Λόγια από τον σύντροφο Francisco Solar για τη Διεθνή Εβδομάδα Αλληλεγγύης με τους Φυλακισμένους Αναρχικούς (23-30 Αυγούστου 2020)
Πώς μπορούμε να βιώσουμε στιγμές ελευθερίας ακόμη κι αν είναι σύντομες και σποραδικές; Ποιες είναι αυτές οι στιγμές στις οποίες αισθανόμαστε ό,τι μας ελέγχει και μας περιορίζει να χάνει τη βαρύτητα και τη σημασία του;
Οι απαντήσεις μπορεί να είναι πολλαπλές, ανάλογα με τα ενδιαφέροντα των ατόμων, για το πώς αντιλαμβάνονται και τοποθετούν τον εαυτό τους σε αυτόν τον κόσμο. Ίσως κάποιοι να νιώθουν ήδη ελεύθεροι και αυτά τα ερωτήματα να μην χρειάζονται, να είναι περιττά εφόσον δεν αναγνωρίζουν τα πλοκάμια της εξουσίας.
Όσοι από εμάς δεν έχουμε τέτοιου είδους αυταπάτες γνωρίζουμε ότι η απλή ύπαρξη του Κράτους μας θέτει σε μια συνθήκη καταπίεσης, μια κατάσταση στην οποία πρέπει να επιτεθούμε και να πολεμήσουμε εάν ο ορίζοντας μας είναι η ελευθερία. Δεν μπορεί να υπάρχει άλλος τρόπος.
Και είναι σε αυτήν την επιλογή της επίθεσης όπου βρίσκουμε αληθινές στιγμές ελευθερίας. Δεδομένου ότι αποφασίζουμε να αντιμετωπίσουμε αυτόν τον κόσμο και να τοποθετήσουμε τους εαυτούς μας ως εχθρούς του, αρχίζουμε να παρατηρούμε το περιβάλλον μας με διαφορετικό τρόπο, αρχίζουμε να οπτικοποιούμε τους στόχους και τα αδύναμα σημεία του, αρχίζουμε να βλέπουμε τον καλύτερο τρόπο επίθεσης στην εξουσία και να τοποθετούμε τους εαυτούς μας σε επιθετική στάση. Τελικά, αρχίζουμε να οικειοποιούμαστε κάπως τις ζωές μας! Κατά τη δημιουργία συνέργειας, στη συνωμοσία και στη δράση αφαιρούμε τους κρίκους από τις αλυσίδες μας, πειραματιζόμαστε, έστω και φευγαλέα, με μικρές στιγμές ελευθερίας.
Η απόφαση της καταστροφής όλων αυτών που επιβάλλονται λαμβάνεται σε πρώτο πρόσωπο, πράγμα που σημαίνει ότι είναι μια ατομική απόφαση που λαμβάνεται ελεύθερα με όλα τα ρίσκα που συνεπάγεται. Γεννιέται από ένα προσωπικό κίνητρο που δεν παριστάνει ότι μιλάει εξ ονόματος άλλων ή ότι συνιστά μια πρωτοπορία, αλλά αντιπροσωπεύει μια έκφραση αγώνα, όπως πολλές άλλες, που δεν αναζητά μεσάζοντες.
Η αλληλεγγύη μεταξύ των αναρχικών πρέπει οπωσδήποτε να ακολουθεί τον ίδιο τρόπο για να αποφύγει και να διαχωριστεί από τις θέσεις που τείνουν προς τη θυματοποίηση. Είναι απαραίτητο να γίνει σε πρώτο πρόσωπο, ως μια πράξη που γίνεται ελεύθερα και ξεχωριστά ενάντια στην εξουσία και όχι μόνο για να καταγγείλει την κατάσταση του τάδε ή του δείνα φυλακισμένου συντρόφου.
Η αναρχική αλληλεγγύη είναι μια επαναστατική αλληλεγγύη που κατανοεί ότι μια σημαντική μορφή να στέκεσαι αλληλέγγυος είναι η συνέχιση της επίθεσης. Που αντιλαμβάνεται κάθε δράση ενάντια στην εξουσία ως χειρονομία αλληλεγγύης με τους φυλακισμένους συντρόφους. Που βλέπει στους φυλακισμένους αναρχικούς ενεργούς συντρόφους στον αγώνα και δεν τους υποβαθμίζει μόνο στη κατάστασή τους ως φυλακισμένους, που είναι αυτή όπου τους τοποθέτησε η εξουσία. Υπενθυμίζει στον εχθρό ότι όσο συνεχίζουν να μας φυλακίζουν, θα συνεχίσουμε να τους χτυπάμε, χωρίς παύση, ότι αναλάβαμε τη φυλακή από τότε που αναλάβαμε τον αγώνα.
Είθε αυτός ο κόσμος και οι φυλακές του να ανατιναχθούν!
Francisco Solar (Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας)
Πηγή: Athens Indymedia
________________________________________
Σχέδιο από τη συντρόφισσα Monica Caballero για τη Διεθνή Εβδομάδα Αλληλεγγύης με τους Φυλακισμένους Αναρχικούς (23-30 Αυγούστου 2020)
“Ο πόνος είναι στιγμιαίος, η περηφάνεια είναι για πάντα.”
Monica Caballero (Φυλακή του San Miguel)
Πηγή: Athens Indymedia
Leave a Reply