Ἦταν ἕνα βαθὺ κι ἐξαίσιο βράδυ.
-Βράδυ λεπτὸ κι ἀσύλληπτο, Χιμαίρας!-
Ποτέ, τόσο πολύ, τέλος ἡμέρας,
δὲν εἶχε λάμψει τόσο, σὰ πετράδι…
Κατέβαινε τὸ φῶς -μιὰ ὠχρὴ ἀγωνία-,
σὲ κήπους, ὅλο βάλσαμα γιομάτους,
τ᾿ ἄνθη μεθοῦσαν ἀπὸ τ᾿ ἄρωμά τους,
μέσα σε μιὰν ἀνείπωτη ἁρμονία…
Δὲν εἶχε κἂν ὑπάρξει τέτοια δύση,
μήτε στὸ νοῦ τῶν πιὸ γλυκῶν ζωγράφων.
Ἀκόμα καὶ τὰ μάρμαρα τῶν τάφων,
μιὰ δόξα μυστικὰ τά ῾χε κερδίσει…
Κι ὅταν τὸ θάμπος ἄρχιζε νὰ φθάνει
κι ἡ νύχτα τ᾿ ἀργὰ μάγια νὰ κλώθει,
τὸ φεγγάρι, παντοῦ, σὰ φλόγα ἁπλώθη…
Κι ἦταν τὸ βράδυ αὐτὸ πού ῾χα πεθάνει…
Ναπολέων Λαπαθιώτης
Πριν 10 χρόνια σαν σήμερα, μετρώντας πάντα στο κυκλικό επαναλαμβανόμενο μοτίβο του κυριευμένου από τα ωράρια εργασίας χρόνου, ο σύντροφος Mauricio Morales, ο Πάνκης Mauri για τα κοντινά του πρόσωπα, μας άφησε ιππεύοντας το πάθος του για άγρια ελευθερία. Η ακροτελεύτια νύχτα μιας ζωής έμπλεης συναισθημάτων, συγκινήσεων, παθών, ενθουσιασμών, εντάσεων και σημασιών ήρθε να ολοκληρώσει το φιλοτέχνημα των επιλογών του.
Γιατί ο αδερφός Μauri, όπως και τόσοι άλλοι εραστές της αγέρωχης ανθρώπινης περηφάνιας, συνοδοιπόροι του στα ίδια βαθύσκιωτα μονοπάτια των έκλυτων διαθέσεων, κατέστησε τον εαυτό του κύριο και δημιουργό της ζωής του την στιγμή επιλογής του δρόμου μόνιμης σύγκρουσης με την κοινωνία.
Γι’ αυτό δεν θα πέσουμε στο σοβαρό παράπτωμα να χαρακτηρίσουμε την έκρηξη του μηχανισμού που μας το έκλεψε, καθώς πήγαινε να τον τοποθετήσει στην σχολή δεσμοφυλάκων, ένα ατύχημα. Οι αντάρτες της ζωής δεν αποποιούνται την αναμενόμενη κατάληξη των επιλογών τους. Όχι γιατί η εν λόγω κατάληξη είναι ο σκοπός της διαδρομής αλλά γιατί καμία διαδρομή δεν συναντά τον σκοπό της αν δεν προϋπαντήσει την κατάληξη της.
Ατύχημα δεν είναι ο σαν αναμενόμενος από καιρό και διαλεγμένος θάνατος ενός αναρχικού αντάρτη σε μια εμπόλεμη συγκυρία αλλά η αναίσχυντη παράδοση της ζωής στην κρεατομηχανή παραγωγής υπεραξίας έως το άθλιο και άδειο από περιεχόμενα κουφάρι να πεταχτεί σε κάποια χωμάτινη τρύπα και να αντικατασταθεί από ένα εξίσου ευκαταφρόνητο αποδοτικό κέλυφος. Εμείς εξάρουμε και καλωσορίζουμε κάθε θάνατο συντρόφου ως μια αδιάσπαστη και φυσική συνέχεια μιας υψιπετούς ζωής επιλεγμένης συνειδητά έναντι των παραδεδεγμένων επίσημων οδών. Και θυμόμενοι τα λόγια του Φ. Νίτσε αναφωνούμε: ” Η σοφή ρύθμιση και διάθεση του θανάτου ανήκει σε μία ηθική του μέλλοντος που είναι ασύλληπτη επί του παρόντος και μοιάζει ανήθικη. Είναι μια ηθική που η θέαση της χαραυγής της θα πρέπει να προκαλέσει απερίγραπτη ευτυχία. “
Μauri, οι εξεγερμένοι δεν σε ξεχνάνε. Θα βρίσκεσαι πάντα στις σκέψεις μας καθώς θα εξαπολύουμε την βέβηλη αγάπη μας για ζωή στους πυλώνες της μηχανικής κοινωνίας. Όχι μόνο ο Μάης, ούτε ο χρόνος, μαύρη είναι η μνήμη μας και πυρήνες της φωτιάς οι καρδιές μας.
” Και καλύτερα να κοιμηθούμε σε αυτόν τον λεκιασμένο τάφο
με την γύρη των δικών μας λουλουδιών. “
Consumimur Igni
Συμβούλιο για τους σκοπούς της ανάφλεξης.
Leave a Reply