Να σπάσουμε την απομόνωση. Ενάντια στη λογοκρισία και την μπλοκαρισμένη αλληλογραφία.
Αλληλεγγύη με τη Natascia, η οποία βρίσκεται σε απεργία πείνας.
Γράμμα της Natascia απ’ τη φυλακή της Piacenza:
Ένα έτος, δύο μήνες και 24 μέρες.
Τόσος είν’ ο χρόνος πού ‘χει περάσει απ’ την άφιξή μου εδώ, στη φυλακή της Piacenza · χρόνος γεμάτος κενότητα, χρόνος πεταμένος στο να πασχίζεις να δαμάσεις όλες σου τις αισθήσεις, κάνοντας πειράματα αυτο-πειθαρχίας τα οποία, σαν αλχημία, μετατρέπουν τη σπατάλη της ζωής σε εκπαιδευτική εμπειρία. Ποτέ μου δε γύρεψα διαμάχες, ακόμη κι αν η καθημερινή ζωή εδώ αποτελεί μια διαρκή αλληλουχία αιτιών σύγκρουσης · όταν εξέφραζα τις σκέψεις μου ενάντια σε δαύτο το σύστημα που εξολοθρεύει την ατομικότητα, προσπάθησα να το κάνω “πολιτισμένα”, με τον επιβεβλημένο σεβασμό των ρόλων και με το κυνήγι της έστω και εργαλειακής οικειοποίησης όλων αυτών των παράλογων δυναμικών που οι δεσμοφυλάκοι έχουν για παντιέρα τους: κανόνες, δικαιώματα, καθήκοντα, πρωτόκολλα. Και σίγουρα δεν το λέω αυτό για να καυχηθώ, το αντίθετο · πάραυτα, στη φυλακή, η ανθρώπινη εμπειρία απέχρι τόσο πολύ από κάθε μορφή αντίληψης, κοινής λογικής ή απλής διαίσθησης, ώστε καταλήγουμε να παίζουμε ακόμη κι αν ξέρουμε πως το παιχνίδι είναι στημένο.
Πέραν τούτου, απλά και μόνο για την επικύρωση και διατήρηση της αξιοπρέπειάς μου, ήταν ανέφικτο να μη δημιουργήσω εχθρικές σχέσεις με συγκεκριμένους αξιωματικούς και διευθύνοντες της φυλακής αυτής, όπως ήταν αναμενόμενο και λογικό, λόγω των ίδιων των ρόλων που μας ανετέθησαν από γεννησιμιού μας και των σημείων που χαράχθηκαν πάνω μας από τη ζωή και τις προσωπικές μας επιλογές. Ο ζήλος συγκεκριμένων δεσμοφυλάκων οι οποίοι επιδίδονται επάξια στους ρόλους τους, έχοντας την ένθερμη στήριξη του διευθυντή της φυλακής, έχει βεβαιώσει πως ποτέ τα περιεχόμενα της προσωπικής μου αλληλογραφίας δεν παρέμειναν ιδιωτικά, ακόμα και μετά τη λήξη του αρχικού μέτρου λογοκρισίας τον Δεκέμβρη του 2019, αψηφώντας τα όσα λέει ο ποινικός κώδικας. Η ενόχλησή τους φανερωνόταν ολότελα από συγκεκριμένες ζωφραφιές κι από αλφάδια (γεγονός που αποδεικνύει το βάθος της ανάλυσης που χαρακτηρίζει τη δουλειά τους), για να μην αναφέρω και για τις συγκεντρώσεις αλληλεγγύης. “Η τάξη κι η ασφάλεια στη φυλακή” μάλλον είναι αρκετά εύθραυστη κι ευάλωτη αν μια καρτ-ποστάλ, μια φωτογραφία ή μια ταγκιά σ’ έναν τοίχο δύναται να τους απειλήσει. Θα ήταν λοιπόν έπειτα από πρόταση της φυλακής της Piacenza -αν μάλιστα δεν ήταν κι έπειτα από αποκλειστική τους αίτηση (δεν μπορώ να γνωρίζω)- που στις 16 Σεπτέμβρη 2020 με ενημέρωσαν πως ο ανακριτής υπέγραψε δεύτερη επιβολή μέτρων λογοκρισίας επί της αλληλογραφίας μου, τα οποία θα διαρκούσαν έξι μήνες. Επέλεξα ν’ ασκήσω έφεση μέσω του δικηγόρου μου και, για μία ακόμη φορά, να κάνω ό,τι μπορώ απέναντι σε μια αισχρή συνθήκη, περιμένοντας να οριστεί μια ημερομηνία για τη δικαστική προσφυγή και να λήξει όλος δαύτος ο παραλογισμός.
Στο μεταξύ, οι δεσμοφυλάκοι μου φαίνεται ν’ απώλεσαν τη θέλησή τους να κάνουν τη δουλειά τους. Κάποτε, οι υπάλληλοι του διευθυντικού γραφείου, οι οποίοι είν’ υπεύθυνοι για την αλληλογραφία μου, έρχονταν και μου την παρέδιδαν μια φορά τη βδομάδα ή και ακόμα πιο αραιά. Τώρα, η εξερχόμενη αλληλογραφία δε φτάνει ποτέ, η εισερχόμενη καταλήγει να στοιβάζεται στα γραφεία τους, σε πλήρη σύμπλευση με το πνεύμα των άθλιων κρατικών λειτουργών παρέα με τους οποίους διαχειρίζονται όλη τη φυλακή, και ως περαιτέρω επιβεβαίωση (αν ποτέ χρειαζόταν) του τιμωρητικού και εκδικητικού χαρακτήρα του μέτρου (της λογοκρισίας), δεδομένου πως ό,τι γράφω/λαμβάνω, επί της ουσίας, δεν έχει γι’ αυτούς κάποιο ενδιαφέρον.
Χρειάζονται πολλά περισσότερα για να με καθυποτάξουν, μα το άκρως εκνευριστικό στοιχείο στην άτοπη θεωρία που κατασκευάστηκε για να μας μάθει να σεβόμαστε τον νόμο δια της επιβολής, είναι πως οι νόμοι τους δεν αξίζουν ούτε το χαρτί στο οποίο καταγράφονται, και, κατά τη γνώμη μου, είναι λάθος να σιωπούμε μπρος στην αισχρή αυθαιρεσία με την οποία φέρνουν εις πέρας την άθλια δουλειά τους.
Για τον λόγο αυτόν, και συλλογιζόμενη πως οι καταστάσεις δε δείχνουν σαφή σημεία αλλαγής, αποφάσισα να προβώ σε απεργία πείνας ξεκινώντας απ’ το Σάββατο 24 Οκτώβρη, για όσον καιρό κρίνω πως χρειάζεται. Τούτη είναι μια προσωπική μάχη, ίσως να μην κάνει καμιά διαφορά, ίσως και ν’ αποδείχνει έλλειψη φαντασίας από πλευράς μου, όμως μου φαντάζει αναγκαία. Εν τω μεταξύ, όποια και όποιος επιθυμεί να προκαλέσει συμφόρηση στο διευθυντικό γραφείο με περισσότερο ή λιγότερο άκαρπες προσπάθειες επικοινωνίας, πρέπει απλώς να μου γράψει, θα ήταν πλήρως ευπρόσδεκτο · μη λέει και κανείς πως δε δικαιολογούν τα αιματοβαμμένα πλούτη τους.
Μου λείπετε όλες και όλοι.
Χαιρετισμούς και αναρχία,
Nat
*
Natascia Savio
C.C. San Lazzaro
Strada delle Novate, 65
29122 – Piacenza (Italy)
Πηγή: Act For Freedom Now
Μετάφραση: Δ.Ο. Ragnarok
Leave a Reply