Κινούμενοι δείκτες ρολογιών διαβαίνουνε σκυφτοί τις γκρίζες μητροπόλεις. Από τάφο σε τάφο. Από κελί σε κελί. Από ιδιώτευση σε ιδιώτευση. Από πόρτα σε πόρτα. Πόρτες σκυφτές κι αυτές, χαμηλωμένες, καταδικασμένες να καταρρέουν αν στην ώρα τους δε δουν τους δείκτες να περνάνε. Κι ο χρόνος να καταπίνει τους δείκτες, σαν οι αριθμοί που δείχναν να ήταν κάτι το ασήμαντο και συμβατικό, σαν σημασία από πάντα νά ‘χε απλώς το να διαβαίνουνε σκυφτοί. Κάποιοι δείκτες σπάσανε, και γι’ αυτούς τους δείκτες κάθε ήσυχη μέρα είναι κι ένας ακόμη θάνατος μιας τους πτυχής. Γι’ αυτό και παίρνουν τα κορμιά τους παρέα και τριγυρνάνε στα στενά που τους πνίγουν από παιδιά. Ο εχθρός είναι εκεί, σε φρούρια που διασφαλίζουν την κυρίαρχη τάξη και ομαλότητα. Ένα απ’ αυτά τα φρούρια, το Α.Τ. Ζωγράφου, επιλέξαμε να στοχοποιήσουμε και να του επιτεθούμε εμπρηστικά τα ξημερώματα εκείνης της 14ης Σεπτέμβρη.
Κεφάλαιο και κράτος έχουνε συνέχεια. Στο αιώνιό τους πάνθεον: η ιδιοκτησία, το επιχειρείν, η απρόσκοπτη ροή του εμπορεύματος, το χρήμα που παράγει περισσότερο χρήμα. Μπορεί οι τακτικές για την εδραίωση των άνωθεν ν’ αλλάζουν αναλόγως της κυβερνητικής διαχείρισης, μα η στρατηγική παραμένει ίδια. Και όλα τα τσουτσέκια που φορούν τη στολή του νόμου, της τάξης και της ασφάλειας, αποτελούν την ένοπλη εμπροσθοφυλακή του συμπλέγματος αυτού. Αποτελούν μόνιμη πληγή για την αισθητική και τα συναισθήματά μας. Γι’ αυτό και πάντα υπάρχουν λόγοι να επιτιθόμαστε στις υποδομές και τα σώματά τους. Γι’ αυτό και περισσεύουν οι αιτίες για να είμαστε εκεί, για να τους θυμίζουμε πως όταν εμείς επιλέγουμε τους όρους της σύγκρουσης είναι ευάλωτοι. Και δε θα πάψουν να είναι, ακόμη και μετά τις 1500 προσλήψεις στις “μάχιμες μονάδες” τους.
Αντιλαμβανόμαστε ως ξεκάθαρα κλισέ τις εξαγγελίες της κυβέρνησης Ν.Δ. για εφαρμογή του δόγματος “νόμος και τάξη”, “ασφάλεια για τους πολίτες”, “τέλος τα άβατα”, “ανάπτυξη κι ευημερία”. Μέσω της στρατηγικής της έντασης δύναται μοναχά να επιτύχει την εντονότερη ανάδειξη των εγγενών αντιφάσεων του κεφαλαίου και την όξυνση της κοινωνικής πόλωσης. Κόκκινα χαλιά για επενδύσεις και “ανάπτυξη”, μπατσοκρατία και στρατιωτικοποίηση ολόκληρων γειτονιών, αντεργατικά νομοσχέδια, ρατσιστικές πολιτικές υποτίμησης και απαξίωσης των μεταναστ(ρι)ών, εξευγενισμός και βίαιη τουριστικοποίηση περιοχών στον βωμό της αισχροκέρδειας, κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, επιθέσεις στα κινήματα, εκκενώσεις καταλήψεων, συλλήψεις και διώξεις αγωνιστ(ρι)ών, στρατόπεδα συγκέντρωσης και απελάσεις για τον μεταναστευτικό “πλεονάζοντα” πληθυσμό: η επιθετικότητα της δεξιάς κλιμακώνεται σε όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού πολέμου.
Οι εχθροί μας, σαφώς, δε μας χρωστάνε τίποτα παρά μόνο πόλεμο, και η συνειδητοποίηση αυτή μας φέρνει μπροστά στην ευθύνη των ατομικών και συλλογικών μας επιλογών. Και είναι αυτή η ευθύνη κι αυτές οι επιλογές που μένουν ως μια αποτύπωση της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας που ήμασταν σε θέση ν’ αγγίξουμε με τα γυμνά μας χέρια. Την αξιοπρέπεια και την ελευθερία των ατόμων που πήραν στα χέρια τους το κουφάρι τους και δεν το άφησαν να λεηλατηθεί απ’ τις κυρίαρχες δυνάμεις αυτού του κόσμου. Που η θέλησή τους γι’ αυτά που επιθυμούν τα έφερε αντιμέτωπα με τα πιο αγνά και ταυτόχρονα ωμά τους συναισθήματα στα πλαίσια μιας καθημερινής ενδοσκόπησης. Είμαστε οι ειλικρινείς σχέσεις που χτίζουμε μεταξύ μας. Είμαστε οι βαθύτεροι πόθοι που γνωστοποιούμε ο ένας στην άλλη. Για όλες και όλους εμάς που είμαστε ενεργό κομμάτι των αντιστάσεων του σήμερα και του αύριο αποτελεί στοίχημα βαρύνουσας σημασίας να μην πνιγούμε στον βούρκο της μεμψιμοιρίας και να μη διστάσουμε μπρος στην τρομοϋστερία που εξαπολύει η εκάστοτε νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση.
Οφείλουμε να δώσουμε ηχηρό και αιχμηρό παρόν
στις μάχες που έπονται
Μονάχα οι πράξεις μας αποδεικνύουν αυτό που θελήσαμε
ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΛΗΣΑΜΕ ΟΛΑ, ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ
Στέλνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στους αιχμάλωτους συντρόφους Ντίνο Γιαγτζόγλου, Γιάννη Δημητράκη και Κώστα Σακκά, όπως επίσης και στους 3 απ’ το Παγκάκι του Πάρκου στη Γερμανία
Δεν ξεχνάμε τους πεσόντες του κοινωνικού πολέμου, δεν ξεχνάμε τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και του Ζακ Κωστόπουλου / της Zackie Oh
υγ.: Τα θερμά μας συγχαρητήρια στους “ήρωες” της ΕΛ.ΑΣ. για τον επαγγελματισμό τους. Αφενός για τη συναδελφική τους “αλληλεγγύη” όταν άφησαν μόνο του τον μπατσάκο που αυτομόλησε στο απέναντι πεζοδρόμιο, ρίχνοντας και δύο κρότου-λάμψης σχεδόν πάνω του. Και αφετέρου για την “ψυχραιμία” που διαγραφόταν στον ιδρώτα και τα τρεμάμενα χέρια του προαναφερθέντος μπατσάκου που στόχευε με το όπλο του προς το μέρος μας σε ευθεία γραμμή πυρός. Επίσης, το θερμό μας καλωσόρισμα στον νέο αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ., κ. Καραμανλάκη, ο οποίος έσπευσε στο σημείο λίγο μετά την επίθεση για το απαραίτητο συναδελφικό μπέιμπι σίτινγκ.
Αναρχικές Συμμορίες Μητροπολιτικής Ταραχής
Leave a Reply