Μην διορθώνετε αυτό που σας καταστρέφει

Μετάφραση επιμέλεια: Lucifugo a diavolo in corpo

Αναδημοσιεύουμε με δική μας μετάφραση από την ιταλική ένα κείμενο της γερμανικής ομάδας Streifzüge. Ο προβοκατόρικος τίτλος και ο ειρωνικός υπότιτλος συνοψίζουν τα κύρια θέματα του κειμένου και προϊδεάζουν για το ύφος της παρουσίασής τους.

Από τις πρώτες κιόλας γραμμές η αναγνώστρια και ο αναγνώστης συνειδητοποιούν τις προθέσειςτων συγγραφέων.Με έναν σχεδόν αφορισματικό τρόπο διατύπωσης ξετυλίγεται μπροστά μας το κουβάρι του χρήματος και της αξίας, της πολιτικής και της οικονομίας και κάπου στη μέση στριμωγμένοι “εμείς”, τσαλαπατημένοι από τους λειτουργικούς ρόλους, από τους φανερούς και σιωπηρούς καταναγκασμούς της αξιοποίησης που έχουν γίνει πλέον μια “δεύτερη φύση” μας, που μπορούμε και πρέπει να την αποτινάξουμε.

Ένα από τα δυνατότερα σημεία του κειμένου (και σε αυτό αυτό βοηθάει πολύ η εξαιρετική του πρόζα και η προκλητική του γλώσσα) είναι πως θίγει ουσιώδη και σύνθετα ζητήματα θεωρίας εκεί που οι άλλοι βλέπουν μόνο ιερά τέρατα ενώ το ίδιο απέχει από το να είναι ένα θεωρητικό κείμενο με την αυστηρή έννοια του όρου. Όπως και κάθε κείμενο κριτικής δεν στερείται αδύναμων ή άτυχων στιγμών αλλά προτιμούμε να μη σταθούμε σε αυτές.

Απολαύστε το.

(Η ιταλική μετάφραση του κειμένου στην οποία βασιστήκαμε για την ελληνική βρίσκεται εδώ:

https://finimondo.org/node/2057

Η γερμανική ομάδα Streifzüge εδώ: http://www.streifzuege.org/)

Μην διορθώνετε αυτό που σας καταστρέφει

Οδηγός ευζωίας

1.

Η Πολιτική δεν μπορεί να δημιουργήσει εναλλακτικές. Ο σκοπός της δεν είναι να μας βοηθήσει να πραγματοποιήσουμε τις δυνατότητες και τις ικανότητές μας: διαμέσου της Πολιτικής επικρατούν μόνο τα συμφέροντα των ρόλων που μας έχουν επιβληθεί εντός του υπάρχοντος. Η Πολιτική είναι ένα αστικό πρόγραμμα. Κάθε βήμα και κάθε της ενέργεια αναφέρονται πάντα στο Κράτος και στην Αγορά. Η Πολιτική είναι ο εμψυχωτής της κοινωνίας, το μέσο της είναι το χρήμα. Οι κανόνες που υπακούει είναι όμοιοι με τους κανόνες της Αγοράς. Από τη μία ως την άλλη πλευρά, στο επίκεντρο βρίσκεται το Θέαμα και η διαφήμιση, από τη μία ως την άλλη πλευρά το κεντρικό σημείο είναι η αξιοποίηση και οι αναγκαίες της συνθήκες. Το αστικό μοντέλο έχει ενσωματώσει πλήρως τους καταναγκασμούς της αξίας και του χρήματος, δεν μπορεί καν να φανταστεί τον εαυτό του χωρίς αυτούς. Είναι κυριολεκτικά ο “αφέντης” του εαυτού του, ο Κύριος και ο Υποτελής συναντώνται εδώ στο ίδιο σώμα. Η δημοκρατία δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά τον αυτοέλεγχο του κοινωνικού ρόλου που επιβάλλεται. Δεδομένου ότι εναντιωνόμαστε τόσο στην εξουσία όσο και στην έννοια του λαού, γιατί πρέπει να είμαστε υπέρ της “εξουσίας του λαού”; Να είμεθα ευνοϊκά διακείμενοι ως προς τη Δημοκρατία! Αυτή είναι η ολοκληρωτική συναίνεση, το συλλογικό πιστεύω της εποχής μας. Η δημοκρατία είναι συγχρόνως έκκληση και λύση. Η δημοκρατία θεωρείται το τελικό αποτέλεσμα της ιστορίας, μπορεί μόνον να τελειοποιείται επειδή, πέρα από αυτήν, δεν υπάρχει τίποτα. Η δημοκρατία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του καθεστώτος του χρήματος και της αξίας, του Κράτους και του Έθνους, του κεφαλαίου και της εργασίας. Όντας μια λέξη κενή, όλα μπορούν να επικαλεστούν και να συμπεριληφθούν σε αυτό το φετίχ. Το πολιτικό σύστημα πηγαίνει όλο και περισσότερο προς τη διάλυση. Δεν είναι απλά μια κρίση των κομμάτων και των πολιτικών, αλλά μια διάβρωση της Πολιτικής σε όλες τις πτυχές της. Αλλά είναι πραγματικά απαραίτητη η Πολιτική; Για ποιο λόγο και προπαντός με ποιο σκοπό; Καμιά πολιτική δεν είναι εφικτή! Αντιπολιτική σημαίνει δραστηριότητα των ανθρώπων εναντίον των κοινωνικών ρόλων που τους επιβάλλονται.

2.

Το κεφάλαιο και η εργασία δεν είναι ανταγωνιστές, αντιθέτως αποτελούν έναν μοχλό αξιοποίησης για τη συσσώρευση του κεφαλαίου. Όποιος είναι ενάντια στο κεφάλαιο πρέπει να είναι ενάντια στην εργασία. Η θρησκεία της εργασίας που την ασκούμε ως πιστοί είναι ένα σενάριο αυτοτραυματισμού και αυτοκαταστροφής, στο οποίο είμαστε παγιδευμένοι και αιχμάλωτοι. Η διαπαιδαγώγηση στην εργασία ήταν – και παραμένει – ένας από τους δηλωμένους στόχους του δυτικού εκμοντερνισμού. Καθώς η φυλακή της εργασίας καταρρέει, η επιρροή της μεγαλώνει και γίνεται φανατισμός. Είναι η εργασία που μας κάνει ηλίθιους κι όλο μας αρρωσταίνει. Τα εργοστάσια, τα γραφεία, τα πολυκαταστήματα, τα ναυπηγεία, τα σχολεία είναι όλα νόμιμοι θεσμοί εξόντωσης. Τα στίγματα της εργασίας τα βλέπουμε καθημερινά στο πρόσωπο και στο σώμα μας.

Η εργασία είναι το κύριο ζήτημα εντός της συναίνεσης. Θεωρείται φυσική αναγκαιότητα, αλλά δεν είναι παρά η καπιταλιστική εξημέρωση της ανθρώπινης δραστηριότητας. Η δραστηριότητα είναι ένα άλλο πράγμα όταν δεν γίνεται για τα χρήματα και την αγορά, αλλά ως δώρο, συμβολή, δημιουργία προς όφελος των εαυτών μας ή της ατομικής και συλλογικής ζωής των ελεύθερα συνδεδεμένων ατόμων. Ένα σημαντικό μέρος όλων των προϊόντων και των υπηρεσιών λειτουργούν αποκλειστικά για να πολλαπλασιάζουν το χρήμα, μας εξαναγκάζουν σε περιττές ταλαιπωρίες, σπαταλούν το χρόνο μας και απειλούν τα βασικά θεμέλια της ζωής. Ορισμένες τεχνολογίες μπορούν να θεωρηθούν μόνο αποκαλυπτικές.

3.

Το χρήμα είναι το φετίχ όλων μας. Δεν υπάρχει κανείς που δεν θέλει να το έχει. Έτσι είναι, παρόλο που δεν το αποφασίσαμε ποτέ. Τα χρήματα είναι μια κοινωνική προσταγή, όχι ένα εργαλείο που μπορεί να χειριστεί. Ως δύναμη που μας εξωθεί συνεχώς να υπολογίζουμε, να ξοδεύουμε, να εξοικονομούμε, να χρεωνόμαστε, να ανατρέχουμε στην πίστωση, τα χρήματα μάς εξευτελίζουν και μας κυριαρχούν στο τώρα και στο μετά. Το χρήμα είναι μια ασύγκριτη βλαβερή ουσία. Ο εξαναγκασμός της αγοράς και της πώλησης εμποδίζει κάθε απελευθέρωση και κάθε αυτονομία. Τα χρήματα μάς κάνουν ανταγωνιστές, δηλαδή εχθρούς. Τα χρήματα καταβροχθίζουν τη ζωή. Η ανταλλαγή είναι μια βάρβαρη μορφή διαμοιρασμού.

Δεν είναι απλώς παράλογο το γεγονός ότι εκατοντάδες εκατοντάδων επαγγέλματα έχουν το χρήμα ως μοναδικό τους αντικείμενο, αλλά και ότι όλοι οι άλλοι οι πνευματικοί και χειρωνακτικοί εργάτες ασχολούνται συνεχώς με τον υπολογισμό και την κερδοσκοπία. Είμαστε υπολογιστικές μηχανές. Τα χρήματα μάς εξοβελίζουν από τις δυνατότητές μας, επιτρέπουν μόνο αυτό που είναι κερδοφόρο και αποδοτικό με τους όρους της οικονομίας της αγοράς. Δεν θέλουμε τα χρήματα να μας περισσεύουν, αλλά να εξαφανιστούν.

Το εμπόρευμα και το χρήμα δεν είναι για να απαλλοτριωθούν, αλλά για να ξεπεραστούν. Ανθρώπινα όντα, σπίτια, μέσα παραγωγής, φύση και περιβάλλον. Εν ολίγοις: τίποτα δεν πρέπει να είναι εμπόρευμα! Πρέπει να σταματήσουμε να αναπαράγουμε τις συνθήκες που μας καθιστούν δυστυχισμένους.

Απελευθέρωση σημαίνει ότι οι άνθρωποι λαμβάνουν ελεύθερα τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους ανάλογα με τις ανάγκες τους. Ότι συνδέονται άμεσα μεταξύ τους και δεν αντιτίθενται, όπως συμβαίνει τώρα, με βάση τους ρόλους και τα κοινωνικά τους συμφέροντα (ως καπιταλιστές, εργαζόμενοι, αγοραστές, πολίτες, νομικά πρόσωπα, ενοικιαστές, ιδιοκτήτες κλπ.). Έχουμε ήδη στη ζωή μας μη νομισματικές σχέσεις: στην αγάπη, στη φιλία, στη συμπάθεια, στην αμοιβαία βοήθεια. Εδώ δίνουμε κάτι σε άλλους, συνθέτουμε τις υπαρξιακές και πολιτιστικές μας ενέργειες χωρίς να παρουσιάζουμε τιμολόγια. Αυτές είναι ίσως περιπτώσεις όπου πιστεύουμε πως θα μπορούσαμε να τα καταφέρουμε άνευ πινάκων εξόδων-εσόδων.

4.

Η κριτική είναι πολύ περισσότερο από μια ριζοσπαστική ανάλυση, απαιτεί την ανατροπή των υφιστάμενων συνθηκών. Η προοπτική της απελευθέρωσης προσπαθεί να διαμορφώσει ένα σχέδιο όπου οι ανθρώπινες συνθήκες δεν θα χρειάζονται πλέον τέτοια κριτική: την ιδέα μιας κοινωνίας όπου η ατομική και η συλλογική ζωή μπορεί και πρέπει να επαναοριστούν. Η προοπτική χωρίς την κριτική είναι τυφλή, η κριτική χωρίς την προοπτική είναι ανίσχυρη. Ο μετασχηματισμός του υπάρχοντος είναι μια εμπειρία που έχει την κριτική ως θεμέλιό της και την προοπτική στον ορίζοντά της. “Επιδιορθώστε αυτό που σας καταστρέφει”, δεν μπορεί να είναι το σύνθημά μας.

Τίποτα λιγότερο από την κατάργηση της κυριαρχίας, είτε εκδηλώνεται μέσω προσωπικών εξαρτήσεων, είτε διαμέσου αντικειμενοποιημένων καταναγκασμών. Είναι απαράδεκτο άνθρωποι να υποτάσσονται σε άλλους ανθρώπους, να είναι ανήμποροι ενώπιον του γυμνού τους πεπρωμένου ή απέναντι στις κοινωνικές τους δομές. Δεν επιθυμούμε καμιά μορφή (αυτο)κυριαρχίας. Οι σχέσεις κοινωνικής κυριαρχίας προηγούνται του καπιταλισμού αλλά ο τελευταίος είναι μέχρι σήμερα το πιο ανεπτυγμένο, πολύπλοκο και καταστροφικό σύστημα κυριαρχίας. Η καθημερινή μας ζωή είναι τόσο εξαρτημένη ώστε αναπαράγουμε καθημερινά τον καπιταλισμό και συμπεριφερόμαστε σαν να μην υπάρχει καμιά εναλλακτική λύση.

Είμαστε μπλοκαρισμένοι. Το χρήμα και η αξία εμποδίζουν το μυαλό μας και φράζουν τα συναισθήματά μας. Η οικονομία της αγοράς λειτουργεί σαν μια μεγάλη μήτρα. Η άρνηση και το ξεπέρασμά της είναι ο μοναδικός σκοπός μας (επιδιώκουμε την έκτρωση σ.τ.μ). Μια όμορφη και άξια-να-βιωθεί-ζωή προϋποθέτει τη ρήξη με το κεφάλαιο και την κυριαρχία. Καμιά ανατροπή των κοινωνικών θεσμών δεν είναι εφικτή χωρίς τη μεταβολή των νοητικών μας συλλήψεων και καμία αλλαγή στις νοητικές μας συλλήψεις δεν μπορεί να ολοκληρωθεί χωρίς την ανατροπή των υπαρχουσών κοινωνικών θεσμών.

5.

Εμείς δεν κατεβαίνουμε σε πορείες διαμαρτυρίας, έχουμε ξεπεράσει αυτό το στάδιο. Δεν επιθυμούμε να ανακαλύψουμε εκ νέου ούτε την Πολιτική, ούτε τη Δημοκρατία. Δεν αγωνιζόμαστε για ισότητα και δικαιοσύνη και δεν διεκδικούμε καμία “ελεύθερη βούληση”. Δεν θέλουμε ούτε καν να επικεντρωθούμε στο κοινωνικό Κράτος και το κράτος Δικαίου. Και φυσικά δεν θέλουμε να είμαστε πλανόδιοι πωλητές “αξιών”.

Είναι εύκολο να απαντήσουμε στο ερώτημα ποιες αξίες χρειαζόμαστε: απολύτως καμιά!

Μας ενδιαφέρει η ακύρωση των αξιών, η συνολική εναντίωση στις επωδούς των δούλων – που γενικά ονομάζονται “πολίτες”. Αυτή η ίδια η κατηγορία του “πολίτη” πρέπει να απορριφθεί. Νοητικά έχουμε ήδη εγκαταλείψει τη σχέση κυριαρχίας και αυτή η ελάχιστη ψυχική μας ανακούφιση μοιάζει με ένα παραδειγματικό άλμα.

Πρέπει να βγούμε από το κελί της κρατικής και οικονομικής μορφής. Η Πολιτική και το Κράτος, η Δημοκρατία και το Δίκαιο, το Έθνος και ο Λαός είναι εμμένουσες μορφές κοινωνικής κυριαρχίας. Για την άρνηση του υπάρχοντος δεν μπορούμε να βασιζόμαστε σε κανένα κόμμα, σε καμία τάξη, σε κανένα υποκείμενο, σε κανένα κίνημα.

6.

Αυτό που διακυβεύεται είναι η απελευθέρωση του χρόνου της ζωής μας. Μόνο αυτή μπορεί να μας επιτρέψει περισσότερες ανέσεις, περισσότερη ευχαρίστηση, μεγαλύτερη ικανοποίηση. Ευζωία σημαίνει να υπάρχει χρόνος. Χρειαζόμαστε χρόνο για την αγάπη και τη φιλία, για τα παιδιά, για να στοχαζόμαστε ή να τεμπελιάζουμε, και ακόμα, χρειαζόμαστε χρόνο για να ασχολιόμαστε με όσα μας αρέσουν για όσο το θέλουμε. Είμαστε για την πλήρη επέκταση της απόλαυσης.

Μια ελεύθερη ζωή σημαίνει, ακόμα, να κοιμάσαι περισσότερο και καλύτερα (μην το γελάτε καθόλου σ.τ.μ) και προπαντός να κοιμάσαι με συντροφιά πιο συχνά και πιο έντονα. Ο σκοπός αυτής της ζωής – η μόνη που έχουμε – είναι να ζούμε καλά, να συνδυάζουμε την ύπαρξη με την απόλαυση, να υπονομεύουμε τους καταναγκασμούς και να πολλαπλασιάζουμε τις χαρές. Το παιχνίδι, σε όλες τις παραλλαγές του, απαιτεί χρόνο και χώρο. Η ζωή πρέπει να πάψει να είναι η μεγάλη χαμένη ευκαιρία.

Δεν θέλουμε πλέον να είμαστε αυτό που εξαναγκαστικά γινόμαστε.

[Streifzüge, 2014]

Πηγή: theshadesmag