σας και τις οργανώσεις σας, το Μηδέν δε συνδιαλλέγεται με την Αδυναμία. Και τα μαυροκόκκινα σημαιάκια σας μαζί με τη θηλειά του εργατισμού.
Τα λάβαρα των μηδενιστών ήταν και θα είναι Μαύρα. Πλαισιωμένα από το χορό του Θανάτου και τον Αντίχριστο που γεννιέται από τη Φωτιά και το Αίμα.
Από το κείμενο «Μηδενισμός και Οργάνωση – Πρώτος Χαοτικός Κύκλος»
Η Εξέγερση, αντίθετα, είναι στιγμές, στιγμές κατά τις οποίες το πρόσωπο κατακτά την Αυτοκυριότητα, στιγμές που οι λύκοι επιτίθενται με όλη τους τη μανία στο κοπάδι, στιγμές που το Μηδέν ανατέλλει και οι κραυγές των κρατιστών και της Κοινωνίας, καθώς το μαχαίρι του Πολέμου Όλων Εναντίον Όλων βυθίζεται στα σπλάχνα τους, συντροφεύουν το ιερόσυλο γέλιο των περήφανων Εγκληματιών της Σκέψης και της Δράσης.
Στιγμές, κατά τις οποίες το Ένστικτο ποδοπατεί τον κοινωνικό κομφορμισμό και το Χάος πλησιάζει ακόμη περισσότερο. Η Εξέγερση βάφει τον ουρανό των μητροπόλεων με το Μαύρο του Ερέβους και το Χρυσό του λαμπρότερου Ήλιου. Και κάτω από αυτόν υπέροχο διεστραμμένο ουρανό, η Δολοφονία των συμβόλων μετατρέπεται σε Ποίηση και ο Εμπρησμός του ιδεώδους σε δμεθυστική απόλαυση. Διότι ο Μηδενιστής Αναρχικός δεν αναγνωρίζει τον αυτό του ως τέτοιο, υπηρετώντας κάποιο ιδανικό, αλλά ορμώμενος από την Απόλαυση και την Επιθυμία της Καταστροφής.
Σημειώσεις στη στρατηγική της Επίθεσης
Η επίθεση ενάντια στο υπάρχον για να είναι τέτοια, θεωρώ πως θα πρέπει να είναι ολική και πολυδιάστατη. Έτσι, την «πένα» πρέπει να πλαισιώσει το «μαχαίρι», τη θεωρία να ακολουθεί η πράξη. Άλλωστε, αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στους Αναρχικούς της Πράξης, τους συντρόφους που αγκάλιασαν τη Φωτιά και ρίχτηκαν με όλα τα μέσα στον ολοκληρωτικό Πόλεμο ενάντια στο υπάρχον, από τους ρεφορμιστές αναρχικούς. Το δέσιμο θεωρίας και πράξης είναι που διαχωρίζει τους συντρόφους που χαρακτηρίζονται από ζωτική αφθονία, από εκείνους τους συντρόφους που αποφεύγουν την έμπρακτη σύγκρουση.
Η ανάδυση της νέας Αναρχίας, το ξέσπασμα αυτό των μαχόμενων μειοψηφιών, των Μηδενιστών και των Εγκληματιών της Σκέψης και της Δράσης, συνοδεύεται από μια νέα πρακτική επίθεσης.
“Να χτυπάμε τον εχθρό εκεί που δεν το περιμένει. Αυτή είναι η νέα ποίηση.”
Πρώτο βήμα είναι η αποδαιμονοποίηση της Αναρχικής Βίας. Η Βία και ο Τερρορισμός δεν ήταν ποτέ και δεν είναι μέρος της άμυνας των κινημάτων απέναντι στη διαρκή Βία του Κράτους. Η αναρχική βία, αντιδημοκρατική και ανίερη, δεν αναζητά άλλοθι για να χτυπήσει. Το Εγώ αρνείται να αναμένει την κοινωνική νομιμοποίηση της επίθεσης. Αρνείται να ετεροκαθοριστεί και μάλιστα από τον εχθρό, ένα από τα φαντάσματα ενάντια στα οποία πολεμά.
Ούτε υπάρχει λόγος η Αναρχία να οριοθετήσει το φάσμα της Βίας της, το τσάκισμα του ουμανισμού και της ευαισθησίας για τον εχθρό είναι για μένα τμήμα αυτής της νέας πρακτικής της επίθεσης. Κάθε σύμβολο του Κράτους και της Εξουσίας είναι στόχος. Εκκλησίες, κρατικά και κυβερνητικά κτήρια, κάθε φωλιά των μπάτσων, κτήρια κάθε ρεφορμιστικής και εθελόδουλης ένωσης (όπως για παράδειγμα το σπίτι του αντιπροέδρου του ελληνοπακιστανικού συλλόγου το οποίο αποτέλεσε στόχο των συντρόφων της ΣΠΦ ή το κτήριο της ΓΣΕΕ).
Μακριά και πέρα από το ανώφελο πανηγύρι των απεργιών και των διαδηλώσεων, το Κράτος και η Κοινωνία μπορούν να τσακιστούν από την Επίθεση των εξεγερμένων προσώπων. Μόνο οι αναρχικές αντάρτικες ομάδες είναι σε θέση, δρώντας μεμονωμένα ή σε συνεργασία να πλήξουν το υπάρχον.
Αλλά ακόμα και στην αναμπουμπούλα του κοινωνικού πανηγυριού μιας 24ωρης απεργίας, ο λύκος μπορεί να βρει την ευκαιρία να «χαρεί». Κινήσεις αντιπερισπασμού και διάχυση της δράσης των πυρήνων μακριά από το σημείο της μαζικής σύγκρουσης, δύνανται να επιφέρουν σημαντικά αποτελέσματα και ανάλογη διάχυση του Χάους.
Καταλήγοντας
Στεκόμαστε εδώ, οπλισμένοι με Μίσος και Θέληση για Καταστροφή, έτοιμοι να συμμετάσχουμε στον προαιώνιο χορό του Χάους και της διαρκούς Εξέγερσης. Έτοιμοι να πραγματώσουμε κάθε συνωμοτική σκέψη μας. Είμαστε οι προάγγελοι του Χάους και της Φωτιάς. Και είμαστε εδώ, είτε σας αρέσει είτε όχι.
Από το κείμενο «Μηδενισμός και Οργάνωση – Πρώτος Χαοτικός Κύκλος»
Άρνηση – Επίθεση – Εξέγερση
Πόλεμος με όλα τα μέσα εναντίον όλων
Για την Υψηλότερη Κορυφή και τη Βαθύτερη Άβυσσο
Niger Lupus Negationis
Leave a Reply