Όταν μιλάμε για τον εξεγερτικό αγώνα δεν θα πρέπει να μπερδεύουμε την εξεγερσιακή μέθοδο (η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί από οποιαδήποτε πολιτική δύναμη) με το εξεγερσιακό κίνημα που (συ)εμπλέκεται στον αναρχικό επαναστατικό αγώνα. Θα μιλήσουμε για το τελευταίο.
Ενάντια σε τι πολεμάμε;
Ο επαναστατικός αναρχικός αγώνας είναι ένας κοινωνικός πόλεμος ενάντια σε οτιδήποτε καταστέλλει την ατομικότητα. Είναι ένας αγώνας που απελευθερώνει τον άνθρωπο από τις παλιές σχέσεις. Ένας αγώνας όπου κάποιο άτομο μπορεί να βιώσει νέες, ελεύθερες και άνευ όρων σχέσεις με άλλο κόσμο. Είναι ένας αγώνας που διαμορφώνει την προσωπικότητα. Βοηθάει ένα άτομο να βρει την απαραίτητη δύναμη για την ασυμβίβαστη υπεράσπιση των ενδιαφερόντων της. Μια νέα ζωή γεννιέται από αυτόν τον αγώνα. Αλλά κανένας μας δεν μπορεί να προβλέψει πως θα εξελιχθεί αυτή η νέα ζωή.
Ο επαναστατικός αναρχικός αγώνας είναι αυτάρκης. Δεν υπάρχει χώρος για ρεμβασμούς σχετικά με την φύση του μέλλοντος, γιατί ότι είναι καινούριο γεννάει κάθε φορά και μια άλλη μέθοδο καταπολέμησης των παλιών συνηθειών. Αυτός ο κοινωνικός πόλεμος μας κάνει να επανεξετάσουμε τις αναμεταξύ μας σχέσεις – και αυτή είναι η πιο σημαντική αλλαγή που πρέπει να γίνει.
Επίθεση
Η επίθεση είναι το πρωτεύον χαρακτηριστικό του αναρχικού επαναστατικού αγώνα. Θα πρέπει να είναι συνεχής και ελεύθερη από συμβιβασμούς, μια επίθεση με την κάθε δυνατή ένταση. Μια επίθεση σε όλα όσα καταπιέζουν και ελέγχουν την ατομικότητα. Ένα άτομο θα αναγνωρίσει τους στόχους της επίθεσης του, γιατί αυτή ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον το πως καταπιέζεται η ατομικότητα της και το που να χτυπήσει για να απελευθερωθεί.
Η επίθεση είναι μια κοινωνική οπτική της ανθρώπινης ζωής. Είναι μια υπαρξιακή μάχη για καλύτερη ζωή. Είναι μια δράση που δημιουργεί νέα κοινωνικά περιβάλλοντα, όπου γεννιούνται νέες σχέσεις.
Μια επίθεση δεν καθορίζει συγκεκριμένες μεθόδους αγώνα που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως εργαλεία σφραγίδα των εξεγερσιακών αναρχικών. Οι μέθοδοι για μια επίθεση μπορεί να ποικίλλουν και εξαρτώνται από το ίδιο το μαχόμενο άτομο, στις ικανότητες της, στις δυνάμεις και στον σκοπό της επίθεσης. Μπογιές, ιστοσελίδες, πέτρες, σφυριά, μολότοφ, τουφέκια και εκρηκτικά – όλα τα παραπάνω μπορούν να χρησιμοποιηθούν για μια επίθεση στο σύστημα. Ο όρος ”σύστημα” χρησιμοποιείται συχνά για να προσδιορίσει το κράτος και το κεφάλαιο. Αλλά προτείνω να τον επεκτείνουμε ώστε να συμπεριλαμβάνει τον ίδιο τον ”πολιτισμό”. Γιατί η ατομικότητα καταπιέζεται τόσο από την γραφειοκρατία και την τεχνολογία όσο από τις λειτουργίες της παραγωγής και τους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής. Αν ήταν αρκετά αφοσιωμένος, ο κόσμος πιθανόν να κατέστρεφε όλα τα εργοστάσια κοντά στις πόλεις του, και θα του έπαιρνε μόλις λίγες μέρες. Μπορούμε να σαμποτάρουμε δρόμους και γέφυρες, ακόμα και να αποδιοργανώσουμε πλήρως τις αστικές υποδομές, αλλά η τωρινή κοινωνία θα δουλέψει σκληρά να ξαναχτίσει ότι έχουμε καταστρέψει. Έτσι είναι συνετό να χρησιμοποιούμε τον όρο ”πολιτισμός” στην ρητορική μας από τη στιγμή που περιλαμβάνει όλες τις οπτικές της ζωής μας, από την παραγωγή και την τεχνολογία στην κουλτούρα και την ψυχολογία.
Ρίχνοντας μια περαιτέρω ματιά στο κοινοτιστικό κίνημα που εξελίσσεται δραστικά στην μοντέρνα Ρωσία. Μπορεί να είναι κοσμικό, μπορεί να είναι θρησκευτικό ή οικολογικό, αλλά με κανένα τρόπο δεν μπορούμε να το αποκαλέσουμε αναρχικό ή επαναστατικό. Γιατί όλοι οι συμμετέχοντες αυτού του κινήματος αποδοκιμάζουν την κάθε επίθεση στον πολιτισμό. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι ο πολιτισμός επεκτείνεται συνεχώς ενάντια στην κοινωνική ζωή του κάθε ανθρώπου. Η ανάπτυξη του πολιτισμού είναι στην πραγματικότητα μια σειρά συνεχούς επέκτασης των συνόρων και η δημιουργία νέων μεθόδων επέκτασης. Οι αγροτικές περιοχές συνήθως έσφηζαν από ζωή, αλλά ο πολιτισμός τις κατάσχεσε και τις μετέτρεψε σε ερημιές. Δεν είναι ούτε επαναστατικό, ούτε αναρχικό το να επιστρέψεις ή να δραπετεύσεις σε τέτοια μέρη που έχουν ήδη ρημαχτεί από τον πολιτισμό (και όπου θα ξαναεπιστρέψει αργά ή γρήγορα, όταν ανακαλυφθούν νέες διαστάσεις για αποικισμό). Έτσι αν το κίνημα δεν συμπλέκεται σε συνεχή αντικοινωνική επίθεση στον πολιτισμό, αργά ή γρήγορα τα μέλη του θα αναγκαστούν να προσαρμοστούν στις κυρίαρχες κοινωνικές συνθήκες ( το οποίο, στην πραγματικότητα, είναι ο τρόπος που ο πολιτισμός καταστρέφει τα δάση και τις ζωές των μικρών τοπικών κοινοτήτων).
Οπότε βλέπουμε δύο επιλογές : Επίθεση στον πολιτισμό και αντίσταση ή σταδιακή αφομοίωση και επιλογή συνεργασίας με αυτόν. Κανείς δεν μπορεί να ελπίζει πως θα παραμείνει ένας παθητικός θεατής ή ένας λιποτάκτης στον κοινωνικό πόλεμο. Πάντα υπάρχει μια πλευρά, το ζήτημα είναι, το που στέκεσαι.
Αντικοινωνικός αγώνας
Ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της επίθεσης που την καθορίζει ως αναρχική και ως επαναστατική είναι ο αντικοινωνικός αγώνας. Διότι οι ίδιες μέθοδοι που χρησιμοποιούνται από τους εξεγερσιακούς αναρχικούς μπορούν στην πραγματικότητα να χρησιμοποιηθούν για την καλυτέρευση του πολιτισμού και την περαιτέρω τεχνολογική ανάπτυξη.
Μια επίθεση στον πολιτισμό είναι αντικοινωνική. Οποιαδήποτε άλλη μορφή αγώνα και ακτιβισμού με αιτήματα για καλύτερη ζωή και άνετες συνθήκες διαβίωσης υπό τον πολιτισμό (κοινωνικός αγώνας) το μόνο που κάνει είναι, το τέρας που πολεμάμε να γίνεται πιο δυνατό και ανθεκτικό. Ο κοινωνικός αγώνας επισπεύδει την επέκταση του πολιτισμού ενάντια σε όλα όσα βρίσκονται ακόμα ”έξω” από αυτόν. Αν και ο ρατσισμός θεωρείται κερδοφόρος από τους εργοδότες, ο πολιτισμός θα λειτουργούσε ακόμα καλύτερα αν αυτή η πηγή κοινωνικής δυσφορίας αφαιρούταν. Και οι επιχειρήσεις, αν και δρουν με έναν τρόπο που περιγράφεται καλύτερα ως οικοκτονία, θα θερίσουν περισσότερα κέρδη και θα αφήσουν τον πολιτισμό να διαρκέσει περισσότερο αν και απλώς αλλάξουν τις πρακτικές τους σε πιο ”οικολογικές”. Ο ίδιος ο πολιτισμός ενδιαφέρεται πάρα πολύ για την κοινωνική σταθερότητα και την αφαίρεση της κάθε κοφτερής γωνίας. Για αυτό το λόγο ο πολιτισμός βασίζεται στον κοινωνικό αγώνα – γιατί αυτός ο αγώνας είναι στην πραγματικότητα τα μέσα της εξυγίανσης που βοηθούν στην καταπολέμηση των ξένων σωμάτων στον οργανισμό. Ξένα σώματα που δημιουργεί ο ίδιος ο πολιτισμός αλλά δεν μπορεί να τα καταστρέψει. Έτσι ο κοινωνικός αγώνας με τις επιθέσεις του είναι από την φύση του μια μορφή ειδικού κυττάρου που διατηρεί υγιή τον οργανισμό του πολιτισμού.
Ο επαναστατικός αναρχικός αγώνας δεν αναζητεί καλύτερες μορφές κοινωνικής αλληλεπίδρασης κάτω από τις τωρινές συνθήκες. Επιτιθόμαστε σε όλες τις ατομικές και κοινωνικές όψεις του πολιτισμού, στοχεύοντας στην απελευθέρωση του ανθρώπου μελλοντικά, στην ανεξάρτητη αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους. Μια ελεύθερη κοινωνία μπορεί να χτιστεί μόνο από ελεύθερα άτομα. Και αφήστε με να το επαναλάβω ακόμη μια φορά, είναι μέσα από τον ίδιο τον αγώνα που οι άνθρωποι γίνονται ελεύθεροι.
Διαφωτισμός
Όσοι εμπλέκονται σε επιθέσεις στον πολιτισμό γίνονται σεσημασμένοι ως μέλη μιας αντικοινωνικής μειοψηφίας και όταν θα είναι η κατάλληλη στιγμή θα απομονωθούν από αυτή την κοινωνία. Έτσι, ο επαναστατικός αναρχικός αγώνας δεν μπορεί να εξαρτάται από τα νούμερα, αλλά πρέπει να βασιστεί περισσότερο στην ένταση και την δύναμη των αντιπολιτισμικών επιθέσεων. Ο ανθρώπινος τρόπος ζωής καθορίζεται από το περιβάλλον της. Όλες οι σκέψεις, τα πάθη και οι ιδέες γεννιούνται σύμφωνα με το κοινωνικό περιβάλλον. Όχι αντίστροφα. Γι’ αυτό ο αναρχικός και επαναστατικός αγώνας στοχεύει στην ολοκληρωτική καταστροφή των κοινωνικών συνθηκών που καταπιέζουν την προσωπικότητα.
Μια ιδέα ”διαφωτισμού” είναι μια επικίνδυνη παρανόηση του κοινωνικού αγώνα. Είναι ένα όνειρο σχετικά με την μέρα που όλοι οι άνθρωποι θα καταλάβουν τελικά τον μοιραίο τρόπο ζωής που ζούσαν και θα ξεσηκωθούν ως ένα. Και αυτό θα είναι το ξεκίνημα ενός νέου τρόπου ζωής. Αυτές οι σκέψεις είναι αφελής.
Η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Όσο υπάρχουν οι κοινωνικές συνθήκες που δίνουν μια μικρή εντύπωση σταθερότητας, ο κόσμος θα εκτιμά την σταθερότητα και δεν θα ξεσηκώνεται. Γι’ αυτό ακριβώς η επίθεση κατανοείται ως πρωτεύον χαρακτηριστικό του αναρχικού επαναστατικού αγώνα : ένα άτομο που επιλέγει να επιτεθεί στον πολιτισμό πρέπει να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές συνθήκες που επιβάλλονται πάνω της. Κατά την διαδικασία θα πρέπει να δημιουργήσει νέες κοινωνικές συνθήκες. Και τότε είναι που γεννιούνται νέες ιδέες και σκέψεις. Η αντικοινωνική επίθεση είναι απαραίτητη για την αποσταθεροποίηση του συστήματος. Αυτό οδηγεί στο σπάσιμο της σταθερότητας που έχει γίνει τόσο οικεία. Οδηγεί στην αλλαγή των κοινωνικών σχέσεων. Η υψηλή ένταση και η δύναμη των επιθέσεων θεωρούνται απαραίτητα για την παρεμπόδιση της επανακατασκευής του πολιτισμού. Πρέπει να φτάσουμε στο σημείο της μη επιστροφής.
Τα βιβλία και η streetart είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό στον αναρχικό επαναστατικό αγώνα από την απλή προπαγάνδα ή το πρότζεκτ του διαφωτισμού. Ο πολιτισμός ελέγχει την ροή της πληροφορίας. Στον μονοπωλημένο χώρο της στείρας πληροφορίας ο κόσμος σκέφτεται σε ένα συγκεκριμένο πρότυπο, αλλά σε ένα γενικότερο πλαίσιο ελεύθερης ανταλλαγής πληροφοριών η κοσμοθεωρία τους θα αλλάξει. Έτσι τα βιβλία και η streetart μπορούν να θεωρηθούν άλλη μια μορφή επίθεσης στο μονοπώλιο του πληροφοριακού συστήματος. Πρέπει επίσης να αναφέρουμε τις πορείες και τις διαμαρτυρίες : είναι και αυτές μια μορφή πληροφοριακού αγώνα. Μια από τις μεθόδους διάδοσης πληροφοριών. Όταν συζητάμε τις προοπτικές των πορειών και των συλλαλητηρίων είναι σημαντικό να λάβουμε υπ’ όψιν του τι είδους πληροφοριών θέλουμε να παρουσιάσουμε και πιο θα είναι το τίμημα αυτής της δράσης. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτός είναι απλά ένας από τους πολλούς τρόπους της διάδοσης της αναρχικής αντιπληροφόρησης και την καταστροφή του κρατικού μονοπωλίου.
Σαμποτάζ
Αλλά μια από τις πρωτεύον μεθόδους επίθεσης που αποτελεί τον κεντρικό μοχλό του αναρχικού επαναστατικού αγώνα για πολλές γενιές είναι το σαμποτάζ. Μιλάω για την άμεση καταστροφή των υποδομών του πολιτισμού. Είναι μια σημαντική πρακτική διότι οι υποδομές του πολιτισμού μας και οι κοινωνικές συνθήκες που ζούμε είναι εγγενής συνδεδεμένα. Και αν ένα άτομο δεν τα πάει καλά με κάτι και δεν θέλει να προσαρμοστεί στις κοινωνικές συνθήκες, θα πρέπει να επιτεθεί άμεσα στον πολιτισμό και τις υποδομές του.
Το σαμποτάζ είναι το κύριο όπλο μας στον κοινωνικό πόλεμο. Το σαμποτάζ σε όλες τις πτυχές του διατηρεί το γνώρισμα της επίθεσης, χωρίς μα έχει σημασία το πώς είναι ”κοινωνικά προσανατολισμένο”, χωρίς να έχουν σημασία η ακριβής του μορφή ή τα εργαλεία του. Έτσι ένα σαμποτάζ μπορεί να πραγματοποιηθεί είτε με μολότοφ, είτε με κόλλα. Η ακριβής επιλογή του όπλου εξαρτάται από την φαντασία και τις δυνατότητες των αναρχικών.
Οι πράξεις του σαμποτάζ διασφαλίζουν πως τα δόντια της αναρχικής αντίστασης παραμένουν κοφτερά : τα λόγια μας (που διαδίδουμε μέσα από εκδόσεις και διαμαρτυρίες δρόμων) αποκτούν επιπλέον καταστροφική δύναμη. Χωρίς το σαμποτάζ όλες οι απόπειρες αλλαγής του κόσμου θα ήταν μάταιες.
Το σαμποτάζ είναι ίσως η πιο επικίνδυνη μορφή κοινωνικού πολέμου για τον πολιτισμό. Γιατί ο πολιτισμός μπορεί πρόθυμα να θυσιάσει ανθρώπους, αλλά δεν μπορεί να θυσιάσει ιδιοκτησία. Τις πιο τρομερές πράξεις, κατά την διάρκεια της εξέγερσης των χωρικών στην Τσαρική Ρωσία, που φοβόντουσαν οι Ρώσοι γαιοκτήμονες ήταν όταν ”οι χωρικοί απελευθέρωναν τον κόκκινο κόκκορα”. Μιλάμε για αποκεντρωμένες και χαοτικές πράξεις εμπρησμών, που ήταν μια δημοφιλής μέθοδος επίθεσης στις τάξεις των αριστοκρατών και των εμπόρων. Μια ανεξέλεγκτη διάδοση και επέκταση τέτοιων πράξεων θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα απρόβλεπτο μέλλον. Αλλά στην πραγματικότητα ο πολιτισμός αναγκάζεται συνεχώς να βρίσκει νέες πηγές ενέργειας έτσι ώστε να επισκευάζει ό,τι καταστρέφεται. Η βιομηχανική επανάσταση μπόρεσε να γίνει μόνο εξαιτίας της εισαγωγής της εύκολης πρόσβασης στο πετρέλαιο και τους γαιάνθρακες. Η τεράστια τεχνολογική ανάπτυξη ήταν δυνατή εξαιτίας της υπερ – εκμετάλλευσης αρκετών γενεών εργατών. Έτσι κάθε καταστροφική πράξη που στοχεύει τον πολιτισμό και τις υποδομές του προκαλεί ένα οδυνηρό πλήγμα.
Μετάφραση στα ελληνικά: Φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς
Leave a Reply