Ο αιρετικός, όπως ο έκνομος, γνωρίζει πως η απώλεια της ελευθερίας του θα τον οδηγήσει αμέσως στο ικρίωμα. Αυτό που τον περιμένει είναι ένα δικαστήριο που θα τον ανακρίνει για τις δράσεις του. Ένα δικαστήριο που θα ασκήσει όλη του την ισχύ και την απόλυτη λογική του, στο όνομα του Θεού, του Λαού, του Βασιλείου και του Κράτους. Η επιβολή κι ο ορθολογισμός αποτελούν εκφάνσεις ενός εξουσιαστικού κράμματος που αναπτύχθηκε με το πέρασμα των αιώνων από τους κατόχους της Γης, της Θάλασσας και του Ουρανού. Συνεπώς, ο ατομικιστής αναρχικός –πού ‘ναι την ίδια στιγμή αιρετικός και έκνομος– έχει επίγνωση πως οι πεποιθήσεις του ενάντια στην επιβολή και τον ορθολογισμό τον βάζουν σε κίνδυνο. Όπως ο σκόρος, γυρεύει το φως και τον θάνατο. Όπως ο Ίκαρος, πετά ψηλά, κι ο Ήλιος λιώνει τα φτερά του. Όπως ο Προμηθέας, κλέβει τη φωτιά απ’ τους θεούς για τον εαυτό του μα και για τους άλλους · όπως αυτός.
Το δράμα της αναρχικής είναι το πάθος της για λευτεριά, η αδιάκοπη αναζήτησή της για συνενόχους, τους οποίους και βρίσκει σπανίως. Απεχθάνεται τον κομφορμισμό του κοπαδιού, τη δειλία του πλήθους, τον δογματισμό της κάθε πίστης.
Κάθε ιερέας –του κάθε “-ισμού”– τη μισεί επειδή είναι αδάμαστη, δεν υποτάσσεται, δεν τον ακούει · και όταν μπορεί, υψώνει τη φωνή της για να επιτεθεί και στην παραμικρή μορφή επιβολής και εξουσίας. Κάποιες φορές, αυτοί οι μοναχικοί εκδικητές πετούν μια βόμβα ή αρπάζουν ένα στιλέτο, με σκοπό –πάντα– να σπέρνουν το χάος στην τάξη του ορθολογισμού, η οποία άτεγκτα κατοχυρώνεται ως νόμος ή ως υπέρτατη αλήθεια. Άλλες φορές, με δυσφορία μιλούν σε κόσμο, έχοντας ως σκοπό να πυροδοτήσουν εξεγέρσεις. Χρησιμοποιούν όμως τον περισσότερο χρόνο τους διαβάζοντας, καθότι καλύτερος φίλος και ασχολία τους είναι η γνώση τού τι υπήρχε και τι υπάρχει. Δεν έχουν ψευδαισθήσεις ή ελπίδες, μα πεποιθήσεις. Το ξέρουν πως η γνώση είναι η δύναμή τους και πως τους προσφέρει αυτοπεποίθηση.
Ζουν κάθε τους μέρα σα να ήταν η τελευταία. Σε μια κοινωνία υπόδουλη, η Ελευθερία τιμωρείται με θάνατο. Μα δεν παραιτούνται, δεν παραπονιούνται, βρίζουν, επιτίθενται, απαλλοτριώνουν. Δεν υπάρχουν πολλοί απ’ αυτές, αλλά ακόμα κι αυτές οι λίγες μπορούν να ανησυχήσουν όλες τις κυβερνήσεις, ακριβώς επειδή είναι ακυβέρνητες · ερωτευμένες με την πλήρη ελευθερία. Το τι υπήρχε δεν έχει σημασία. Αναδημιουργούν τις εαυτές τους σε κάθε βήμα, κάθε πυροβολισμό, κάθε φιλί. Δεν είναι τακτικιστές, καθώς δεν έχουν κάποιον τελικό σκοπό και, κατά συνέπεια, οι δράσεις τους διεγείρουν τον θυμό των υπολοίπων.
Δεν έχουν “υποστηρικτές”, εκτός απ’ όσους τις γνωρίζουν και τις αγαπούν, εκτός δηλαδή απ’ τους βάρβαρους εικονοκλάστες. Συχνά παρουσιάζονται ως καρικατούρες στις εφημερίδες, απ’ τη στιγμή που θεωρούνται ικανές να κάνουν τον κόσμο να πάψει ν’ αναρωτιέται: Ποιες είναι αυτές οι τρελές, ποιοι είναι αυτοί οι τρελοί; Τί ‘ν’ αυτό που αποζητούν; Πώς να εξηγήσεις τι είναι οι αναρχικοί σε ανθρώπους που αναθέτουν σε άλλους τις ζωές και τις σκέψεις τους;
Ναι, είναι τρελές, και δεν ποθούν κάτι λιγότερο απ’ το τίποτα. Όλα όσα τους έχουν υφαρπαχθεί και κανείς δεν μπορεί να τους τα επιστρέψει. Εκεί βρίσκονται λοιπόν! Δεν έχουν “επιχειρήματα”, η φωτιά και το μπαρούτι μιλούν γι’ αυτές. Ένα κιλό δυναμίτη κι ένα ποίημα. Ένα κιλό μαύρης πυρίτιδας και μια νέα αίρεση. Ένα “Ψηλά τα χέρια”, και την έκαναν. Μηχανισμοί που καταστρέφουν τις τράπεζες, τα δικαστήρια και τα αστυνομικά τμήματα · τα στρατόπεδα, τις εκκλησίες και τις πολιτικές θέσεις… “Τί ‘ν’ αυτό που αποζητούν λοιπόν;” Τίποτα! Το καταστροφικό εκείνο τίποτα που αφήνει χώρο για την άγρια φύση. Άνθη χαράσσουν τον δρόμο τους κάτω απ’ τα συντρίμια του σάπιου “πολιτισμού”
Gabriel Pombo Da Silva
5 Ιούλη 2019
Κάπου απ’ τον Παλιό Κόσμο
Σημείωση: αφιερωμένο στους πεσόντες μας στη μάχη, στις έγκλειστες του αναρχικού πολέμου, στους δραπέτες μας και σ’ όλες τις συνωμότριες που δρουν μέσα στη νύχτα.
Πηγή: https://actforfree.nostate.net/?p=34297
Μετάφραση: Δ.Ο. Ragnarok
Leave a Reply