Έναρξη της δίκης για την επιχείρηση “Bialystok”
Έγινε δεκτό το αίτημα του εισαγγελέα για επίσπευση των δικαστικών διαδικασιών ενάντια στη Fra, τον Nico, τη Flavia, τον Roby, τον Claudio και τον Daniele (της επιχείρησης “Bialystok”). Η πρώτη ακρόαση θα πραγματοποιηθεί στο δικαστήρια της Assizes, στη Ρώμη, στις 14 Δεκέμβρη, στις 9:30 π.μ.
Η Francesca ξεκίνησε να συμμετέχει στην άρνηση του φαγητού της φυλακής
Απ’ τη δικηγόρο της μάθαμε πως η Fra ξεκίνησε στις 19/10 να συμμετέχει στην άρνηση του φαγητού της φυλακής, σε αλληλεγγύη με τους αναρχικούς Beppe και Davide. Μας ενημέρωσε επίσης πως η φυλακή απαγόρευσε όλα τα γράμματα με τα οποία ήθελε να επικοινωνήσει την επιλογή της και το σκεπτικό της.
Ο Alfredo και ο Beppe ξεκίνησαν να συμμετέχουν στην άρνηση του φαγητού της φυλακής
Από πρόσφατα γράμματα μάθαμε πως ο Beppe και δύο ακόμη κρατούμενοι στη φυλακή της Pavia θα ξεκινούσαν σήμερα την άρνηση του φαγητού της φυλακής, παρέα και με τον Nico και τον Juan. Ο Alfredo γνωστοποίησε επίσης την επιλογή του στη φυλακή της Ferrara.
*
Απεργία πείνας σε αλληλεγγύη με τους/τις αιχμάλωτους/ες αναρχικούς/ές: Λόγια του Juan και του Nico απ’ την πτέρυγα AS2 της φυλακής του Terni
Προς τις αναρχικές και τους αναρχικούς. Ευρύτερες σκέψεις απ’ το πλαίσιο της φυλακής.
Εμείς, οι αναρχικοί της πτέρυγας AS2 (Υψηλής Επιτήρησης 2) του Terni, θα θέλαμε να μοιραστούμε μ’ εσάς το σκεπτικό που μας οδήγησε ν’ αναλάβουμε αυτήν τη μικρή μορφή διαμαρτυρίας (την άρνηση του φαγητού της φυλακής για δύο εβδομάδες, απ’ τις 19 Οκτώβρη ως την 1η Νοέμβρη). Προκύπτει απ’ την απόφαση να σπάσουμε τη συνθήκη απομόνωσης και παραίτησης στην οποία θέλει να μας υποβάλλει -ως ανατρεπτικούς κρατουμένους- το Κράτος, μέσω των κατασταλτικών του θεσμών. Ποθούμε να νιώσουμε μέρος της τρέχουσας συκγρουσιακής συνθήκης, συμμετέχοντας στον αγώνα και τοποθετούμενοι με σκεπτικά και προτάσεις, έχοντας επίγνωση των ορίων μας ως φυλακισμένοι.
Θεωρούμε πως είναι ιδιαιτέρως σημαντικό, σε καιρούς όπου γινόμαστε μάρτυρες της όξυνσης των κατασταλτικών προσπαθειών, να προτάσσουμε την αναρχική αλληλεγγύη.
Είδαμε τις κατασταλτικές επιχειρήσεις “Ritrovo” και “Bialystok”, να προσπαθούν να απονοηματοδοτήσουν την πραγματικότητα των αλληλέγγυων ατραπών που χάραξαν ατομικότητες κι αιχμάλωτοι για κάποιον καιρό, δηλώνοντας Αναρχικοί και Αναρχικές.
Μια ιδιαιτέρως ανησυχητική προοπτική φάνηκε να χαράσσεται απ’ την έρευνα στη Ρώμη, που σκοπό είχε να πλήξει τις έμπρακτες εκφράσεις αλληλεγγύης με αιχμάλωτο σύντροφο, οι οποίες στήριζαν την αντίδρασή του απέναντι σε ορισμένους δεσμοφυλάκους, καθώς και τον αγώνα του να γίνει δεκτή η μεταγωγή του. Αυτό αποτελεί επίθεση σε οποιαδήποτε και οποιονδήποτε αγωνίζεται εντός της φυλακής και λαμβάνει αλληλεγγύη και στήριξη απ’ έξω. Ένα εξέχον σημείο στο οποίο πιστεύουμε πως είναι σημαντικό να σταθούμε.
Πρόσφατα είδαμε να επιβάλλονται δεκάδες χρόνια κάθειρξης σε αναρχικούς κρατουμένους, καθώς και διάφορα μέτρα ειδικής επιτήρησης για διαδηλώσεις στον δρόμο ως μορφή αλληλεγγύης · είδαμε πώς ήθελε το Κράτος να τιμωρήσει έναν αναρχικό για την υποτιθέμενη παροχή στήριξης σε άλλον αναρχικό που βρισκόταν στην παρανομία.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, μέσα από ρουφιανιλίκια, περιοριστικούς όρους, μπούκες και συλλήψεις, γίνονται προσπάθειες να αποθαρρυνθούν και να καταπνιγούν οι πρακτικές έμπρακτης αλληλεγγύης, οι οποίες αποτελούν κληρονομιά της αναρχίας και οι οποίες πιστεύουμε πως πλέον, περισσότερο από ποτέ, πρέπει να οικειοποιούνται και να ενισχύονται. Μας ενδιαφέρει επίσης να εκκινήσουμε και ν’ αναπτύξουμε μια συζήτηση σχετικά με τις δυνατότητες αγώνα που έχουμε ως αιχμάλωτες αναρχικές ατομικότητες, παρέα και με όσες και όσους σκοπεύουν να μας στηρίξουν.
Μεγάλο μέρος τούτης της επιθυμίας είν’ αποκύημα των στοχασμών επί των όσων έχουμε δει την πρόσφατη περίοδο πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών αλλαγών, καθώς κι επί του πώς αυτές έχουν επηρεάσει το ζήτημα της φυλακής. Οι διάφορες εξεγέρσεις εντός φυλακών, που ξέσπασαν κατά την έκτακτη ανάγκη του Covid-19 εξαιτίας των συνθηκών εγκλεισμού που κατέληξαν σε 14 νεκρούς στην Ιταλία, φανέρωσαν μια κατάσταση την οποία είμαστε ανίκανοι ν’ αντιμετωπίσουμε δίχως αλληλοστήριξη, αλλά και προκρίνοντας μια μορφή “καθαρού” αναρχικού αγώνα. Κι αυτή μας την αδυναμία την απολογίζουμε αυτοκριτικά, και θα θέλαμε να στοχαστούμε πάνω σ’ αυτήν προκειμένου να την ξεπεράσουμε.
Μας προβληματίζει επίσης ο προληπτικός και τιμωρητικός χαρακτήρας του διασκορπισμού των εγκλείστων σε διάφορες πτέρυγες AS3, όπως επίσης και όσων βρίσκονται σε πτέρυγες επιτήρησης και σε μικρές πτέρυγες απομόνωσης, καθώς και όσων πλήττονται απ’ το άρθρο 14bis για την εξεγερμένη στάση τους εντός φυλακής. Υπήρξαν κρατούμενοι που ζήτησαν στήριξη σε δυσβάσταχτους καιρούς, και δεν ντρεπόμαστε να παραδεχθούμε πως νιώθουμε τρομερά υπόλογοι ως αναρχικοί για το γεγονός ότι δεν κατορθώσαμε να βρούμε τρόπους να τους στηρίξουμε όταν ήταν αναγκαίο.
Θεωρούμε πως πρώτιστος σκοπός της φυλακής είναι να μας απομακρύνει από τα περιεχόμενα του αγώνα και τις σχέσεις μας, και να μας κατακερματίσει ως αναρχικές κι επαναστάτες προκειμένου να μας απομονώσει και ν’ αποδυναμώσει τις αγωνιστικές μας βλέψεις και την εξεγερμένη μας ατομικότητα. Πιστεύουμε πως η συγκέντρωση δυνάμεων για τη στήριξη συγκεκριμένων καταστάσεων ανά καιρούς, μαζί με μια ευρύτερη κριτική ματιά απέναντι στο κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα κυριαρχίας, είν’ ένας καλός τρόπος να επανανακαλύψουμε τους εαυτούς μας και να επανεφεύρουμε τις συγκρουσιακές μας δυνατότητες.
Άμεσος σκοπός μας είναι να βρούμε μεθόδους, ακόμη και αρκετά απλοϊκές, για ν’ αρχινήσουμε ν’ αντιτιθέμεθα στον κατακερματισμό των ατομικών μας συνθηκών σε δικαστικό επίπεδο και σε επίπεδο φυλακής. Συνειδητοποιούμε πως δαύτες οι μεμονωμένες συνθήκες δεν είναι τίποτα πιότερο από συστηματοποιημένη έκφραση του σωφρονιστικού συστήματος που αποσκοπεί στην εκμηδένιση ατομικοτήτων που δε συμμορφώνονται με καμιά παραδεδεγμένη τάξη, και, κατ’ επέκταση, είναι αναγκαία η σύμπλευση των διάφορων προτάσεων και παραδειγμάτων αγώνα ενάντια στη φυλακή, εντός κι εκτός.
Αρχινάμε απ’ τη σκέψη και την παραδοχή πως αντιμετωπίζουμε διαφορετικές μορφές φυλάκισης και πως δε βιώνουμε τις ίδιες συνθήκες, ούτε και μοιραζόμαστε τις ίδιες αναλύσεις και θέσεις, είτε σε επίπεδο τακτικής, είτε στρατηγικής. Για τον λόγο τούτον, προτείνουμε τη συνέχιση αυτού του διαλόγου μέσω της ανταλλαγής σκεπτικών και προτάσεων, ακολουθώντας την ιδέα της πολυμορφίας, με σκοπό τον εμπλουτισμό και την όξυνση του αγώνα και ολάκερου του αναρχικού κινήματος.
*
Γράμμα της Natascia, η οποία ξεκίνησε απεργία πείνας στις 24 Οκτώβρη
Ένα έτος, δύο μήνες και 24 μέρες.
Τόσος είν’ ο χρόνος πού ‘χει περάσει απ’ την άφιξή μου εδώ, στη φυλακή της Piacenza · χρόνος γεμάτος κενότητα, χρόνος πεταμένος στο να πασχίζεις να δαμάσεις όλες σου τις αισθήσεις, κάνοντας πειράματα αυτο-πειθαρχίας τα οποία, σαν αλχημία, μετατρέπουν τη σπατάλη της ζωής σε εκπαιδευτική εμπειρία. Ποτέ μου δε γύρεψα διαμάχες, ακόμη κι αν η καθημερινή ζωή εδώ αποτελεί μια διαρκή αλληλουχία αιτιών σύγκρουσης · όταν εξέφραζα τις σκέψεις μου ενάντια σε δαύτο το σύστημα που εξολοθρεύει την ατομικότητα, προσπάθησα να το κάνω “πολιτισμένα”, με τον επιβεβλημένο σεβασμό των ρόλων και με το κυνήγι της έστω και εργαλειακής οικειοποίησης όλων αυτών των παράλογων δυναμικών που οι δεσμοφυλάκοι έχουν για παντιέρα τους: κανόνες, δικαιώματα, καθήκοντα, πρωτόκολλα. Και σίγουρα δεν το λέω αυτό για να καυχηθώ, το αντίθετο · πάραυτα, στη φυλακή, η ανθρώπινη εμπειρία απέχρι τόσο πολύ από κάθε μορφή αντίληψης, κοινής λογικής ή απλής διαίσθησης, ώστε καταλήγουμε να παίζουμε ακόμη κι αν ξέρουμε πως το παιχνίδι είναι στημένο.
Πέραν τούτου, απλά και μόνο για την επικύρωση και διατήρηση της αξιοπρέπειάς μου, ήταν ανέφικτο να μη δημιουργήσω εχθρικές σχέσεις με συγκεκριμένους αξιωματικούς και διευθύνοντες της φυλακής αυτής, όπως ήταν αναμενόμενο και λογικό, λόγω των ίδιων των ρόλων που μας ανετέθησαν από γεννησιμιού μας και των σημείων που χαράχθηκαν πάνω μας από τη ζωή και τις προσωπικές μας επιλογές. Ο ζήλος συγκεκριμένων δεσμοφυλάκων οι οποίοι επιδίδονται επάξια στους ρόλους τους, έχοντας την ένθερμη στήριξη του διευθυντή της φυλακής, έχει βεβαιώσει πως ποτέ τα περιεχόμενα της προσωπικής μου αλληλογραφίας δεν παρέμειναν ιδιωτικά, ακόμα και μετά τη λήξη του αρχικού μέτρου λογοκρισίας τον Δεκέμβρη του 2019, αψηφώντας τα όσα λέει ο ποινικός κώδικας. Η ενόχλησή τους φανερωνόταν ολότελα από συγκεκριμένες ζωφραφιές κι από αλφάδια (γεγονός που αποδεικνύει το βάθος της ανάλυσης που χαρακτηρίζει τη δουλειά τους), για να μην αναφέρω και για τις συγκεντρώσεις αλληλεγγύης. “Η τάξη κι η ασφάλεια στη φυλακή” μάλλον είναι αρκετά εύθραυστη κι ευάλωτη αν μια καρτ-ποστάλ, μια φωτογραφία ή μια ταγκιά σ’ έναν τοίχο δύναται να τους απειλήσει. Θα ήταν λοιπόν έπειτα από πρόταση της φυλακής της Piacenza -αν μάλιστα δεν ήταν κι έπειτα από αποκλειστική τους αίτηση (δεν μπορώ να γνωρίζω)- που στις 16 Σεπτέμβρη 2020 με ενημέρωσαν πως ο ανακριτής υπέγραψε δεύτερη επιβολή μέτρων λογοκρισίας επί της αλληλογραφίας μου, τα οποία θα διαρκούσαν έξι μήνες. Επέλεξα ν’ ασκήσω έφεση μέσω του δικηγόρου μου και, για μία ακόμη φορά, να κάνω ό,τι μπορώ απέναντι σε μια αισχρή συνθήκη, περιμένοντας να οριστεί μια ημερομηνία για τη δικαστική προσφυγή και να λήξει όλος δαύτος ο παραλογισμός.
Στο μεταξύ, οι δεσμοφυλάκοι μου φαίνεται ν’ απώλεσαν τη θέλησή τους να κάνουν τη δουλειά τους. Κάποτε, οι υπάλληλοι του διευθυντικού γραφείου, οι οποίοι είν’ υπεύθυνοι για την αλληλογραφία μου, έρχονταν και μου την παρέδιδαν μια φορά τη βδομάδα ή και ακόμα πιο αραιά. Τώρα, η εξερχόμενη αλληλογραφία δε φτάνει ποτέ, η εισερχόμενη καταλήγει να στοιβάζεται στα γραφεία τους, σε πλήρη σύμπλευση με το πνεύμα των άθλιων κρατικών λειτουργών παρέα με τους οποίους διαχειρίζονται όλη τη φυλακή, και ως περαιτέρω επιβεβαίωση (αν ποτέ χρειαζόταν) του τιμωρητικού και εκδικητικού χαρακτήρα του μέτρου (της λογοκρισίας), δεδομένου πως ό,τι γράφω/λαμβάνω, επί της ουσίας, δεν έχει γι’ αυτούς κάποιο ενδιαφέρον.
Χρειάζονται πολλά περισσότερα για να με καθυποτάξουν, μα το άκρως εκνευριστικό στοιχείο στην άτοπη θεωρία που κατασκευάστηκε για να μας μάθει να σεβόμαστε τον νόμο δια της επιβολής, είναι πως οι νόμοι τους δεν αξίζουν ούτε το χαρτί στο οποίο καταγράφονται, και, κατά τη γνώμη μου, είναι λάθος να σιωπούμε μπρος στην αισχρή αυθαιρεσία με την οποία φέρνουν εις πέρας την άθλια δουλειά τους.
Για τον λόγο αυτόν, και συλλογιζόμενη πως οι καταστάσεις δε δείχνουν σαφή σημεία αλλαγής, αποφάσισα να προβώ σε απεργία πείνας ξεκινώντας απ’ το Σάββατο 24 Οκτώβρη, για όσον καιρό κρίνω πως χρειάζεται. Τούτη είναι μια προσωπική μάχη, ίσως να μην κάνει καμιά διαφορά, ίσως και ν’ αποδείχνει έλλειψη φαντασίας από πλευράς μου, όμως μου φαντάζει αναγκαία. Εν τω μεταξύ, όποια και όποιος επιθυμεί να προκαλέσει συμφόρηση στο διευθυντικό γραφείο με περισσότερο ή λιγότερο άκαρπες προσπάθειες επικοινωνίας, πρέπει απλώς να μου γράψει, θα ήταν πλήρως ευπρόσδεκτο · μη λέει και κανείς πως δε δικαιολογούν τα αιματοβαμμένα πλούτη τους.
Μου λείπετε όλες και όλοι.
Χαιρετισμούς και αναρχία,
Nat
Για να της γράψετε (διαβάζει και γράφει και γαλλικά):
Natascia Savio
C.C. San Lazzaro
Strada delle Novate, 65
29122 – Piacenza (Italy)
Πηγή: Act For Freedom Now
Μετάφραση: Δ.Ο. Ragnarok
Leave a Reply