Η απαλλοτρίωση πόρων από τον εχθρό προς αξιοποίησή τους για όφελος των επιτιθέμενων, πέραν της παροιμιώδους φήμης της ως ακραιφνής και αγέρωχη πράξη πολέμου, διαδεδομένο είναι το πώς ιστορικά υιοθετήθηκε από αναρχικούς υπονομευτές των κοινωνικών συμβάσεων, εν είδει αυτομόλησης από τις εργοστασιακές γραμμές αναπαραγωγής της οικουμενικής υποτέλειας στο κεφάλαιο. Συγχωνεύοντας νοηματικά τα δύο μέρη της αρχικής πρότασης, ευκόλως διαφαίνεται πως η επιτέλεση μιας ληστείας, καθώς και η επακόλουθη αποδέσμευση από τους βρόγχους της απαραβίαστης κοινωνικής προσταγής για εργασία, μπορεί εύκολα να λάβει έναν χαρακτήρα ολικής κριτικής, εξακοντιζόμενη κατευθείαν στην καρδιά συγκρότησης του υπάρχοντος σφαγείου, αν ασκηθεί με συνέπεια κι επιμονή.
Θωρακίζοντας αξιακά καίριες πολεμικές τακτικές όπως η άνωθεν, εξασφαλίζουμε πως καμία επιθυμία ανατροπής δε θα κατακρεουργηθεί στο προκρούστειο κρεβάτι των νόμιμων νευμάτων συγκατάθεσης. Μέσω διαδοχικών παραινέσεων, απροκάλυπτα εκτιθέμενων στις κατακυριευμένες από τη φαινομενικότητα ζώνες κοινωνικής αναπαραγωγής, καρτερικά για χρόνια παρατηρήσαμε την εκποίηση των πιο αυθεντικών ιδιοτήτων μας, λαμβάνοντας ως πενιχρό αντάλλαγμα τυποποιημένες οδούς διοχέτευσης της αποστροφής μας. Αποποιηθήκαμε το προνόμιο να ορίζουμε τη ζωή μας για χάρη του δικαιώματος συλλογικής αξιοποίησης της φρίκης μας στα προσφερόμενα ωράρια ψυχαγωγίας προκειμένου ν’ αποδίδει το άψυχο μόρφωμα του ατομικού μας κεφαλαίου. Σε μια οικονομική κρίση όμως, τα κεφάλαια υποτιμούνται και καταστρέφονται. Το δικό μας λύγισε, συνθλίφθηκε, ανατινάχθηκε. Αδυνατούμε να διατηρήσουμε μια λειτουργική ισορροπία, με απότοκο να παρασυρόμαστε στην ασύμμετρη καταστροφική μανία των ειδώλων της οικονομίας.
Μέσα στη δίνη και τη ρευστότητα της μετέωρης εποχής μας, αντί μιας αυτοκαταστροφικής εκβύθισης στην ψαύση του κενού της αναίσθητης κι απογυμνωμένης ύπαρξης, εμείς ποθούμε νά ‘μαστε η ορατή αποκρυστάλλωση της κατάρρευσης του σύγχρονου μοντέλου ζωής – κι όχι το σκύβαλο της πτώσης των εαυτών μας. Νά ‘μαστε η θύμιση πως οι βεβαιότητες σταυρώθηκαν μαζί με τους χριστούς και τα χρηστά ήθη, και τράβηξαν στο διάολο παρέα με τους ασάλευτους ύπνους και τις ανέκφραστες, γκρίζες καθημερινότητές μας, παρέα με όλο αυτό το εξουσιαστικό οικοδόμημα που ξεβράστηκε και αρθρώθηκε ακριβώς στη βάση της ματαιότητας και της φθαρτότητάς του. Κάθε σχέση εντός του και ένα αβέβαιο κι αμήχανο βήμα ακροβατών με σπασμένα πόδια πάνω σε τεντωμένο σχοινί. Κάθε εξουσία μέσα του και μια απέλπιδη επιδίωξη για κάποια γραμμικότητα, μια περίλυπη αναζήτηση κάποιας απολυτότητας που λαμβάνει διαφορετικά ονόματα ανά ιστορική συγκυρία. Και το ταξίδι της άρνησης επιφέρει συνέπειες. Πιθανώς ολέθριες και καταστροφικές για τους περήφανους ταξιδευτές της.
Ένας απ’ τους ανθρώπους που βιώνουν στο πετσί τους τις συνέπειες της άρνησης των κυρίαρχων αξιών αυτού του κόσμου, ο αναρχικός -κατηγορούμενος για ληστείες τραπεζών και συμμετοχή στο αντάρτικο πόλης- Σπύρος Χριστοδούλου, αιχμάλωτος στις φυλακές Λάρισας, βρίσκεται από τις 14 Γενάρη του 2019 σε απεργία πείνας, διεκδικώντας τη συγχώνευση των ποινών του και, κατά συνέπεια, την αμεσότερη αποφυλάκισή του. Τι να πούμε μπρος στα μάτια που κοιτάζουν τον ήλιο της αξιοπρέπειας δίχως φόβο να καούν; Ποια λόγια και ποιες πράξεις είναι άξιες μπρος στη δύναμη του ατόμου που κατάματα αντικρύζει τους δημίους του, φτύνοντας και στηλιτεύοντάς τους; Η αλληλεγγύη φαντάζει λέξη μικρή και ταπεινή μπρος στον συναισθηματικό αναβρασμό μέσα μας, όταν γνωρίζουμε πως ένας σύντροφός μας βρίσκεται στα χέρια του κράτους και χρησιμοποιεί το ίδιο το κορμί του ως όπλο, με σκοπό να κερδίσει ανάσες ελευθερίας.
Δεν ξεχνάμε: Οι νόμοι υπάρχουν για να τσαλαπατώνται με την πρώτη ευκαιρία απ’ τους ίδιους τους θεσπιστές τους, αναδεικνύοντας πως ζούμε διαρκώς μέσα σε μια κατάσταση εξαίρεσης. Δομικό στοιχείο των κυρίαρχων είναι η ιδιότητά τους να βρίσκονται κατά το δοκούν πέρα και έξω από τον νόμο, ως υπεροντότητα που καθορίζει εξίσου κατά το δοκούν τα όρια της νομιμότητας, ανάλογα τις ιστορικές αναγκαιότητες διαρρύθμισης των κοινωνικών δυναμικών.
Ο καπιταλισμός απαιτεί, ο νόμος εφαρμόζει. Το έθνος-κράτος απαιτεί, ο νόμος εφαρμόζει. Όταν ο καταπιεσμένος διεκδικεί, ο νόμος είναι εκεί, με κάθε πιθανό παραθυράκι και ειδική μεταχείριση, ώστε να του θυμίζει ποια είναι η θέση του. Κι ο καταπιεσμένος που αναγνωρίζει τη θέση του και πάραυτα πολεμά για την αυτοκατάργησή του ως καταπιεσμένο υποκείμενο, είναι για εμάς η έφοδος στην ιστορικότητα της βιωμένης αναρχίας, η ευθεία συντριπτική πορεία στον λαβύρινθο της καρτερικότητας και της υποταγής. Είναι η απόδειξη πως αξίζει κάθε χιλιοστό του δευτερολέπτου αυτό το αχαλίνωτο ταξίδι των αποστατών της μίζερης κι έρημης επιβίωσης, στις ατραπούς των καταστροφικών παθών. Αξίζει -και με το παραπάνω- αυτή η παιγνιώδης περιπλάνηση στα σκιερά μονοπάτια του πόνου και της θλίψης που απλόχερα προσφέρει ο κόσμος των εξουσιών.
Δεν ξεχνάμε: “Η ζωή δε μετριέται σε χρόνια αλλά σε στιγμές που σου κόβουν την ανάσα! Μπορεί να είσαι 100 χρονών και να μην έχεις ζήσει πραγματικά ούτε μέρα! […] Δεν είμαστε κρατούμενοι, κρατούμενοι είστε όλοι εσείς που δεν έχετε ζήσει ούτε για μια στιγμή πραγματικά ελεύθεροι.” (από κείμενο των ληστών τραπεζών Θέμη Δήμου και Δημήτρη Βαρβαρέσου, μετά τη σύλληψή τους το 2013)
Οι ανεπαρκείς σε αριθμό για να στεγάσουν το πλήθος των “εγκληματιών” φυλακές. Τα ξέχειλα από σκουπίδια προς ανακύκλωση εδάφη στις τριτοκοσμικές χώρες. Ο ραγδαία αυξανόμενος πλεονάζων πληθυσμός. Η αφτιασίδωτη κενότητα των ανδρείκελων στις μητροπόλεις. Τα διαρκώς ανανεούμενα άχρηστα περιττώματα υποβάθμισης της ανθρώπινης δραστηριότητας στα πραγματικά γκέτο των στιλπνών εμπορικών δρόμων. Η παραφουσκωμένη από πτώματα θυμάτων του πιο κτηνώδους μισεμού μεσόγειος. Ο πολλαπλασιασμός των επίφοβων περιοχών για μελλοντικές αιματοχυσίες. Οι αλλεπάλληλοι στεναγμοί από τα πρόσωπα ανθρώπων που όλη τους η ζωή εκφυλίστηκε σ’ έναν απονενοημένο αγώνα επιβίωσης. Όλα αυτά αναδεικνύουν την αποφορά του κόσμου, η οποία όμως ακόμα δεν είναι ικανή να επαγρυπνήσει τις στομωμένες συνειδήσεις του μοιρολατρικού συρφετού.
Προφανώς, για τους καλόπιστους ρεαλιστές συμπολίτες μας έτσι έχει ο κόσμος, και η ένοπλη απαλλοτρίωση μιας ζωής ικανής να ορθώσει το βλέμμα αγέρωχα στον ουρανό κρίνεται πιο αντιπροσωπευτική ως δείγμα του τι αξίζει να αποκαλείται “αρπαγή”. Συνειδητά ή όχι, για εμάς αυτό συνιστά θέση πολέμου, αφού εισφέρει ως αφήγηση αποκλειστικά στην περαιτέρω καταλήστευση της ύπαρξής μας, και στη λεηλασία των ζωών όσων κυνηγήθηκαν από το άλγος, αναζητώντας διέξοδο στον καθαρό άνεμο της άμεσης σύγκρουσης με τη δυσηδή όψη της υπάρχουσας πραγματικότητας. Ωστόσο, δεν παραλείπουμε να διαμηνύσουμε κι εμείς με τη σειρά μας σε όσους ακόμα προτιμούν να εθελοτυφλούν, πως καταλαμβάνουμε εξίσου μια θέση πολέμου. Ανατρέχουμε στα δοκίμια στρατηγικής και επιχειρούμε να οχυρώσουμε τον χώρο μας, προασπιζόμενοι μέχρι τέλους τις επιλογές απόδρασης της περηφάνειας μας από το κολαστήριο των κοινωνικών αυτοματισμών.
Δεν είναι λοιπόν απλώς ληστεία, όπως οι αφομοιωμένες απ’ την ηθική του εμπορεύματος γλώσσες θέλουν να καταστήσουν αδιαμφισβήτητο. Ληστείες διαπράττουν καθημερινά εξάλλου, με πολλούς και ευφάνταστους τρόπους, οι καθαροί και έντιμοι, με φωτεινά μέτωπα και λευκά ποινικά μητρώα, στελεχωτές της καπιταλιστικής αθλιότητας, καθώς ακολουθούν με ευλάβεια την επιταγή της άμεσης καταξίωσης και του γρήγορου πλουτισμού, διανύοντας τον αργό τους θάνατο. Για εμάς, η ληστεα ονομάζεται απαλλοτρίωση, και η απαλλοτρίωση, ως στιγμή βεβήλωσης των νόμων της ομαλής εμπορευματικής ροής, είναι πολεμική επιχείρηση για την ανάκτηση ζωτικού χώρου σ’ ένα βάναυσο ναρκοπέδιο απροσμέτρητων συμβάσεων. Οι πολεμικοί συσχετισμοί καθίστανται έτσι εμφανείς: Η σημερινή οργάνωση της κοινωνίας με τους μακάριους ζηλωτές της ληστεύει τις ζωές μας, και εμείς απαντούμε με εφόδους στον πλούτο που έχει υποκαταστήσει πάσα ιδιότητα όσων συντάσσονται μαζί της. Αποτινάζουμε την περιττή δήθεν σοβαρότητα που η προσποίηση ορμηνεύει να μετερχόμαστε σε κάθε μας ρόλο, και παραδιδόμαστε στην άγρια χαρά της επίθεσης. Σοβαρότης μηδέν και οι βιτρίνες σας θρυμματισμένες στα πλακόστρωτα.
Μεσημέρι 19ης Φλεβάρη, επιτεθήκαμε με βαριές στην τράπεζα Πειραιώς, πάνω στην πλατεία Κάνιγγος, ανακαινίζοντας την πρόσοψή της και το ΑΤΜ.
ΣΠΥΡΟ ΓΕΡΑ ΩΣ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ
Θραύσματα εγκλωβισμένης οργής
Υγ.1: Πάντα παρών στην επαναστατική μνήμη ο Σπύρος Δραβίλας, που έδωσε τέλος στη ζωή του στις 29 Μάη του 2015, όταν οι μπάτσοι τον περικύκλωσαν μαζί με τους συντρόφους Σπύρο Χριστοδούλου και Γρηγόρη Τσιρώνη, σε σπίτι-καταφύγιο στον Βόλο. Ο Σπύρος επέλεξε να αγκαλιάσει το αιώνιο φευγιό, για να μην ξαναπέσει στα χέρια του εκτελεστικού βραχίονα της κοινωνικής μηχανής. Μνήμη σημαίνει συνέχεια και συνέπεια στον κοινωνικό πόλεμο. Τα δάκρυα ας γίνουν ρωγμές και θραύσματα. Δύναμη σε όλους τους συντρόφους που κατηγορήθηκαν για τις υποθέσεις των “ληστών με τα μαύρα”.
Υγ.2: Αλληλεγγύη και δύναμη στα αιχμάλωτα συντρόφια στη Ρωσία, που έχουν βιώσει σε έσχατο βαθμό τι πάει να πει κρατική καταστολή χωρίς ανθρωπιστικά προσχήματα. Πάντα παρών στους αγώνες μας ο Mikhail Zhlobitskiy. Αλληλεγγύη και δύναμη στα αιχμάλωτα συντρόφια στην Ιταλία, που αντιμετωπίζουν βαρύτατες κατηγορίες -που υπόκεινται στον αντιτρομοκρατικό νόμο του ιταλικού κράτους- μετά την εκκένωση της κατάληψης Asilo στο Τορίνο. Διεθνιστική αλληλεγγύη, από τη Βραζιλία του “απαγορευμένου κομμουνισμού”, ως τη Γαλλία, κι απ’ τη Χιλή ως την Ινδονησία.
Πηγή: Athens Indymedia
Leave a Reply