Ένα ιδιαιτέρως χαοτικό παρασκευιάτικο μεσημέρι, ο Piñera εγκαινίασε την πανεθνικώς αλυσιδωτή αντίδραση στην πανδημία. Απ’ τις αρχές του Μάρτη, ο φόβος για τον ιό είχε εισέλθει σιγά-σιγά στον διάλογο: ανάμεσα στην πολυτάραχη επιστροφή στην τάξη που αποσκοπεί ν’ αποτελέσει εκτόνωση (γεγονός που φαντάζει καταστροφικό) της Εξέγερσης του Οκτώβρη, τις μαζικές φεμινιστικές διαδηλώσεις, τη ριζοσπαστικοποίηση αντιδραστικών παραγόντων, και το δημοψήφισμα που πλησιάζει, (ο φόβος για τον ιό) λαμβάνει όλο και μεγαλύτερη σημασία.
Η διεθνής κατάσταση δεν είναι λιγότερο σύνθετη. Η προηγούμενη χρονιά αντίκρισε το αρχίνημα ενός νέου παγκόσμιου κύματος εξεγέρσεων ενάντια στην καπιταλιστική κανονικότητα, και η “ιδρυματοποίηση”, μέσω της οποίας χειραγωγούμασταν αρκετά, φαίνεται να καταρρέει απ’ όλες τις πλευρές, αφήνοντας χώρο όχι μόνο στην αντάρτικη δημιουργικότητα, αλλά επίσης (πολλές φορές δίχως να καθίσταται εύκολη η διαφοροποίηση) και στον λαϊκισμό και τον φασισμό κάθε είδους.
Η οικονομία χάνει ταχύτητα για κάποιο χρονικό διάστημα, και ο εμπορικός πόλεμος μεταξύ δύο δυνάμεων με πτωτική πορεία, η κατασκευασμένη αύξηση στην τιμή του πετρελαίου, και η παράλυση που προκαλείται απ’ τον κορωνοϊό, δημιούργησαν την τέλεια καταιγίδα που θα ωθήσει το χρηματιστήριο και το σύμφυρμα του πλασματικού κεφαλαίου σε ελεύθερη πτώση.
Σε αυτό το πλαίσιο είναι όπου η νόσος αριβάρει στα μέρη μας, με την κατάσταση εξαίρεσης ακόμη νωπή στη μνήμη μας. Ξεκινά απ’ τις ανώτερες τάξεις, και σχεδόν αναθαρρούμε προτού θυμηθούμε πως δε θα είναι οι μόνοι που θα υποφέρουν τις συνέπειές της. Η κυβέρνηση, πάντα αργοπορημένη, ανακοινώνει τα μέτρα της. Σαφώς και δεν είναι επαρκή, και μόνη της στόχευση είναι να ενισχύσει την απρόσκοπτη ροή του κεφαλαίου. Κάποιοι (όσοι σε κάθε γωνιά βλέπουν συνωμοσίες) μουρμουράνε πως αυτή είναι μια στρατηγική για να ακυρωθεί το δημοψήφισμα, κάτι καταφανώς επικίνδυνο. Είναι όμως ξεκάθαρο στις συνειδήσεις μας πως η επικύρωση των έξυπνων φασιστικών ψήφων, και η ανικανότητα της κυβέρνησης δε χρειάζονται περαιτέρω νομιμοποίηση πέρα απ’ αυτήν που τους παρέχουν τα ίδια τα ταξικά τους συμφέροντα.
Όμως, έχουμε παρατηρήσει το πώς έχει εκτυλιχθεί η κατάσταση σε άλλες χώρες σε πιο προωθημένο στάδιο μόλυνσης. Προσομοιώσεις εξέγερσης, μητροπολιτικό πολεμικό σκηνικό και έσχατες καταστάσεις εξαίρεσης έχουν αξιοποιηθεί στους δρόμους της Κίνας, της Ιταλίας και σε άλλα μέρη του κόσμου, με ποικίλους βαθμούς επιτυχίας. Το κινεζικό κράτος, ξακουστό για την κατασταλτική του δεινότητα, συγκέντρωσε όλες του τις προσπάθειες στον περιορισμό του ιού στο σημείο μηδέν, αλλά, κάνοντας ζογκλερικά για να κρατήσει ζωντανή την οικονομία του, άφησε τους τοπικούς κυβερνώντες του ελεύθερους και να συνεχίσουν την παραγωγή και να διατηρήσουν την καραντίνα. Πέραν αυτού, έχει αποτελέσει τη χώρα όπου η καραντίνα είναι κατά πολύ αποδοτικότερη και αποτελεσματικότερη (δε θα αναφέρουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες, των οποίων η δημόσια πολιτική έχει ξεπέσει στο να κλείνει τα αυτιά της και να φωνάζει δυνατά).
Το ιταλικό παράδειγμα είναι αξιοσημείωτο, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, για την αντίστασή του στα μέτρα της καραντίνας και της “κοινωνικής αποστασιοποίησης (social distancing)”, τα οποία αποτελούν έναν ειδεχθή ευφημισμό που ωθεί στην αυτο-απομόνωση, στην εξαναγκαστική πρεκαριοποίηση (όξυνση της επισφαλούς εργασίας), μεταμφιεζόμενη σε “τηλε-εργασία”, στη δημιουργία αποθεμάτων βασικών αγαθών, και στην άρνηση κάθε μορφής κοινότητας/συλλογικοποίησης. Όταν απαγορεύτηκε στις φυλακισμένες και τους φυλακισμένους (που ανέκαθεν βρίσκονταν σε συνθήκες υπερπληθυσμού και ανοσοκαταστολής) να δέχονται επισκεπτήρια, ξέσπασε η μεγαλύτερη εξέγερση φυλακών αυτού του αιώνα: 27 φυλακές κατελήφθησαν, πολλοί άνθρωποι σκοτώθηκαν, μπάτσοι και σωφρονιστικοί υπάλληλοι απήχθησαν, και εκατοντάδες κρατούμενοι και κρατούμενες απέδρασαν.
Στη χιλιάνικη επικράτεια, η κατάσταση είναι αβέβαιη. Τα φαρμακεία και τα σούπερ μάρκετ που προσφάτως λεηλατούνταν, σύντομα δε θα έχουν αποθέματα, λόγω του ευρέως διασπαρθέντος πανικού. Οι δημόσιες συγκοινωνίες, ένα μόνιμο πεδίο μάχης απ’ τις απαρχές της εξέγερσης, σε λίγο θα αποφεύγονται όπως η πανούκλα. Η κυβέρνηση έχει ήδη απαγορεύσει τις συγκεντρώσεις άνω των 500 ατόμων, αλλά ως τώρα ανταποκρίνεται μόνον όποιος υπακούει στην κυβέρνηση. Ο στρατός -τον οποίον πιστεύουμε πως αρνήθηκαν να επιστρατεύσουν ξανά, ώστε να διατηρήσουν την ελάχιστη αποδοχή που τους απέμεινε και τη δυνατότητα να διατηρήσουν τα προνόμιά τους και στο νέο σύνταγμα- δε θα έχει και καμιά ιδιαίτερη ντροπή να καλύψει τις κινήσεις του πίσω απ’ τη μάσκα της δημόσιας υγείας. Η πραγματική δημόσια υγεία, απ’ την άλλη πλευρά, ζυγίζει λιγότερο κι από ένα πακέτο cabritas (στμ.: διάσημο σνακ ποπ-κορν). Και δεν έχουμε ιδέα για το τι θα συμβεί έπειτα απ’ το δημοψήφισμα.
Αν κάπου αλλού η πανδημία ήταν η προεικόνιση της εξέγερσης, εδώ η εξέγερση φαίνεται να ήταν η προεικόνιση της πανδημίας και της οικονομικής κρίσης. Ας κρατήσουμε τη φλόγα της εξέγερσης ζωντανή, και ας οργανωθούμε για να επιβιώσουμε.
Θα σκιαγραφήσουμε τώρα ορισμένα μέτρα που θεωρούμε πως αξίζουν να γενικευθούν, περισσότερο μέσω έμπνευσης, παρά ως πρόγραμμα:
- Λεηλασίες και οργανωμένη αναδιανομή βασικών αγαθών.
- Χρήση των σχολικών καταλήψεων ως κέντρα συλλογής αγαθών, καταφύγια για άστεγο κόσμο και, φυσικά, για τον κόσμο των οδομαχιών.
- Μποϊκοτάρισμα κάθε μορφής δουλειάς ή μαθημάτων εξ αποστάσεως, ούτως ώστε η καραντίνα να μετατραπεί σε γενική απεργία.
- Άμεση απελευθέρωση όλων των κρατουμένων ως κεντρική απαίτηση.
- Μαζική εκκένωση ιδιωτικών κλινικών, ελεύθερη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλες και όλους.
- Απεργία ενοικίου, να πάρουμε τα άδεια σπίτια.
Η κουκούλα είναι η καλύτερη μάσκα!
Να διαρρήξουμε την απομόνωση που επιβάλλει το κεφάλαιο!
Να αρνηθούμε την όποια ανοσία προκύψει από αστυνομικές μεθόδους!
Η κρίση είναι ευκαιρία, ας υψώσουμε τις γροθιές μας κι ας επιτεθούμε!
Πηγή: anarchistsworldwide
Μετάφραση: Δ.Ο. Ragnarok
Leave a Reply