Γράφει ο Lucifugo, a diavolo in corpo
(1)
Το Κεφάλαιο της ολοκληρωτικής υπαγωγής είναι η κίνηση στην πιο αφηρημένη της μορφή, πρέπει συνεχώς να επαναστατικοποιεί τις δυνάμεις και τα μέσα της παραγωγής του α) τροποποιώντας χωρίς φραγμούς το μεταβολισμό του με τη γήινη φύση (“οικολογικό ζήτημα”) β) μετατρέποντας μέσω της Τεχνοεπιστήμης την έμβια και άβια φύση σε μια αχανή μάζα απογυμνωμένων “πρώτων υλών” (Will Barnes) για τη διαρκώς επιταχυνόμενη παραγωγή, κυκλοφορία, κατανάλωση ενός κόσμου εμπορευμάτων.
(2)
Η συνολική κύλιση του Κεφαλαίου είναι μια περιστροφή χωρίς τέλος, η διαμεσολάβηση των ενδιάμεσων στιγμών της είναι τυφλή, η προθετικότητα της περιστροφής αποσκοπεί στην παντοτινή μεγέθυνση του εαυτού της (“αξία που αξιοποιείται μέσω της αφηρημένης εργασίας”) με αποτέλεσμα αυτή η καθαρή, απόλυτη κίνηση του Κεφαλαίου γύρω-από-τον-εαυτό-του να μην είναι τίποτε άλλο πέρα από τον τρόπο της αμεταβλησίας και της αιωνιότητάς του ως μόνου εφικτού και δυνατού κόσμου (το περιβόητο “τέλος της Ιστορίας” του Fukuyama).
(3)
Το Κεφάλαιο είναι ο κοινωνικός αυτοσκοπός των συμφερόντων, η αμοιβαιότητά τους ως ατελείωτων πράξεων αγοράς και πώλησης, πραγματικών και ιδεατών συνάμα (“όλοι επιζητούμε να πλουτίσουμε, να βγαίνουμε παντού και πάντοτε κερδισμένοι”). Η “αμοιβαιότητα των συμφερόντων” πραγματοποιείται μέσω της ακατάσχετης έλξης και απώθησής τους και ως εκ τούτου μόνο συγκρουσιακά: κάθε συμφέρον είναι συνυφασμένο και αντίθετο με όλα τα άλλα και στο κέντρο της σχιζοειδούς ολότητάς τους εκτυλίσσεται ο αβυσσαλέος ανταγωνισμός που διαλύει και επανασυγκολλεί το κοινωνικό όλον υπό την ηγεμονία του Κεφαλαίου.
(4)
Το Κεφάλαιο είναι ο χρόνος των συμμετροποιημένων βιωμάτων ως αδιάφορη δαπάνη “μυών, νευρώνων και ιδρώτα,” (Μarx) είναι η συρρίκνωση του υπαρκτού, εν ενεργεία χώρου για τον αποικισμό του μέλλοντος ως εν δυνάμει κερδοφόρου. Το Κεφάλαιο είναι η ακύρωση του χρόνου μέσω της χωροποίησης του χρόνου, είναι η εκκένωση του χώρου μέσω της χρονοποίησης του χώρου, το Κεφάλαιο είναι η επιβολή της καθολικής απουσίας για την εξοικονόμηση του χρόνου και του χώρου (“ορθολογική διαχείριση πόρων”) που πολλαπλασιάζει τους δρόμους, τα λιμάνια, τους σιδηροδρόμους κτλ για να μας κρατάει όλους ισοβίως μακριά και σε απόσταση.
(5)
Το Κεφάλαιο είναι η διαχωρισμένη σχέση μας με τους άλλους ανθρώπους στη μορφή των μεταμορφώσεων της αξίας από το εμπόρευμα στο χρήμα και από το χρήμα στο εμπόρευμα: από τη μια πλευρά είμαστε καταδικασμένοι στην ανυπαρξία αν το ιδεατό εμπόρευμα του εαυτού μας (το “Επάγγελμα”) μένει απούλητο, από την άλλη η “πραγματική αξία” του εαυτού που αντικατοπτρίζεται σε μια ποσότητα χρήματος (το “Εισόδημα”) ισοδυναμεί με την οριστική απόσυρση της ύπαρξης που οδηγεί σταθερά στην αίσθηση του κενού και του μονίμως ανικανοποίητου, στο περιρρέον και δυσκόλως-να-ονομαστεί αντι-συναίσθημα του Τίποτα και του Μηδέν.
(6)
Η αντίφαση της εξαναγκαστικής αξιοποίησης του εαυτού χωρίς ένα δικό-του-πρόσωπο που να μην είναι μια λειτουργική “μάσκα χαρακτήρα” και ένα ομοίωμα ύπαρξης, λύνεται δίχως να ξεπεραστεί με την ψυχοσυναισθηματική απαξίωση του “ΕΓΩ” που εξωθεί σε καταστάσεις Αμόκ: στη φυσική ή συμβολική εξόντωση των άλλων προσώπων είτε στην αυτοχειρία καθώς αυτή η παθο-λογική δυναμική του ύστατου αποκλεισμού (εκτέλεση/εξολόθρευση των “άλλων”) και της οριακής απόγνωσης (εκτέλεση/εξολόθρευση του “εαυτού”) αποτελεί τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος: η Αρχή της Πραγματικότητας του Κεφαλαίου ως πρακτική και νοητική κατηγορία του ανθρώπινου σχετίζεσθαι είναι ένα και το αυτό σώμα με την Ορμή του Θανάτου.
(7)
Το Κεφάλαιο είναι η αντικειμενική, αισθητά αντιληπτή ψυχολογία του “Επιτυχημένου και Αποτυχημένου Ανθρώπου”, το εσωτερικευμένο σύστημα των τύψεων, των ηδονών, των ενοχών που ορίζουν το Ευτυχές και το Δυστυχές με κριτήριο την a priori Λογική μορφή της αξιοποίησης.
(8)
Η κοινωνική ταυτολογία της συσσώρευσης ως πραγματική αφαίρεση (Robert Kurz) που αποστρέφεται το συγκεκριμένο περιεχόμενο της ανθρώπινης δραστηριότητας 1) υποβιβάζει τον ζωντανό άνθρωπο σε καθαρό μέσο για την κυριάρχηση της νεκρής μορφής και 2) επιτυγχάνεται ως μια διαρκώς ανανεούμενη και διαρκώς ματαιούμενη υπόσχεση Ευτυχίας/Κερδοφορίας που όχι μόνο δεν γνωρίζει αληθινά όρια και περιορισμούς (“άνθρωποι ικανοί να κάνουν-τα-πάντα για να κερδίσουν”) αλλά αποσαθρώνει με την αφαιρετικότητά της τη μνήμη του Αποτρόπαιου που αναγκαστικά συμβαίνει στην πορεία της αξιοποίησης ως τροχιάς προόδου προς την (αυτο)καταστροφή: δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία από το διαρκές κυνήγι της Ευτυχίας, δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάρα από το μόνιμο άγχος της αποτυχίας και της επαπειλούμενης συντριβής που διαπερνά και τέμνει τον Επιτυχημένο/Κερδισμένο.
(9)
Το κεφάλαιο είναι η ολοκλήρωση, όχι το τελικό ξεπέρασμα, των προ-νεωτερικών σχέσεων κοινωνικής κυριαρχίας, είναι η τελειοποίηση της θρησκευτικής εξουσίας και το ανώτατο στάδιο του θεολογικού φετιχισμού σε σημείο που να έχει καταστεί αυτός ο τελευταίος αόρατος: η αισθητά υπεραισθητή “αντικειμενικότητα της αξίας” και η αφηρημένη δραστηριότητα-για-χρήματα που αποτελεί την ουσία αυτής της φενακισμένης αντικειμενικότητας εξοβελίζουν από την καθημερινή κοινωνική αναπαραγωγή το υπερβατολογικό στοιχείο του θεού από τη στιγμή που το επιφορτίζεται και το αναλαμβάνει αυτή η ίδια η μορφή της ανθρώπινης δραστηριότητας που αυτο-κατανοείται αυτο-προσδιορίζεται φετιχιστικά ως “εργασία παράγουσα αξία”.
(10)
Το Κεφάλαιο της ολοκληρωτικής υπαγωγής είναι η τάση της υποκατάστασης του ζωντανού, του σώματος, του έμβιου από το νεκρό, το ασώματο, το ανόργανο. Από αυτή την άποψη ο μεθοδολογικός αναγωγισμός της σύγχρονης Επιστήμης δεν είναι μια “λάθος θεωρία” αλλά η γνωσιολογική προκείμενη του Πνεύματος του Κεφαλαίου στην πιο σαφή μεταφυσική μορφή της: ο κόσμος ολόκληρος προεικονισμένος ως μια τεράστια και ανεξάντλητη δεξαμενή “πρώτων υλών” και “καυσίμων” για την αξιοποίηση-της-αξίας.
Πηγή: theshadesmag
Leave a Reply