Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που μάθαμε να συμβιώνουμε με έναν… “αόρατο εχθρό” γύρω από τις ζωές μας. Καμιά στιγμή όμως δεν ξεχάσαμε τον ορατό εχθρό. Αυτόν που εκπονεί και υλοποιεί τον κεντρικό κρατικό σχεδιασμό, ρυθμίζοντας την κοινωνικο-οικονομικο-πολιτική πραγματικότητα, με άλλοθι την υγειονομική κρίση και την επιστράτευση των πάσης φύσεως “ειδικών”. Είναι ο ίδιος εχθρός που μέρα με τη μέρα σκληραίνει όλο και περισσότερο το καθεστώς έκτακτης ανάγκης, σαν μέγγενη πάνω από τα κεφάλια μας. Αυτός που ψάχνει κάθε ευκαιρία να μας επιβάλλει την ατομική ευθύνη με το γκλοπ, τις αύρες ή την κάνη του όπλου, όπως συνέβη και πριν 12 χρόνια με την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια. Όπως ακριβώς συνέβη και πριν 10 χρόνια, ξημέρωμα 10 Μάρτη στη Δάφνη, όπου ο αναρχικός επαναστάτης Λάμπρος Φούντας έπεφτε μαχόμενος κατά τη διάρκεια ένοπλης συμπλοκής με τους φρουρούς του καθεστώτος. Όπως, όπως, όπως… Και ο πιο αφελής δεν θα μπορούσε να μην αναγνωρίσει αυτόν τον εχθρό στο σύμπλεγμα των πολιτικών διαχειριστών της κρατικής εξουσίας, στη μαφία των απανταχού προνομιούχων οικονομικών ελίτ, στο άσβεστο μίσος του κάθε συμμορίτη των μηχανισμών καταστολής του κράτους.
Έτσι, τον τελευταίο χρόνο βλέπουμε τα νομοσχέδια για τα εργασιακά να κατατίθονται και να ψηφίζονται με απαράμιλλη μεθοδικότητα, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, ανασφάλιστοι ή με αναστολή σύμβασης να στήνονται στον τοίχο. Βλέπουμε την “ατομική ευθύνη” να μεταφράζεται σε εγκλεισμό και κοινωνική αποσύνθεση μέσα στα σπίτια μας, την ενδοοικογενειακή βία να αυξάνεται και τις πληγές στην ψυχική υγεία των καταπιεσμένων να είναι εμφανείς. Οι κυρίαρχοι, άλλωστε, μάλλον χαρακτηρίζονται από τη μεγαλειώδη αρετή της υπομονής, μέχρι να ξαναδούν την aston martin και το εξοχικό τους στο baden-baden (όπως ο αντιδήμαρχος του Μπακογιάννη). Παράλληλα, αφουγκραζόμαστε την κόλαση του εγκλεισμού στα κέντρα κράτησης μεταναστών/στριών να γίνεται ολοένα πιο ανελέητη και αδυσώπητη, όπως επίσης και τις αποθήκες ψυχών – φυλακές να μετατρέπονται σε εστίες covid-19, μετρώντας ήδη νεκρούς όπως στα Διαβατά. Εκτός, βέβαια, αν πρόκειται για κάποιο έμμεσο σχεδιασμό “αποσυμφόρησής” τους…
Για όλα τα παραπάνω – και για άλλα τόσα – απαγορεύεται φυσικά να βγεις και να φωνάξεις. Σχεδόν καθημερινά, λαμβάνουν χώρα επιχειρήσεις επί πόλεως ευρύτατης κλίμακας (βλέπε εκκένωση του ΕΜΠ στις 13 Νοέμβρη, πορεία 17 Νοέμβρη, απεργία 26 Νοέμβρη, συγκεντρώσεις 4/5/6/7 Δεκέμβρη), με 100αδες προσαγωγές, συλλήψεις, τραυματισμούς, σεξιστικές παρενοχλήσεις, ακόμα και απελάσεις (βλέπε περίπτωση του συντρόφου Ερόλ). Ενώ, λοιπόν, οι καταπιεσμένοι/ες στοιβάζονται στα ΜΜΜ, συνωστίζονται στα εργασιακά κάτεργα ή πεθαίνουν στα σπίτια τους (κυριολεκτικά και μεταφορικά), οι μηχανισμοί καταστολής διογκώνονται, εξοπλίζονται, εκπαιδεύονται και προετοιμάζονται για την επόμενη μέρα. Οι εφορμήσεις διμοιριών και ταγμάτων της ομάδας Δράση στο κέντρο και τις γειτονιές, το ακαριαίο κλείσιμο 26 σταθμών ΜΜΜ στις 6 Δεκέμβρη, οι επιχειρησιακές τακτικές τύπου χούλιγκανς σε πολιτικές παρεμβάσεις του α/α χώρου (όπως στην πλατεία Συντάγματος και στο ΑΤ Κολωνού), είναι η στρατιωτική προέκταση του δόγματος νόμος-τάξη-ασφάλεια και το ρίζωμά του σε έναν διαλυμένο κοινωνικό ιστό. Είναι ο νέος ολοκληρωτισμός που στήνεται με κονδύλια δεκάδων εκατομυρίων ευρώ, με αθρόες προσλήψεις ειδικών φρουρών για τη μητρόπολη και τα πανεπιστήμια και αναπαράγεται δια στόματος υπουργού Μ.Χρυσοχοϊδη και των επιτελών του, με κάθε ευκαιρία, με κάθε τρόπο.
Όλοι και όλες οφείλουμε, επιτέλους, να συνειδητοποιήσουμε ότι ο φόβος πρέπει να αλλάξει στρατόπεδο. Ακόμα και στην εποχή του κορωνοιού, της κρατικής τρομοκράτησης μέσω των ΜΜΕ και της έντεχνης λασπολόγησης και συκοφάντησης της κοινωνικής ανυπακοής, η παγκόσμια συγκυρία απλόχερα μας προσφέρει παραδείγματα. Από τις βίαιες διαδηλώσεις της Αλβανίας και τις μάχες στους γαλλικούς δρόμους ενάντια στην αστυνομική αυθαιρεσία, την καταστολή και τις κρατικές δολοφονίες, εώς τους πολύμηνους αγώνες κατά των διακρίσεων και του ρατσιστικού κράτους στις ΗΠΑ, ας πιάσουμε και μεις με τη σειρά μας το νήμα αυτών των αγώνων. Δε θα μπορούσαμε να επιτρέψουμε, έτσι απλά, ο Δεκέμβρης του ‘20 να είναι ο Δεκέμβρης της εκδίκησης των μπάτσων, απέναντι στην εξέγερση του ‘08 και της παρακαταθήκης που αυτή άφησε. Και αυτό γίνεται μόνο με την επίθεση, επαναοικειοποιώντας τις προσφιλείς και ευέλικτες τακτικές που πάντα χρησιμοποιούσαν οι καταπιεσμένοι για να απαντήσουν άμεσα σε επιθέσεις τακτικού στρατού: τον αιφνιδιασμό και την επιστροφή της ελάχιστης αντιβίας που τους αναλογεί, κάτω από τα σπίτια τους. Δεν είναι μακρυά οι μέρες που οι θρασύδειλοι νταήδες πετούσαν τα κράνη και τις ασπίδες τους, βλέποντας τρεχάμενοι τις κλούβες τους να καίγονται. Ούτε οι νύχτες που οι σκοποί των αστυνομικών τμημάτων ταμπουρώνονταν με υπερηφάνεια στα γραφεία τους, καθώς τα περιπολικά φούντωναν. Ας οπλιστούμε με συντροφικότητα, αλληλεγγύη και μαχητική φαντασία για τις νέες, δύσκολες εποχές που έρχονται. Για τις εποχές των κινημάτων και των αγώνων, εκεί που οι αυταπάτες της κρατικής διαχείρισης γκρεμίζονται, εκεί που ο φόβος πάει με το μέρος του εχθρού, εκεί που το δίκιο του αγώνα γίνεται ο τελικός κριτής της ιστορίας.
Για όλους αυτούς τους λόγους – και για ακόμα περισσότερους, το βράδυ της Κυριακής 20 Δεκέμβρη πυρπολήσαμε 4 Ι.Χ. οχήματα μπάτσων, 1 αυτοκίνητο στο Γκύζη και 3 μοτοσυκλέτες σε Ζωγράφου, Καισαριανή και Νέα Σμύρνη.
Leave a Reply