Ο σύντροφος Γκουστάβο Ροντρίγκεζ μας έστειλε προς δημοσιοποίηση στην Ελλάδα το κείμενο-ανάλυση του το οποίο μεταφράσαμε και επιμεληθήκαμε στην ελληνική γλώσσα. Ο Ροντρίγκεζ, για όσους/ες δεν γνωρίζουν, είναι ένας πολύ γνωστός για τη θεωρία και τη δράση του Μεξικανός σύντροφος στους αναρχικούς κύκλους της Λατινικής Αμερικής. Εμείς από την πλευρά μας, σαν Έλληνες αναρχικοί, θεωρούμε δεδομένης της συγκυρίας των διεθνών εξεγερσιακών γεγονότων που συνταράσσουν τον πλανήτη τους τελευταίους μήνες, με ιδιαίτερη έμφαση στα γεγονότα της Χιλής- την αναλυτική προσέγγιση του συντρόφου σημαντική, λόγω της αυστηρά κριτικής αναρχικής θεώρησης του μιας σειράς ζητημάτων τα οποία άπτονται των σημερινών δυνατοτήτων και προοπτικών της εξέγερσης σημαντικών τμημάτων των αποκλεισμένων, σε διεθνές επίπεδο. Πιστεύουμε ότι η δουλειά του συμβάλει αποφασιστικά στην διερεύνηση και την εξαγωγή χρήσιμων πρακτικών συμπερασμάτων ως προς αυτή την κατεύθυνση.
Για την μετάφραση και την επιμέλεια του κειμένου Νίκος Νικάνορας.
ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΕΝΑ ΧΙΛΙΑΝΟ
Στον Χοακίν Γκαρθία Τσανκς και στο Μαρτσέλο Βιλλαροέλ Σεπούλβεδα, συντρόφους και συνομώτες.
“…κάθε επαναστατική θέση αντλεί τη δύναμη της της από την κρυφή πεποίθηση ότι τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει”
Τζορτζ Όργουελ , ο δρόμος προς το Βάϊγκαν Πάιρ
“Αλίκη: Πόσο θα διαρκέσει για πάντα;
Άσπρο κουνέλι: Μερικές φορές μονάχα μια στιγμή”
Λούις Κάρολ, Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων
Οι άσχημες κοινωνικές συνθήκες είναι το καινούριο σημείο αφετηρίας της θυελλώδους λαϊκής διαμαρτυρίας που απλώνεται από άκρο σε άκρο σε ολόκληρο τον πλανήτη. Χονγκ Κονγκ, Γαλλία, Αλγερία, Ιράκ, Αϊτή, Λίβανος, Καταλονία, Ισημερινός, Βολιβία και Χιλή είναι οι εφήμεροι πρωταγωνιστές των πολύμορφων αστικών εξεγέρσεων που ταρακουνούν τον κόσμο.
Παρότι είναι βέβαιο ότι αυτές οι διαδεδομένες διαμαρτυρίες αντλούν τη καταγωγή τους από ιδιαίτερους επικρουστήρες που τις εξηγούν (ειδικά το Χονγκ Κονγκ και η Καταλονία, με τις ανεξαρτησιακές τους αξιώσεις), θα ήταν αφελές να σκεφτούμε ότι όλη αυτή η συσσωρευμένη οργή δεν είναι διασυνδεμένη. Η αύξηση των τιμών στα αγαθά και στις υπηρεσίες, προστιθέμενη στην οικονομική λιτότητα- με την επακόλουθη απώλεια θέσεων εργασίας και την άνιση οικονομική επιβίωση στο βαθμό που η παγκόσμια ανάπτυξη επιβραδύνεται- είναι ο κοινός παρανομαστής του μεγαλύτερου μέρους αυτών των κινητοποιήσεων.
Παρόλα αυτά, είναι αναμφισβήτητο ότι αυτές οι διαμαρτυρίες έχουν σαν κοινό στοιχείο επίσης μια άλλη μεγάλη στιγμή που προσπερνά ευρέως την οικονομικίστικη ανάλυση και που πολύ βολικά δεν αποτελεί αντικείμενο επεξεργασίας από πλευράς των μέσων μαζικής αποχαύνωσης και που σκόπιμα διαφεύγει επίσης από την ανάλυση των πολιτολόγων και των απολογητών της κυριαρχίας : τον αντικυβερνητικό σπασμό τους, την απέχθεια εναντίον οποιουδήποτε κυβερνά και ενάντια σε όλα τα πολιτικά κόμματα οποιασδήποτε απόχρωσης. Ένα χαρακτηριστικό που επιβάλει την απουσία αρχηγών και /ή διευθυνόντων, και διευκολύνει την εφήμερη συγκεκριμενοποίηση της αναρχίας.
Χωρίς αμφιβολία τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτής της τελευταίας ανταγωνιστικής συναρμολόγησης, διεγείρουν a priori πολλούς αναρχικούς/ες συντρόφους/ισσες, που συνεχίζουν αναλύοντας τα συμβάντα διαμέσου του φακού της ιδεολογίας να παραμένουν στρατοπεδευμένοι μέσα σε σκληρωτικά παραδείγματα που ανάγονται στον 19ο αιώνα. Δεν υπάρχει τίποτε πιο φονικό για τις ιδεολογίες από την ίδια την πραγματικότητα.
Προφανώς εκείνο το παλιό μοντέλο της αναρχικής κοινωνίας που εμφανίζονταν θετικά αξιολογημένη, σαν ένα πρωτότυπο κοινωνίας, σαν ένα σχέδιο αλλαγής συνοδευόμενο από μια αντίστοιχη πρακτική, δεν είναι πλέον δυνατό να επαναληφθεί στις ημέρες μας.
Όπως με εύστοχο τρόπο παρατήρησε ο σύντροφος Αλφρέντο Μπονάνο σε μια από τις διαλέξεις του που έγιναν πριν από μερικά χρόνια στην Αθήνα, με τίτλο “ Η καταστροφή της εργασίας” : “ Το πρώτο πράγμα που πρέπει να βγάλουμε από το μυαλό μας είναι να σκεφτούμε ότι στο μέλλον, επίσης και στην πιθανότητα υλοποίησης της ίδιας της επανάστασης, θα υπάρξει κάτι που να μπορέσουμε να το κληρονομήσουμε από το κράτος και το κεφάλαιο. Θυμάστε τις παλιές αναλύσεις των συντρόφων πριν από είκοσι, τριάντα χρόνια, όταν θεωρούνταν εφικτό ότι διαμέσου της επαναστατικής απαλλοτρίωσης των μέσων παραγωγής από τα χέρια των καπιταλιστών και της παράδοσής τους στα χέρια των προλετάριων-κατάλληλα εκπαιδευμένων στην αυτοδιαχείριση-θα μπορούσε να δημιουργηθεί η καινούρια κοινωνία; Αυτό το πράγμα δεν είναι πλέον δυνατό”.
Σήμερα δεν ανταποκρινόμαστε στις συνθήκες ούτε με τον πολλαπλασιασμό των αυθόρμητων εξεγέρσεων ούτε με την γενική απεργία ούτε με τον θρίαμβο της κοινωνικής επανάστασης ούτε με την απαλλοτρίωση των μέσων παραγωγής και την αντιστροφή των πυραμιδοειδών δομών της κυριαρχίας έτσι ώστε οι αυτοδιαχειριστικές και ελευθεριακές συνθήκες κοινωνικής συμβίωσης να υλοποιηθούν σαν άμεση δυνατότητα.
Όμως δεν μπορούμε να περιοριστούμε στην επισήμανση ότι οι παλιού τύπου αγώνες δεν είναι πλέον χρήσιμοι στις ημέρες μας. Βρισκόμαστε εκ νέου με την ίδια παντοτινή ανικανότητα να μπορέσουμε να διασχίσουμε τη γραμμή και να περάσουμε για πάντα από την άλλη πλευρά. Γινόμαστε ανήμποροι να εγκαταλείψουμε τον αδιέξοδο δρόμο που μας επιβάλει η εξουσία, να απελευθερωθούμε από τους ίδιους μας τους εαυτούς, να καθαρίσουμε το δρόμο και να εγκαταλείψουμε οριστικά τον συνηθισμένο κύκλο. Κατά συνέπεια μας χρειάζεται να επανεξετάσουμε ενδελεχώς την ιστορική μας αποσκευή, να πετάξουμε τις σάπιες σανίδες που διαβρώθηκαν από τον χρόνο και να τις αντικαταστήσουμε με φρέσκο και στιβαρό ξύλο.
Έχουμε σαν άμεση αποστολή να αναστοχαστούμε την αναρχία. Ή να σκεφτούμε ενάντια στη σκέψη. Να αντιστρέψουμε τα διαγράμματα. Η σκέψη-μας υπενθυμίζει ο Ντελέζ από την κόλαση-συνίσταται στο να: “συνδέουμε κάθε φορά ένα βέλος στο ίδιο…. μμμμ!”.
DEJA VU
Για όσους ήμασταν έφηβοι εκείνο τον εικονικό χρόνο το 1968-και για αυτούς που ήταν μεγαλύτεροι και τον βίωσαν ρίχνοντας κομπολόγια ή μέσα σε πιο επικίνδυνες συνθήκες- οι σημερινές πληθωρικές εξεγέρσεις μας φαίνονται ένα “Deja vu”, δηλαδή μας προκαλούν εκείνη την αίσθηση του “ήδη βιωμένου” γεγονότος, της ιστορίας που επαναλαμβάνεται, κάτι το οποίο αντιμετωπίσαμε σαν εμπειρία στο παρελθόν.
Πράγματι, οι μαζικού χαρακτήρα κινητοποιήσεις δεν είναι καινούριες . Και οι μαζικές διαδηλώσεις με αφετηρία τον Μάη του ‘68 επίσης υπήρξαν πολύμορφες και διαμόρφωσαν ένα κίνημα εξισωτικού και αντιεξουσιαστικού περιεχομένου-που δεν είχε ποτέ προβλεφθεί και ακόμη λιγότερο προωθήθηκε από πλευράς των εκκλησιών του επίσημου αναρχισμού εκείνης της εποχής- το οποίο εκτροχιάστηκε από τις πολιτικές και τις οικονομικές συνισταμένες που το γέννησαν δίνοντας με τη σειρά του ζωή σε μια πολιτισμική κρίση που εξανάγκασε σε θέση ρουά-ματ την καταναλωτική κοινωνία της πειθαρχίας και ήταν προάγγελος της κρίσης του καπιταλιστικού κόσμου της δεκαετίας του εβδομήντα και του ξηλώματος του κοινωνικού κράτους.
Μετά ακολούθησαν οι διαμαρτυρίες-εξίσου πολύμορφες-ενάντια στον πόλεμο στη χερσόνησο της Ινδοκίνας (Βιετνάμ, Λάος και Καμπότζη). Κατόπι ήλθε ο ιταλικός Μάης του ‘77, ακολουθούμενος από τις διαδηλώσεις ενάντια στα πυρηνικά όπλα και την τεχνολογία και τις κινητοποιήσεις ενάντια στη αποκαλούμενη “παγκοσμιοποίηση” σε διεθνές επίπεδο (Σηάτλ, Ουάσιγκτον, Πράγα, Κεμπέκ, Γένοβα, Θεσσαλονίκη, Βαρσοβία, Γκουνταλαχάρα) που διήρκεσαν μέχρι το 2004. Σε πιο πρόσφατη ημερομηνία είδαμε την εξέλιξη των μαζικών κινητοποιήσεων και των διαδηλώσεων που προωθήθηκαν από πλευράς του κινήματος 15-Μ, που βαπτίστηκε επίσης σαν “κίνημα των αγανακτισμένων”(2011-2015) στο Ισπανικό κράτος και, επίσης το αντίγραφο του, το κίνημα Occupy Wall Street (του 2011-2012)! Έτσι όπως ακριβώς και τις διαμαρτυρίες στην πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα καθώς και αυτές που πραγματοποιήθηκαν από το κίνημα Nuit debout a Paris και, ακόμη πιο πρόσφατα, αυτές που πραγματοποιήθηκαν από τους “Los chalecos amarillos”.
Παρόλο το πνεύμα αμφισβήτησης που τις εμψύχωσε και τον διάχυτο εκδηλωμένο αυθορμητισμό τους όλες αυτές οι κινητοποιήσεις (χωρίς εξαιρέσεις) εξάντλησαν τον αγέρωχο και ανυπότακτο χαρακτήρα τους αναδημιουργώντας τη μαρξιστική διαλεκτική της συντακτικής εξουσίας και κατέληξαν πιασμένες μέσα στους μηχανισμούς σύλληψης του συστήματος κυριαρχίας. Όπως μας υπενθυμίζει ο σύντροφος Μπονάνο : “Η μηχανή του ‘68 παρήγαγε τα καλύτερα στελέχη του καινούριου τεχνο-γραφειοκρατικού κράτους”. Να λοιπόν η θαυμάσια ικανότητα ενσωμάτωσης των κοινωνικών κινημάτων από πλευράς των δομών κυριαρχίας σαν ανεξάντλητη πηγή της αντίδρασης.
Έτσι λοιπόν βλέπουμε τη μεταμόρφωση του “κινήματος των αγανακτισμένων” μέσα στις πλατείες του ισπανικού κράτους σε “Podemos” που ανακηρύσσεται σε προστάτη του νόμου και της τάξης στο “όνομα των ταπεινών” ! Βλέπουμε τον Σύριζα να εγκαταλείπει τις πλατείες της Αθήνας και να εφαρμόζει τις πολιτικές λιτότητας της Ε.Ε. , να μεταλλάσσεται στον πιστό τους εκτελεστή στην κυβέρνηση. Ή το κίνημα Nuit debut στη Γαλλία να απαιτεί τη θεσμοθέτηση ενός καινούριου συντάγματος και το κίνημα Occupy Wall Street να ενισχύει τις γραμμές του Μπέρνυ Σάντερς στον αγώνα δρόμου για τον Λευκό οίκο.
Στην πραγματικότητα, αφού διηγηθήκαμε τις παρελθούσες κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες, μας προκύπτει μια κάποια αμφιβολία που μας προσκαλεί να αναρωτηθούμε αν πράγματι αντιλαμβανόμαστε ένα γεγονός “deja vu”, δηλαδή αν αληθινά η ιστορία επαναλαμβάνεται και αν έχουμε τη βεβαιότητα ότι αυτά τα γεγονότα έχουν ήδη συμβεί στο παρελθόν, ή πειραματιζόμαστε με μια αλλοίωση της μνήμης που μας κάνει να πιστεύουμε ότι θυμόμαστε καταστάσεις που δεν συνέβησαν ποτέ και στα αλήθεια, βρισκόμαστε μπροστά από ένα φαινόμενο που όχι μόνο δεν έχει εμφανιστεί ποτέ πριν, αλλά ούτε και κάποιος το είχε ονειρευτεί ποτέ ή το είχε απλά ακούσει.
Αν τον Μάη του ‘68 οι διαμαρτυρίες και οι κινητοποιήσεις εμπνεύστηκαν από την συντακτική ουτοπία-όπως ακριβώς και οι περισσότερες από τις από τις προαναφερόμενες μαζικές κινητοποιήσεις της εποχής εκείνης-είναι άλλο τόσο προφανής η απουσία ουτοπικής προοπτικής μέσα στις παρούσες κινητοποιήσεις που συνταράσσουν ολόκληρο τον κόσμο. Η οργή και η απογοήτευση δεν διαθέτουν ουτιλιταριστικά κίνητρα, ούτε πολιτικά αλλά ούτε και ιδεολογικά, είναι παράλογες, πηγαίνουν πέρα από την άρνηση της πολιτικής και αποκτούν πνοή μέσα σε μια δυστοπική δυναμική.
Αν και από ορισμένες απόψεις η διαμαρτυρία αναμιγνύεται και συγχέεται με τα αιτήματα της αποκαλούμενης “κοινωνίας των πολιτών” τα οποία ενσωματώνονται από τα κόμματα και τα συνδικάτα-πάντα έτοιμα να ανακατευτούν με την κυριαρχούσα λαϊκιστική αντίδραση-η πληθώρα του αρνητισμού που προκύπτει καθορίζει τα καταπιεσμένα πάθη και την ερωτική δύναμη της στάσης, δημιουργώντας πτητικές εξεγερσιακές υποκειμενικότητες που δίνουν ευκαιριακή πνοή στην Αναρχία, ανατρέποντας την τάξη και προκαλώντας κρίση στους μηχανισμούς σύλληψης.
ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΣΤΗ ΧΙΛΗ
Από τις 18 Οκτώβρη του τρέχοντος έτους, η Χιλή έγινε το επίκεντρο της λατινοαμερικάνικης εξέγερσης, δωρίζοντάς μας πραγματικές οδομαχίες ενάντια σε μπάτσους και στρατιώτες. Μέσα σε 15 ημέρες μιας πολυετούς εξέγερσης η γενικευμένη στασιαστική φωτιά κατόρθωσε να διακόψει την βρώμικη κανονικότητα που κυριαρχούσε μέσα στη διεφθαρμένη “μετάβαση στη δημοκρατία”, έπειτα από τόσα χρόνια φασισμού που είχαν επιβληθεί με τη φωτιά και το αίμα από την στρατιωτική-επιχειρηματική δικτατορία του στρατηγού Α. Πινοσέτ.
Χωρίς αμφιβολία η γενικευμένη εξέγερση που σήμερα βιώνει η Χιλή είναι το αναντίρρητο πρόσωπο της αποθάρρυνσης, η μηδενιστική έκφραση όποιου έχει χάσει κάθε ελπίδα, η έκρηξη της αναρχικής οργής που από τις αρχές του αιώνα είχαμε προαισθανθεί μεταξύ ενός μεγάλου αριθμού συγγενών ανατρεπτικών, ένα σύνολο συνενόχων και συνωμοτών με ενεργή παρουσία και διαδεδομένη πρακτική εμπειρία ανά τον κόσμο. Πέρα από τα αμέτρητα συνθήματα στους τοίχους από τις ελεύθερες γροθιές που δίνουν αναπνοή στην παρατεταμένη εξέγερση στις πόλεις του Σαντιάγκο, του Βαλπαραϊσο και της Κονσεψιόν, η συγκρουσιακότητα εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους στην περιοχή της Χιλής.
Στο Σαντιάγκο, πέρα από την κινητοποίηση 1εκατομυρίου 200χιλιάδων διαδηλωτών που έγινε είδηση σε όλα τα μίντια-με όλες τις επιπτώσεις της συμβολικής μεγαλοπρέπειας- συγκεκριμενοποιήθηκε η συνηθισμένη επίθεση ενάντια στις εικόνες της κυριαρχίας, εκτονώνοντας όλη την καταπιεσμένη οργή ενάντια στις καπιταλιστικές πολυεθνικές, καταστρέφοντας το εμπόρευμα, καίγοντας δεκάδες λεωφορεία της δημόσιας συγκοινωνίας, αυτοκίνητα και κτήρια, σαμποταρίστηκαν και κάηκαν σταθμοί του μετρό και πραγματοποιήθηκαν πολυάριθμες απαλλοτριώσεις σε καταστήματα και γραφεία. Συνεχίζοντας με την έφοδο ενάντια στα σύμβολα, δέχτηκε επίθεση σε τρεις διαφορετικές περιπτώσεις το τηλεοπτικό κανάλι TV “Mega” από πλευράς νεαρών μασκοφόρων και με εμπρηστικούς μηχανισμούς. Ένα άγαλμα προς τιμή της αστυνομίας καταρρίφθηκε στο Δήμο Μπαρνέκεα, μαζί με πολλά άλλα μνημεία-εικονογραφικά σύμβολα της κυριαρχίας-που καταστράφηκαν σε αναρίθμητες πλατείες της χώρας. Με παρόμοιο τρόπο ποτάμια από διαδηλωτές επιχείρησαν να καταλάβουν την Λα Μονέδα σε επαναλαμβανόμενες ευκαιρίες, αντιμετωπίζοντας την σκληρή απάντηση του στρατού και των καραμπινιέρων. Η έφοδος ενάντια στο μέγαρο της κυβέρνησης, έγινε ο κύριος στόχος της κοινωνικής εξέγερσης, ερεθίζοντας μια κάποια αναπόληση της κατάληψης των χειμερινών ανακτόρων η οποία θα έπρεπε να μας προβληματίσει.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ
Για ποιο λόγο θα έπρεπε να καταλάβουμε την Λα Μονέδα; Ο στόχος μας δεν είναι να καταλάβουμε κτήρια αλλά αντίθετα να τα κατεδαφίσουμε. Η, που είναι το ίδιο πράγμα: να αρνηθούμε την εξουσία. Δηλαδή, να καταστρέψουμε κάθε άποψη της θεσμοποιημένης εξουσίας και ταυτόχρονα να καταπνίξουμε κάθε καινούρια απόπειρα συντακτικής εξουσίας.
Από αυτή την οπτική γωνία πρέπει να μας γίνει πολύ σαφές ότι οι συγκλίνουσες προσπάθειες των ελάχιστα κόκκινων και πολύ πρακτόρων της αριστεράς του κεφαλαίου, με τη λειτουργία τους περί Εθνικής Ενότητας και τις αλλεπάλληλες εκκλήσεις τους στο δημοψήφισμα, για “ ένα καινούριο σύνταγμα με την υποχρεωτική συμμετοχή των πολιτών” και τον σχηματισμό μιας συντακτικής συνέλευσης ! Έτσι ακριβώς όπως και η απόπειρα χειραγώγισης από πλευράς του κινήματος Αλιέντε για ένα καινούριο Σύνταγμα! Η το απεχθές κάλεσμα του πατριωτικού μετώπου Μανουέλ Ροντρίγκεζ στους “πατριώτες στρατιωτικούς”, στους “ενσυνείδητους καραμπινιέρους”, ούτως ώστε “να υποταχθούν στο λαό και να διευκολύνουν τον αγώνα για το τέλος των κακών κυβερνήσεων”! Και επίσης οι σχιζοειδείς φωνακλάδες της Izqierda Libertaria και της “Σοσιαλισμός και ελευθερία”που καλούν στη λαϊκή ενότητα ! Όχι μονάχα βρίσκονται πολύ μακρυά από τους δικούς μας στόχους του αγώνα αλλά επίσης αντιπροσωπεύουν μια καινούρια απόπειρα να διαιωνιστεί η κυριαρχία και να σταθεροποιηθεί το κεφάλαιο “με ανθρώπινο πρόσωπο”. Μια απόπειρα την οποία πρέπει να πολεμήσουμε με την ίδια αποφασιστικότητα που πολεμάμε την θεσμοποιημένη εξουσία.
Επιπλέον, απέναντι στο πιο ριζοσπαστικό τμήμα της ένοπλης σοσιαλδημοκρατίας, το αποκαλούμενο Πατριωτικό μέτωπο Μανουέλ Ροντρίγκεζ-Αυτόνομο (FPMR-A) και το Κίνημα της επαναστατικής αριστεράς-Αντάρτικος στρατός των φτωχών (MIR-EGP), όχι μονάχα μας αντιστοιχεί να διατηρήσουμε μια απόσταση ασφαλείας αυστηρά κριτική αλλά επίσης να αξιολογήσουμε με όλα τα διαθέσιμα μέσα την πρότασή τους της Λαϊκής εξουσίας. Δυστυχώς υπάρχουν σύντροφοι και συντρόφισσες που επιμένουν αναφορικά με τον “κοινωνικό” χαρακτήρα της παρούσας εξέγερσης και διατηρούν προσδοκίες σε μια προφασιζόμενη-και ανεδαφική στις ημέρες μας-ελευθεριακή κοινωνία που, όπως σημείωσε εύστοχα ο Αλφρέντο στην προαναφερόμενη διάλεξη: “είμαι πεπεισμένος ότι ακόμη και στην περίπτωση που η αναρχία θα υλοποιούνταν, οι αναρχικοί θα συνεχίσουν να είναι κριτικοί απέναντι σε αυτή τη θεσμοποιημένη αναρχία. Διότι αυτός ο αναρχισμός θα αποτελεί ένα αναρχικό θεσμό, και είμαι σίγουρος ότι το μεγαλύτερο μέρος των συντρόφων θα είναι ενάντια σε αυτό τον τύπο αναρχισμού”.
Για πολλούς εραστές του κοινωνικού αγώνα των πολύμορφων και ιδιαίτερων ερμηνειών του αναρχισμού, πρέπει “να καταλάβουμε ότι ο αγώνας ενάντια στο κεφάλαιο έχει πολλαπλά μέτωπα και μορφές αγώνα” ούτως ώστε να προχωρήσουμε “προς το μέλλον, το δικό μας μέλλον”.
Μια δήλωση που όχι μονάχα είναι δύσκολη να γίνει κατανοητή αλλά ακόμη και να χωνευτεί από τη σύγχρονη αναρχική οπτική χωρίς να υποπέσουμε σε ρεφορμιστικές θέσεις ξεκάθαρου σοσιαλδημοκρατικού προσανατολισμού. Χωρίς καμιά αμφιβολία τα μέλη της εκδοτικής συλλογικότητας αυτού του περιοδικού-και όσοι το παράγουν εδώ και έξι χρόνια-διατηρούν την πίστη τους στο “μέλλον μας” και για αυτό τον λόγο δεν διστάζουν να συνάψουν συμμαχίες με “άλλους επαναστάτες” και να συμμετέχουν σε “διάφορα μέτωπα” σε διαφορετικές “μορφές δράσης”.
Αδιαμφισβήτητα όταν συνάπτονται συμμαχίες καταλήγουμε να τροποποιήσουμε τους στόχους σε αναζήτηση της πολιτικής νομιμοποίησης του αγώνα : “ένα καλύτερο μέλλον”. Χωρίς να σκεφτούμε ότι η πίστη στο μέλλον είναι ουσιαστική για να διαιωνισθεί η κυριαρχία. Να ζούμε πάντοτε στο μέλλον είναι ακριβώς η παραδοσιακή μέθοδος για να μην ζούμε εδώ και τώρα, αποσυρόμενοι για πάντα από την αυτονόητη διαρκή σύγκρουση της συμμετοχής στον αναρχικό αγώνα. Ένα γεγονός που ο Νοβατόρε είχε ήδη επισημάνει εδώ και ένα αιώνα ! Κατά βάθος, πίσω από μια παρόμοια θέση, διαμένουν οι εκτός φάσης “συντακτικές” προσδοκίες (δηλαδή αυτές που στοχεύουν στην εγκαθίδρυση νέων θεσμών). Πιστές στο κάλεσμα του τραγουδιού των σειρήνων, διαισθανόμαστε σε αυτές, αντίγραφα του ύμνου στην ελευθερία-που παιανίζουν πάντοτε στις παραμονές της κάθε επανάστασης- , αγνοώντας ότι στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για τίποτε περισσότερο από δοξαστικούς ύμνους στην καινούρια συντακτική εξουσία.
Παρακάτω θα ακολουθήσουν οι αφελείς αποσαφηνίσεις σαν απόπειρες προφασιζομένων κινήτρων και αιτιών των “ολισθημάτων”, των “προδοσιών” και θα επαναληφθεί μέχρι βαρεμάρας η παλιά ιστορία της “προδομένης επανάστασης”, αντί να αποσαφηνισθεί το γεγονός ότι η Επανάσταση δεν ήταν ποτέ (ούτε και θα είναι) με την πλευρά της ελευθερίας, αλλά είναι αντίθετα στην υπηρεσία της εξουσίας διότι κάθε επανάσταση (πολιτική) είναι ενδόμυχα συντακτική.
Οι Ροβεσπιέροι , η επιτροπή δημόσιας υγείας , οι Λένιν, οι Στάλιν, οι Κάστρο, η KGB, δεν είναι μεταλλάξεις και παραμορφώσεις των αποκαλούμενων “επαναστατικών διαδικασιών” αλλά αντίθετα είναι η φυσική τους συνέπεια.
Από εδώ πηγάζει η παθολογική μας εμμονή να “ξαναανακαλύψουμε” την Αναρχία, για να της αποδώσουμε στη θεωρία-αλλά κυρίως στη πρακτική-, τη χειραφετησιακή της ισχύ. Δεν υπάρχει τίποτε πιο ντροπιαστικό στις ημέρες μας από την εγκατάλειψη της Αναρχίας στο όνομα μιας χυδαίας εκδοχής του μεταμοντέρνου “ελευθεριακού κομμουνισμού” στον οποίο προσκαλούν σαν εναλλακτική. Χρειάζεται να διαλύσουμε τα φετίχ που μας διατηρούν μέσα στις γιάλες και να παραιτηθούμε από τις εναλλακτικές (από όλες τις εναλλακτικές που πωλούνται αυτή τη στιγμή στην αγορά). Κάθε εναλλακτική στην Αναρχία είναι σημάδι ότι χωλαίνουμε και μια δειλή έξοδος που οδηγεί να διαιωνίσουμε την κυριαρχία κάτω από την ύπουλη μάσκα των μεταβολών.
Δυστυχώς, η διαστρεβλωμένη έννοια της ιδεολογίας-ριζωμένη βαθειά μέσα στους κύκλους μας-εξακολουθεί να προσκαλεί πολλούς να αντιληφθούν τον αναρχισμό σαν μια υλοποίηση (που “διαρκεί για πάντα”), αντί να θεωρηθεί σωστά το γεγονός ότι πρόκειται για μια δυστοπική δυναμική η οποία μας παραχωρεί στιγμές Αναρχίας που χρειάζεται να επεκτείνουμε διαμέσου της συγκεκριμένης επίθεσης (της διαρκούς!), όμως , για να συστηματοποιήσουμε την επίθεση, για να υλοποιήσουμε την καταστρεπτική θέληση, χρειάζεται μια προληπτική οργάνωση της αναρχικής εξέγερσης ! Δηλαδή καθίσταται αναγκαία η αφορμαλιστική διάρθρωση μικρών ομάδων συγγένειας οι οποίες είναι ικανές να συντονιστούν και να παρέμβουν αναρχικά κατά τη διάρκεια ενός αυθόρμητου εξεγερσιακού κινήματος.
Έτσι και μόνο έτσι δίνουμε ζωή στην Αναρχία μέσα από αυτές τις εφήμερες διακοπές της κάθε”κανονικότητας”, επεκτείνοντας το διάχυτο πνεύμα της ανομίας, επεκτείνοντας το χάος μέχρι τις έσχατες συνέπειες, καταστρέφοντας την εργασία και όλους τους πυλώνες της κυριαρχίας.
Όπως μας υπενθυμίζει το Άσπρο κουνέλι (Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων): Για πάντα μερικές φορές διαρκεί μονάχα μια στιγμή και είναι μέσα σε αυτό το κομμάτι του χρόνου που πρέπει να κατεδαφίσουμε όλες τις γέφυρες της επιστροφής, να κάψουμε τα πλοία της υποχώρησης και να πυρπολήσουμε το εμπόρευμα, να κατεδαφίσουμε τον μηχανισμό της ενσωμάτωσης . Για να το επιτύχουμε πρέπει να βρισκόμαστε σε ετοιμότητα, ακόμη και αν υλοποιηθεί μονάχα μια μικρή και εφήμερη στιγμή Αναρχίας, ενσυνείδητοι του γεγονότος ότι η υλοποίησή της είναι μονάχα εφήμερη.
Ο στόχος δεν είναι να αγωνιστούμε για να εγκαθιδρύσουμε τον αναρχισμό. Η ουσία του αγώνα μας είναι να βιώσουμε την Αναρχία μέσα στον καθημερινό αγώνα με αυτό το ζωτικό πάθος που ξεχυλίζει και ενδυναμώνει την ανυποχώρητη δράση μας, υπενθυμίζοντας διαρκώς στους νικητές του παρόντος ότι δεν θα καταφέρουν ΠΟΤΕ να κοιμηθούν ήσυχοι.
Γκουστάβο Ροντρίγκεζ, Πλανήτης γη, Νοέμβρης 2019
Πηγή : athensindymedia
Leave a Reply