Ρέκβιεμ για το «καγκελάκι» και την ασυλοποίηση της αναρχίας (Και μια μικρή σημείωση)

Και τα μυαλά στα κάγκελα

Ρέκβιεμ για το «καγκελάκι» και την ασυλοποίηση της αναρχίας…

Έφτασε η ώρα επιτέλους, να τελειώσουμε με τη φάρσα του «κάγκελου». Τα ανούσια στημένα ραντεβού, πρέπει να δώσουν τη θέση τους στη διάχυση της αταξίας μέσα στη μητρόπολη. Ο ποδοσφαιρικός αγώνας αναρχικών-μπάτσων, με διαιτητή τις δημοκρατικές ισορροπίες και γήπεδο το άσυλο, πρέπει να δώσει τη θέση του στο ανεξέλεγκτο, αποκεντρωμένο και χαοτικό αντάρτικο. Γιατί, οι εξεγερμένοι δεν έχουν άλλο όπλο απ’ το αντάρτικο απέναντι σε έναν πάνοπλο και οργανωμένο τακτικό στρατό. Έφτασε η ώρα να οργανώσουμε το αντάρτικό μας, αντί να αυτοεγκλωβιζόμαστε στο καγκελάκι, περικυκλωμένοι από αφιονισμένους μπάτσους. Πριν λίγους μήνες γράφαμε: «Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι συγκρούσεις γύρω απ’ τα πανεπιστήμια πρέπει να αποτελούν ένα ΕΛΑΧΙΣΤΟ κομμάτι της όλης δράσης μας. Το μεταφυσικό ρίγος που νιώθουν ορισμένοι μόνο στο άκουσμα της λέξης «πολυτεχνείο» είναι τουλάχιστο γελοίο. Το ίδιο και κάποιοι που έχουν γαντζωθεί στο καγκελάκι…» – Αλάστωρ και Αναρχοχαρούμενοι Σύντροφοι: «Φοιτητικός εναλλακτισμός και επαναστατικό βίωμα»

Σήμερα, μετά το επιπόλαιο γάντζωμα στο καγκελάκι, πρέπει να αλλάξουμε λίγο τη θέση μας: Καμιά συγκρουσιακή δράση γύρω απ’ το καγκελάκι! Ας πετάξουμε το καγκελάκι στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας κι ας υιοθετήσουμε την επαναστατική εκτροπή, το αντάρτικο της ουσίας: «Η έννοια της επαναστατικής εκτροπής δεν έχει σφύριγμα έναρξης και λήξης. Ούτε σκοράρει το 90 από σπόντα. Και μετά περηφανεύεται για τη νίκη της. Η επαναστατική εκτροπή είναι διαδικασία διαρκείας. Παντού, σε κάθε σημείο της πόλης, πάντα, σε κάθε στιγμιότυπο της καθημερινότητας. Με τις αφίσες, τις προκηρύξεις, τα σπρέι, τις μπροσούρες, τις κουβέντες, τα σπασίματα, τις επιθέσεις, τις καταστροφές, εκτρέπει την καθημερινότητα.» – Πρακτική Θεωρία, πράξις 2

«… Η αδιαλλαξία της επίθεσης των επαναστατών δεν είναι θέμα μαγκιάς και δύναμης… Γι’ αυτό ανοίγουμε ένα νέο επαναστατικό κύκλο, που τοποθετεί στο κέντρο του την ουσιαστική ανάδειξη της ποιότητας της ζωής και της άρνησής της από την εξουσία, διατηρώντας ως κεντρική γραμμή (σταθερό σημείο) την επίθεση.» – Πρακτική Θεωρία, πράξις 3

Επίθεση, αυτή είναι η λέξη κλειδί. Αδιάκοπη και καθημερινή. Επανάσταση ως βίωμα και όχι ασκήσεις επί χάρτου. Αυτή είναι η επιλογή μας. Και το «καγκελάκι», εδώ και καιρό, λειτουργεί αντιθετικά προς τις επιλογές μας. Αντιθετικά προς την επιθετική άμεση δράση.

Το «καγκελάκι», λειτουργεί όχι μόνο αυτοεγκλωβιστικά, αλλά και εκτονωτικά. Είναι ένα ανούσιο ξεκαύλωμα, ξένο σε κάθε επιθετικό και επαναστατικό σχεδιασμό, ξένο προς την αυτο-οργανωμένη επαναστατική βία, ξένο προς την ουσιαστική εκτροπή της νομιμότητας. Πράγματι, υπό διαφορετικές συνθήκες, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με κάποιον τρόπο (εάν αποτελούσε πράγματι απειροελάχιστο κομμάτι της δράσης μας), αλλά η οκνηρία και η επιπολαιότητα ορισμένων συντρόφων το έχουν καταστήσει όχι μονάχα άχρηστο, αλλά και εχθρικό προς την άοκνη, αεικίνητη και συνεχώς ανικανοποίητη απελευθερωτική διαδικασία. Ανικανοποίητη, γιατί ό,τι και να κάνουμε, δε θα ικανοποιηθούμε μέχρι να απο-αλλοτριώσουμε τις ζωές μας, μέχρι να καταστρέψουμε κάθε εξουσία. Η αυτο-ικανοποίηση (ο αυνανισμός) στο «καγκελάκι», δεν μπορεί να καλύψει ούτε στο ελάχιστο το πάντοτε ανήσυχο επαναστατικό/αναρχικό πνεύμα. Ας ξεχυθούμε, λοιπόν, για να μετατρέψουμε το εχθρικό τοπίο των μητροπόλεων, σε φιλικό έδαφος που θα φιλοξενήσει τη συνολική μας επίθεση ενάντια στο υπάρχον. Ας εισβάλουν οι ενέργειές μας με περίσσιο θράσος και θόρυβο στη νεκρική σιγή της κοινωνίας. Ας γίνουμε απρόβλεπτοι.

Η νίκη θα ανήκει σ’ αυτούς που θα σπείρουν το χάος, δίχως να το φέρουν μέσα τους!!!

Πηγή: Ασύμμετρη Απειλή

*

Σημείωση της Δ.Ο. Ragnarok: Το παραπάνω κείμενο είχε γραφτεί στις αρχές του (όχι και τόσο) μακρινού 2008 και είχε δημοσιευθεί στην Ασύμμετρη Απειλή. Θεωρούμε κάθε αράδα του πιο επίκαιρη από ποτέ, ειδικά μετά από μια μακρά περίοδο όπου βασίλευσαν -για το μεγαλύτερο μέρος των ριζοσπαστικών κινημάτων- η εσωτερική κατανάλωση, η αυτοαναφορικότητα, η έλλειψη στέρεης και συμπαγούς πολιτικής και πολεμικής οργάνωσης και υποδομής, η φενάκη της αναγωγής μέσων αγώνα σε αυτοσκοπό και, κατ’ επέκταση, η αλλοίωση της χρησιμότητάς τους όσον αφορά την προπαγάνδιση των ιδεών μας ή την άσκηση πίεσης και την πρόκληση κόστους προς τους εχθρούς μας, το κανιβαλικό κυνήγι προσωπικής αυτοπλήρωσης και οικοδόμησης ατομικής-συλλογικής ψευδο-ταυτότητας με πολιτικούς όρους. Πλέον, η εποχή αποδεικνύει περίτρανα πως ο κόσμος δε γυρνά γύρω μας, πως για να επιβιώσουμε εμείς και η προοπτική καταστροφής του κυρίαρχου-αστικού πολιτισμού, χρειάζεται σαφή προσδιορισμό των μέσων, των σκοπών, των στρατηγικών και των τακτικών μας.

Η «παιδική χαρά» γκρεμίστηκε, και μαζί της κάθε μετεφηβική ονείρωξη για «επαναστατικά» παιχνιδίσματα με σχετικά ασφαλείς όρους. Η θεαματικοποίηση μέσων αγώνα, όπως η σύγκρουση με τους μπάτσους, η απόσπασή τους απ’ την πραγματική ουσία τους, η άσκησή τους με όρους lifestyle και παλιμπαιδισμού, και η αναφορά σε αυτά ως κάτι που δεν επισύρει ευθύνες ή σοβαρές συνέπειες, έχει καταντήσει να γαλουχήσει μια γενιά αγωνιστ(ρι)ών ανίκανων να απαντήσουν έμπρακτα και με βάθος στα προβλήματα της εποχής. Μια γενιά που απομακρύνθηκε στη συντριπτική της πλειοψηφία απ’ τα διαχρονικά μέσα των επαναστατών, δηλαδή απ’ την αντάρτικη πάλη και την άμεση δράση, καθώς δε διανοείται πρακτικά τους τρόπους και τους όρους εφαρμογής τους με συνέπεια και αποτελεσματικότητα. Μια γενιά απομακρυσμένη απ’ το σθένος της μαχήτριας και του πολεμιστή που αντικρίζει κατάματα τη βία, τον πόνο και τον θάνατο. Μια γενιά που, βυθισμένη στη ματαιολογία και την παραδοχή της ήττας και του τέλους της ιστορίας, έχει απωλέσει το όραμα και την πόρωση για την εφεύρεση των υλικών όρων για τον ολικό μετασχηματισμό των σχέσεων και της ανθρώπινης δραστηριότητας. Μια γενιά που αντικρίζει την επελαύνουσα καπιταλιστική δυστοπία σε ένα απ’ τα κομβικότερα σημεία της ιστορικής της πορείας, στέκοντας με το στόμα ανοιχτό, γεμάτη ερωτήματα, μουδιασμένη, δίχως πυγμή, δίχως πάθος και προοπτική.

Θεωρούμε πως η θεαματικοποίηση μέσων αγώνα και η αναγωγή τους σε σύμβολα μιας επίπλαστης ανεμελιάς και γενναιότητας, ή σε μια επισφράγιση του αγελαίου ανήκειν σε μια συλλογική ταυτότητα που «ενοχλεί και προκαλεί τους πολλούς», έχει γεννήσει ένα ομιχλώδες νέφος το οποίο ξεκινά αρχικά να σκιάζει και να θολώνει τον ίδιο τον προσδιορισμό των εαυτών και των σκοπών μας, και καταλήγει φυσικά να καθιστά αδύνατο τον προσδιορισμό των στρατηγικών και των μέσων του αγώνα μας. Πάσα ψευδαίσθηση απόστασης από αρνητικές συνέπειες, βάσανα, πόνο και οδύνη, πρέπει να καεί στη φλόγα της επαναστατικής προοπτικής. Πάσα δραστηριότητα που συμβάλλει στη διαιώνιση της ψευδαίσθησης αυτής, οφείλει να δεχθεί ολικό επαναπροσδιορισμό, και να ταχθεί εκ νέου στη φαρέτρα των εξεγερτικών μας εργαλείων. Οι εποχές είναι ζόρικες. Το ιστορικό βάρος που καλούμαστε να σηκώσουμε στις πλάτες μας είναι δυσβάσταχτο: Γεγονός που αποδεικνύεται απ’ τις δεκάδες δικογραφίες, φυλακίσεις, ξυλοδαρμούς, διώξεις αναρχικών και ευρύτερα αγωνιστ(ρι)ών στην ελλαδική επικράτεια, καθώς επίσης και απ’ το ότι δε μας παραχωρείται η παραμικρή σπιθαμή χώρου. Το πανεπιστημιακό άσυλο ξηλώθηκε, οι καταλήψεις και τα στέκια μας δέχονται στοχοποίηση, επίθεση και εκκένωση, οι συγκεντρώσεις κι οι πορείες μας καταστέλλονται, ο δημόσιος χώρος μονοπωλείται απ’ τις εικόνες των πάνοπλων φρουρών της αστικής δημοκρατίας. Τα μέσα είναι μέσα, υπάγονται στους σκοπούς και τις αξίες μας, και η χρήση τους απαιτεί διαύγεια, σαφή επίγνωση του ποιοι και ποιες είμαστε, ποιο εξεγερτικό μονοπάτι βαδίζουμε, προς ποιον ορίζοντα ατενίζουμε. Η στείρα τελετουργία οδηγεί στην ουσιαστική απονοηματοδότηση των μέσων του αγώνα. Η μίζερη συνήθεια καθιστά τα μέσα ακίνδυνα και εμάς τυφλούς και ανίκανες να προασαρμοζόμαστε στη μάχη.

Ας πάρουμε επιτέλους τον αγώνα μας σοβαρά. Χρειάζεται προσήλωση, διαύγεια, μελέτη και συζήτηση. Ακόμα πιο πολύ, χρειάζεται οργάνωση και πίστη στις δυνάμεις μας. Και πιότερο απ’ όλα, χρειάζεται σαφέστατη γνώση των εαυτών μας, των αντιφάσεών μας, των συναισθημάτων και των πόθων μας, των ορίων και των αδυναμιών μας. Για να μπορέσουμε να παράξουμε ειλικρινείς και βαθιές συντροφικές σχέσεις, να συγκροτήσουμε πολεμικό μέτωπο-ανάχωμα στο βάρβαρο παρόν που γατζώνεται πάνω μας σα σκουριασμένο λεπίδι. Για να αναπνεύσουμε ελάχιστο απ’ το οξυγόνο της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας που οραματιζόμαστε.