ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΜΙΑ ΚΑΤΑΔΙΚΗ, ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ
Δεν αρνούμαι μια ορισμένη μονομανία. Έχω έρθει συχνά αντιμέτωπος με την καταστολή. Το έχω δεχτεί, το έχω αντιμετωπίσει και μάταια προσπάθησα να καταλάβω κάτι από αυτό. Έγραφα σχετικά με αυτό για χρόνια σε περιοδικά αν οτιδήποτε εξαιτίας αυτού αφορούσε εμένα και άλλους συντρόφους προσωπικά. Παραδόξως, βρίσκω τον εαυτό μου να κάνει το ίδιο πράγμα εδώ και μερικά χρόνια, αλλά ως κρατούμενος και μαζί με άλλους στην ίδια κατάσταση, να σκέφτεται την έρευνα που οδήγησε στην σύλληψη την δική μου αλλά και άλλων συντρόφων, με πέντε από εμάς να έχουμε καταδικαστεί. Θα το έκανα ευχαρίστως χωρίς να είμαι το κέντρο της προσοχής, αλλά θέλω να κρατήσω όλους τους συντρόφους ενημερωμένους. Το θέλω επειδή μια δίκη είναι το αποκορύφωμα διαφόρων εμπειριών, οπότε είναι καλό να συζητάμε ξανά ανά καιρούς ώστε να μην τους αφήνουμε να πέφτουν σε μια μάταιη αντίθεση με το κυρίαρχο.
Στην επονομαζόμενη δίκη “Scripta Manent”, όλα τα είδη των πραγμάτων συνδυάστηκαν. Σε ενάμιση χρόνο δικαστικών ακροάσεων, για να μην αναφέρουμε το πλήθος των εγγράφων που υποβλήθηκαν, προφανώς προσωπικές βιογραφίες μοιράστηκαν σχετικά με τους κατηγορούμενους και όχι μόνο, υπήρξαν ιστορικές παρεκτροπές μπάτσων για την αναρχία, συζήτηση προηγουμένων δικαστικών διαδικασιών εναντίον αναρχικών, ένοπλων πρακτικών -παρελθοντικών και τωρινών-, εκδόσεων και εμπειριών δρόμου. “Ένα μερικές φορές αναπόφευκτο μπλέξιμο”, ένας δικαστής ανοίγει την έκθεση για τα κίνητρα της καταδίκης σχετικά με την υπόθεση. Είναι ήδη καλά νέα να γνωρίζουμε ότι η αναρχία είναι ακατανόητη για τις γυναίκες και τους άντρες του νόμου. Αλλά ας δούμε τι γράφουν στο τέλος της δίκης πρώτου βαθμού [οτιδήποτε σε εισαγωγικά (” “) έχει παρθεί από την έκθεση για τα κίνητρα της ποινής].
Κατ’ αρχάς η FAI. Προκειμένου να το περιγράψουν στην πρόταση, προσέφυγαν στη θεωρία των συνόλων. Υπάρχει ένα μικρότερο σύνολο που ανταποκρίνεται στους κανόνες μιας πραγματικής ανατρεπτικής τρομοκρατικής οργάνωσης με σταθερή δομή, με διάρκεια στο χρόνο, η οποία “βρίσκεται πάνω από τα άτομα και τις ομάδες που αποτελούν μέρος της“. Αυτή είναι “η ένωση FAI”. Στη συνέχεια υπάρχει ένα μεγαλύτερο σύνολο που περιλαμβάνει το πρώτο. Το μεγαλύτερο σύνολο είναι ο τρόπος με τον οποίο η οργάνωση FAI θέλει να παρουσιάσει τον εαυτό της στο κοινό, δηλαδή σαν ένα μέσο που υπάρχει μόνο στην στιγμή της δράσης, ικανό να επικοινωνεί μέσω διεκδικήσεων και χωρίς άμεση γνώση. Έχει επομένως χαρακτηριστικά γνωρίσματα που είναι πιθανό να βρεθούν σε διάφορες αναλήψεις που υπογράφηκαν από την FAI, από την γέννηση της ως σήμερα, καθώς και στις διακηρύξεις και συζητήσεις συντρόφων για το θέμα αυτό. Υποτίθεται πως περιλαμβάνει, εκτός από την οργάνωση FAI, και διάφορους πυρήνες FAI “εξουσιοδοτημένους από τους δημιουργούς του ακρωνυμίου να το χρησιμοποιούν, χωρίς να είναι μέλη της δομής FAI”. Αυτό το σύνολο είναι αυτό που ο δικαστής ονομάζει “μέθοδο FAI”, θεωρώντας πως είναι μια μάσκα που χρησιμοποιείται από την οργάνωση με μοναδικό σκοπό να προστατευτεί από την καταστολή.
Κι αυτό επειδή η μέθοδος FAI, σε αντίθεση με την οργάνωση FAI, δεν αντιστοιχεί στους κανόνες του άρθρου 270 του νόμου. Υποτίθεται ότι η οργάνωση κορόιδευε τους μπάτσους και τους ανόητους συντρόφους με αυτή τη μάσκα, εν μέρει για να προστατέψει τον εαυτό της, εν μέρει για να εκμεταλλευτεί τις ενέργειες των άγνωστων “μοναχικών λύκων”, που ποτέ δεν αποτελεί πλήγμα.
Αυτό το όραμα της αναρχίας, που βρίσκεται κάπου στη μέση μεταξύ του σεχταρισμού στυλ Μπαμπέφ και της δειλίας, ένα όραμα που δεν αναδύθηκε κατά τη διάρκεια της δίκης, προσφέρεται να αποτελέσει ένα δικαστικό κενό που αποτρέπει τον δικαστή από το ασχοληθεί με όλες τις προηγούμενες δικαστικές αθωώσεις αναφορικά με την FAI σε σχέση με τον νόμο 270. Αυτά δεν λαμβάνονται υπόψη επειδή σε όλα αυτά τα δικαστικά προηγούμενα υποτίθεται ότι η μέθοδος FAI τέθηκε σε δίκη.
Άλλο ένα σύνολο, το οποίο περιλαμβάνει τις δύο ομαδοποιήσεις που περιγράφηκαν και άλλες ομάδες της FAI που βρίσκονται εκτός του ιταλικού κράτους, είναι η επονομαζόμενη FAI– FRI, που με την σειρά της εντάσσεται στη Μαύρη Διεθνή.
Προκειμένου να δοθεί μια μίνιμουμ βάση στη θεωρία των συνόλων, το αξίωμα στο οποίο αναφέρεται η ποινή, είναι η πιο πρόσφατη νομολογία στα χρονικά της ισλαμικής τρομοκρατίας, της οποίας ο ίδιος δικαστής είναι ένας από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές, τουλάχιστον στην περιοχή του Τορίνο, καθώς συχνά καλείται να αποφασίσει με συνήγορο την τύχη του Facebook. Έτσι προκύπτει η αναφορά στους μοναχικούς λύκους ως “η ατομική τρομοκρατία που είναι χαρακτηριστική της ισλαμικής μήτρας, αλλά και αναδρομική στην αναρχική μήτρα, βασισμένη σε οριζόντιο μοντέλο”. Ο παραλληλισμός συνεχίζεται αποδίδοντας τόσο στο ISIS, όσο και στη FAI έναν οριζόντιο αγώνα, τόσο ευρύ ώστε να εκμεταλλεύονται “κάθε πράξη βίας και τερορισμού” και να λαμβάνουν συνεισφορές ακόμα και από άγνωστους ανθρώπους.
Κάποιοι από αυτούς καταδικάστηκαν, που είχαν δοκιμαστεί στο παρελθόν με το άρθρο 270 σχετικά με την FAI, είναι υπό αποκλεισμό λόγω της δεύτερης δίκης για την υπό εξέταση περίοδο προηγούμενων ερευνών. Επομένως η οργάνωση καταλήγει με παύσεις και επανεκκινήσεις, λειτουργώντας μόνο κατά ορισμένα διαστήματα. Η επίθεση στον Adinolfi επιπλέον εισάγει μια μη λειτουργική περίοδο για τον Alfredo και μια λειτουργική για τον Nicola. “Ένα αναπόφευκτο συνονθύλευμα”, στην πραγματικότητα, από το οποίο ο δικαστής φαίνεται να βγαίνει περισσότερο μπερδεμένος απ’ όσο ήταν ήδη στην πρότασή του.
Συνεπώς, οι μη λειτουργικές περίοδοι καλύπτονται από προηγούμενες δικαστικές απαλλακτικές αποφάσεις, αλλά ο δικαστής του Τορίνο καταλήγει να καταδικάζει άτομα με ακριβή επανεκτίμηση των στοιχείων που θεωρήθηκε πως δεν επηρεάζουν στις δίκες αυτές. Θεωρεί πως είναι δυνατό να το πράξει μόνο τώρα, επειδή οι “αποκλειστικά προσεκτικοί αναλυτές των DIGOS του Τορίνο” θα καθιστούσαν τελικά δυνατό να διαβαστεί όλο αυτό με συνεκτικό τρόπο.
Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται σε ένα μέρος του γραπτού της εποχής της δίκης Marini που υπογράφηκε από διάφορους συντρόφους, συμπεριλαμβανομένων και μερικών από εκείνους που βρίσκονταν υπό δίκη. Ένα κομμάτι κειμένου στο οποίο ο δικαστής διέκρινε την σκέψη της FAI σε εμβρυική μορφή. Παραδόξως, σύμφωνα με τον ίδιο, την δεκαετία του 1990 μερικοί από όσους βρίσκονταν σε δίκη, εξέφρασαν την ανάγκη για μια ένοπλη οργάνωση σε ένα κείμενο που υπογράφηκε με ονόματα και επίθετα, ενώ από το 2003 και μετά, σε ανώνυμα κείμενα, που διαδόθηκαν μέσω της FAI, απέφυγαν να τους ξεφύγει το οτιδήποτε υπό τον φόβο των συνεπειών.
Το κείμενο αυτό με τη “συνολική εικόνα” [ειρωνικά προσωποποιημένο από έναν μπάτσο γενικών καθηκόντων των DIGOS του Τορίνο που εμπλέκεται στην έρευνα, με το όνομα Quattrocchi (τέσσερα μάτια)] θα επέτρεπε, όπως προείπα, παλιά στοιχεία που έχουν ήδη εξεταστεί και έχουν απορριφθεί σε άλλες έρευνες, να γίνονται “σοβαρά αποδεικτικά στοιχεία”, καθώς τώρα οδηγούν, μεταξύ άλλων, στην αναγνώριση του Alfredo ως υποστηρικτή μιας εκ των ιδρυτικών ομάδων της FAI, της Cooperativa Artigiana Fuoco e Affini (occasionalmente spettacolare). Συγκεκριμένα, αυτό συμβαίνει μέσω της αλίευσης από μια αναφορά ενός εμπειρογνώμονα DNA που προηγουμένως είχε απορριφθεί από άλλον δικαστή. Από το σημείο αυτό, σαν καταρράκτης, με την ίδια διαδικασία και εξετάζοντας τις σχέσεις μεταξύ συντρόφων ως “εξειδικευμένες επαφές”, οι υπόλοιπες καταδικαστικές αποφάσεις συνάχθηκαν σχετικά με την ένωση. Στο σύνολο πέντε.
Σύμφωνα με την απόφαση, αυτός ο πυρήνας των πέντε ατόμων φέρεται να διατηρεί σχέσεις με τον υπόλοιπο κόσμο με ένα διαφορετικό, πιο διακριτικό τρόπο, ένα επίπεδο στο οποίο η FAI παρουσιάζει τον εαυτό της ως κάτι που δεν είναι, με το να καμουφλάρεται και να θωρακίζεται πίσω από ανυποψίαστους συντρόφους, και στις δύο ομάδες που δημοσιεύουν και στον ευρύτερο κόσμο δράσεων που αποτελούν μέρος της μεθόδου FAI.
Όσον αφορά τα περιοδικά και τα blogs, η υποκίνηση για διάπραξη εγκλημάτων δεν αναγνωρίζεται, επειδή για τον δικαστή ενεργοποιήθηκε η ανατρεπτική προπαγανδιστική ενέργεια, ένα έγκλημα που τώρα καταργείται.
Σχετικά με το Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (IRF), “λείπουν τα αποδεικτικά στοιχεία που αποδεικνύουν την ύπαρξη μιας οργάνωσης με πολλά άτομα, ικανή να έχει αυτόνομη βούληση σε σύγκριση με αυτή των ατομικοτήτων ή των ενιαίων ενώσεων”. Διαπιστώνεται πως η επικοινωνία μεταξύ των ομάδων γινόταν μόνο μέσω της δράσης και χωρίς αμοιβαία γνώση, αποκλείοντας έτσι την FRI από την εφαρμογή των κανόνων του άρθρου 270.
Η “Operazione parchi puliti (Επιχείρηση καθαρά πάρκα)” από την Cooperativa Artigiana Fuoco e Affini (occasionalmente spettacolare) αποδίδεται στον Alfredo, μια επιχείρηση εναντίον των τότε CPTs (επιθέσεις εναντίον αστυνομικών RIS στην Πάρμα, τρομοδέμα στον Cofferati), ακόμα κι αν έχει αθωωθεί για το έγκλημα της “τρομοκρατικής επίθεσης” -αλλά καταδικάστηκε για “κατασκευή, κατοχή και μεταφορά εκρηκτικού μηχανισμού σε δημόσιο χώρο”- στην περίπτωση της Πάρμα, καθώς η βόμβα που βρέθηκε δεν είχε εκραγεί, αφού ο διακόπτης είχε τοποθετηθεί στο OFF. Του αποδόθηκαν επίσης οι τρεις φάσεις της “επιχείρησης FAI DA TΕ” και πάλι εναντίον των CPTs, του RAT (επίθεση στο κέντρο εκπαίδευσης αστυνομικών στο Φοσάνο, πακέτα-βόμβες στην Κοέμα, τρεις εκρηκτικοί μηχανισμοί στη συνοικία Crocetta στο Τορίνο). Έχει καταδικαστεί ως μέλος της οργάνωσης με αναφορά το χρονικό διάστημα από το 2003 μέχρι τον Αύγουστο του 2007, και από την 23η Οκτωβρίου του 2013 μέχρι σήμερα. Έχει αθωωθεί για τη συμμετοχή στα πακέτα-βόμβες εναντίον των CPTs από την οργάνωση Narodnaja Volja. Είκοσι χρόνια φυλακή.
Η Anna καταδικάστηκε σε 17 χρόνια. Σε αντίθεση με τον Alfredo, αθωώθηκε επίσης για την “Επιχείρηση καθαρά πάρκα (Operazione parchi puliti)”. Επιπλέον, ο χαρακτηρισμός του μακελειού, αναφερόμενος στις επιθέσεις στο Fossano και στην Crocetta, αλλάζει και για τα δύο. Από πολιτικό μακελειό, σε κοινό. Κι αυτό επειδή, στην πρόταση αναφέρεται ότι “ακόμη κι αν κάποιος έχει τα προσόντα δημοσίου λειτουργού, δεν μπορεί να αντιπροσωπεύει την προσωπικότητα του κράτους και μια επίθεση σε ένα άτομο δεν μπορεί να ξεπεράσει μια επίθεση ενάντια στο κράτος”.
Ο Nicola καταδικάστηκε σε εννιά χρόνια ως μέλος της οργάνωσης για ολόκληρη την περίοδο από το 2003 ως σήμερα.
Ο Sandro κι εγώ καταδικαστήκαμε σε πέντε χρόνια ως συμμετέχοντες, ο Sandro για ολόκληρη την περίοδο, εγώ από την 18η Μαΐου του 2010 μέχρι σήμερα.
Η Francesca και ο Alessandro αθωώθηκαν για την συμμετοχή στην βομβιστική επίθεση εναντίον του δικαστηρίου της Civitavecchia που πραγματοποιήθηκε από το Comitato Pirotecnico per un anno straordinariο (Κομιτάτο πυροτεχνημάτων για μια εξαιρετική χρονιά).
18 συντρόφια απαλλάχθηκαν απ’ όλες τις κατηγορίες.
Όσον αφορά τις εκθέσεις εμπειρογνωμόνων που κατατίθενται στη δίκη από τους εισαγγελείς, δε δίνεται προσοχή στο γλωσσικό, το οποίο παράλογα αποτελεί αυτό που ενέπνευσε το όνομα της έρευνας. Μια αναφορά γραφημάτων αποδεικνύει την αδυναμία προσδιορισμού του συγγραφέα ενός αποτυπωμένου μέρους γραπτού, και τη “μεσαία πιθανότητα” αναγνώρισης ενός χειρόγραφου. Η έρευνα DNA των εισαγγελέων σχετικά με την επίθεση στην Πάρμα, όπως ειπώθηκε, λαμβάνεται υπόψη.
Καθώς ο πρώτος βαθμός τελειώνει, ο Sparagna (ο εισαγγελέας της υπόθεσης) υποβάλλει την έφεσή του ενάντια στην ποινή, ενώ αποδέχεται την προσεταιριστική δομή που περιγράφεται από τον δικαστή, ακόμα κι αν διαστρεβλώνει εντελώς αυτό που υπέβαλε κατά την αρχική δίωξη. Με αυτό τον τρόπο μεταβάλλεται από μια στάση που αρμόζει σε ανθρωπάκια ευλαβή απέναντι στο δικαστήριο, σε εκείνη ενός τσαντισμένου νταή προέφηβου του οποίου του πήραν το παιχνίδι. Στην υστερία του απαιτεί να ακουστεί άλλος μάρτυρας στον δεύτερο βαθμό και να αποκτήσει τα τεκμήρια της ελληνικής δικαστικής αρχής σχετικά με τις δράσεις της Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς και σχετικές ποινές από το 2011. Στη συνέχεια δηλώνει πως δεν θα πρέπει να παραχωρούνται ελαφρυντικές συνθήκες σε όσους βρίσκονται σε δίκη, δεδομένης της επιθετικής συμπεριφοράς στο δικαστήριο και των προσβλητικών σχολίων κατά του ποινικού κώδικα, του ίδιου του εισαγγελέα και του μπάτσου Quattrocchi. Όσο για τα υπόλοιπα, επαναλαμβάνει όλες τις κατηγορίες του πρώτου βαθμού. Έτσι, είναι επίσης κατά της μετονομασίας του μακελειού σε εγκληματική πράξη, και της ιδέας μιας ένωσης που λειτουργεί σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές. Οι μόνες παραλλαγές: δεν αιτήθηκε ότι η Erika είχε σχέση με συμμετοχή σε ανατρεπτική οργάνωση, αλλά ότι είναι μόνο ηθική αυτουργός (για τη διάπραξη εγκλημάτων) σχετικά με το CΝΑ και την αναρχία · καμία προσφυγή κατά του Carlo, της Patrizia και του Alessandro Settepani.
Επιπλέον, φοβούμενος ότι μια από τις έρευνες που του χάρισαν την προαγωγή στην εθνική διεύθυνση κατά της μαφίας θα γλιστρήσει από τα χέρια του, ή με τη μαζοχιστική του επιθυμία να ακούσει ξανά προσβολές και στον δεύτερο βαθμό, ο Sparagna απαίτησε να διοριστεί γενικός δημόσιος βοηθός εισαγγελέα στο δικαστήριο της έφεσης, διεξάγοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο προσωπικά την υπόθεση της δίωξης στον δεύτερο βαθμό, καθώς επίσης και ελπίζοντας πιθανώς να φτάσει στην κυβέρνηση με μια πιο αρμονική, συνεκτική δομή, δίχως διακοπή, σε σχέση με αυτή που αναδύθηκε σε πρώτο βαθμό, έτσι ώστε να ευθυγραμμίσει τις αναφορές χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το πρωτόκολλο.
Καθώς τελειώνω τούτο το γραπτό, θέλω να πω μερικά πράγματα ούτως ώστε η ποινή αυτή να μην παραμείνει ένα απλό γεγονός που δεν αξίζει τίποτα άλλο παρά να διαδοθεί ως πληροφορία.
Ούτε η βαρύτητα μιας ποινής ούτε η κατάθεση εμπειριών από δίκες αναφορικά με τον ποινικό κώδικα θα πρέπει να τρομάζει. Καθώς το εφετείο ξεκινάει στο Τορίνο, πάνω από 20 χρόνια αναρχικής ιστορίας, θεωρίες και πρακτικές θα επανέλθουν στην δίκη. Είναι καλό να βλέπουμε ένα δικαστήριο γεμάτο συντρόφια, μιας κι αποτελεί σημάδι ενδιαφέροντος για το τι συμβαίνει, καθώς και τρόπο ν’ αποτραπεί η υποβάθμιση της δίωξης σε προσωπική υπόθεση, σε ένα ατύχημα ζωής.
Δεν το λέω αυτό από άποψη υπεράσπισης. Ακόμα κι αν θέλαμε, θα αυταπατόμασταν εάν πιστεύαμε ότι μια δίκη θα μπορούσε να αναστατωθεί από την παρουσία του κοινού στο δικαστήριο. Αντίθετα, το λέω αυτό επειδή υπάρχει το ρίσκο ότι η τηλεδιάσκεψη μπορεί να οδηγήσει σε ερήμωση των δικαστηρίων, για τον πολύ συνηθισμένο λόγο ότι δε θα υπάρχει τρόπος αλληλεπίδρασης με τους κρατουμένους. Κι αυτό ίσως συμβαίνει εν μέρει και στην δική μας υπόθεση κατά τον 1ο βαθμό, όπου η τηλεδιάσκεψη πολλές φορές αποθάρρυνε τους αλληλέγγυους, και οι κρατούμενοι ενημέρωναν τους συντρόφους έξω από την δίκη.
Ένα κατασταλτικό συμβάν μπορεί επίσης να αποτελέσει κίνητρο, σίγουρα όχι ευχάριστο, αν θέλουμε να σκεφτόμαστε ευκαιρίες για να συζητήσουμε ή να διαφωνήσουμε για εκατοντάδες πράγματα. Μέσα σε αυτόν τον όγκο εγγράφων που ήχθησαν στη δίκη υπάρχει όχι μόνον η εμμονή ενός εισαγγελέα, εκείνων που τον μανουβράρουν και των υφισταμένων του, αλλά και μυριάδες διαφωνίες και απτές εμπειρίες που το αναρχικό κίνημα ήταν σε θέση να παράγει. Το να δείχνεις ενδιαφέρον για όλα αυτά μπορεί να είναι μια ευκαιρία για εξέλιξη, πιο χρήσιμη από το άγχος του να δείχνεις τον εαυτό σου να είναι ενωμένος ώστε να μην κόψεις μια φτωχή φιγούρα ενάντια στην καταπίεση.
Η έρευνα της “Scripta Manent” λαμβάνει το πρόσχημα της συζήτησης εκείνων των συντρόφων που, κατά τη διάρκεια μιας άλλης δίκης, γνωστής ως Marini, μπόρεσαν να συνεχίσουν να μιλάνε για την αναρχία χωρίς αριθμομηχανή στα χέρια τους. Και δεν ήταν στείρα αντιπαράθεση. Για το αν είμαστε συνηθισμένοι στο γεγονός ότι οι δίκες παράγουν αντιπαραθέσεις , είναι επίσης αληθές ότι οι τελευταίοι πρέπει να ακολουθήσουν συζητήσεις , απολύτως ζωτική σημασίας για μια αναρχία που δεν θέλει να συνεχίσει με την δύναμη ης συνήθειας.
Εδώ μέσα, τα χρόνια αυτά, οι διαφωνίες ήταν πιο αισθητές από τις συζητήσεις, σύμφωνα με ό, τι έγινε γνωστό σε δημόσιο επίπεδο. Έχοντας συνηθίσει να βολιδοσκοπείται κάθε φύσημα του ανέμου, χάνουμε την αίσθηση της αντιπαράθεσης. Κριτικές συχνά εκλαμβάνονται ως προσωπικές επιθέσεις, αντιπαραγωγικές από πολλές απόψεις, και κυρίως η κατασταλτική. Στην τελική, άθλια άτομα όπως ο Sparagna θα ήθελαν να μας αναγκάσουν να κρατήσουμε χαμηλό προφίλ, τουλάχιστον σε μια αίσθηση κριτικής. Ακριβώς αυτό πρέπει να είναι αρκετό για να μας ωθήσει, εκτός από πείσμα, να έχουμε εμείς τον λόγο. Αλλά δεν είναι ο κύριος λόγος.
Η ιστορία είναι γεμάτη τόσο από αντιπαραθέσεις, όσο και από σιωπή. Παράδειγμα των προηγουμένων, μιλώντας για επανάσταση ακόμα και σε δύσκολες εποχές πολέμου μεταξύ κρατών, στην ‘’Απάντηση στους 16 αναρχικούς’’ – και ο τίτλος αρκεί για να καταλάβει κανείς το ύφος της αντιπαράθεσης-, ο Μαλατέστα διαφώνησε με όσους υπέγραψαν το ‘’παρεμβατικό’’ μανιφέστο του Κροπότκιν, τον Malato, τον Guillame, τον Cornelissen, τον Grave.. Ως παράδειγμα του τελευταίου μπορούμε να αναφέρουμε μια ευρέως διαδεδομένη αφήγηση πολλών αναρχικών που έδειξαν ανεκτικότητα στην συγκατάβαση του Berkman και της Goldman με τον μπολσεβικισμό μέχρι την σφαγή της Κρονστάνδης.
Για λόγους καλής θέλησης, δεν έχω πρόθεση να ψάξω ένδοξα προηγούμενα. Αλλά δεδομένου ότι κάποιος συχνά νιώθει προσβεβλημένος από διαφορές λόγω του ότι ζει μέσα σε απατηλές ανακλήσεις ενός ειδυλλιακού παρελθόντος σχετικά με τις σχέσεις μεταξύ των αναρχικών, θέλω απλά να πω ότι αυτή η ήρεμη άκριτη ζωή μπορεί να είναι περισσότερο προάγγελος καταστροφών παρά έντονη και ευγενής αντιπαράθεση. Ως εκ τούτου, είμαι απολύτως υπέρ των αντιπαραθέσεων γιατί οδηγούν σε εξέλιξη των συντρόφων, με την προϋπόθεση ότι όχι μόνο αντιλαμβανόμαστε τις αρνητικές πλευρές αλλά και τις ζωτικής σημασίας συζητήσεις που τις παράγουν.
Θέματα για να συνεχίσουν αυτά να γίνονται αυτά δεν λείπουν. Η FAI αποτελεί σίγουρα δύσκολο εγχείρημα, σχεδόν ανομολόγητο. Οι ενδοιασμοί στην αναφορά είναι εντελώς ‘’πάνω από τα μέρη’’, επηρεάζουν το ιταλικό αναρχικό κίνημα πλήρως. Μπορείτε πολύ καλά να καταλάβετε ότι η τόση σιωπή γύρω από την δίκη πηγάζει ακριβώς από το άγχος και τον φόβου που οι μπάτσοι θέλουν να δημιουργήσουν γύρω από αυτό. Αλλά αν κοιτάξουμε τις έρευνες των τελευταίων χρόνων, βλέπουμε ότι ασχολούνται με αντιμιλιταριστικές δράσεις, δράσεις ενάντια στους CPRs, αλληλεγγύη στους αναρχικούς κρατούμενους. Αν κοιτάξουμε τους συνεχείς αγώνες, πορείες, μπλοκ και διαδηλώσεις, προφανώς παρατηρούμε επανάληψη παρομοίων διαφωνιών.
Τώρα ας δούμε τη δίκη για την υπόθεση “Scripta Manent”: όχι λιγότερα από τρία ακρωνύμια που ανήκουν στη FAI πραγματοποίησαν πολλές εκστρατείες εναντίον των CPTs από το 2005 ως το 2007, το RAT που γιορτάστηκε την 2η Ιουνίου με τον δικό του τρόπο, χτυπώντας στρατώνες, σε μια άνιση σύγκριση με τις βόμβες που έπεφταν στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν από την Δύση, καθώς και άλλες δράσεις και αναφορές για τους κρατούμενους και κατά της καταστολής, ήταν πάντα παρόντα στην δίκη. Έτσι κι εδώ, στρατόπεδα συγκέντρωσης, μιλιταρισμός και καταστολή ενάντια στα υποκείμενα. Όποιος χτυπά με την υπογραφή της FAI σίγουρα δεν ξεχωρίζει στόχους ξένους προς την αναρχική περιοχή, αντίθετα χαρακτηρίζονται από συγκεκριμένη προσέγγιση στον αγώνα.
Αντιθέτως, σε πολλούς δημόσιους αγώνες διαπιστώνω μια δυσκολία στην αναφορά αυτής της δίκης, στα θέματα που ασχολούνται με αυτή, τις εκστρατείες που πραγματοποιήθηκαν και τους στόχους που χτυπήθηκαν, ακόμα κι αν υπάρχουν ζητήματα που επαναλαμβάνονται σε αυτούς τους αγώνες.
Πρέπει να ειπωθεί ότι οι σύντροφοι που πραγματοποιούν αυτούς τους αγώνες δεν αποτυγχάνουν ποτέ να δείξουν αλληλεγγύη σε όσους επλήγησαν από την έρευνα “Scripta Manent“, ακόμα κι αν δεν το αναφέρονται σε αυτό στους αγώνες. Υπάρχει λοιπόν διαίρεση στα δύο, ένα είδος αλληλεγγύης σύμφωνα με το γενικό πλαίσιο.
Δεν τίθεται ζήτημα σύγκλισης αγώνων αλλά τρόπων προσέγγισης ή παράκαμψής τους. Ούτε εγώ θέλω να φανώ ξαφνικά οικουμενικά, ακριβώς το αντίθετο. Είναι μόνο λυπηρό το ότι πρέπει να δούμε μέχρι ποιο σημείο οι συγκεκριμένες αγώνες τελειώνουν από μόνοι τους. Δεν μπορούν να δουν πίσω από τους εαυτούς τους, σχεδόν τυφλωμένοι από ένα περιορισμένο όραμα, όταν αντίθετα, η αναρχική κληρονομιά έχει πολλά να προσφέρει. Μια κληρονομιά για την οποία κανείς πρέπει να είναι περήφανος ανά πάσα στιγμή και σε κάθε μέρος, αντί να το θεωρεί ανέφικτο κατά περιόδους. Είναι σίγουρο πως δεν είναι οι ιδέες που λείπουν, αλλά η θέληση να μπορέσουμε να τις κατανοήσουμε και να τις διαδώσουμε.
Ευτυχώς δε μας έλειψε ποτέ η αλληλεγγύη αυτά τα χρόνια, από κανέναν. Αυτό πρέπει να ειπωθεί με σαφήνεια. Εάν κάτι μπορεί να ειπωθεί, είναι πως περισσότερο υπήρχε φόβος μήπως (η αλληλεγγύη) γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης απ’ την καταστολή, παρά ενδιαφέρον να εκφραστεί ελεύθερα, μαζί με τις ωφέλιμες εγγενείς αντιθέσεις της. Ακριβώς αυτή η αντίθεση απόψεων είναι το καλύτερο αντίδοτο στην ισοπέδωση της σκέψης. Είναι λοιπόν ευπρόσδεκτη.
Ίσως πρέπει να απαλλαγούμε από τον φόβο να μιλάμε επειδή φοβόμαστε ότι δεν θα είναι η σωστή στιγμή, λόγω του ότι οι μπάτσοι διαβάζουν, ακούν, βλέπουν… Ο έλεγχος είναι κάτι που πάντα θα υπάρχει. Ο μόνος τρόπος για να μην περιφερόμαστε στον κύκλο όπου η καταστολή θέλει να μας περιορίσει, είναι να μην προσαρμοστούμε σε αυτόν. Για να ξεκινήσουμε να μιλάμε ξανά για δράση, μεθόδους, εργαλεία… ή απλώς για ν’ αποφύγουμε να παραμείνουμε για πάντα σιωπηλοί!
Marco
______________________________
Marco Bisesti
C. C. di Alessandria “San Michele”
strada statale per Casale 50/A
15121
Alessandria
Italy
Πηγή: actforfreedomnow
Μετάφραση: Lobo Negro
Leave a Reply