Θέση 1
Ορίζουμε ως μητρόπολη το συμπαγές εκείνο σύνολο ετερογενών εδαφών και μηχανισμών που σε κάθε σημείο διαπερνάται από μια διαζευκτική σύνθεση· στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει κάποιο σημείο της μητρόπολης, στην οποία την ίδια στιγμή, να μην συνυπάρχουν δυνητικά προσταγή(1) και αντίσταση, κυριαρχία και σαμποτάζ. Μια ανταγωνιστική διαδικασία ανάμεσα σε δυο μέρη, των οποίων η εχθρική σχέση διαμορφώνει το νευρικό σύστημα της μητρόπολης. Από τη μια αυτή συνιστάται, πιστή στην ετυμολογία της, στην άσκηση μιας διοίκησης που αντανακλάται σε όλα τα υπόλοιπα εδάφη – για αυτό η μητρόπολη είναι παντού. Είναι ο χώρος όπου και απ’ όπου η ένταση και η συγκέντρωση των κατασταλτικών, των εκμεταλλευτικών και κυριαρχικών μηχανισμών εκδηλώνονται στο μέγιστο βαθμό και έκταση. Στη μητρόπολη καταρρέουν και καταλήγουν η πόλη και η εξοχή, ο μοντερνισμός και οι δεύτερες φύσεις. Στη μητρόπολη η βιομηχανία, η επικοινωνία και το θέαμα συνιστούν μια παραγωγική ολότητα, στη διακυβέρνηση έχει ανατεθεί η να συνδέσει και να ελέγξει την κοινωνική συνεργασία ως βασική προϋπόθεση για να μπορέσει κατόπιν να της αποσπάσει υπεραξία μέσω βιοπολιτικών μηχανισμών. Από τη άλλη, αυτή είναι το σύνολο των εδαφών όπου ένα ετερογενές μείγμα ανατρεπτικών δυνάμεων – μοναδικές, κοινές, συλλογικές- καταφέρνει να εκφράσει ένα όλο και πιο οργανωμένο και οριζόντιο επίπεδο ανταγωνισμού ενάντια στην εξουσία. Δεν υπάρχουν τόποι και μη-τόποι στη μητρόπολη: υπάρχουν εδάφη κατειλημμένα στρατιωτικά από τις αυτοκρατορικές δυνάμεις, εδάφη ελεγχόμενα από την βιοεξουσία και εδάφη που εισέρχονται στην αντίσταση. Μερικές φορές, πολύ συχνά, συμβαίνει αυτές οι τρεις τυπολογίες εδαφών να διαπερνούν η μια την άλλη, άλλες φορές η τελευταία διαχωρίζεται από τις άλλες δυο κι άλλες φορές μπαίνει σε πόλεμο εναντίον τους. Τα banlieue(2) είναι εμβληματικά γι αυτό το “τρίτο” έδαφος: μα αν είναι αλήθεια ότι η μητρόπολη είναι παντού τότε είναι επίσης αλήθεια ότι παντού είναι και banlieue. Στην μητροπολιτική εξάπλωση της κοινής ζωής ζει η ένταση της επαναστατικής φαντασίας του κομουνισμού που έρχεται.
(1).(comando: διοίκηση, προσταγή, εξουσία). Στο κείμενο το μεταφράζουμε είτε ως προσταγή είτε ως εξουσία.
(2).banlieue: προάστια, περίχωρα
Θέση 2
Στους μητροπολιτικούς αγώνες, η βιοπολιτική απεργία ορίζει την κύρια διάρθρωση της στρατηγικής της επίθεσης που οι ασυμβίβαστες μορφές-ζωής φέρουν ενάντια στη μητρόπολη της προσταγής. Η άρνηση της εργασίας σήμερα δεν μπορεί να είναι άλλο από την άρνηση να παραχωρήσουμε κομμάτια ζωής, θραύσματα τρυφερότητας και ψήγματα γνώσης στον κυβερνητικό καπιταλισμό. Αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό είναι σήμερα η άμεση απόσπαση των σωμάτων από την εκμετάλλευση και η επίθεση στο κερδοφορία, ανταρτοπόλεμος ενάντια στο gentrification(3) και βίαιη (επαν-) οικειοποίηση του κοινού, σαμποτάζ των συστημάτων ελέγχου και αποσταθεροποίηση της πολιτικής και κοινωνικής αντιπροσώπευσης. Μα επίσης, άλλο τόσο άμεσα, άγριος πειραματισμός μέσα στις μορφές-ζωής, απελευθέρωση των τρυφερών συναισθημάτων, χτίσιμο κοινοτήτων, μπόλιασμα ευτυχίας και δυναμική εξάπλωση των επιθυμιών. Έτσι όπως τα σώματα – τόσο ως μοναδικότητες όσο και ως πληθυσμός – είναι στο στόχαστρο της βιοπολιτικής αστυνομίας και της εκμετάλλευσης, έτσι είναι μόνο από την μοναδικότητα των σωμάτων που ξεκινάει κάθε ανθρώπινη, βιοπολιτικη, φυσική, γενική απεργία ενάντια στη μητρόπολη: βρίσκεται, στη μοναδικότητα ως μορφή-ζωής, όπου κατοικοεδρεύει εκείνο το ακυβέρνητο που αντιστέκεται στην βιοεξουσία. Η καπιταλιστική πρωτοβουλία μπορεί να προληφθεί, με την προϋπόθεση ότι οι διάχυτες μοριακές αρνήσεις συνοδεύονται από την απόφαση να χτιστεί μια μητροπολιτική οργάνωση των αυτονομιών, ικανή να μετατρέψει τις επαναστατημένες μορφές-ζωής σε εξεγειρόμενα πλήθη. Όταν οι μοναδικοτητες εξεγείρονται σαν ένα κοινό σώμα, το ακυβέρνητο μπορεί να γίνει επαναστατική διαδικασία.
(3) εξευγενισμός
Θέση 3
Η τακτική του μπλοκαρίσματος είναι ουσιαστική στην αποτελεσματικότητα της βιοπολιτικής απεργίας όταν αυτή γίνεται πραγματικά μητροπολιτική, δηλαδή όταν υπερβαίνει την ιδιαιτερότητα και απλώνεται παντού ως παράλυση του έλεγχου, μπλοκάρισμα της κυκλοφορίας, ως μόλυνση των συμπεριφορών, αναβολή της παραγωγής και της αναπαραγωγής, διακοπή του επικοινωνιακού εργοστασίου. Με μια λέξη: παρεμπόδιση της κανονικής ροής της καπιταλιστικής αξιοποίησης. Μέσω των μπλοκαρισμάτων είναι εφικτό να αναγνωρίσουμε την πραγματοποίηση της γενίκευσης της βιοπολιτικής απεργίας. Οι πικετερος στο Μπουένος Αϊρες και ο ξεσηκωμός στη Γαλλία ενάντια στο CPE5 έδειξαν τη δύναμη και την ικανότητα οργάνωσης. Τα μπλοκαρίσματα είναι τα υλικά σημάδια της αποστασίας από το κεφάλαιο και τη βιοεξουσία. Κάθε μητροπολιτικό μπλοκάρισμα απελευθερώνει άλλους δρόμους, άλλα περάσματα, άλλες ζωές: το μητροπολιτικό μπλοκάρισμα είναι απαραίτητο για την κατασκευή και την υπεράσπιση της εξόδου.
Θέση 4
Το σαμποτάζ απαντά στην ανάγκη να ενοποιήσουμε την αποσταθεροποίηση της διακυβέρνησης και την αποδόμηση της εξουσίας και έτσι να ενισχυθούν τα μητροπολιτικά μπλοκαρίσματα. Αυτό παρεμβαίνει σε διάφορα επίπεδα στη ζωή της μητρόπολης: από την καθυστέρηση των ρυθμών παραγωγής-κυκλοφορίας της αξίας από μια ανώνυμη μοναδικότητα μέχρι την ακριβή και καταστροφική παρέμβαση εντός μιας διακηρυγμένης σύγκρουσης. Η πρώτη περίπτωση είναι αυθόρμητη, διάχυτη συμπεριφορά, ενάντια στην εργασία, η δεύτερη είναι ανατρεπτική ευφυΐα που διακόπτει διαγωνίως την διαμεσολάβηση της σύγκρουσης της διακυβερνησιμότητας. Η ανατρεπτική επιστήμη της μητρόπολης λοιπόν ορίζεται επίσης και ως επιστήμη του σαμποτάζ.
Θέση 5
Όταν η βιοπολιτική απεργία, το σαμποτάζ και το μπλοκάρισμα συγκλίνουν μεταξύ τους, δημιουργούν τις προϋποθέσεις της μητροπολιτικής ανταρσίας. Η μητροπολιτική εξέγερση καθίσταται εφικτή όταν οι ιδιαίτεροι αγώνες αλληλοσυνδέονται και η συσσώρευση των ανταρσιών γίνεται συνολική στρατηγική που εμπεριέχει (ή συμπαρασύρει…) εδάφη, υπάρξεις, μηχανές και μηχανισμούς.
Θέση 6
Τα κοινωνικά κέντρα, οι απελευθερωμένοι χώροι, τα σπίτια και οι χώροι που κομουνιστικοποιήθηκαν, θα έπρεπε σήμερα να υποβληθούν στην πολιτική κριτική του πλήθους και να μεταμορφωθούν σε νέες Κοινότητες Αμοιβαίας Βοήθειας. Όπως συνέβη ανάμεσα στον 18 και τον 19 αιώνα, αυτές οι εδαφικές συνενώσεις όχι μόνο μπορούσαν να μεριμνήσουν για την αλληλεγγύη μεταξύ των ατόμων, για την αλληλοβοήθεια μεταξύ μορφών-ζωής και για τη οργάνωση τόσο μερικών όσο και γενικών αγώνων, μα και για την εξύφανση των συνειδήσεων των μοναδικοτήτων και των κοινοτήτων στο βαθμό που είναι από κοινού καταπιεσμένες και εκμεταλλευόμενες. Το κοινό, ως πολιτική πράξη, γεννιέται λοιπόν ως διαδικασία όπου η φιλία και η αλληλοβοήθεια ανάμεσα σε όλους όσους είναι αποστερημένοι μεταμορφώνεται σε μια κομμούνα των αντιστάσεων. Σήμερα, κάθε κομουνιστικοποιημενος χώρος μπορεί να γίνει εκείνο το μέρος όπου οι επαναστατικές εντάσεις συμπυκνώνονται ως αυτόνομη οργάνωση μέσα κι ενάντια στη μητρόπολη. Επισφαλείς, εργάτες, γκέι, φοιτητές, γυναίκες, λεσβίες, εκπαιδευτικοί, μετανάστες, queer, παιδιά, μια οποιαδήποτε μοναδικότητα, θα πρέπει να μπορούν να αναφέρονται σε αυτούς τους χώρους για να δημιουργήσουν επαναστατικές μορφές-ζωής και να οργανωθούν με τροπο που να είναι απρόσβλητοι από την βιοπολιτικη αστυνομία. Στοιχεία κοινότητας όπως ταμεία αλληλοβοήθειας, μικρές καθημερινές γνώσεις, συγκατοικήσεις, κοινοτικοί μπαξέδες και κήποι, αυτόνομα εργαλεία παραγωγής και αναπαραγωγής, πάθη και τρυφερά συναισθήματα – ανακτούνται, εφευρίσκονται, χτίζονται και τίθενται στη διάθεση όλων όσων αποφασίζουν να ενταχθούν στην αντίσταση, στην απεργία, στην ανταρσία. Το σύνολο όλων αυτών των στοιχείων θα θεσμοθετήσει, έδαφος προς έδαφος, την Κομούνα του 21 αιώνα.
Θέση 7
Η μοναδική ασφάλεια που οι ανένδοτες μορφές-ζωής λαχταρούν είναι το τέλος της καταπίεσης της εκμετάλλευσης. Η υλική και ηθική μιζέρια στην οποία η βιοεξουσία εξαναγκάζει εκατομμύρια ανδρών και γυναικών, είναι η πηγή της ανασφάλειας που βασιλεύει στην μητρόπολη και κυβερνά τους πληθυσμούς. Πάραυτα δεν πρέπει να πέσουμε στη παγίδα να ζητήσουμε περισσότερα δικαιώματα, δηλαδή περισσότερη κυβέρνηση και συνεπώς περισσότερη αν-ελευθεριά: το μοναδικό κοινό δικαίωμα δημιουργείται και ορίζεται μέσω της επαναστατικής του εξάσκησης. Κάθε επιθυμία, κάθε ανάγκη, κάθε αναγκαιότητα που οι μορφές-ζωής μέσα στο πλήθος είναι ικανές να εκφράσουν είναι δικαίωμα τους. Έτσι πράττοντας αυτές εγκαταλείπουν το Δικαίωμα.
Θέση 8
Χωρίς ρήξη δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να φέρουμε τις διαδρομές της φυγής πέρα από εκείνες της εξουσίας. Σε κάθε ρήξη αντιστοιχεί μια κήρυξη πολέμου των ανατρεπτικών μορφών-ζωής στην μητροπολιτική αυτοκρατορία: θυμηθείτε την Γένοβα του 2001. Στη μητρόπολη ισχύει μια ασυμμετρία ανάμεσα στη βιοεξουσία και στις μορφές-ζωής. Είναι εμφανής, μα είναι ακριβώς αυτή η ασυμμετρία που θα έπρεπε να γίνει ένα θεμελιώδες όπλο στον μητροπολιτικό ανταρτοπόλεμο: η μορφή-ζωής στη σύγκρουση με την εξουσία γίνεται υπέρβαση και όταν εκφράζεται ισχυρά και δυναμικά, μπορεί να γίνει η επαναστατική οργάνωση της κοινής ζωής.
Θέση 9
Στη μητρόπολη είναι η διάρθρωση και η σύνδεση ανάμεσα στις διαφορετικές δυνάμεις κι όχι η διαμεσολάβηση που ωθούν τις εντάσεις τους να οδηγήσουν στο παιχνίδι των ανατρεπτικών συμμαχιών. Το κτίσιμο και η πραγματοποίηση της ανταρσίας του Rostock, ενάντια στο G8 ’07, έδειξε τη δυναμική αυτού του “παιχνιδιού”. Η αυτονομία, ως στρατηγική προτροπή για την αποστασία από την βιοεξουσία, σημαίνει πολιτική μητροπολιτική σύνθεση όλων των μικρότερων-γίγνεσθαι σε ένα κοινό-γίγνεσθαι, μια οριζόντια εξάπλωση των αντισυμπεριφορών ενταγμένων σε ένα μοναδικό σταθερό σχέδιο χωρίς ποτέ να προκύπτει μία ενότητα που τις υπερβαίνει. Στη μητρόπολη δεν υπάρχει επαναστατικό Υποκείμενο: υπάρχει ένα σταθερό σχέδιο ένα σχέδιο ανθεκτικότητας της ανατροπής που οδηγεί καθεμιά μοναδικότητα να διαλέξει τη μεριά της.
Θέση 10
Το σημαντικό μέρος κάθε μητροπολιτικού κοινωνικού κινήματος βρίσκεται εξ ολοκλήρου στην υπέρβαση που πραγματοποιεί. Η υπέρβαση, σε κάθε της μορφή, είναι η έκφραση της αλήθειας ενός αγώνα. Αυτό που μένει από κάθε αγώνα είναι πάντα μια κοινή αλήθεια.
Θέση 11
Όταν δεν μοιραζόμαστε μια κοινή γλώσσα, δεν υπάρχει περίπτωση να μοιραστούμε οποιονδήποτε πλούτο, η κοινότητα της γλώσσας κτίζεται μονάχα και μέσα από τους αγώνες.
Θέση 12
Ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους για τις αυτόνομες μορφές-ζωής είναι να ενδώσουν στοντεχνικό διαχωρισμό ανάμεσα στη ζωή και στο πολιτικό, ανάμεσα στη διαχείριση του υπάρχοντος και στην ανατροπή, ανάμεσα στο εμπόρευμα και στη κοινή χρήση, ανάμεσα στη διατυπωμένη και την υλική αλήθεια, ανάμεσα στην ηθική και τον τυφλό ακτιβισμό για τον ακτιβισμό . Η σύγχυση ανάμεσα σε αυτό που είναι κοινό και αυτό που μας κράτα στην ιδιοκτησία, στον ατομισμό και τον κυνισμό χτυπιέται στην πράξη, δηλαδή μέσω μιας ηθικής του κοινού, σφυρηλατημένη στη σύγκρουση.
Το προσωπικό είναι βιοπολιτικό, η πολιτική είναι απρόσωπη.
Θέση 13
Οι μητροπολιτικές αρχιτεκτονικές της αυτονομίας είναι όλες οριζόντιες. Σαν τέτοιες προσκολλούνται/ εμμένουν στον μορφή-οργάνωσης σε όλες τις πολιτικές στάσεις που τις αποτελούν και αντίστροφα. Εκείνες (οι αρχιτεκτονικές) της εξουσίας, σε κάθε (της) μορφή και όπου είναι παρούσα, είναι όλες κάθετες και αυτός είναι ο τρόπος που ξεχωρίζουν τις μοναδικότητες από την κοινότητα. Από αυτές τις αρχιτεκτονικές λιποτακτούμε, τις κυκλώνουμε, τις εξουδετερώνουμε και, όταν είναι δυνατό, τους επιτιθόμαστε και τις καταστρέφουμε. Η μόνη δυνατή καθετοποίηση στην μητροπολιτική αυτονομία βρίσκεται στη σύγκρουση με την κυριαρχία.
Θέση 14
Η μορφή-οργάνωσης, στις σημερινές ιστορικές συνθήκες, δεν μπορεί να είναι άλλη από την μορφή-ζωής. Σύμφωνα με Μια μη κανονιστική ρύθμιση του Κοινού για το Κοινό . Πειθαρχία εδώ δεν σημαίνει τίποτε άλλο από την από κοινού οργάνωση των απειθαρχιών. Η μορφή-οργάνωσης είναι το συνεκτικό έδαφος πάνω στο οποίο κυκλοφορούν μοναδικότητες και πλήθη, τρυφερότητες και νοήματα, εργαλεία αναπαραγωγής και επιθυμίες, ομάδες φίλων και απείθαρχοι καλλιτέχνες, όπλα και γνώσεις, έρωτες και θλίψεις: μια πολλαπλότητα ροών που εισάγονται σε μια πολιτική σύνθεση η οποία επιτρέπει τη δύναμη του καθένα να μεγαλώσει ενώ, ταυτόχρονα, υποβαθμίζει αυτή του αντιπάλου.. Πολλαπλασιαστική οριζοντιότητα της οργάνωσης μέσα στην κεντρικοποιηση του στόχου, αυτή είναι η πειθαρχεία που προτείνουμε ως τεχνητό μέτρο της επαναστατικής διαδικασίας ως κατασκευή του κόμματος της μητροπολιτικής ανατροπής.
Θέση 15
Στη μητρόπολη τα άτομα είναι μόνο η σωματική αντανάκλαση της βιοεξουσίας, οι μοναδικότητες αντιθέτως είναι οι μόνες παρουσίες που είναι ζωντανές και ικανές για το γίγνεσθαι. Οι μοναδικότητες αγαπούν και μισούν ενώ τα άτομα είναι ανίκανα να ζήσουν αυτά τα πάθη παρ’ εκτός μεσώ της διαμεσολάβησης του θεάματος, έτσι ώστε να κυβερνώνται και να εξουδετερώνονται πριν ακόμη μπορέσουν να φτάσουν στην ύπαρξη . Το άτομο είναι η μονάδα βάσης της βιοεξουσίας, η μοναδικότητα είναι αντιθέτως η ελάχιστη μονάδα απ’ όπου μπορεί κάθε πρακτική της ελευθερίας να ξεκινήσει. Το άτομο είναι ο εχθρός της μοναδικότητας. Η μοναδικότητα είναι ο,τι πιο κοινό μπορούμε να είμαστε.
Θέση 16
Ήρθε η στιγμή να θέσουμε υπό συζήτηση την κατηγορία του “πολίτη”, αυτή την κληρονομιά ενός αστικού μοντερνισμού *που δεν υπάρχει πια πουθενά. Στη μητρόπολη το να είναι κανείς πολίτης σημαίνει να ξαναμπεί στο βιοπολιτικό λογαριασμό της διακυβερνησιμοτητας, στηρίζοντας τη “νομιμότητα” ενός Κράτους, ενός Έθνους και μιας Δημοκρατίας που δεν υπάρχουν πια παρά μόνο ως γάγγλια της οργανομενης καταστολης της Αυτοκρατορίας.
Η μοναδικότητα υπερβαίνει την έννοια του “πολίτη”. Η διεκδίκηση της μοναδικότητας του καθενός ενάντια στην υπηκοότητα είναιιιιι το σύνθημα που, για παράδειγμα, οι μετανάστες γράφουν κάθε μέρα με το αίμα τους στις ακτές της μεσογείου, στα εξεγερμένα Κέντρα Προσωρινής Παραμονής, στο μεταλλικό τοίχο που διαχωρίζει την Τιχουάνα από το Σαν Ντιέγκο ή στη μεμβράνη από σάρκα και τσιμέντο που χωρίζει τους παραγκουπόλεις των τσιγγάνων από από το ξεδιάντροπα απαστράπτον κέντρο της πόλης. Το να είναι κάνεις πολίτης έχει πλέον γίνει το βραβείο αφοσίωσης στην αυτοκρατορική τάξη. Η μοναδικότητα, στην πρώτη ευκαιρία, ευχαρίστως απαλλάσσεται από αυτήν. Μόνο οι μοναδικότητες μπορούν να καταστρέψουν τα τείχη, τα σύνορα, τις μεμβράνες και τα όρια που φτιάχτηκαν από την βιοεξουσία ως υποδομές της κυριαρχίας.
από το urbano το σχετικο με το άστυ- πόλη κι όχι από το borgese τον αστό
Θέση 17
Έτσι όπως η καπιταλιστική κερδοφορία εκμεταλλεύεται παρασιτικά την μητροπολιτική κοινωνική συνεργασία, η πολίτικη συμπίπτει με την παρασιτική υπεραξία της κυβέρνησης πάνω στις μορφές-ζωής του πλήθους: ο βίαιος ή δημοκρατικός εκβιασμός της συναίνεσης, η ιδιωτική χρήση του δημόσιου του κοινού, η καταχρηστική εξάσκηση μιας κενής κυριαρχίας πάνω στην κοινωνία, είναι οι τρόποι με τους οποίους η γηγενής πολιτική υπεραξία αυξάνεται στη σκιά των ουρανοξυστών του παγκόσμιου κεφαλαίου. Δεν χρειάζεται να κάνει κανείς πολιτική, αν θέλει να φτάσει “εκείνο το σημείο πέραν του οποίου δεν υπάρχει επιστροφή”. Η πολιτική είναι πάντα μια μορφή της κυβέρνησης. Το πολιτικό, μερικές φορές, είναι επαναστατικό.
Θέση 18
Η διαχείριση της βιοπολιτικής μητρόπολης γίνεται αποκλειστικά με την χρήση της διακυβέρνησης. Τα κοινωνικά κινήματα, οι αυτόνομες δυνάμεις και όλοι όσοι έχουν πραγματικά την επιθυμία να ανατρέψουν το status quo αντιλαμβάνονται ότι όταν ξεκινά ένας αγώνας δεν πρέπει να γίνει το θανάσιμο λάθος μιας απ’ ευθείας διαπραγμάτευσης με την διακυβέρνηση, να κάτσουν στα «τραπέζια» της, να αποδεχθούν τις μορφές διαφθοράς της και να γίνουν έτσι όμηροι της. Αντιθέτως, είναι απαραίτητο εξ’ αρχής να επιβληθεί το πεδίο μάχης, οι προθεσμίες και ακόμα και τα χαρακτηριστικά του αγώνα ενάντια στην διακυβέρνηση. Μόνο όταν ο συσχετισμός δυνάμεων γείρει προς την μητροπολιτική αυτονομία θα γίνει δυνατή μια διαπραγμάτευση της παράδοσης της διακυβέρνησης όσο αυτή ακόμα στέκεται όρθια στα πόδια της. Η εκπληκτική ανταρσία της Κοπεγχάγης δείχνει τι είναι δυνατόν, όταν ένας και μόνο έχει το θάρρος να πάρει την πρωτοβουλία και να επιμείνει σαν αυτός που είναι.
Θέση 19
Στη μητρόπολη τη στιγμή που η εργασία έχει καταστεί περιττή, παραδόξως όλοι πρέπει να δουλεύουν εντατικά, από την κούνια ως τον τάφο και ίσως ακόμη παραπέρα, ̒προφανώς ο καταναγκασμός της εργασίας γίνεται όλο και πιο φανερά μια πολιτική υποχρέωση επιβληθείσα στους πληθυσμούς προκειμένου να είναι πειθήνιοι και υπάκουοι,αλλεπάλληλα παραγωγοί αγαθών και ατομικά απασχολημένοι με την παραγωγή των εαυτών τους σαν υποκείμενα της αυτοκρατορίας.. Υπερασπιζόμαστε την άρνηση της εργασίας και την δημιουργία άλλων μορφών παραγωγής και αναπαραγωγής της ζωής που να μην βρίσκονται υπό τον ζυγό του μισθού, που να μην είναι καν γλωσσικά προσδιορίσιμες από το κεφάλαιο, που να εκκινούν από και να καταλήγουν στο Κοινό. Το εγγυημένο μητροπολιτικό εισόδημα μπορεί να γίνει Κοινή πραγματικότητα μόνο όταν οι πρακτικές της οικειοποίησης και της επέκτασης της αυτονομίας στην περιοχή επιβάλλουν μαζικά μια νέα ισορροπία δυνάμεων. Μέχρι τότε θα είναι δύσκολο αυτό(το εγγυημένο μητροπολιτικό εισόδημα) να μην είναι(υπάρχει) αντιθέτως – όπως συμβαίνει για παράδειγμα στις τοπικές και περιφερικές προτάσεις του επονομαζόμενου εισοδήματος του πολίτη- ένα ακόμη πέρασμα στον κατακερματισμό του Κοινούύ και στην ιεραρχιση τωνμορφών-ζωης.. Επιπλέον, όπως μας δίδαξαν οι αυτόνομες εμπειρίες των 60′ και 70′, μόνο όταν είμαστε ικανοί να θέσουμε τις ίδιες μας τις ζωές στο Κοινό, να τις ρισκάρουμε στον αγώνα, που έχει νόημα μια οποιαδήποτε εξισωτική διεκδίκηση. Δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία μας μια οικονομική διεκδίκηση που να μην ήταν άμεσα πολιτική: αν οι εργάτες λέγανε “περισσότερος μισθός για όλους” εννοώντας “περισσότερη ισχύ για όλους” σήμερα “εισόδημα για όλους” σημαίνει «ισχύς μοιρασμένη από όλους”. Ως μοναδικοτητες που επιλέξαμε να είμαστε από τη μεριά της ανατροπής πρέπει να έχουμε το θάρρος να δημιουργήσουμε και να μοιραστούμε το Κοινό πάνω απ’ όλα μεταξύ μας . Αυτό θα μας κάνει δυνατούς.
Θέση 20
Μια νέα συναισθηματική παιδεία βρίσκεται σε εξεληξη στις ελεύθερες κοινότητες, η εφεύρεση τους και ο μικροφυσικος πειραματισμός είναι στην ημερήσια διάταξη σε κάθε αληθινή επαναστατική εμπειρία που μάχεται ενάντια στην αυτοκρατορία σήμερα. Δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για αγάπη, για φιλία, για αδελφοσύνη, παρά μόνο σαν μέρος ενός στρατηγικού προχωρήματος της εξέγερσης ενάντια στην βιοεξουσία και υπέρ του Κοινού. Την ίδια στιγμή που μια φιλία γίνεται πραγματικότητα, που ένας έρωτας γίνεται δύναμη του Κοινού ή μια παρέα συγκροτείται για να πολεμήσει την κυριαρχία, ο εχθρός τους εμφανίζεται στον ορίζοντα. Η καταστροφή της καπιταλιστικής μητρόπολης δεν μπορεί παρά να είναι καρπός μιας αμείωτης αγάπης, της Κοινής προσπάθειας όλων των μοναδικοτήτων που θα ξεσηκωθούν με χαρά ενάντια στους ιερείς του πόνου και τους μισθοφόρους που έχουν βαλθεί να προστατεύουν τους Πύργους της προσταγής.
Ο κομμουνισμός-που-έρχεται θα δημιουργηθεί από τις μορφές-ζωής των πληθών που θα έχουν διαλέξει το κόμμα του Κοινού ενάντια στη βιοεξουσία.
“Ετοιμάστε σχέδια. Να ‘στε έτοιμοι”
Plan b Bureau
Marcello Tarì
Οκτώβρης 2007
Leave a Reply