Λάβαμε: 31/5/2019
Είναι φορές που δε νιώθουμε τα χεληδόνια
πώς πετούν πάνω απ’ τα σκυφτά κεφάλια μας.
Είναι φορές που δε νιώθουμε τις σφαίρες
πώς πετούν δίπλα απ’ τα πρόσωπά μας τα μουντά.
Κάπου κάπου δεν κατανοούμε το βάρος του κορμιού
που πέφτει κι αγκαλιάζει το χώμα όπως οι ρίζες των ψηλότερων δέντρων.
Και πόσο μοιάζουν οι σταγόνες του αίματος μ’ αυτές της καταιγίδας.
Είναι η σκιά των πεύκων κι αυτός ο ήλιος από πίσω που μας γαληνεύουν,
κι αυτό το αίμα κι αυτή η σιωπή που σπέρνουν ρίγη και θύελλες,
κι αυτός ο θάνατος που, όσο μας τυραννά, άλλο τόσο μας λευτερώνει.
Γιατί τη στιγμή που κοιτάς κατάματα τον θάνατο,
είναι κι η στιγμή που τον καθαιρείς.
Και τότε, τα πιο ψηλά βουνά δε φτάνουν να σμιλέψουν τ’ όνομά σου,
οι πιο βροντερές ιαχές δεν είναι ικανές να αντηχήσουν το μεγαλείο σου,
η λέξη Ζωή φαντάζει μικρή για να χαρακτηρίσει την ύπαρξή σου,
κι ο πιο περίτεχνος λόγος φτωχότατος για να περιγράψει το σθένος και την ομορφιά σου.
Στις 29 Μάη του 2015, ο Σπύρος Δραβίλας πέταξε μακριά μας. Κι αναρωτιόμαστε από τότε, πώς γίνεται να μας συντροφεύει συνεχώς. Το ίδιο που αναρωτηθήκαμε και για τον Λάμπρο, και για τον Μάουρι, και για τον Σεμπάστιαν, και για όλες αυτές τις πανέμορφες άγριες υπάρξεις που τραβήξανε τον δρόμο χωρίς επιστροφή, για όλες αυτές τις ευγενείς ψυχές που έπεσαν επιστρατεύοντας όλη τους τη δύναμη στη διελκυστίνδα του κοινωνικού πολέμου.
Ο Σπύρος Δραβίλας έζησε ως απαλλοτριωτής, ως αρνητής της μισθωτής σκλαβιάς. Μπροστά στην επιλογή του να πουλήσει το σώμα και τον χρόνο του για ψίχουλα και να ενταχθεί αρμονικά στη σχέση υποτιμημένης μίσθωσης της ανθρώπινης εργασίας, επέλεξε να οργανωθεί και να δράσει αντιπαραγωγικά, απαλλοτριώνοντας τον πλούτο απ’ τα χέρια των εκμεταλλευτών. Η απαλλοτρίωση πόρων είναι επί της ουσίας απαλλοτρίωση του προσωπικού χρόνου και της προσωπικής κίνησης, απελευθέρωση στιγμών ζωής. Μιας ζωής που ο Σπύρος αρνήθηκε να παραδόσει σιδεροδέσμια στα ένοπλα καθάρματα της κρατικής καταστολής, που τον περικύκλωσαν σε σπίτι στη Νέα Αγχίαλο Βόλου, παρέα με τον Σπύρο Χριστοδούλου και τον Γρηγόρη Τσιρώνη, σε οργανωμένη επιχείρηση για τη σύλληψή τους. Δραπέτευσε, ανηφόρησε τα σκαλοπάτια της αιώνιας λύτρωσης, έφυγε με το κεφάλι ψηλά πατώντας τη σκανδάλη.
Η απάντηση στο ερώτημα που τέθηκε προηγουμένως -πώς γίνεται τα αδέρφια που φύγανε μακριά μας να μας συντροφεύουν συνεχώς- είναι απλή: Το σώμα αυτών των ανθρώπων είναι και σώμα μας, τα συναισθήματά τους είναι και δικά μας. Ο πόνος τους για τον πόνο που γεννά αυτός ο κόσμος είναι και πόνος δικός μας. Ο θάνατός τους είναι και θάνατός μας, κι η Ζωή τους είναι και ζωή μας. Οι ταπεινές πατημασιές μας στα ξέφωτα που βαδίσαμε, καταπίνουν η μία την άλλη, γίνονται ένα. Κι οι συνειδήσεις μας
συναντιούνται εκεί που ανθίζει η εξεγερμένη αξιοπρέπεια. Ενάντια στην επιβολή, την υποτέλεια, την ιδιώτευση, τον φιλοτομαρισμό, την έσχατη αποξένωση. Ενάντια στην Οικονομία, τα Κράτη και κάθε μορφή διάχυτης εξουσίας.
Εκείνο το μεσημέρι, 4 χρόνια πριν, ο Σπύρος δεν έδωσε τέλος στη ζωή του. Μόνο άρπαξε την πένα της ιστορίας, την πότισε στο αίμα του και χάραξε τ’ όνομά του στην επαναστατική μνήμη. Σπύρο, δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Ούτε και τους λόγους που όπλισαν το χέρι σου. Η 29η Μάη είναι μέρα μνήμης. Κάθε μέρα είναι μέρα πολέμου. Και η τιμή στη μνήμη των πεσόντων μας είναι η συνεπής συνέχιση του πολέμου αυτού.
Μια τεράστια αγκαλιά στον Σπύρο Χριστοδούλου
Δύναμη και συντροφικούς χαιρετισμούς στον Γρηγόρη Τσιρώνη
ΔΡΑΒΙΛΑΣ ΠΑΡΩΝ ΣΕ ΚΑΘΕ ΟΔΟΜΑΧΙΑ, ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΜΠΡΗΣΜΟ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΛΗΣΤΕΙΑ
Consumimur Igni
Συμβούλιο για τους σκοπούς της ανάφλεξης
Leave a Reply