Αντισπισιστικός σπασμός
Επίθεση ενάντια στο κυνήγι
25 Ιούλη, ώρα 02.45, ένα εκθαμβωτικό κρεσέντο μού χαμογελά ανάμεσα απ’ τα αστέρια. Μπροστά απ’ το κέντρο κυνηγετικής εκπαίδευσης στο Ardèche, ένας φωτεινός πίνακας δείχνει 23 βαθμούς Κελσίου. Προχωράω προς το κτίριο, περνώντας από τους ξύλινους στόχους που ήταν ζωγραφισμένοι ώστε να ομοιάζουν με ζώα. Στη θέα τους, το μίσος ορθώνεται εντός μου, οξύνοντας την αποφασιστικότητά μου. Ένα βήμα προτού φτάσω στην πρόσοψη, προσεγγίζω τους τελευταίους θάμνους. Μια κάμερα βλέπει, σύντομα θα βρίσκομαι εκτός του πεδίου ορατότητας. Στο κεφάλι μου, έχω ήδη βιώσει δεκάδες φορές το τι πρόκειται να συμβεί. Πηδώ τον φράχτη, σκαρφαλώνω το παραπέτο, ανεβαίνω ως τον διάδρομο και τρέχω να καλύψω την κάμερα. Προς το παρόν είμαι σκυφτός, ήδη λαχανιασμένος, η καρδιά μου χτυπά δυνατά.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα και τρέχω, ξεπερνώντας επιτυχημένα κάθε εμπόδιο, με πολύ λιγότερη κομψότητα απ’ ότι είχα φανταστεί. Ανοίγω την τσάντα μου, πιάνω έναν λοστό, κι αρχίζω να πιέζω ένα παράθυρο, χωρίς καμία τύχη. Με το ελεύθερο χέρι μου έπιασα ένα σφυρί, έσπασα το παράθυρο και σύρθηκα μέσα. Λίγα μόλις βήματα αρκούσαν για να να κάνουν τον συναγερμό με τον αισθητήρα να ουρλιάζει. Κινήθηκα γρήγορα μέσα στο πρώτο δωμάτιο και τοποθέτησα καρέκλες, τραπέζια και χαρτόνια σε μια στοίβα. Άδειασα ένα δοχείο με βενζίνη πάνω τους και άνοιξα ένα παράθυρο. Η φωτιά θα χρειαστεί οξυγόνο. Προχώρησα έπειτα προς τον πάνω όροφο και επανέλαβα τη διαδικασία. Υπήρχαν ορισμένα εύφλεκτα υλικά εκεί πάνω, οπότε έβαλα κάποια στηρίγματα κάτω απ’ το πλαίσιο, ευελπιστώντας πως οι φλόγες θα τα άγγιζαν και θα τα κατάπιναν. Ρίχνω την καύσιμη ύλη και τα ανάβω. Άξαφνα, ένα έντονο φως και μια ισχυρή πνοή γεμίζει το δωμάτιο. Ο αντιπυρικός συναγερμός ενεργοποιείται άμεσα.
Τρέχω προς τη σκάλα και κατευθύνομαι στον πρώτο, πηδώντας τα σκαλιά τέσσερα-τέσσερα, λούζοντας βενζίνα τη στοίβα με τα έπιπλα, μαζεύοντας ό,τι απομένει απ’ την ψυχραιμία μου, και καλώ ξανά τις φλόγες. Τι όμορφα. Η πεμπτουσία της καταστροφής. Αχαλίνωτος πόθος για φωτιά. Δεν υπάρχει χρόνος για περισυλλογή, αλίμονο, κοιτάζω πίσω και την κάνω. Είμαι ασφαλής, η φωτιά είναι πίσω μου, τα κλαδιά των δέντρων μπροστά μου. Γελώ με ανακούφιση, ο χρόνος κυλά και πάλι.
Τη νύχτα αυτή, 11 άνθρωποι έχασαν τις σκατοδουλειές τους, καθώς εννοείται πως το μέρος θα παραμείνει κλειστό. Οι αλεπούδες κι οι ασβοί πρέπει να γελούσαν στην κοιλάδα. Σαφέστατα οι κυνηγοί θα βρουν άλλες εγκαταστάσεις, κι άλλοι σφαγείς θα εκπαιδεύονται, θα κυνηγούν και θα πιάνουν, θα σακατεύουν και θα ξεσκίζουν κι άλλες μορφές άγριας ζωής ξανά. Μα φυσικά θα είμαστε εκεί, να σαμποτάρουμε τα μηχανήματά τους, να ξεπαστρέφουμε τα οχήματα και τα κτίριά τους, να απελευθερώνουμε τα μελλοντικά τους παιχνίδια και τα κακοποιημένα σκυλιά.
Ο ζήλος των ιδεών καλεί αναπόφευκτα για δράση.
Ενάντια στη σκατίλα του κυνηγιού και όχι μόνο.
Ενάντια στην κυριαρχία και την εκμετάλλευση ζώων.
Αναρχική αλληλεγγύη με τις αντισπισίστριες εξεγερμένες
Μετάφραση: Δ.Ο. Ragnarok
Leave a Reply