Αυτή τη φορά, με τα εμβόλια, ο τρόπος που εξελίχθηκε η φροντίδα υγείας, υπηρετώντας τη φαρμακοβιομηχανία, δεν ήταν μια συμμετοχική μέθοδος χωρίς αποκλεισμούς, κινώντας όλους εκείνους τους μηχανισμούς που έχουν κατασκευαστεί και εισαχθεί έως τώρα με την πάροδο των χρόνων για να δημιουργήσουν αυτήν την αποδοχή και τον δημόσιο ψευδοδιάλογο προκειμένου να δίνουν την εντύπωση της επιλογής και της απόφασης σε εκείνους που αντιθέτως δεν επιλέγουν και δεν αποφασίζουν για τίποτα. Άρχισαν κατευθείαν με ένα επείγον διάταγμα παρακάμπτοντας ευθέως το κοινοβούλιο επιστρατεύοντας τις προϋποθέσεις της έκτακτης ανάγκης και του κατεπείγοντος που απαιτούνται σε τέτοιες περιπτώσεις προκειμένου να παραβλεφθούν όλα και όλοι. Αλλά τι συμβαίνει με τα εμβόλια αν κάποτε υπάρξει κάποιο; Σίγουρα τόσος σαματάς δεν θα έπρεπε να αναζητηθεί σε μια επικείμενη επιδημία. Ο κίνδυνος της μηνιγγίτιδας, που τόσο προαναγγέλθηκε τους τελευταίους μήνες, διαψεύστηκε λίγο μετά από τον ίδιο τον υπουργό υγείας, αρκετά αργότερα όμως ώστε να εξαντληθούν πρώτα τα φαρμακευτικά αποθέματα. Για άλλη μια φορά με την ιλαρά, αλλά και σε αυτήν την περίπτωση, το ανώτατο ινστιτούτο υγείας αναφέρει μείωση 84% για το Μάιο σε σύγκριση με τον Απρίλιο και 87% σε σύγκριση με το Μάρτιο. Και βλέποντας τα κρούσματα ιλαράς του 1970 γίνεται ξεκάθαρο ότι αυτά του 2017 δεν είναι καθόλου ανησυχητικά, ενώ το 2008 ήταν περισσότερα από το διπλάσιο, με πλήρη εμβολιαστική κάλυψη.
Για άλλη μια φορά, οι λόγοι πρέπει να αναζητηθούν αλλού στη σκοτεινότερη γωνιά της ψευδο-ενημέρωσης, ακριβώς μεταξύ εκείνων που σήμαναν το συναγερμό τρομοκρατώντας όσο το δυνατόν περισσότερο, αρκετά για να θολώσουν μια κριτική σκέψη και να επιβάλουν αμέσως τη δική τους λύση: αύξηση των υποχρεωτικών εμβολιασμών από τέσσερις σε δώδεκα. Προφανώς, η δική τους λύση δεν συνιστά πρόταση, αλλά μια επιβολή με βαριές κυρώσεις για εκείνους που αντιτάσσονται σε αυτήν φτάνοντας μέχρι και στο δικαστήριο ανηλίκων για την αναστολή της γονικής μέριμνας και τον επακόλουθο εξαναγκαστικό εμβολιασμό. Και όχι μόνο αυτό, κάθε φωνή κριτικής συντρίβεται με μια πολύ έντονη λογοκρισία: οι βιντεπροβολές αναστέλλονται υπό καθεστώς απειλών, γιατροί που αντιδρούν για τον εξοπλισμό του εμβολιασμού, χωρίς όμως να είναι αντίθετοι στα ίδια τα εμβόλια, διαγράφονται από το σύλλογο, μηνύματα μονής κατεύθυνσης από τα media, κάθε φορά που δεν βλέπουμε με τα μάτια μας τα πραγματικά και κατάφωρα ψέματα που κατασκευάζονται κατά παραγγελία. Τόση φούρια εν καιρώ κοινωνικής ειρήνης μήπως σημαίνει ότι προετοιμάζονται για κοινωνικό πόλεμο;
Όλα αυτά δεν φαίνεται να ξεκινούν από έναν απλό υπουργό μαριονέτα στα χέρια της φαρμακοβιομηχανίας αλλά πρέπει να θεωρηθούν ως μια συνεργία μεταξύ κυβερνήσεων και πολυεθνικών, μια συμφωνία, η οποία δεν τραβάει την προσοχή επειδή δεν έχει καν όνομα, αλλά φαίνεται να έχει τις ΗΠΑ ως συντονιστή και την Ιταλία, που επιλέχθηκε για να φέρει την αυστηροποίηση των πολιτικών εμβολιασμού στην Ευρώπη, ως μία από τις ευρωπαϊκές χώρες με τα περισσότερα υποχρεωτικά εμβόλια∙ μήπως είμαστε αντιμέτωποι με έναν καινούριο μαζικό πειραματισμό όπου η Ιταλία θα δείξει το δρόμο; Τι είναι πίσω απ’ την πόρτα που περιμένει στην ουρά για να μπει; Είναι γνωστό ότι μια έκτακτη ανάγκη φέρνει πάντα μαζί της μια άλλη έκτακτη ανάγκη σε μια συνεχή σπείρα λεηλασίας και υποβάθμισης των εκμεταλλευομένων.
Αυτή η στάση θυμίζει κάπως εκείνη που υιοθέτησε η ναζιστική Γερμανία απέναντι σε παιδιά με χρόνιες παθήσεις, αναπηρία ή νοητική υστέρηση. Τα έκλεβαν από τις οικογένειές τους με σκοπό την υλοποίηση ενός βιοϊατρικού πρότζεκτ που στηριζόταν σε φυλετικές αντιλήψεις. Οι γονείς οι οποίοι δίστασαν να παραδώσουν το παιδί τους στα χέρια των βιολόγων του Ράιχ στερήθηκαν της γονικής επιμέλειας με το πρόσχημα ότι αρνήθηκαν την ενδεδειγμένη θεραπεία. Ο νομικός εξαναγκασμός εξυπηρετούσε και σε αυτήν την περίπτωση τη διατήρηση μίας συγκεκριμένης δομής εξυπηρέτησης κρατικών συμφερόντων και εκείνου του μηχανισμού που διαμορφώθηκε από τη γερμανική χημική βιομηχανία που θα έπαιρνε το όνομα IG Farben και σήμερα θα μπορούσαμε να δούμε πολύ καλά στη συγχώνευση της Bayer και της Mosanto, που και οι δύο ακόμα φιλοξενούν τους ιούς του ναζισμού και σίγουρα ποτέ δεν εμβολιάστηκαν από κανέναν.
Συγκεκριμένα, τα εμβόλια δεν αντιμετωπίζουν ένα πραγματικό πρόβλημα αλλά ένα τυχαίο. Ο εμβολιασμός δεν αποτελεί ένα θεραπευτικό, αλλά ένα μέτρο προφύλαξης: εντοπίζονται παιδιά και υγιείς ενήλικες, οι οποίοι ενώ δεν χρειάζονται καμία θεραπεία εμβολιάζονται με σκοπό να προστατευτούν από μια ενδεχόμενη μελλοντική ασθένεια. Μια ασθένεια για την οποία κανείς δεν γνωρίζει εάν θα εμφανιστεί ή όχι∙ ένα παιχνίδι πιθανοτήτων, όπως ακριβώς συμβαίνει και με το ρίσκο.
Σε μια όλο και περισσότερο εντεινόμενη ιατρικοποίηση το όριο μεταξύ ασθένειας και υγιούς ατόμου γίνεται δυσδιάκριτο. Σε κάποιες περιοχές της Ιαπωνίας ή της Λευκορωσίας οι δείκτες ακτινοβολίας είναι τόσο υψηλοί που πολλοί άνθρωποι αναγκάζονται να υποβάλλονται σε διαρκείς ιατρικές και ψυχολογικές εξετάσεις και θεραπείες: ζεις στον προθάλαμο της κλινικής, του εργαστηρίου και της φυλακής. Μπορεί να μην αρρωστήσουμε ποτέ, αλλά έχουμε ήδη εσωτερικεύσει μια διάσταση του αυτόματου που δεν είναι πλέον αυτάρκες συστηματικά προσκολλημένο σε αυτή τη μηχανή, η οποία πρώτα του αρνήθηκε το οξυγόνο και τώρα του δίνει πίσω ένα δυσώδη αέρα.
Πώς να εξηγήσεις σε δωδεκάχρονα παιδιά τους εμβολιασμούς για την ηπατίτιδα, μία ασθένεια γνωστή για τη μετάδοσή της μέσω μολυσμένων συριγγών και της επικίνδυνης σεξουαλικής επαφής χωρίς προφύλαξη; Ή τον πρόσφατο νόμο που υποχρεώνει τις μητέρες να υποβάλλουν το παιδί τους αμέσως μετά τη γέννα σε γενετικό έλεγχο για δεκάδες ασθένειες. Στην τελευταία περίπτωση οι πληροφορίες που συλλέγονται θα γίνουν χρήματα, αλλά επίσης και πάνω απ’ όλα διαχείριση και έλεγχος του ατόμου. Οι κορυφαίες εταιρίες πληροφορικής (των λεγόμενων big data) δουλεύουν σκληρά με τεράστιες επενδύσεις στον κόσμο των γενετικών πληροφοριών. Πρόσφατα υπεγράφη μια συμφωνία στις πρώην εγκαταστάσεις της Expo για τη δημιουργία ενός πολύ σημαντικού ερευνητικού κέντρου της πολυεθνικής εταιρίας πληροφορικής IBM, συμφωνία ανάθεσης στην εταιρία που προέβλεπε ότι θα λάβει όλα τα δεδομένα υγείας από την περιφέρεια της Λομβαρδίας, παραχωρημένα αυτοπροσώπως από τον πρωθυπουργό που ήταν παρών στα εγκαίνιά του.
Ο πρώην πρωθυπουργός ήταν επίσης παρών σε άλλα εγκαίνια, αυτά που πραγματοποιήθηκαν τον Σεπτέμβριο του 2016 στο αμφιθέατρο της φαρμακευτικής πολυεθνικής GlaxoSmithKline (GSK) για την παρουσίαση του κυβερνητικού σχεδίου για τη βιομηχανία 4.0.
Λοιπόν, σε αυτό το σημείο, να πάμε λίγο πίσω και να θυμηθούμε ότι η Glaxo είναι ο κύριος παραγωγός του εξαδύναμου εμβολίου στην Ιταλία, που προφανώς σε «κρίση» ένα χρόνο πριν είχε κάνει μια ανακοίνωση που ακούγεται πάντα σαν απειλή, ότι θα κλείσει το εργοστάσιό της στην Ιταλία και θα το μεταφέρει στην Κίνα. Αλλά μετά ξαφνικά άλλαξε γνώμη και έκανε μια πρώτη επένδυση μόνο στην Ιταλία ενός δισεκατομμυρίου ευρώ. Ήδη το 1991 η Glaxo είχε βάλει το λάδι της στην πολιτική για να κερδίσει την υποχρεωτικότητα του εμβολίου της ηπατίτιδας Β στα βρέφη. Σ’ εκείνη την περίπτωση ο τότε υπουργός υγείας είχε τσεπώσει μίζα 600 εκατομμυρίων. Με μια τελεσίδικη απόφαση, μετά από 26 ολόκληρα χρόνια, με την καταδίκη του υπουργού, εκείνο το εμβόλιο, καρπός οικονομικών συμφωνιών και των επιπτώσεων στην υγεία που ποτέ δεν θα ομολογήσει κανείς, εξακολουθεί να κυκλοφορεί.
Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες της επιβολής του δόγματος του εμβολιασμού σε όλες τις χώρες του κόσμου, της επιβολής μαζικών εμβολιασμών ίσων για όλους∙ ίδια ουσία, ίδια δόση, ίσες φορές.
Για άλλη μια φορά έχουμε στο πεδίο μια ιατρική αντίληψη που θεωρεί το ανθρώπινο σώμα ως μηχανή που μπορεί να διπλωθεί, να ξαναφτιαχτεί, να τυποποιηθεί, να καταστραφεί και να βελτιωθεί κατά βούληση.
Η αλήθεια είναι αρκετά διαφορετική, ο ανθρώπινος οργανισμός εντάσσεται σε ένα φυσικό πλαίσιο το οποίο έχει τις δικές του ανάγκες και τα δικά του όρια: μόλις ξεπεραστούν αυτά τα όρια, οποιαδήποτε ανισορροπία είναι πιθανή. Αλλά όταν μιλάμε για εμβόλια και βλαπτικότητα γενικά, πολλές από τις ανισορροπίες και τις παθήσεις που προκαλούν είναι εμφανείς και αναγνωρίσιμες μόνο μακροπρόθεσμα, καθιστώντας δύσκολη αν όχι αδύνατη τη συσχέτιση μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος.
Από την άλλη, τα ίδια τα περιεχόμενα των εμβολίων δεν είναι τόσο ξεκάθαρα και όσα γνωρίζουμε είναι χάρη σε κάποιους γενναίους που έχουν εργαστεί μόνοι τους επισημαίνοντας ορισμένες εξαιρετικά καρκινογόνες ουσίες για κάθε έμβιο ον και τα υπόλοιπα συστατικά παραμένουν ένα μυστήριο. Θα ήταν μάταιος κόπος να ρωτούσαμε τους παραγωγούς, οι οποίοι από την άλλη ξέρουν καλά ότι οι αρνήσεις της «αλήθειας» τους δεν έχουν θέση, καθώς ελέγχουν όλες τις επιστημονικές δημοσιεύσεις ενός ορισμένου επιπέδου και, όπως έχουμε δει με την EFSA στην Ευρώπη και την FDA στις ΗΠΑ, έχουν και τον έλεγχο της ασφάλειας των καταστροφών τους. Τα εμβόλια είναι μία πάρα πολύ σημαντική κατηγορία φαρμάκων για το κράτος και τις φαρμακευτικές πολυεθνικές. Αφού το οικονομικό ζήτημα είναι μεγάλο, δεδομένου ότι ότι τα εμβόλια δεν χρειάζεται να ελεγχθούν και άρα να επιβαρύνουν με σημαντικές δαπάνες για την παραγωγή τους, προσφέρουν λαχταριστές προστιθέμενες αξίες και, επιπλέον αγοράζονται σε τεράστιες ποσότητες από διάφορα κράτη τα οποία, στη συνέχεια, εάν οι εταιρίες έχουν ενεργήσει «σωστά», κάνουν τη χρήση τους υποχρεωτική∙ πρέπει να έχουμε κατά νου το ζήτημα της διαχείρισης της «ασθένειας» ή της λεγόμενης «υγειονομικής έκτακτης ανάγκης» , που δεν είναι τίποτα άλλο παρά έλεγχος επί των ζωών μας. Εμβόλια, γενετικοί έλεγχοι, παιδιά του σωλήνα… θα επιτρέψουν όλο και περισσότερο στο κράτος να διαχειρίζεται τη ζωές των παιδιών μας ως υγειονομικό ζήτημα εντός του τεχνο-επιστημονικού παραδείγματος.
Αυτούς τους μήνες, από τη δημοσίευση αυτού του «εμβολιαστικού διατάγματος» είδαμε μια έντονη και πολύμορφη κινητοποίηση σε όλη την Ιταλία αποτελούμενη από πορείες, πυρσοφορίες, συνέδρια, συζητήσεις… για την εναντίωση σε αυτή την πολλοστή επίθεση σε βάρος των ζωών των ανθρώπων.
Η αληθινή ελευθερία επιλογής είναι αυτή που παραμένει έξω από τις δικές τους επιλογές, τους τεχνικούς τους, τα συνέδρια των διακανονισμών τους που κάνουν για να μας δηλητηριάσουν με εν επιγνώσει συναίνεση, αυτή η ελευθερία που μπορούμε να πάρουμε μόνο με τη συνειδητοποίηση του ότι εάν δεν αγωνιστούμε τώρα και αμέσως δεν θα το κάνει κανένας άλλος, δημιουργώντας συνθήκες, δίκτυα και στιγμές ενεργούς αλληλεγγύης.
Constantino Ragusa
Από το 5ο τεύχος της ριζοσπαστικής οικολογικής εφημερίδας L’Urlo della Terra (Η Κραυγή της Γης), Ιούλιος 2017.
Πρωτότυπο στα Ιταλικά: Resistenze al nanomondo
Μετάφραση στα Ελληνικά: Ντίνος Γιαγτζόγλου
Πηγή: athensindymedia
Leave a Reply