Punky Mauri Presente!
10 χρόνια μετά τον θάνατο σε δράση του Mauricio Morales
_________________________________
Η ΜΑΥΡΗ ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΜΑΥΡΩΝ ΟΙΩΝΩΝ
“Έχει ήδη προχωρήσει η νύχτα. Δεν κάνει τόσο κρύο για τα τόσα ρούχα που σκοτεινιάζουν την εικόνα μας, μα δεν πειράζει, ο άνεμος αναζωογονεί το ταχύ βάδισμά μας. Είμαστε στην ώρα μας. Όλα έχουν κυλήσει ομαλά ως τώρα. Είμαστε μόνοι, μόνοι όπως ήμασταν και θά ‘μαστε πάντα. Μέσω των ζοφερών και διαλυμένων δρόμων, κυκλώνουμε το εργοστάσιο της φυλακής. Πλησιάζουμε. Το επόμενο βήμα είναι κοντά. Μες στο μυαλό μου επανεξετάζω το συμφωνημένο σχέδιο…”
– “Un saludo de Libertad” (1)
Έπειτα από μια περίοδο διακοπών, ενώ καραδοκούσε ένα μεγάλο σαββατοκύριακο για πολλούς, η πόλη του Santiago έπεσε για ύπνο εκείνο το κρύο ξημέρωμα της 22ας Μάη του 2009. Ένα μέρος της Λεωφόρου Matta παρέμενε ήσυχο, μακριά απ’ τα φώτα και τις επιχειρηματικές εγκαταστάσεις. Δυο ποδηλάτες μόνον κινούνται, ως δυο φιγούρες θολές για τις κάμερες ασφαλείας.
Η κίνηση διακόπτεται όταν οι φιγούρες χωρίζονται, και η μία κατεβαίνει απ’ το ποδήλατο για να φτιάξει κάτι στο σακίδιό της. Μια μεγάλη λάμψη κόβει τότε το πλάνο.
Ο θόρυβος μιας δυνατής έκρηξης αντηχεί στους δρόμους, η σύγχυση ξαγρυπνά το μέρος, δίνοντας σήμα στην αστυνομία.
Καταμεσής της οδού Ventura Lavalle, στη γωνία σχεδόν με την Artemio Gutiérrez, ένα σώμα κείτεται ήδη άψυχο, τυλιγμένο από ίχνη πυρίτιδας, δίπλα από ένα περίστροφο με μία μόλις σφαίρα, κι από πίσω ένα μαύρο ποδήλατο που καρτερούσε να συνεχίσει τη διαδρομή του. Μόλις λίγα μέτρα πιο πέρα βρίσκεται η Σχολή Δεσμοφυλάκων, όπου οι ανθρωποφύλακες κατηχούνται και εκπαιδεύονται.
Η αστυνομία, ο Τύπος, οι πυροσβέστες και οι γείτονες κατακλύζουν το σημείο. Έπειτα απ’ την αρχική σύγχυση, η πρώτη έρευνα ξεκαθαρίζει το τι συνέβη. Ένας άνδρας σκοτώθηκε απ’ την πυροδότηση ενός εκρηκτικού μηχανισμού που κουβαλούσε · στόχος της επίθεσης ήταν το κτίριο των δεσμοφυλάκων.
Φωτογράφοι απ’ τον Τύπο προσεγγίζουν το άψυχο σώμα και καταγράφουν τις πρώτες εικόνες, τις οποίες και μεταδίδουν αφιλτράριστες για να σπείρουν τον τρόμο, ενώ μακάβριες και ψευδείς λεπτομέρειες διαδίδονται απ’ τα media όσο οι ώρες κυλούν.
Αφού αποκλείστηκε η περιοχή, η εγκληματολογική ομάδα των Carabineros σπεύδει να μαζέψει στοιχεία, φωτογραφίζει και μοιράζει από ‘να νούμερο σε κάθε κομμάτι που περισυλλέχθηκε. Καθώς δεν υπήρχε κάποιο αναγνωριστικό έγγραφο, προβαίνουν σε δακτυλοσκόπηση για να βρουν την ταυτότητα. Και την ανακαλύπτουν κατά τη διάρκεια του πρωινού.
Ο νεκρός άνδρας είναι ο Mauricio Morales, 27 ετών, αναρχικός, ο φάκελος του οποίου περιλαμβάνει συλλήψεις σε αναρχικές διαδηλώσεις. Απ’ τους δημοσιογράφους, τα tattoo του αναλύονται σχολαστικά. Είναι σχεδόν μεσημέρι της 22ας Μάη 2009.
Οι πρώτες επιδρομές στα σπίτια των συγγενών του ξεκινούν. Το κυνήγι ήδη έχει εξαπολυθεί.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΚΕΛΕΘΡΑ…
“Αν ο Τύπος μπορούσε να ρίξει το αίμα στην οθόνη, θα το είχε κάνει, αλλά ακόμα κι έτσι, το αίμα αυτό δε θά ‘παυε ν’ ανήκει σ’ έναν πολεμιστή που δεν το βούλωσε ποτέ, κι είναι η υψηλή αυτή αξία που πιότερο τους ενόχλησε.”
– “Macul con Grecia” (2)
Οι δημοσιογραφικές εταιρείες δεν βρήκαν επίθετα να κοσμήσουν το σκηνικό, δημιουργώντας μια κατάσταση δύσκολη. Η πραγματογνωμοσύνη για το πτώμα και τις πληγές του έφτασε σε σημείο να γίνεται αντιληπτή μόνο μέσω της λογικής της κρατικής τρομοκρατίας.
Στη 1:30 μ.μ., στα μεσημεριανά δελτία ειδήσεων, δημοσίευσαν την ταυτότητα του Mauri, μαζί με τη φωτογραφία του διαβατηρίου του, επισημαίνοντας επίσης πως ανήκε σε μια ομάδα στεγαστικής κατάληψης στο κέντρο του Santiago.
Για μήνες, οι αστυνομικές έρευνες για μια σειρά εκρηκτικών επιθέσεων ενάντια σε εξουσιαστικά και τραπεζικά σύμβολα στράφηκαν στις καταλήψεις, ειδικά σε κάποιες όπου η προπαγάνδα και η διάχυση αναρχικού λόγου και δράσης ήταν αδιάκοπη.
Τότε, σχεδόν ταυτόχρονα με τη δημοσίευση του ονόματος του Mauri, δύο εκκενώσεις συνέβησαν στο κέντρο του Santiago. Οι Carabineros εκκένωσαν ένα κλειστό σπίτι, που λειτουργούσε ως κοινωνικό κέντρο, και η Διεύθυνση Ερευνών εκκένωσε την κατάληψη “La Idea”, απ’ όπου υπήρξαν και συλλήψεις.
Συνεργεία ρεπόρτερ κάλυψαν τηλεοπτικά τις εκκενώσεις, μιλώντας για “πρόοδο στις έρευνες”. Μέσα από μεγαλόστομες διακυρήξεις, δηλώνουν πως ο σύντροφος του Mauri -ο οποίος, όντας τραυματισμένος, τράπηκε σε φυγή- πρόκειται να ταυτοποιηθεί και να συλληφθεί άμεσα.
Η Διεύθυνση Ερευνών πήγε τα συλληφθέντα συντρόφια σε μια απ’ τις εγκαταστάσεις της · εκεί επιχείρησαν να ανακρίνουν κάποια απ’ αυτά. Ρωτήθηκαν για το άτομο που ήταν παρέα με τον Mauri. Ρωτήθηκαν για ένα όνομα που “φαντάζονταν” τουλάχιστον πως ανήκε στο άτομο αυτό, αλλά τα συντρόφια αρνήθηκαν κατηγορηματικά να απαντήσουν. Δέχτηκαν έτσι πίεση, πως “αν δε συνεργάζονταν, θα τους έδειχναν φωτογραφίες απ’ το πώς ήταν το πτώμα”. Για την αστυνομία, το άψυχο κορμί του Mauri μετατράπηκε σε τρόπαιο, με το οποίο ήθελαν να χτυπήσουν όλο του το περιβάλλον.
Έπαιξε ολόκληρο συμπόσιο στα media με τον θάνατο του Mauri, διψούσαν να μάθουν για τη ζωή του, την οικογένειά του, τη συμπεριφορά του στο πανεπιστήμιο, υπογραμμίζοντας μέχρι και πως διατηρούσε χρέη σ’ ένα εμπορικό σπίτι, προσδοκώντας να τον ξεφτιλίσουν με κάθε τρόπο.
Συνεργεία ενός τηλεοπτικού καναλιού προσέγγιζαν τα συντρόφια και την οικογένεια που περίμεναν για τη μεταφορά του άψυχου κορμιού στα περίχωρα της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας · προσπάθησαν να αποσπάσουν δηλώσεις με το παλιό καλό κλισέ επιχείρημα: “Μα θέλουμε να δοθεί μια ευκαιρία προς υπεράσπισή του, να εξηγηθεί το τι έκανε, λέγονται πολύ άσχημα πράγματα…”. Τους έσπρωξαν και τους διαολόστειλαν.
Το ίδιο βράδυ, της 22ας Μάη, από ένα κανάλι ειδήσεων εμφανίστηκε μια χοντροκομμένη συνέντευξη με δύο υποτιθέμενους συντρόφους του Mauri, οι οποίοι, με τα μούτρα καλυμμένα και τη φωνή παραμορφωμένη, θα έδιναν λογαριασμό για το “σχέδιο” του συντρόφου, σε έναν διάλογο παράλογο κι ανούσιο. Αυτό ίσως είναι ένα απ’ τα πιο θλιβερά κι αξιοθρήνητα μονοπάτια που μπορεί κανείς να διαλέξει, καθώς χρησιμεύει σα βαρόμετρο του μίσους που εμπνέεται απ’ το πρόσωπο οποιουδήποτε ατόμου προσπαθεί, ρισκάροντας ακόμα και την ίδια του τη ζωή, να αντιτεθεί στους κυρίαρχους και την τάξη τους.
Η ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΕΝΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ
“Συντρόφια, θεωρούμε ξεκάθαρο και έχουμε επίγνωση του τι πρόκειται τώρα να συμβεί, γνωρίζουμε τι δύσκολες μέρες και μήνες έπονται. Γνωρίζουμε επίσης πως ο πόνος κι η θλίψη για το φευγιό των αδερφών μας δεν μπορεί να μας παραλύει. Θυμόμαστε επίμονα πως έπεσε στη μάχη, πως η επίθεση έχει ποικίλες μορφές, πως καμιά δεν αξίζει πιότερο από κάποια άλλη. Μας αρέσει, λοιπόν, που η όμορφη φλόγα της αναρχικής καρδιάς του εξάπλωσε την αμείωτη επιθυμία για την εκμηδένιση της παρούσας πραγματικότητας.
Το κορμί του σήμερα βρίσκεται δέσμιο στα χέρια της αστυνομίας και των μηχανισμών της, μα η ενέργεια της ζωής του παραμένει μαζί μας, με τα συντρόφια που παρέα μ’ αυτόν, και με ποικίλους τρόπους, ήρθαν αντιμέτωπα με όσους θέλουν να μας μετατρέψουν σε σκλάβους.”
– “A warrior has died but our fire does not go out” (3)
Τα δύο εκκενωμένα σπίτια είχαν μεταξύ τους μιαν απόσταση περίπου 15 τετραγώνων, ανάμεσα στα οποία βρισκόταν το Κοινωνικό Κέντρο “Okupado” και η Βιβλιοθήκη “Sacco & Vanzetti”, ένα μέρος όπου ζούσε ο Mauri, και στο οποίο τα συντρόφια του αποφάσισαν ν’ αντιμετωπίσουν μια πιθανή εκκένωση και ν’ ανακινήσουν τα ύδατα της μνήμης.
Κουκουλωμένα απ’ την ταράτσα αντιμετώπισαν τα πρώτα μπατσικά που έφτασαν στο σημείο, και μέσα σε λίγα λεπτά ο δρόμος αποκλείστηκε, ενόσω ο Τύπος παρακολουθούσε τα καλύτερα σημεία.
Μα καθώς κατέφταναν τα όρνεα, κατέφταναν και τα συντρόφια από διαφορετικά σημεία · πολλά συντρόφια ήταν παρόντα, πολλά που δε γνώριζαν τον Mauri, παρακινήθηκαν όμως από μια γνήσια παρόρμηση αλληλεγγύης και αποφάσισαν να συμβάλουν.
Μες στο καταμεσήμερο, καταγράφονται οι πρώτες συγκρούσεις με τους δημοσιογράφους – αξιομνημόνευτο είναι το τσάκισμα ενός τηλεοπτικού συνεργείου, που, λίγο αργότερα, οδήγησε στη σύλληψη κάποιων συντρόφων. Θαρραλέα, ο Τύπος διώχθηκε απ’ το σημείο, αναδεικνύοντας τη συνενοχή, την αντίσταση και την επίθεση.
Δεν επρόκειτο για την υπεράσπιση ενός σπιτιού ή των συντροφισσών που απ’ την ταράτσα προκαλούσαν την εξουσία, επρόκειτο για την υπεράσπιση της μνήμης του Mauri, διαταράσσοντας τη νηνεμία της 22ας Μάη. Ένας σύντροφος έφυγε, ένας αδερφός, αλλά δε θα χαρίζαμε τα δάκρυά μας στον Τύπο και στους μπάτσους: υπήρχε πόνος, μα δεν υπήρχε υποχώρηση.
Ένα αντανακλαστικό και συλλογικό αίσθημα υπεράσπισης του συντρόφου αποτέλεσε τη σπίθα που πυροδότησε το φιτίλι · ο Mauri, ακούσια, λειτούργησε ως πυροκροτητής για την αναρχική ανταρσία.
Ίσως η ομορφιά της μεγάλης αυτής μέρας, της γεμάτης με συναισθήματα χαοτικά, να βρίσκεται στα χνάρια της αντιμετώπισης των πνοών του θανάτου και του κυνηγιού απ’ την αστυνομία.
Αντί της σιωπής, της υποταγής και της οπισθοχώρησης, η απάντηση ήταν η αντίσταση κι η επίθεση, η εκδίωξη των δημοσιογράφων απ’ τα πέριξ της κατάληψης “Sacco & Vanzetti”, η συμμετοχή πολλών συντροφισσών στο στήσιμο οδοφραγμάτων και στην αντιμετώπιση της επίθεσης των μπάτσων.
Αυτή είναι η ομορφιά της σύγκρουσης. Τις στιγμές ακριβώς όπου οι κυρίαρχοι και τα διάφορα τσουτσέκια τους λαχταρούσαν να δουν να διαχέεται η συντριβή, ο γενναίος τρόπος να ζήσουμε τις στιγμές αυτές ήταν και η καλύτερη προπαγάνδιση της αναρχίας και της συντροφικότητας.
Μετά τις 10 μ.μ., καμιά κατοσταριά συντρόφια συναντήθηκαν μπροστά απ’ τη “Sacco”, όπου απ’ το ένα της παράθυρο έπαιζε από ‘να ηχείο η μουσική που άκουγε ο Mauri, τα τραγούδια που τραγουδούσε για όσο η φωνή (και το γέλιο του) συνόδευαν τη νύχτα.
Αντιλαμβανόμενα την κίνηση των μπατσικών, τα συντρόφια στον δρόμο αποφάσισαν να βγουν να ορθώσουν οδοφράγματα τριγύρω στη γειτονιά. Ξεκίνησε μια σύγκρουση που διήρκεσε για ώρες, ταρακουνώντας το μέρος, αναζητώντας τις κύριες αρτηρίες. Ήταν μια νύχτα με πολλές λάμψεις.
Υπήρξαν συλλήψεις μαχητών δικών μας, και διάφορες προσπάθειες απ’ τους Carabineros να μπουκάρουν στην κατάληψη, αλλά ακόμη κι όταν έριξαν νερά (στμ.: απ’ τις αύρες) και χημικά, δεν μπήκαν τελικά. Στην ταράτσα περίμεναν εναγωνίως…
Με το πρώτο φως του πρωινού, τα οδοφράγματα ακόμη έβγαζαν καπνούς, και κάθε τοίχος στη γειτονιά θυμόταν τον Mauri. Ο σπόρος της μαύρης μνήμης είχε, λοιπόν, φυτευθεί.
ΣΥΝΤΡΙΜΙΑ ΚΑΙ ΚΥΝΗΓΗΤΟ
“Σήμερα, το Κράτος, η αστυνομία, η οικονομική και πνευματική διοίκηση αυτής της χώρας έδειξαν την ανικανότητά τους με το να επιτίθενται σε σπίτια, ν’ αμολάνε χοντροκομμένες δηλώσεις, να επαναλαμβάνουν τις εικόνες ενός πασιφανέστατου πολιτικού κυνηγητού – δημοκρατικού ή δικτατορικού, μικρή η σημασία.”
– “Un saludo de Libertad” (4)
Εκατοντάδες συντρόφια από διαφορετικές γωνιές ήρθαν στην κηδεία, πολλά δίχως καν να δηλώνουν απόλυτη συγγένεια με τις ιδέες και τις δράσεις του Mauri, διαδήλωσαν με τον σεβασμό, την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα που διέπει τη μοναδική τους παρουσία.
Και ξανά, τις στιγμές όπου οι “ορθολογικοί” θεωρούσαν επιτακτικό το να βρουν όσο το δυνατόν περισσότερες καβάτζες έτσι ώστε να μη χτυπηθούν απ’ τις αστυνομικές επιθέσεις, οι αναρχικές μαζεύονταν για να αποχαιρετίσουν το υλικό σώμα του συντρόφου.
Μπαλακλάβες, κουκούλες και θέληση συνοδεύονταν απ’ το φέρετρο, στο οποίο, σε εξαίρετη σύμπλευση με τις ιδέες του Mauri, υπήρχε επιγραφή που έλεγε “Ούτε θεοί, ούτε αφέντες”. Η εξ αίματος οικογένειά του αποφάσισε να βγει απ’ τα αμάξια και να βαδίσει μαζί τον δρόμο προς το κοιμητήριο, παρέα μ’ όλα τα συντρόφια. Στόχος ήταν να αποτρέπαμε με κάθε κόστος τα μπατσικά ν’ αποκόψουν και ν’ απομονώσουν το φέρετρο.
Έπειτα απ’ την κηδεία, κάποια οδοφράγματα υψώθηκαν στα πέριξ του κοιμητηρίου, δίχως να υπάρξει κάποια σύλληψη στο σημείο εκείνο. Οι δημοσιογράφοι παρακολουθούσαν από απόσταση, όντας σε θέση να πάρουν κάποια κοντινά πλάνα μονάχα στα περίχωρα του σπιτιού τηςεξ αίματος οικογένειας.
Ο απόηχος των συγκρούσεων έπειτα απ’ τον θάνατο του Mauri ξεπέρασε κάθε απόσταση, φέρνοντας τα νέα σε διάφορες περιοχές, απ’ όπου εκφραζόταν αλληλεγγύη, συνεισφέροντας στη διάχυση της μνήμης.
Η αστυνομική και δημοσιογραφική παρουσία γύρω από καταλήψεις μονιμοποιήθηκε, εντείνοντας τους ελέγχους που προϋπήρχαν της 22ας Μάη. Η εξουσία, μέσω προβοκάτσιας, γύρευε να προκαλέσει το κλείσιμο των χώρων αυτών, καθότι κατανοούσε τη συμβολή που είχαν στη διάδοση αντιεξουσιαστικών ιδεών / δράσεων.
Οι Carabineros και η Διεύθυνση Ερευνών ήρθαν σε διένεξη για το ποιος θα είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην υπόθεση, αναπτύσσοντας διάφορες θεωρίες, υπονοώντας τελικά την παρουσία ακόμα και αστυνομικών στο περιβάλλον του Mauri. Ακόμα κι έτσι, τα ίχνη δεν οδήγησαν στον σύντροφό του.
Το χάσμα αναμεταξύ των συγγενών και των συντρόφων του Mauri, το οποίο δεν μπορούσε αρχικά να επιτύχει η αστυνομία, επετεύχθη με το πέρασμα των μηνών. Ψυχολόγοι της αστυνομίας έδιναν συμβουλές στους συγγενείς, εκμεταλλευόμενοι την κατάστασή τους, καθοδηγώντας ξανά και ξανά τον πόνο τους προς τις ατραπούς που βόλευαν τελικά την έρευνα.
Έτσι, τελικά, από κάποιο μέλος της οικογένειας, η αστυνομία αποσπά μια δήλωση με μια λίστα ανθρώπων που πιθανώς να συντρόφευαν τον Mauri, που θα μπορούσαν επίσης να είναι “ένοχοι” για την επιλογή τους να επιτεθούν, για τις ιδέες και τις δράσεις τους ενάντια στην εξουσία.
Όλα αυτά θα γίνονταν γνωστά το 2010, όπου, στο πλαίσιο της περίφημης “Υπόθεσης Βόμβες”, πολλά συντρόφια ήρθαν αντιμετωπα με κατηγορίες απ’ την εξουσία.
Σε μια μπλεγμένη και φτιαχτή θέση της δίωξης, υπήρχε κατηγορία έκνομης τρομοκρατικής οργάνωσης, με εγκληματικό σχέδιο προορισμένο να σπείρει τον τρόμο μέσω άμεσων δράσεων. Στην οργάνωση αυτή υποτίθεται πως υπήρχαν αρχηγοί και προκαθορισμένη δομή, με καθιερωμένους ρόλους. Και σαν κερασάκι στην τούρτα, η δίωξη υποστήριζε πως, για να έρθει εις πέρας αυτό το “εγκληματικό σχέδιο”, οι κατηγορούμενοι είχαν ως προσωπεία τις καταλήψεις, που, λόγω εισαγγελικής παράκρουσης, βαφτίστηκαν ως κέντρα εξουσίας.
Ο Mauri και 14 ακόμη συντρόφια οργανώνονταν ως μέρος αυτής της έκνομης τρομοκρατικής οργάνωσης. Κατά τη διάρκεια ατελείωτων δικαστικών ακροάσεων, έρχεται στο φως η δήλωση του μέλους της εξ αίματος οικογένειας. Ήταν μια στιγμή σκληρή και πικρή, καθώς, παρά το όλο το σκύλεμα απ’ τα media και την αστυνομία μετά τον θάνατό του, τελικά ένα μέλος της πυρηνικής του οικογένειας όχι απλώς τσαλαπάτησε τη ζωή και τις αναρχικές αξίες του Mauri, αλλά επίσης απαρνήθηκε την ατομική του δύναμη και συνεργάστηκε με τους αιώνιους εχθρούς του: τους υπερασπιστές της εξουσίας.
Από μια απόσταση χρόνων, φαντάζει ίσως κωμικοτραγικό το πώς εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα, με τις συνεχείς ανατροπές της έρευνας, μα η αλήθεια είναι πως κατάφεραν να αποσυνθέσεουν ολάκερα περιβάλλοντα, μέσω του φόβου και της φθοράς, κι επίσης εκκένωσαν και την κατάληψη. Περισσότερα από 10 συντρόφια της κατάληψης “Sacco & Vanzetti” έμειναν υπό κράτηση για κάμποσους μήνες · εξέτισαν τις ποινές τους για πάνω από έναν χρόνο και, κατά τη διάρκεια της δίκης τους, τους εκτέθηκαν -γι’ ακόμα μια φορά- φωτογραφίες με το άψυχο κορμί του Mauri, όπου κάθε πληγή φαινόταν λεπτομερώς. Ήταν αδιαμφισβήτητα λυπηρό το ότι το τελευταίο αυτό γεγονός δε βρήκε αντίσταση, έστω και υποτυπώδη.
Τελικά, η δίκη έληξε με την αθώωση όλων των κατηγορουμένων. Συνεπώς, από αυτή τη στιγμή, έλαβε τέλος η προσπάθεια να τεθεί υπό δικαστική ομηρία ένα μεγάλο μέρος των αναρχικών κύκλων και να διαλευκανθεί, απ’ την αστυνομία τουλάχιστον, ο θάνατος του Mauri.
Η ΜΑΥΡΗ ΜΝΗΜΗ
“Όταν ένας θάνατος μας εκπλήσσει απρόσμενα, είναι πλέον ζήτημα των ανθρώπων που αναρωτιούνται για τη “σημασία” του θανάτου αυτού… Οι πεσόντες δε δύνανται ν’ αποκριθούν · μόνον η ζωή κι οι δράσεις τους μπορούν να μας δώσουν μια ιδέα για το τι παρακίνησε τ’ αδέρφια μας να βρεθούν εκεί που βρέθηκαν…”
– Gabriel Pombo da Silva (5)
Λίγο περισσότερο από τρεις μήνες μετά τον θάνατό του, τα συντρόφια του απ’ την κατάληψη μοντάρανε ένα κείμενο, που συγκέντρωνε μεγάλο μέρος απ’ τα γραπτά του, τα τραγούδια του, τις ιστορίες και τα ποιήματά του. Σκοπός ήταν ο συλλογικός διαμοιρασμός των σκέψεων και των ιδεών του, έτσι ώστε να διαδοθεί και σ’ άλλα συντρόφια, και να μην παραμείνει ο Mauri κλειδωμένος στον στενό του κύκλο.
Στη μέση του κυνηγιού, ως μια γενναιόδωρη χειρονομία, διάφορα συντρόφια συνέβαλαν με τραγούδια, γραπτά, ομιλίες και γράμματα που είχαν μείνει. Ο Mauri δεν ήταν ένας θησαυρός που έπρεπε να κρατηθεί για τον εαυτό του, απόκρυφος απ’ τα μάτια των υπολοίπων, ούτε ήταν ο μαρτυρικός ήρωας, η φιγούρα του οποίου ορθωνόταν πάνω απ’ όλες τις άλλες. Ήταν το ακριβώς αντίθετο, και προσδιοριζόταν πάντα ως σύντροφος.
Έπειτα απ’ τη δημοσιογραφική επίθεση, με τις πολλαπλές της συκοφαντίες, μετά από πομπώδεις αστυνομικές διακηρύξεις που προσπάθησαν να τον περιγράψουν, ήταν σημαντικό να διασωθεί ο σύντροφος. Να αποφευχθούν οι παρερμηνείες και να καταστήσουμε δυνατό για τον Mauri να βρεθεί ο ίδιος, σε πρώτο πρόσωπο, μέσω των πολλών του γραπτών, κοντά σε άλλα συντρόφια και περιβάλλοντα.
Υπάρχουν συντρόφια των οποίων ο θάνατος εξηγείται απ’ τη ζωή που διάλεξαν να ζουν. Η χειρονομία της επεξεργασίας ενός βιβλίου με τα γραπτά του, τοποθετείται ακριβώς στο πλαίσιο της αρωγής προς όσους δε βρίσκονταν κοντά του, ώστε να μάθουν τα περάσματα της διαδρομής του, τα διαφορετικά μονοπάτια που τον οδήγησαν να είναι αυτός που ήταν, τις επιλογές ζωής που τελικά τον έφεραν πιο κοντά στον θάνατο.
Ο Πάνκης Mauri ξεδιπλωνόταν αναμεταξύ συντρόφων, ταξίδευε χιλιάδες χιλιόμετρα, μιλούσε διάφορες γλώσσες, μα πάντα μια κοινή μαύρη γλώσσα. Οι εμπειρίες, οι αξίες κι οι ιδέες του ταξίδευαν, ρημάζοντας τα χρονικά και γεωγραφικά σύνορα. Είχε αποφασιστικότητα κι επιμονή, μέσω των οποίων δεν έσβησε η φλόγα της ζωής του.
Η μαύρη μνήμη έβρισκε πολλούς και ποικίλους τρόπους να διαχέεται και να μπολιάζει νέα συντρόφια. Σ’ αυτό το πέρασμα, κάθε χειρονομία αποτελούσε κι αποτελεί συνεισφορά. Δίχως αρχηγούς, καλούμαστε όλες να συμβάλουμε ακούραστα στη διάχυση αυτή, δημιουργώντας τρόπους όλο και πιο αποτελεσματικούς. Δεν υπάρχει μία και επίσημη μνήμη, μα πολλαπλές χειρονομίες που διαιωνίζουν τους τρόπους για να κρατιέται η Αναρχία ζωντανή.
ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΩΝ
“Τέσσερα χρόνια; Νόμιζα πως ήταν μια αιωνιότητα, μα ήταν κι ένα τίποτα επίσης απ’ όταν η Culmine (στμ.: ομάδα αντιπληροφόρησης) μου έστειλε τα νέα από ‘κείνη την 22α Μάη, παρέα μ’ ένα απόκομμα εφημερίδας με τη φωτογραφία του. Απλώς ένα κομμάτι χαρτί, μια εικόνα στιγματισμένη απ’ τον χρόνο, προορισμένη σύντομα ν’ αποσυντεθεί; Ναι, αλλά και πολλά περισσότερα επίσης!
Είναι το σύμβολο μιας ανεξίτηλης μνήμης, είναι μια εικόνα αγαπητή και οικεία, μια απ’ τις πραγματικά ελάχιστες που, ως τώρα, παραμένουν πάντα κολλημένες στον τοίχο του κελιού. Είναι ένα σύμβολο μιας συσχέτισης με τον πολεμιστή Mauri και την πολεμική φυλή του, πύρινα και παντοτινά αποτυπωμένη, γαλήνια πια κι ασφαλής, στην καρδιά και το μυαλό μου. Πέρα από κάθε σύνορο, απόσταση, καταστολή και θάνατο!”
– Marco Camenisch (6)
Πάνε ήδη 10 χρόνια απ’ τον θάνατο του Mauri · είναι μάλλον αναπόφευκτο να κάνουμε μίαν αναδρομή, ν’ αναλύσουμε το πώς συνέβη, και ν’ αντικρύσουμε τα διάφορα γεγονότα.
Για να διασώσουμε την ομορφιά ορισμένων στιγμών της σύγκρουσης, να τονίσουμε τη μόνιμη παρουσία της αλληλεγγύης, της αγκιτάτσιας και της διάχυσης της μνήμης.
Δεν ήταν 10 χρόνια μνήμης ήρεμης και σιωπηλής, ήταν ένα διάστημα όπου χειρονομίες συλλογικής μνήμης ορθώθηκαν από διάφορες περιοχές, ως ιδέες / δράσεις που τείνουν να προπαγανδίζουν τη ζωή που ο Mauri σφυρηλατούσε, την επιλογή του να έρθει αντιμέτωπος με το υπάρχον, την έμπρακτη άρνησή του απέναντι σε κάθε εξουσία, την ίδια στιγμή όπου Αναρχία και Χάος, αδιαχώριστα, συνεχίζουν να διαχέονται σα δύναμη ζωτική.
Το φευγιό του Mauri αποτέλεσε το σημείο συνάντησης για πολλά άλλα συντρόφια. Ένα σημείο συνάντησης που θα ωθούσε σε νέες προκλήσεις · εκεί βρίσκεται η ζωτικότητα της μνήμης: δεν είναι η στατική εικόνα μιας στιγμής της σύγκρουσης · είναι η παρουσία που οικοδομούμε, θρεμμένη μ’ εμπειρίες κι άλλων συντροφισσών, καθώς επίσης κι απ’ τους προσωπικούς μας πόθους και λαχτάρες. Εμείς λοιπόν σχεδιάζουμε τον δρόμο.
Μετά το πέρασμα του θανάτου και του κυνηγιού απ’ την αστυνομία, επιβεβαιώνουμε στους εαυτούς μας την περήφανη επιλογή να μην υποχωρήσουμε, συντηρώντας το χαμόγελό μας με τη βεβαιότητα πως η εξουσία δε θα μπορούσε να μας επιβάλει ούτε τη σιωπή, ούτε την υποταγή. Δε θα μπορούσε να σταματήσει την επιθετική διάσταση της μαύρης μνήμης, η οποία πολεμά την παραίτηση και τον φόβο, που μόνο για την εξουσία έχουν νόημα.
Ο Πάνκης Mauri ήταν παρών στους δρόμους όλο αυτό το διάστημα, διότι όσες τον θυμούνται δεν απέχουν και πολύ απ’ τα μονοπάτια του αγώνα · η μνήμη δεν αναβλύζει απ’ τα μετερίζια των ανέσεων, μα ακριβώς απ’ τα πεδία του πολέμου ενάντια στην κυριαρχία.
Δεν έπαιξε θυματοποίηση, ούτε κάποια προσπάθεια να ξεπλυθεί η μνήμη του. Ο Mauri δεν είναι ο αθώος που χάθηκε μέσα σε μια ακαθόριστη θολούρα, ήταν μια αναρχική ύπαρξη που είχε το θάρρος να προκαλέσει το κατεστημένο. Πέθανε με τον τρόπο που διάλεξε να ζήσει. Δεν είναι ούτε ήρωας, ούτε κάποιος εξιδανικευμένος μάρτυρας, είναι απλά ακόμη ένας σύντροφος, με ψεγάδια κι αρετές, με επιτυχίες και λάθη, του οποίου οι επιλογές ζωής διέδιδαν τη φλόγα στις αναρχικές ψυχές.
Στα χρόνια αυτά, έχουν υπάρξει διάφορες κατασταλτικές κινήσεις, πολλά συντρόφια έχουν φυλακιστεί, κάποια κατόρθωσαν να βγουν έξω απ’ τα κελιά, σε άλλα επιβλήθηκαν μακροχρόνιες ποινές. Κάποια συντρόφια την κάνανε, κουραστήκανε · άλλα έρχονται τώρα και, με τη χαρούμενη οργή τους, φέρνουν νέα ενέργεια.
Πολλοί απ’ αυτούς που σήμερα μνημονεύουν έμπρακτα τον Mauri, τον γνώρισαν μετά τον θάνατό του, νιώθοντας εγγύτητα και συντροφικότητα με τα όσα κατόρθωσε στη ζωή του. Υπήρξε μετάδοση της μνήμης από γενιά σε γενιά, σαν ένα μαύρο νήμα που συνδέει εμάς και τον αδερφό μας. Στους δρόμους σήμερα, το γέλιο του αντηχεί με πλέρια ζωηράδα ανάμεσα στ’ άλλα γέλια. Οι ιδέες του ακόμη αποτελούν εργαλεία αντίστασης κι επίθεσης σ’ ό,τι προσπαθεί να μας καθυποτάξει.
Δέκα χρόνια μετά τον θάνατό του, κι ο Mauri παραμένει ανάμεσά μας, μπολιασμένος με νέες συνενοχές. Ακόμα είναι παρών στη μάχη, σπέρνοντας την περιφρόνηση προς τους μπάτσους και τους δημοσιογράφους · το βλέπουμε στην άθλια έκθεσή τους και στις ντροπιαστικές καμπάνιες τους.
Τα χρόνια κυλούν, μα οι πεσόντες μας στον πόλεμο είναι ακόμα μαζί μας.
Καλό ταξίδι Mauri
Τίποτα δεν τελείωσε, όλα συνεχίζονται
“Άλλωστε πάντα κάτι μένει. Λένε πως οι ιδέες είναι ανεξίτηλες. Και εδώ, και εκεί και παντού. Όχι μόνο εσείς, όχι μόνο εμείς, όλοι. Όλοι και για πάντα. Έχουμε ακόμη δρόμο μπροστά μας.” (7)
______________________________________________________
(1) Διακήρυξη που γράφτηκε από τρεις ομάδες δράσης στις 23 Μάη του 2009, χαιρετίζοντας τον σύντροφο Mauricio Morales.
(2) Απόσπασμα απ’ το βιβλίο “Macul con Grecia. Fuego en las manos contra toda autoridad.”
(3) Διακήρυξη που γράφτηκε απ’ το Κοινωνικό Κέντρο “Okupado” και την Κατάληψη “Sacco & Vanzetti”, στις 22 Μάη του 2009.
(4) Διακήρυξη που γράφτηκε από τρεις ομάδες δράσης στις 23 Μάη του 2009, χαιρετίζοντας τον σύντροφο Mauricio Morales.
(5) Κείμενο που δημοσιεύτηκε το 2013.
(6) Κείμενο που δημοσιεύτηκε το 2013.
(7) Κείμενο των συντρόφων Γιάννη Σκουλούδη, Σωκράτη Τζίφκα (Φυλακές Αυλώνας), Μπάμπη Τσιλιανίδη, Δημήτρη Δημτσάδη (Φυλακές Κορυδαλλού). 22 Μάη 2011.
Μετάφραση: Δ.Ο. Ragnarok
Leave a Reply