Θεσσαλονίκη
Για μας ο αναρχικός αγώνας αποτελεί μια καθημερινή ρήξη με το υπάρχον. Για ό,τι μας καταπιέζει και μας κρατά εγκλωβισμένα στους καταναγκασμούς και συνήθειες του σύγχρονου κόσμου. Ένας διρακής αγώνας μέσα στις σχέσεις και τη συμπεριφορά μας απέναντι σε συντρόφια, πέρα από ηθικολογίες και συμπεριφορικούς κώδικες αλλά γύρω από τη διαδικασία εξύψωσης των ατόμων μέσα από αυτές. Διαρκή άλματα, ρίσκα και προσπάθεια ώστε να κάνουμε τις ίδιες τις ζωές μας μια περιπέτεια έναντι της πλήξης και της αδράνειας.
Γιατί η εξουσία δεν είναι μόνο αυτή που εξόφθαλμα θεσμοθετείται από το κράτος, την εκκλησία, ή ό,τι άλλο πέρα και έξω από εμάς. Αν το ετυμολογικό περιεχόμενο της εξουσίας μπορούσε να διατυπωθεί εν ολίγης σε δύο γραμμές προς πάσα διευκόλυνση αυτό ίσως θα ήταν ο επιβολικός χαρακτήρας – θέση ισχύος, σε πρωτογενή χρόνο ενός υποκειμένου ή συνόλου (α) προς ένα υποκείμενο ή σύνολο (β), όπου ακριβώς φαίνεται ο διάχυτος χαρακτήρας που αυτή έχει. Όσο διάχυτα είναι και τα ερεθίσματα στο κοινωνικό πεδίο – και όχι μόνο – που σαν ακτίνες πέφτουν πάνω στις συνειδήσεις και απορροφώνται από αυτές.
Δεν εστιάζει σε μια συγκεκριμένη κοινωνικο-οικονομική τάξη, ούτε διαχωρίζεται από σεξουαλικές προτιμήσεις, φύλα ή από αν ο τόπος διαμονής ταυτίζεται ή όχι από τον τόπο που κάποιο έτυχε να γεννηθεί. Κάλλιστα ένα εργαζόμενο υποκείμενο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ξενοφοβικό, ένα υποκείμενο που φέρει μια LGBTQI+ ταυτότητα να κυνηγάει ή να σκοτώνει ή/και να τρώει άλλα έμβια όντα για να καλύψει τις όποιες ανάγκες του ή να ασκεί ψυχολογική βία με σαφή στόχευση τον εξευτελισμό ενός άλλου, μόνο και μόνο γιατί βρίσκει τον εαυτό του σε θέση ισχύος.
Με βάση τα κοινωνικά δεδομένα, βλέπουμε τον κόσμο να διχοτομείται σε δύο μέρη, κατ’ αρχάς σε επίπεδο αντίληψης. Από τη μία, έχουμε έναν κόσμο που οι σχέσεις επιβολικού χαρακτήρα, τόσο κοινωνικά όσο και σε διαπροσωπικό επίπεδο, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της συνειδησιακής του κατάστασης. Η θέληση για επιβολή δεν περιορίζεται στην κοινωνική δομή αλλά τη διαπερνά εισχωρώντας βαθιά μέσα στις σχέσεις των ατόμων.
Στον αντίποδα, υπάρχει ο κόσμος αυτός που αρνείται να βρίσκεται τόσο σε ρόλο καταπιεστή όσο και καταπιεζόμενου. Εμείς τασσόμαστε δίπλα σε όσα δεν μπορούν να φανταστούν τον εαυτό τους σε θέση ισχύος απέναντι σε άλλα έμβια όντα.
Δεν προσδοκούμε καμιά κοινωνική επανάσταση, δεν εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στο μέλλον και δε σχεδιάζουμε τίποτα γι’ αυτό, το φάντασμα μιας ιστορικότητας και μιας μελλοντικής ουτοπίας από ένα αόριστο κοινωνικό σύνολο μας δένει τα χέρια στο παρόν, το παρόν που δε θέλουμε να είμαστε απλοί παρατηρητές αλλά ενεργοί δράστες.
Η κοινωνία σ’ αυτό το δρόμο δε μπορεί και δε θέλουμε να γίνει συνένοχός μας γιατί είναι ακριβώς λόγω αυτής που οι σχέσεις μας κατακυριεύονται από ρόλους και οι συνειδήσεις πορεύονται με διαχωριστικές λογικές (άνδρας/γυναίκα, φυσιολογικός/ψυχάκι, αρτιμελής/ανάπηρος κ.ο.κ.).
Σ’ αυτό τον ατέρμονο κύκλο που ονομάζουμε ζωή αναζητούμε τις ατομικότητες με τις οποίες μπορούμε να μοιραστούμε τους στόχους, τις δράσεις, το στοίχημα της διαρκούς αμφισβήτησης.
Τα γκαζάκια της Πέμπτης 12/3, στην τράπεζα Πειραιώς στην Πολίχνη, αφιερωμένα στα συντρόφια απο Αθήνα που διώκονται για την υπόθεση “σύντροφοι/ισσες”, στα άτομα που εξεγέρθηκαν στις ιταλικές φυλακές και σε όσα έχασαν τη ζωή τους μέσα σ’αυτή τη μάχη.
Δύναμη σε κάθε έγκλειστο συντρόφι, σε κάθε κελί κλουβί.
αντισώματα σε μια κοινωνία που νοσεί
Πηγή: Athensindymedia
Leave a Reply