ΠΩΣ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΗΣΟΥΜΕ “ΟΡΑΤΟ” ΕΝΑΝ ΑΟΡΑΤΟ ΕΧΘΡΟ
Ιστορικά, η εξουσία βασιζόταν πάντα στην κατασκευή ενός κοινού εχθρού που πρέπει να καταπολεμηθεί, μια ιδέα με την οποία μπολιάζεται ο “λαός”, προκειμένου να συνεχίσει να εκτυλίσσεται η εκμετάλλευση, η υποδούλωση και η τυφλή υπακοή στην εξουσία.
Ο πατριωτισμός αποτελεί απλούστατο παράδειγμα όλων αυτών, όπως επίσης και κάθε είδους εθνικισμός. Και είναι σαφές το γεγονός πως, μπρος σε κάθε πόλεμο, το σύγχρονο Κράτος αισθάνεται την αναγκαιότητα της κατασεκευής της εικόνας ενός εχθρού που πρέπει να καταπολεμηθεί, είτε είναι ο πλούσιος Εβραίος που κυβερνά τον κόσμο, ο επικίνδυνος κομμουνιστής, ένας καπιταλιστικός εχθρός, είτε -το πιο πρόσφατο παράδειγμα- ο φονταμενταλιστής τρομοκράτης. Με άλλα λόγια, ένας κοινός εχθρός γεννά και κοινούς σκοπούς. Μια μορφή ενιαίου μετώπου αναμεταξύ των εκμεταλλευομένων και των εκμεταλλευτών, των κυβερνωμένων και των κυβερνώντων, των καταπιεσμένων και των καταπιεστών.
Ποιος όμως ο πραγματικός σκοπός; Τι δυναμικές εξουσίας υφέρπουν πίσω από μια τέτοια παραποίηση της πραγματικότητας; Αρκεί να στοχαστούμε πάνω στη σημερινή επικαιρότητα: τους Ιταλούς, οι οποίοι στον πόλεμο ενάντια στον COVID 19 βαφτίζονται “ο λαός”. Αντίκρυ σ’ έναν αόρατο κι επικίνδυνο εχθρό, η εξουσία χρειαζόταν απλώς να κατασκευάσει έναν ορατό εχθρό, ούτως ώστε να ωθήσει τους ανθρώπους να βαφτιστούν “ο λαός”, να εμψυχώνουν ο ένας τον άλλον, προωθώντας την ακόμη ευκολότερη παράδοσή τους ψυχή τε και σώματι στην Κυβέρνηση, αντίκρυ σ’ έναν κοινό εχθρό: ΤΗ ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΟΥΚΛΑΣ!
Στην πραγματικότητα, απ’ την αρχή αυτής της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης, καθεμιά και καθείς έχει βιώσει στο πετσί του τ’ αποτελέσματα μιας ατμόσφαιρας κυνηγιού μαγισσών που έχει εγκαθιδρυθεί έναντι του κόσμου. Επιφυλακτικότητα, πληροφόρηση μέσω φωτογραφιών και βίντεο, ρουφιανιά αναμεταξύ ανθρώπων που βιώνουν την ίδια ασφυκτική συνθήκη, επιθετικότητα, παθητική υπακοή στις εντολές, όλα τούτα έχουν καταστεί πλέον τυπική διαδικασία.
Προκειμένου να θεωρείται κανείς λειτουργικός σύμφωνα με το Κράτος, δε χρειάζεται να συλλογιέται δα και πολύ για τις ευρύτερες αιτίες της εμφάνισης του ιού, όπως η παγκοσμιοποίηση και η έλλειψη επαρκών μηχανισμών ανοσίας, εξαιτίας, επί παραδείγματι, της μόλυνσης και του ανθυγιεινού lifestyle που επιβάλλεται απ’ το παραγωγικό σύστημα · αντιθέτως, χρειάζεται να στρέφει πρωτίστως το βλέμμα του προς έναν κοινό εχθρό ο οποίος δύναται να εντοπιστεί παντού, και θα μπορούσε να είναι ένας άνθρωπος που βαδίζει στον δρόμο, ένας οδοιπόρος, ή οποιαδήποτε κι οποιοσδήποτε δε μένει στη γειτονιά.
Γιατί να σταματήσω και ν’ αναλογιστώ πόσα νοσοκομειακά κρεβάτια έχουν εξαφανιστεί τα τελευταία τριάντα χρόνια; ΕΓΩ ΘΑ ΜΕΙΝΩ ΣΠΙΤΙ!
Γιατί ν’ αντιληφθώ το γεγονός πως μονάχα όσοι έχουν την οικονομική ευχέρεια μπορούν να ζήσουν δίχως μισθό; ΕΓΩ ΘΑ ΜΕΙΝΩ ΣΠΙΤΙ!
Γιατί να χωρέσει στην γκλάβα μου το ότι, ακόμη κι αν αναγκαζόμαστε να μείνουμε σπίτι, υπάρχουν κάποιες και κάποιοι που δεν έχουν καν σπίτι; ΕΓΩ ΘΑ ΜΕΙΝΩ ΣΠΙΤΙ!
Αρκεί να σκεφτούμε λίγο παραπάνω ώστε να κατανοήσουμε πως δεν είναι οι περίπατοι στους δρόμους που οξύνουν τη μετάδοση του ιού, μα όλοι τώρα είναι έτοιμοι να δώσουνε οιονδήποτε δε συμμορφώνεται με τους κανόνες έκτακτης ανάγκης που θεσπίζει η κυβέρνηση. Δεν είναι τόσο σημαντικό να βρούμε τρόπους να μειώσουμε της πιθανότητες μετάδοσης, αυτό που μετρά είναι ν’ αποδεχθούμε άκριτα την εξουσία, φτάνοντας στο σημείο να γινόμαστε ίδιοι με τα σιχάματα τους μπάτσους. Κι όλα αυτά με το πρόσχημα της προστασίας της “δημόσιας υγείας”, αλλά με τι κόστος;
Σε τόσο χαλεπούς καιρούς όπως αυτοί των φυλετικών νόμων (του Μουσολίνι), μέρος του “ιταλικού λαού” αντιμετώπισε τις εξορίες κλείνοντας τα παντζούρια ώστε να μη βλέπει. Αντιθέτως, σήμερα, σε μιαν αντίστοιχη κατάσταση, σχεδόν ολάκερος ο “ιταλικός λαός” ανοίγει τα παντζούρια για να μπανίσει αν υπάρχει κανείς που δεν πάει με τους κανόνες.
Ενδεχομένως, πολλοί εκ των θανάτων προκλήθηκαν όχι απ’ τον ιό, μα απ’ τα ξεκάθαρα ελευθεροκτόνα μέτρα που εφαρμόστηκαν απ’ το Κράτος. Το πραγματικό τίμημα για να μη μολυνθούμε απ’ τον ιό, αν ποθούμε να υποταχθούμε στους επιβεβλημένους νόμους, θα είναι η πλήρης απώλεια των εαυτών μας, της δυνατότητας να κοιταχτούμε στον καθρέφτη, στο όνομα ενός μορφώματος που δήθεν μας εκπροσωπεί, (στο όνομα) του Κράτους.
Εν τέλει, υπάρχει ένας χειρότερος δαίμων απ’ τον Covid, και ο συγκεκριμένος είναι πραγματικά δύσκολο να εξαλειφθεί… άπαξ κι ενστερνιστούμε τα χείριστα στοιχεία της εξουσίας, θα εξακολουθούμε να έχουμε μιαν αξιοβίωτη ζωή;
Αναρχικές – Αναρχικοί
Πηγή: actforfreedom
Μετάφραση: Δ.Ο. Ragnarok
Leave a Reply