Στις 5 Νοέμβρη, φωτιά κατέστρεψε πέντε περιπολικά της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας και δύο ιδιωτικά οχήματα στο Αστυνομικό Τμήμα Bundespolizei, στο Αεροδρόμιο του Tegel. Ακολουθεί η ανάληψη ευθύνης:
Δε δεχόμαστε καμιά δικαστική απόφαση! Επίθεση στην Ομοσπονδιακή Αστυνομία για τους 3 απ’ το Παγκάκι του Πάρκου
Σήμερα, στο Αμβούργο, πρόκειται να τελεσιδικήσει η δίκη για τα τρία συντρόφια που κατηγορούνται για προσχεδιασμένο εμπρησμό. Προς το παρόν, και για σχεδόν 15 μήνες, δύο συντρόφια εξ αυτών βρίσκονται έγκλειστα, και ένα συντρόφι είναι “ελεύθερο” υπό την επίβλεψη και την ομηρία του κράτους. Οι εχθροί της εξουσίας διατρανώνουν την αντίληψη πως, δομώντας ένα παράδειγμα για τους λίγους, μπορούμε να δώσουμε ένα παράδειγμα σε όλους. Απ’ τη σκοπιά αυτή, βλέπουμε κι εμείς τους εαυτούς μας στο ίδιο μετερίζι με τα συντρόφια μας στο Αμβούργο, κι ενόσω το δικαστήριο και η εισαγγελία κοιμόντουσαν τον ύπνο του δικαίου, θέσαμε τη συνενοχή μας εν δράσει.
Προασπίζοντας τις μαχητικές πρακτικές
Όταν κλειδώσανε τις χειροπέδες τον περασμένο Ιούλη, οι μπάτσοι θαρρούσαν πως είχαν πετύχει ένα σοβαρό πλήγμα στις μαχητικές ομάδες στο Αμβούργο και ίσως ακόμη παραπέρα. Ήταν τόσο βέβαιοι γι’ αυτό, που θέλανε να μοιραστούν τη χαρά τους και τα αρχεία τους αμέσως με τον Τύπο. Στο ενδιάμεσο, όμως, επικράτησε σχετική σιωπή απ’ την πλευρά των εχθρών μας για το θέμα αυτό, γεγονός που σχετίζεται κυρίως με την ανικανότητά τους -για ακόμη μια φορά- να διατηρήσουν την αρχική κυριαρχία της αντίληψής τους, ακόμα και πριν τη δίκη. Πάντως, δε θέλουμε να κάνουμε λόγο για το δικαστικό κομμάτι εδώ -δίχως να υποβαθμίζουμε το έργο που συντελείται εκεί- καθώς μας λείπει η απαραίτητη εκ των έσω γνώση. Στον αντίποδα, θα θέλαμε να μιλήσουμε για τους λόγους για τους οποίους θεωρούμε πως η αλληλεγγύη μας -πέραν των θεμελιωδών στοιχείων, όπως συναισθηματική, κοινωνική και οικονομική στήριξη όσων πλήττονται- οφείλει να περιλαμβάνει και την πραγματοποίηση άμεσων δράσεων.
Όσο περισσότερο ο δικαστικός μηχανισμός πασχίζει να δείξει πως οι ποινικές δίκες ασχολούνται αποκλειστικά με την ατομική ενοχή των ατόμων, τόσο πιο καταφανές καθίσταται το πολιτικό περιεχόμενο των αποφάσεων στις διαδικασίες υπό το άρθρο §129. Όπως ακριβώς οι μαχητικές και έκνομες ενέργειες ξεπηδούν από μια πολιτική ή κοινωνική σύγκρουση, αντίστοιχα, φυσικά, οι αντιδράσεις του κράτους ανανακλούν τις συγκρούσεις αυτές. Γιατί πρέπει η αλληλεγγύη μας ν’ αποκρύβεται πίσω απ’ αυτά τα δεδομένα; Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο πως σε κάθε σύλληψη, σε κάθε διαδήλωση που δέχεται επίθεση, σε κάθε εκστρατεία επιτήρησης και συκοφάντησης, το ζήτημα είναι απλά και μόνον αν το κράτος επιτυγχάνει την ανάσχεση των ανταγωνιστικών αντιλήψεων και δράσεων ή όχι. Εφόσον δε σκοπεύουμε να παραδοθούμε, θα βάλουμε τα δυνατά μας για να πέσουν στο κενό οι κινήσεις του σάπιου κράτους.
Υπερασπιζόμαστε τις δράσεις και τις ιδέες μας – πολιτικά, δημόσια, έμπρακτα
Είτε κλείνοντας την οδό Elbchaussee, είτε καταλαμβάνοντας δάση, είτε πυρπολώντας οχήματα της Vonovia: Τίποτα δεν έχουμε να μετανιώσουμε, για τίποτα δεν έχουμε να απολογηθούμε. Μια δράση δεν καθίσταται κακή απ’ το γεγονός ότι απέτυχε ή ότι οι μπάτσοι προσπάθησαν αργότερα να φυλακίσουν κόσμο γι’ αυτήν. Οι περιστάσεις και η αναγκαιότητα των μαχητικών πρακτικών παραμένουν ανάλλαχτες, γι’ αυτό και θα συνεχίσουμε να τις διαδίδουμε. Αν η κριτική των δράσεων είναι απαραίτητη, οφείλει να προέρχεται απ’ το μαχητικό κίνημα και όχι απ’ τον Τύπο και τους αστούς.
Οι φυλακισμένοι και οι παράνομοι είναι κομμάτι των αγώνων μας
Οι περισσότερες κι οι περισσότεροι από εμάς, που διαλέξαμε να δούμε τις μαχητικές πρακτικές ως μέρος ενός απελευθερωτικού κινήματος, πιθανότατα -αργά ή γρήγορα- θα έρθουμε αντιμέτωπες/οι με το γεγονός ότι η φυλακή αποτελεί πιθανή συνέπεια της επιλογής μας αυτής. Κάποιοι πρέπει ίσως ακόμα να κάνουν αυτήν την παραδοχή. Δεν έχει σημασία αν το μπουκάλι που έπεσε στην πρώτη διαδήλωση χτύπησε καλύτερα απ’ το αναμενόμενο, ή αν συντρόφια παλαιότερων ένοπλων ομάδων ζουν στην παρανομία για δεκάδες χρόνια: Δε λησμονούμε τους δικούς μας ανθρώπους!
Συμπυκνώνοντας τη σοβαρότητα όλων των εγχειρημάτων μας, κανείς δε χάνει την αντιστασιακή του στάση όταν περνά τις πύλες της φυλακής. Οι κρατούμενες κι οι κρατούμενοι συνεχίζουν ν’ αγωνίζονται, σε διαφορετικό μέρος και υπό αθλιότερες συνθήκες. Τι λόγο έχουμε εδώ έξω να μη συνεχίσουμε να παλεύουμε στο πλευρό τους;
Οι αγώνες συνεχίζονται και, ιδανικά, οξύνονται
Οι μπάτσοι εισβάλλουν σε βιβλιοπωλεία και καταστήματα διαδικτυακών πωλήσεων λόγω συγκεκριμένων αφισών και εντύπων; Να ένας καλός λόγος να τα ανατυπώνουμε και να τα μοιράζουμε μαζικά. Στο Hambach Forest, ο κόσμος φυλακίζεται επειδή διαδηλώνει ενάντια στα συμφέροντα των εταιρειών και των κομμάτων; Καιρός με μπούμε στα άδεια δεντρόσπιτα ή να αναζητήσουμε τριγύρω στην πόλη μας να βρούμε κάποιο όχημα απ’ τις εταιρείες που καταστρέφουν το δάσος και να συνεισφέρουμε στην οικονομική τους ζημιά.
Στο Αμβούργο, στις 8 Ιούλη 2019, συνελήφθησαν τρία συντρόφια απ’ τους μπάτσους επειδή υποτίθεται πως σχεδίαζαν να πραγματοποιήσουν εμπρηστικές επιθέσεις στην επέτειο του G20; Ήδη έχουμε κατά νου τι έπεται…
Εμπρηστική επίθεση στην Ομοσπονδιακή Αστυνομία στο Αεροδρόμιο του Tegel
Σε λίγες μέρες, το Αεροδρόμιο Tegel στο Βερολίνο θα ανήκει και επισήμως στο παρελθόν όσον αφορά τη συνηθισμένη διέλευση περαστικών. Παντού ακούγαμε νοσταλγικές ιστορίες για τις όμορφες αναμνήσεις πολλών Βερολινέζων απ’ το αεροδρόμιο αυτό. Αναμνήσεις οι οποίες ίσως βασίζονταν στο ότι είχαν το “σωστό” χρώμα δέρματος ή τα σχετικά νόμιμα έγγραφα. Για όλες όσες και όσους βρέθηκαν σε λιγότερο προνομιακή θέση στον κόσμο αυτόν, το Tegel συνδέεται με διαφορετικές εμπειρίες. Στην καλύτερη περίπτωση, περιορίζονταν στο πρόσωπο των ομοσπονδιακών μπάτσων που αμφισβητούσαν την αυθεντικότητα των εγγράφων τους, για λόγους -εντελώς συμπτωματικά- ρατσιστικούς, αλλά σε πολύ περισσότερες περιπτώσεις, η εικόνα του Tegel ήταν και η τελευταία απ’ το αεροπλάνο της απέλασης. Και όπως το Tegel, έτσι και κάθε άλλο γερμανικό αεροδρόμιο αποτελεί προπύργιο του ευρωπαϊκού συνοριακού καθεστώτος, χτισμένο από τσιμέντο και άσφαλτο. Από καμιά εισερχόμενη διεθνή πτήση δεν έλειπε κάποιο full-time εργαζόμενο βαποράκι της BKA ή της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας, που με το αστυνομικό του δαιμόνιο αναζητούσε και κόζαρε για μαύρα μαλλιά ή σκούρο δέρμα.
Μάλλον ήταν αυτό το αστυνομικό δαιμόνιο που τους κινούσε όταν αποφάσιζαν πόσο ψηλός πρέπει νά ‘ναι ο φράχτης, ποιος πρέπει να φρουρεί τον χώρο αναμονής έξω απ’ τον διάδρομο απογείωσης-προσγείωσης. Ε, λοιπόν, εν τέλει το δαιμόνιο αυτό απεδείχθη ανεπαρκές.
Έχοντας στο μυαλό μας τα τρία συντρόφια απ’ το Αμβούργο, τοποθετήσαμε κάμποσους εμπρηστικούς μηχανισμούς κάτω απ’ τα οχήματα που ήταν παρκαρισμένα μπροστά απ’ το κτίριο της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας. Σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου, η φωτιά κατέστρεψε 5 απ’ τα περιπολικά τους, κάποια εκ των οποίων δεν κατονομάστηκαν ως τέτοια. Το γεγονός ότι μαζί με αυτά κάηκαν και 2 απ’ τα ιδιωτικά οχήματα, προφανώς των γουρουνιών, μας καθιστά φυσικά -μοχθηροί καθώς είμεθα- ιδιαιτέρως χαρούμενους.
Λευτεριά και ευτυχία για τα αιχμάλωτα συντρόφια!
Αυτόνομες Ομάδες
Πηγή: Act For Freedom Now
Μετάφραση: Δ.Ο. Ragnarok
Leave a Reply