Να τσακίσουμε την εξουσία! Σαμποτάζ σε ψηφιακή υποδομή
Χαρίσαμε την άρνησή μας στο αποκαλούμενο “Corona-App”, αναλαμβάνοντας δράση. Σήμερα, προκειμένου ν’ αντικρούσουμε την όποια περαιτέρω υποβάθμιση θεμελιωδών δικαιωμάτων και την επέκταση των μέτρων επιτήρησης, πυρπολήσαμε έναν στύλο με καλώδια επικοινωνίας που καταλήγουν, μεταξύ άλλων, στο “Ινστιτούτο Heinrich-Herz (HHI)”. Τα καλώδια της Colt, της Telekom και άλλων παρόχων καταστράφηκαν απ’ την επίθεσή μας. Εντοπίσαμε τον εκτεθειμένο στύλο στον οποίον τοποθετούνταν καινούργια καλώδια ως γραμμή παροχής του “HHI”. Το βραχυπρόθεσμο κλείσιμο επηρέασε επιπλέον και άλλες εταιρείες, όπως αντιπροσωπείες αυτοκινήτων των εταιρειών Volks Wagen, Alfa Romeo, Jeep, Mercedes, Audi, Porsche, κλπ., οι οποίες καταστρέφουν την ατμόσφαιρα. Αποκλείσαμε απ’ τη δράση μας κάθε κίνδυνο που θα μπορούσε να προκληθεί σε τρίτους.
Γιατί σαμποτάραμε με πολιτικούς όρους τη χρήση της συγκεκριμένης εφαρμογής:
Τα μέτρα έναντι της πανδημίας έφεραν μαζί τους απαγορεύσεις κυκλοφορίας κι επαφών, αλλά και περαιτέρω μέτρα, γεγονός πρωτόγνωρο στα πλαίσια της ραγδαίας εξλέλιξης και της δομικής φύσης της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας. Οι παρεμβάσεις αυτές συνοδεύονται κατ’ επανάληψη από πολεμική ρητορική. Το μοντέλο αυτών των “μέτρων” βασίζεται στον τρόπο κατά τον οποίον διαχειρίστηκε τον ιό η Κίνα, μια πατριαρχική δικτατορία που παρακολουθεί και ελέγχει κάθε κίνηση των ανθρώπων, τιμωρώντας τις όποιες παραβάσεις έναντι των “κανόνων” που έχουν τεθεί απ’ την κομμουνιστική-καπιταλιστική ελίτ. Ο αποκλεισμός μεγαλουπόλεων μπορεί να διεκπεραιωθεί μόνο σ’ ένα τόσο αποτελεσματικό ολοκληρωτικό σύστημα, ως μέτρο του τι είναι δυνατό να συμβεί. Η Κίνα, με την απαγόρευση κυκλοφορίας για 60 ημέρες (π.χ. στη Γουχάν) και τον απόλυτο έλεγχο των ανθρώπων, έχει αποτελέσει υπόδειγμα σε σχέση με τον (υποτιθέμενο) περιορισμό της πανδημίας για όλες σχεδόν τις κυβερνήσεις ανά τον κόσμο. Στις αρχές Ιανουαρίου, αυτά τα μέτρα κριτικάρονταν ακόμη ως ολοκληρωτικά και παραβιαστικά για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τώρα εφαμόζονται κάπως τροποποιημένα και στις υπόλοιπες ηπείρους.
Με το πνεύμα αυτό ήταν που ο Γενς Σπαν (Ομοσπονδιακός Υπουργός Υγείας) πρότεινε επανειλημμένα την παρακολούθηση των κινητών και των προσωπικών δεδομένων κάθε ατόμου, προκειμένου να εντοπιστούν και ν’ απομονωθούν οι νοσούντες και τα δυνητικά νέα κρούσματα. Παραμέρισε σε απόσταση τουλάχιστον δυο μέτρων την κριτική των ειδικών επί των συνταγματικών νόμων, αλλά και των επιθυμούντων την προστασία των δεδομένων. Αντέγραψε τον πλήρη εντοπισμό του προφίλ κίνησης κάθε μεμονωμένου ατόμου, ο οποίος εφαρμόζεται στην Κίνα και τη Νότια Κορέα. Ο πρόεδρος του αυστριακού κοινοβουλίου υποστήριξε την υποχρεωτική εισαγωγή μιας παρόμοιας εφαρμογής. Στη Γερμανία υπήρξαν επίσης αντίστοιχες απαιτήσεις. Ακόμη κι οι συζητήσεις που θεωρούνταν ταμπού βρίσκονται προ τετελεσμένων γεγονότων μπρος στις ολοένα αναδυόμενες προοπτικές επιτήρησης μέσω των νέων τεχνολογιών, οι οποίες υποστηρίζονται ώστε να λάβουν αποδοχή και να ελέγχονται απ’ την εξουσία, αν κριθεί απαραίτητο, και αν δεν μπορούν να ελεχθούν “εθελοντικά” απ’ τους ίδιους τους ανθρώπους.
Στην Κίνα, η εφαρμογή τής “Ant Financial” χρησιμοποιείται κατά τις ψαχτικές της αστυνομίας. Το προσωπικό QR code αποφασίζει για τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ και για τους περιπάτους. Αν το QR code είναι κόκκινο ή κίτρινο, δίνονται οδηγίες απ’ τις αρχές. Αυτή η εφαρμογή πληρωμών αποφασίζει με τρόπο μη διαφανή σχετικά με την “κοινωνική επιβάρυνση λόγω κορωνοϊού”. Η Νότια Κορέα δεν έχει επιβάλει ακόμη απαγόρευση κυκλφορίας. Οι άνθρωποι μπορούν να συνεχίσουν να δουλεύουν, μέχρι τα smartphones τους να τους ταυτοποιήσουν ως “νοσούντες” ή ως “πιθανά κρούσματα”, οπότε και επιβάλλεται η κρατική παρέμβαση. Προς το παρόν, η κυβέρνηση ωθεί τους ανθρώπους να παραδόσουν “εθελοντικά” τα δεδομένα τους και την πρόσβαση στα κινητά τους τηλέφωνα. Η χαρτογράφηση των δεδομένων έχει δοκιμαστεί στη Νότια Κορέα με το πρόγραμμα “Total Information Awareness”, μεταξύ άλλων, το οποίο συνέχισε να λειτουργεί η NSA υπό την ονομασία “Prism”, όπως αποκάλυψε ο πληροφοριοδότης Εντ Σνόουντεν. Στις ΗΠΑ, η Google και η Apple θέλουν να διανείμουν ένα “Corona-App” που να εγκαθίσταται αυτομάτως ως δομικό στοιχείο ενός λειτουργικού συστήματος με κάποιο επερχόμενο update.
Ένα σύστημα ιχνηλάτησης δεδομένων σύντομα θα εφαρμοστεί και στη Γερμανία, με τη μορφή μιας εγκαταστάσιμης εφαρμογής. Η προπαγάνδα γι’ αυτήν την εφαρμογή τρέχει ήδη με ραγδαία ταχύτητα. Οι πολιτικοί δημιουργούν τεράστια δημοσιότητα γι’ αυτήν, διότι, κατά την άποψή τους, μόνον η πλατιά αποδοχή της υπόσχεται τα επιθυμητά αποτελέσματα. Με μια πρώτη κι επιφανειακή ματιά, η χρήση της εφαρμογής φαντάζει εύλογη. Όταν πρωτοεισήχθη η ιδέα της εφαρμογής, ήταν βασισμένη (αρχικά) στο ότι η χρήση της θα ήταν εθελοντική, προκειμένου ν’ αποφευχθεί μια καταφανής συνταγματική παραβίαση. Και αυτό ούτως ώστε να μπορούν να ανιχνευθούν επαφές, π.χ. νοσούντα και μη νοσούντα άτομα, καθώς και ο περίγυρός τους. Ακριβώς όμως όπως συμβαίνει και με την προώθηση των (υποτιθέμενων) ανώνυμων προφίλ κίνησης από παρόχους κινητής τηλεφωνίας, για τη χρήση των οποίων ήδη έχει χαθεί η δυνατότητα για όσους προβληματίζονταν να συναναίσουν ή να αρνηθούν, μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα πως οι επιλογές παρακολούθησης που εμπεριέχονται στην εφαρμογή θα μετατραπούν λίαν συντόμως σε μια πραγματικότητα υποχρεωτική, με το που εδραιωθούν “εθελοντικά” από έναν επαρκή αριθμό ατόμων: Όποιος θέλει να πάει στη βιβλιοθήκη θα πρέπει να έχει την εφαρμογή – ούτως ή άλλως η επίσκεψη στη βιβλιοθήκη εθελοντική είναι… Καθώς ο κώδικας του λογισμικού δεν είναι ανοιχτός, είναι αδύνατο να ελέγξουμε αν η προπαγάνδα για τη χρήση της εφαρμογής ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ή ποιος άλλος μπορεί να χρησιμοποιήσει τα δεδομένα. Και αν υπάρχουν επίσης δυνατότητες για παρακολούθηση δεδομένων. Ένα απλό update στο λογισμικό θα μπορούσε να συμβεί ανά πάσα ώρα και στιγμή. Το “Ινστιτούτο Robert Koch” δουλεύει προς το παρόν πάνω στην εφαρμογή αυτή, σε συνεργασία με το “Ινστιτούτο Heinrich Herz”, την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ασφαλείας Πληροφοριών και τις Γερμανικές Ειδικές Δυνάμες, μεταξύ άλλων.
Είναι προκαθορισμένο:
Δύσκολα μπορούμε να συλλάβουμε την ταχύτητα των καθημερινών αλλαγών. Έχει τη σημασία του το γεγονός πως η μάχη ενάντια στην πανδημία υποστηρίζεται από μια σκοπίμως επιλεχθείσα πολεμική ρητορική. Για κάθε πόλεμο υπάρχει και μια επίθεση στην κοινωνία στο εσωτερικό των κρατών, προκειμένου να αναπροσανατολιστεί η “κοινότητα του έθνους” ή -και αυτό είναι το καινοφανές στην υπόθεση του κορωνοϊού- η “παγκόσμια κοινότητα”, προς την κατεύθυνση των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης. Δεν υπάρχει κάποιο συνωμοτικό σχέδιο πίσω απ’ αυτό. Είναι η εκτυλισσόμενη δυναμική της κυρίαρχης τάξης, η οποία δε λέει εδώ και χιλιάδες χρόνια να διαλυθεί από μια συνολική απελευθερωτική επανάσταση ενάντια σε κάθε μορφής κυριαρχία. Το μοτίβο δεν είναι καινούργιο: Οι κρίσεις ανέκαθεν λειτουργούσαν ως καταλύτες για την κανονικοποίηση του πληθυσμού με όρους κατασταλτικούς, εκτός αν μια επαναστατική δύναμη θέσει άλλους όρους. Μπρος στην πανδημία, κινητοποιείται ένας μηχανισμός εσωτερικής ασφαλείας, ο οποίος επιβιώνει απ’ το γεγονός πως σχεδόν όλοι είναι συμμέτοχοι. Για πολλούς ανθρώπους, οι συγκεκριμένοι αλγόριθμοι της εταιρείας πίσω απ’ το app ήδη καθορίζουν την καθημερινή τους ρουτίνα κι αποτελούν πανταχού παρούσα συντροφιά. Έτσι, στους καιρούς του Κορωνοϊού, οφείλουμε να δημιουργούμε περιορισμούς, κοινωνική αποστασιοποίηση, να παρατηρούμε επίμονα όσους έχουμε επαφή μαζί τους – κι έπειτα, σε κάποιο σημείο, όλο τούτο να γίνει για εμάς ευκολότερο μέσω της εφαρμογής. Συμπεριλαμβάνοντας και τα αισθήματα ευγένειας κι υπεθυνότητας, έχουμε έτσι συνεισφέρει κατιτίς στην ασφάλεια όλων.
Εμφανίζονται νέες, κατ’ εξαίρεση χρησιμοποιούμενες λέξεις.
Με τον “πόλεμο ενάντια στον ιό”, η γλώσσα κι η αντίληψή μας επίσης αλλάζουν. Άξαφνα, εμφανίζονται άνθρωποι “αναγκαίοι για το σύστημα”. “Ευπαθείς ομάδες” που υποτίθεται πως πρέπει να απομονωθούν. Η “κοινωνική αποστασιοποίηση” ως ο λυτρωμός που θα σώσει τις “ευπαθείς ομάδες” και τους ανθρώπους που είναι “αναγκαίοι για το σύστημα”, τους “ήρωες της καθημερινής ζωής”. Οι τελευταίοι, δηλαδή οι υγειονομικοί υπάλληλοι, οι εργαζόμενοι στα σούπερ μάρκετ, οι ντελιβεράδες κλπ., μετατρέπονται σε μαχητές στο “μέτωπο”, αντί απλώς να πληρώνονται αξιοπρεπώς – ενώ τα αφεντικά συνεχίζουν να παίρνουν τα μπόνους τους και να μαζεύουν δισεκατομμύρια απ’ τις εταιρείες τους. Η στρατιωτική-ιατρική ιδέα της “διαλογής” προχωρά σε παγκόσμια σφαίρα: Συστηματική ταξινόμηση των ανθρώπων: Ποιοι πρέπει να σωθούν, και ποιοι “δεν αξίζουν” πλέον, ποιοι πρέπει να αφεθούν πίσω στο “πεδίο της μάχης του ιού”. Δεν είναι όμως ο ιός ως τέτοιος που οδηγεί σε (υγειονομική) κρίση, αλλά το ιδιωτικοποιημένο και προσανατολισμένο στο κέρδος σύστημα υγείας, το οποίο ωθεί σε μια επαπειλούμενη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης τα νοσοκομεία και τα γηροκομεία. Στην Ισπανία, στην Ιταλία, πιθανώς και εδώ.
Γεννά φόβους το γεγονός πως κάθε ανθρώπινη ύπαρξη αντικρίζει τον θάνατο αβοήθητη, ιδιαιτέρως όταν κάνει την εμφάνισή του ως ένας αόρατος ιός που μπορεί ν’ αξιολογηθεί ως μια νέα πανδημία. Τους φόβους αυτούς δεν πρέπει να τους χλευάζουμε. Μήτε να τους μεγαλοποιούμε ή να τους αφήνουμε να φαντάζουν κάτι το εξωπραγματικό, καθώς όλοι μια μέρα θα πεθάνουμε. Όμως, η πανδημία αυτή εργαλειοποιεί τους αρχέγονους ανθρώπινους φόβους περί θανάτου. Οι φόβοι αυτοί αντιμετωπίζονται ως κάποιου είδους “παιχνίδι”. Δε μας προβληματίζει η πολιτική ιδιωτικοποίησης των συστημάτων υγείας, αλλά το αν ΕΜΕΙΣ κρατάμε επαρκή απόσταση απ’ τον διπλανό μας. Αν ΕΜΕΙΣ τηρούμε τους κανόνες. Με βάση αυτούς τους κανόνες παρακολουθούμαστε (και κάποιες φορές, επίσης, τιμωρούμαστε). Και προωθούν μιαν εκ των υψίστων γερμανικών “αρετών”: την τάση της επικριτικότητας. Στους κύκλους των διανοουμένων, αυτό μεταφράζεται στη μομφή πως κάποιος δε δείχνει αλληλεγγύη αν δεν ακολουθεί τους κανόνες. Αν ΕΜΕΙΣ δεν ακολουθούμε τους κανόνες αυτούς, ΕΜΕΙΣ πρέπει να κατηγορούμαστε όταν πεθαίνουν άνθρωποι. Πέραν της ατομικής συμπεριφοράς, η αναφορά στις “ευπαθείς ομάδες” αποτελεί παράγοντα ηθικού εκβιασμού, προκειμένου να εγκαθιδρυθούν ακόμη και αναμεταξύ φίλων οι κρατικοί και πολιτικοί κανόνες δίχως αμφισβήτηση. Η ατομική υγιεινή συνάδει μ’ ένα παράδειγμα κοινωνικής υγιεινής, η οποία δεν επιτρέπει βρωμιά, αντιστασιακή σκέψη και διάλογο.
Κι όμως, είναι δυνατόν:
Εκείνοι που, σε άλλες περιστάσεις, καταντάνε οι μπροστάρηδες των κρατικών τεχνικών κυριαρχίας και της τεχνολογικής επίθεσης στην κοινωνία -ακόμη, ενδεχομένως, και άθελά τους- είναι οι ίδοι που θα υποστηρίξουν πως η δράση μας υστερεί σε αλληλεγγύη. Η ανάληψή μας είτε θα αγνοηθεί, βυθισμένη στην αφάνεια του ειδησεογραφικού κυκεώνα, είτε θα χαρακτηριστεί ως συγκεχυμένη.
Δείχνουμε αλληλεγγύη με τους όρους μας:
Δεν αναλαμβάνουμε τη ρισκοβόρα αυτή δράση προκειμένου να κερδίσουμε ευρεία αποδοχή, καθώς οι διαμάχες γι’ αυτήν διέπονται από μια τεράστια πόλωση, η οποία μας καθιστά σε μειονεκτική θέση λόγω των διάχυτων αντεπαναστατικών αντιλήψεων. Μας αφορά η αποδοχή μίας μερίδας της κοινωνίας. Στεκόμαστε στο πλευρό εκείνων που δεν είναι προετοιμασμένοι ν’ αντικρίσουν την κατακρήμνιση των ιστορικά κι επώδυνα κεκτημένων ανθρώπινων δικαιωμάτων. Στεκόμαστε στο πλευρό των μεταναστριών στα σύνορα και στα κέντρα κράτησης. Στεκόμαστε στο πλευρό όσων αντιλαμβάνονται και αντιδρούν στην εργαλειοποίηση της πανδημίας και των φόβων. Στεκόμαστε στο πλευρό εκείνων που ανησυχούν για την εντεινόμενη επιτήρηση.
Πώς εκτυλίσσεται ο ψηφιακός μετασχηματισμός:
Αντιλαμβανόμαστε ως ψηφιακό μετασχηματισμό της κοινωνίας την ψηφιοποίηση της καθημερινής ζωής, η οποία αναπόδραστα διαχέεται τώρα με την απαγόρευση επαφών και κυκλοφορίας, και η οποία ξεφνικά φαίνεται να μη γνωρίζει άλλες ανάλογες εναλλακτικές. Με μια πρώτη ματιά, φαντάζει ο μόνος τρόπος ώστε να μένουν σε επαφή αναμεταξύ τους οι απομονωμένοι άνθρωποι. Μα ο χώρος στον οποίον εκτυλίσσεται όλο αυτό δεν είναι ουδέτερος. Είναι ελεγχόμενος κι επιτηρούμενος. Τα κοινωνικά υποκείμενα, οι άνθρωποι, μετατρέπονται σε ψηφιακούς αριθμούς, τους οποίους ο αλγόριθμος κατακερματίζει σ’ ένα σύνολο δεδομένων, τους κρίνει βάσει μυστικών κριτηρίων, ελέγχει τις διαφημίσεις, σημειώνει και αναφέρει την κάθε ανάρμοστη συμπεριφορά, και επιβραβεύει την υποταγή. Η “κοινωνική αποστασιοποίηση” ή το ότι “απόσταση σημαίνει φιλότιμο”, ακούγονται σαν όροι δανεισμένοι απ’ τον “Θαυμαστό καινούργιο κόσμο” του Χάξλεϋ, ή το “1984” του Όργουελ. Στη γυμνή τους ουσία, είναι πολεμικοί όροι, και η εμβάπτισή τους στον ψηφιακό κόσμο μάς καταδεικνύει μια συνολική κοινωνική συμπεριφορά. Υπονοείται ένα επίπλαστο “εμείς”, και το δίκτυο προσφέρεται στο “εμείς” ως ένας καινούργιος τόπος κοινωνικής συνάντησης και χώρος εργασίας – ενισχύοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την κοινωνική απομόνωση που ήδη βρίσκεται εν εξελίξει ως αποτέλεσμα της τεχνολογικής επέλασης. Εδώ είναι όπου δομείται η παρούσα και μελλοντική ελεγξιμότητα ολάκερων κοινωνιών μέσω του Διαδικτύου.
Online εμπόριο, ψηφιακά σχολικά μαθήματα, online σεμινάρια στα πανεπιστήμια, τηλεδιασκέψεις, δουλειά απ’ το σπίτι, ηλεκτρονικά μητρώα ασθενών, Amazon, Zalando, Netflix, Lieferando, πληρωμές μέσω κάρτας, εφαρμογές γνωριμιών, μετάδοση βίντεο και παιχνιδιών, κλπ. αποτελούν προϋπόθεση για όλο αυτό. Εδώ, λοιπόν, αναδομείται η κοινωνία. Εδώ λαμβάνει χώρα ο εθισμός, εδώ αλλάζει η κοινωνία με ρυθμούς των οποίων το κόστος -δηλαδή σύνολη χειραγώγηση και, κατ’ επέκταση, έλεγχος- θα μας γίνει ευκρινώς αντιληπτό τα ερχόμενα χρόνια. Ένα νέο, και συγκεκριμένα ένα υγιεινιστικό (εθνικό) “εμείς” κατασκευάζεται τώρα προκειμένου να ενισχύσει τα κάθε λογής μέτρα έναντι των οποίων είχαν υπάρξει επιφυλάξεις και αντιστάσεις στο παρελθόν, όπως η ψηφιοποίηση στα σχολεία, οι κάρτες ασφάλισης κατ’ επίφασιν της υγείας, τα μητρώα ασθενών, ή οι online πληρωμές και η εξαφάνιση των μετρητών.
Η Deutsche Telekom παρέχει “υπηρεσίες τηλεδιασκέψεων” για μαθητές και καθηγητές, βασισμένες σε cloud, δίχως χρέωση, τελείως “ανιδιοτελώς”. Παρόμοιες προσφορές είναι επίσης διαθέσιμες για εταιρείες και για τις ανάγκες των οικιακών τους γραφείων. Για τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που μπορεί νά ‘χει κανείς, υπάρχει η καινούργια υπηρεσία streaming της Disney. Και, σαν κερασάκι στην τούρτα, 10 επιπρόσθετα gigabyte για σερφάρισμα μέσω κινητού. Προς το παρόν δωρεάν. Ενόσω η Telecom διαδίδει το σλόγκαν “Δικτυώνουμε τη Γερμανία”, οι πολεμικές ιαχές της Vodafone κραυγάζουν πως “Η Γερμανία παραμένει δικτυωμένη”. Δε διαφέρει και τόσο πολύ το εύρος των υπηρεσιών που παρέχουν. Η Γερμανία και το ψηφιακό δίκτυο πάνε παρέα. Ο κορωνοϊός αποτέλεσε χάδι της τύχης για τους διαχειριστές του δικτύου: Νέες απαιτήσεις για μεγαλύτερες ταχύτητες, μεγαλύτερο εύρος δικτύου, όλο και περισσότερες δυνατότητες. Με τις παρούσες προσφορές, οι μελλοντικοί πελάτες δεσμεύονται, και παράγονται όλο και περισσότερα δεδομένα στα οποία μπορούν να έχουν πρόσβαση οι εταιρείες, όπως και οι μυστικές υπηρεσίες. Για παράδειγμα, η Vodafone βρίσκεται σε στενή συνεργασία με τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες, οι οποίες, με τη σειρά τους, αποτελούν τον κοντινότερο σύμμαχο της αμερικανικής NSA. Όσο πιο πολύ οι άνθρωποι περνούν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τους με online κοινωνικές επαφές, δουλειά και ψυχαγωγία, οι μυστικές υπηρεσίες και οι επιχειρήσεις πανηγυρίζουν. Πόση περαιτέρω πρόσβαση θα μπορούσε άραγε να υπάρξει στην κοινωνική ζωή; Πολλώ δε μάλλον, με όρους κέρδους, παρακολούθησης κι ελέγχου της καταναλωτικής συμπεριφοράς και των ποθητών lifestyles, μπορεί να προκύψει, ως αποκύημα τούτων των δεδομένων, η έγκαιρη ανίχνευση πιθανών εξεγέρσεων!
Τουλάχιστον μας έχει γίνει γνωστό, έπειτα απ’ τις δημοσιοποιήσεις του Έντουαρντ Σνόουντεν σχετικά με την παγκόσμια επιτήρηση απ’ την NSA, τα κράτη και τις ομάδες συμφερόντων, κι έπειτα από ατομικές ψηφιακές τοποθετήσεις συγκεκριμένων προσώπων: Επιστρατεύεται και η παραμικρή τεχνική δυνατότητα της ψηφιακής επιτήρησης και του ελέγχου της συμπεριφοράς. Στην Κίνα, στις ΗΠΑ, στη Ρωσία, αλλά επίσης και στη Γερμανία. Το “Corona-App” ανοίγει διάπλατα τις θύρες. Το σενάριο πως το 60 τοις εκατό του γερμανικού πληθυσμού αναμένεται να υπόκειται “εθελοντικά” σε μιαν εφαρμογή, σε μια νόρμα, σε έναν σκοπό, σε μια “εθελούσια” έκθεση όλων των ιδιωτικών και δημόσιων επαφών – οι ψηφιακές αυτές προκλήσεις μάς καλούν σε σαμποτάζ.
Τι απομένει να λεχθεί:
Είμαστε μάρτυρες μιας παγκοσμίου βεληνεκούς άσκησης διαχείρισης εμφυλίων πολέμων, ενόψει μελλοντικών κρίσεων και συρράξεων. Οι συνέπειες της “άσκησης” αυτής θα μετασχηματίσουν τον κόσμο. Η δριμύτητα της πανδημίας, η διάχυσή της και το τεράστιο πλήθος των ανθρώπων που πεθαίνουν, αποτελούν το μάτριξ με βάση το οποίο βυθιζόμαστε σε μια νέα εποχή όπου οι κρίσεις θ’ αποτελούν τη μόνιμη συνθήκη. Σε περίπτωση αμφισβήτησης, δε μετράνε μήτε τα θεμελιώδη δικαιώματα της χώρας που εξετάζουμε (τα οποία ποτέ δεν αποδόθηκαν στους πάντες), μήτε τα ανθρώπινα δικαιώματα. Καθόσον επιβάλλονται απαγορεύσεις επαφής και κυκλοφορίας, ο καταναγκασμός της μισθωτής εργασίας διατηρείται, και αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια των επιχειρηματιών το αν θα συνεχίσουν απρόσκοπτα τον ρου της εργασίας, αν θα επιδοτήσουν δουλειές μερικής απασχόλησης, ή θα στρέψουν την παραγωγή σε πιο κερδοφόρες μεθόδους. Σε άλλα μέρη, τουλάχιστον, ξέσπασαν απεργίες. Στη Γερμανία, ο έλεγχος για την πανδημία σταματά έξω απ’ τις πύλες των εργοστασίων. Στη γραμμή παραγωγής και όχι μόνον, εκεί όπου δε γίνεται να υπάρξει εργασία απ’ το σπίτι, οι άνθρωποι πρέπει να δουλεύουν όσο αυτό εξυπηρετεί τη μεγιστοποίηση των κερδών, κι έπειτα επιστρέφουν στην οικογενειακή τους φωλιά – οι εμπορικές ενώσεις δεν ενδιαφέρονται για τίποτε άλλο. Ενόσω τα αγαθά πρέπει να εξακολουθούν να κυκλοφορούν ελεύθερα και οι ανατολικοευρωπαίοι μετανάστες εργάτες να καταφθάνουν στην ώρα τους -ούτως ώστε να μην καταρρεύσει η οικονομία-, πρόσφυγες κρατούνται σε κέντρα κράτησης τα οποία εγγυώνται τη ραγδαία εξάπλωση του ιού, και σίγουρα όχι την επαρκή υγειονομική περίθαλψη.
Μια κρίση δεν αντικαθιστά καμία άλλη, απλώς καθιστά ορισμένα ζητήματα αόρατα. Αορατοποείται η κλιματική κρίση μπρος στην κρίση του Κορωνοϊού. Οι πόλεμοι και οι συνέπειές τους επίσης αορατοποιούνται. Όπως, επιπλέον, και οι αιτίες πίσω απ’ τους πολέμους. Δεν είναι ξεκάθαρο το πού κατέληξαν οι 10.000 άνθρωποι οι οποίοι βρέθηκαν παγιδευμένοι στα σύνορα μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας. Η ΕΕ, η οποία ολοένα και μετατρέπει τα σύνορά της σε χαρακώματα, παραμένει ατιμώρητη. Απαρατήρητο, επίσης, περνά και το στρώσιμο του εδάφους απ’ τον Όρμπαν και τη δεξιά στην Ουγγαρία για πογκρόμ κατά Ρομά και Σίντι. Καμιά αντίδραση δεν υπάρχει για τη χρήση του ιού ως πρόφαση προκειμένου να εγκαθιδρυθούν αντισυνταγματικές απολυταρχικές κυβερνήσεις, όπως στην Πολωνία. Ή για τη διατήρηση του διεφθαρμένου ισραηλινού προέδρου στην εξουσία. Ή για την εδραίωση της ισχύος του Πούτιν.
Τουλάχιστον, θα έπρεπε να μπορούμε ν’ αναγνωρίζουμε πότε η κυβέρνηση και η οικονομία δείχνουν εμπιστοσύνη στους ειδικούς και την επιστήμη, και πότε όχι. Γιατί δύναται μια πανδημία να πυροδοτήσει μια κινητοποίηση εκτάκτου ανάγκης και δραστικά μέτρα παγκοσμίως, αλλά δε δύναται η ήδη συντελούμενη κλιματική καράρρευση; Αυτή η ερώτηση ισχύει και για όλα τα παγκόσμια προβλήματα.
Στην περίπτωση της καταστροφής του ατμόσφαιρας, η οποία επηρεάζει ολάκερη την ανθρωπότητα τουλάχιστον στον ίδιο βαθμό με την πανδημία, οι προειδοποιήσεις και οι προτάσεις των ειδικών, ως επί το πλείστον, έχουν αγνοηθεί και θα συνεχίσουν ν’ αγνοούνται. Διότι δεν αρκεί ένα εμβόλιο να καταπολεμήσει τις συνέπειες της ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Ο Κορωνοϊός είναι λιγάκι διαφορετικός: όχι μόνο βρίσκουν ευήκοα ώτα οι ειδικοί της υγείας, αλλά η ιατρική τους προσέγγιση για την καταπολέμηση της πανδημίας διανοίγει ένα νέο πεδίο για τους πολιτικούς. Η αιμοδιψής οικονομία, το πολεμικής κοπής παγκόσμιο σύστημα και ο προσανατολισμός κάπου μεταξύ προόδου και ανάπτυξης που αποσκοπεί να καταστρέψει τη γη και τα θεμέλια σύνολης της ζωής, συντηρούνται παρέα με τρισεκατομμύρια δολλάρια και ευρώ, ενόσω οι διαδηλώσεις απέναντι σ’ αυτήν τη συνθήκη απαγορεύονται απ’ τις υγειονομικές αρχές. Οι αποικιοκρατικές αξίες είναι εκείνες σύμφωνα με τις οποίες αξιολογούνται με διαφορετικούς όρους οι ανθρώπινες ζωές. Κάθε χρόνο, 100.000 άνθρωποι πεθαίνουν από ελονοσία. Η κλιματική αλλαγή ήδη σκοτώνει: εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι λιμοκτονούν ή πεθαίνουν λόγω πείνας. Δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό πόσιμο νερό.
Σε τούτην τη νέα εποχή, οι δυνάμεις που γυρεύουν ριζικές αλλαγές οφείλουν να αναπροσανατολιστούν και να επαναπροσδιοριστούν σε διεθνές επίπεδο. Ο γενικευμένος ξεσηκωμός και το ξεπέρασμα της πατριαρχικής, αποικιοκρατικής και καπιταλιστικής συνθήκης, δεν αποτελούν προβλήματα πολυτελείας, αλλά ζητήματα υπαρξιακά.
Ποτέ δε θα συνηθίσουμε σε ό,τι μας θέλουν να συνηθίσουμε.
Ομάδα Volcano
“Να τσακίσουμε την εξουσία / Να σαμποτάρουμε τις ψηφιακές υποδομές”
Υ.Γ.: Για μια επαναστατική Πρωτομαγιά ενάντια στην αποικιοκρατία, την πατριαρχία και τον εθνικισμό.
Πηγή: anarchistsworldwide
Μετάφραση: Δ.Ο. Ragnarok
Leave a Reply