ΕΝΑ ΑΗΘΕΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙ
Οι αναρχικές κι οι αναρχικοί μελετούν πολύ και γράφουν ακόμα περισσότερο και, ίσως ένεκα μιας διάχυτης λόγιας κουλτούρας, τείνουμε να συζητάμε ατέρμονα περί ηθών ενώ μοχθούμε μεν να τα κατανοήσουμε, αλλά αποτυγχάνουμε δε να τα υιοθετήσουμε στην καθημερινότητά μας. Και τότε… όποτε κάποιο άτομο παρατηρεί τα σφάλματα ενός άλλου, εξακολουθεί να μουτζουρώνει σελίδες και σελίδες (αδιευκρίνιστο το αν συντάσσονται για προσωπική χρήση ή απευθύνονται σε ένα διαλεγμένο κοινό) ή να προτείνει πλεόνασμα επιδιορθώσεων, προδήλως πιο σαθρές και υποκριτικές από τις οποιεσδήποτε δικαστικές ετυμηγορίες μέσα στις αλλόφρονες αντιφάσεις τους.
Δεν απολαμβάνω να ηθικολογώ κλεισμένη σε τέσσερις τοίχους, αλλά, σημειωτέας της πιθανότητας η σιωπή ορισμένων να επικαλυφθεί από τα μουρμουρητά των υπολοίπων, έκρινα πως ήταν καιρός να εισηγηθώ ένα μυστήριο φαινόμενο αντιστροφής νοημάτων και αφηγηματικών αναφορών κάποια χρόνια πριν.
Στην περίπτωση μίας εκ των πολλών αντι-αναρχικών κατασταλτικών εκστρατειών, εν είδει αμυντικής τακτικής, οι διωκόμενοι, μετρώντας ήδη έναν μήνα στην φυλακή, επέλεξαν να προβούν σε αυθόρμητες δηλώσεις οι οποίες καταχωρήθηκαν προς αξιολόγηση τον Φεβρουάριο του 2019.
Δίχως να εισχωρήσω στην ουσία των περιεχομένων, η πρώτη μου ένσταση είναι πως αυτό πραγματοποιήθηκε κρυφά από τα συντρόφια και το κίνημα (αυτή τη μυστηριώδη οντότητα στην οποία αναφερόμαστε όλες και όλοι μας), αποκαλύπτοντας τις πολιτικές και “ηθικές” (με όσα εισαγωγικά δικαιολογεί η υπόθεση) τους κρίσεις αναφορικά με επιθετικές πρακτικές, τρόπους συσχέτισης και πεδία ενδιαφέροντος του κινήματος… αποκλειστικά στους δικαστές.
Παράξενο δεν είναι;
Στα χρόνια της άγουρης νιότης μου, πολιτικοποιήθηκα ακούγοντας μία διαφορετική επωδό, κάτι εκ πρώτης όψεως αρκετά απλό: Ας φιλονικούμε ακόμα και έντονα, αλλά ας αφήσουμε τις αιχμές και τις νύξεις εκτός των αιθουσών των δικαστηρίων.
Αντιθέτως, με την πάροδο του χρόνου, το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι διαφορετικό.
Η ζημιά συντελέστηκε, κι αν τύχει κάποιος να παρατηρήσει το παραμικρό, δε συντρέχει θέμα, καθώς μπορούμε να προσθέσουμε ένα ή περισσότερα μπαλώματα αναλόγως τον συνομιλητή.
ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΤΗ ΓΛΙΤΩΣΩ ΔΙΧΩΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ
Η παροιμιώδης ηθική πυξίδα μας, μετατρέπεται σε άχρηστο άχθος κατά τη διάρκεια της προσπάθειας κάποιων να επιπλεύσουν.
Η κατόπιν εορτής “εμπιστοσύνη στην επιθυμία να μην επιδεινωθεί το σφάλμα προσφέροντας χρήσιμες πληροφορίες στους καταπιεστές”, προκειμένου να μη συζητηθούν τόσο δημοσίως τα επιμέρους στοιχεία -και ενόσω έχουν ήδη επωφεληθεί οι αρμόδιοι ανακριτές- ακούγεται αδέξια και επικίνδυνη. Το να αποφεύγεις να κοινοποιήσεις τα πάντα ενώ το έχεις ήδη πράξει στο δικαστήριο συνιστά κατάφωρη αντιστροφή αξιών.
Το να βαφτίσουμε αυτήν την παλινδρόμηση μεταξύ αγανακτισμένης αποποίησης κατηγοριών και υπεράσπισης μιας δήθεν άμεμπτης προσωπικής συνείδησης “ασαφές σύνορο μεταξύ τεχνικού και πολιτικού”, ή το να δικαιολογούμε τις δηλώσεις νομιμοφροσύνης ως μέθοδο αφαίρεσης ενοχλητικών χαλικιών από τα παπούτσια μας, αποδεικνύει απλά πόσο τρεκλίζοντα και σαθρά είναι τα θεμέλια και τα σημεία αναφοράς των πολιτικών μας πράξεων.
Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ
Στην εποχή της αδιάλειπτης αστυνόμευσης της σκέψης, πιστεύω πως όλοι και όλες (μεταξύ όσων κινούνται κατά μήκος των κινημάτων και, κατά συνέπεια, των δικαστηριακών εδράνων) είμαστε συνειδητοποιημένες πως οι αντιλήψεις μας και η αλληλεγγύη με τα συντρόφια μας επιφέρει ως συνέπεια χρόνια και χρόνια κλεμμένης ζωής, και πως συχνά κατασταλτικές επιχειρήσεις θεμελιώνονται σε αντηχήσεις παρά σε γεγονότα, στις εκπεφρασμένες θέσεις εντός εκδόσεων και εφημερίδων, στις δηλώσεις αλληλεγγύης και στην εξέταση της ανατομίας των ανθρωπίνων σχέσεων.
Σε αυτήν τη βάση, συχνά μας εφίσταται η προσοχή να ζυγίζουμε το νόημα κάθε επιμέρους φράσης και τη σημασία κάθε μεμονωμένου συνθήματος. Το οποίο όμως πρέπει να συμβαίνει κατά τρόπο δημιουργικό, αξιολογώντας εκ των προτέρων τα περιεχόμενα (δημόσια και ιδιωτικά), και όχι εκ των υστέρων λόγω φόβου υπό την απειλή κυρώσεων. Ειδάλλως, τα ήθη μας μετατρέπονται σε προϊόντα κατανάλωσης, και μάλιστα σε έκπτωση, όντας ελαττωματικά.
ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ
Το πρώτο αναγκαίο βήμα όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα γεγονότα είναι να… προσπαθούμε τα ενημερωνόμαστε επί αυτών πριν λάβουμε κάποια θέση, δίχως την προδιάθεση να αμυνθούμε. Με το να σπεύδουμε να δικαιολογήσουμε τα κίνητρα κάποιας μέσα από μια εσπευσμένη ανάγνωση των δικαστικών αράδων ή μέσα απ’ τον μιντιακό σάλο, παράγει στη χειρότερη περίπτωση τέρατα, και στην καλύτερη δυσάρεστες υποκρισίες και υπεραπλουστεύσεις, χρήσιμες μόνο για τα χέρια των ανακριτών.
Η ατομική υπευθυνότητα, η άρνηση των κάθετων δομών και των αδιάκριτων δράσεων είναι ταυτόσημες για τους αναρχικούς και τις αναρχικές: Δύναμαι να το επαναλάβω ή όχι ενώπιον δικαστηρίου, αναλόγως έναν αριθμό παραγόντων. Το βασικό ζήτημα είναι η αρμονική συνεργασία με τα συγκατηγορούμενα άτομα, η αλληλεγγύη μεταξύ τους.
Το κυριότερο ζήτημα μεταξύ άλλων είναι η επίγνωση πως οι δικαστές παίζουν βρώμικα, εμείς όχι, ή τουλάχιστον δε θα έπρεπε να το κάνουμε ούτε μέσω λέξεων, κάτι που ενοχλεί μόνον όσους τις ξεστομίζουν απερίσκεπτα.
Άννα
Ιούνιος 2021
Υστερόγραφο: Αν η παραπάνω ιστορία σάς φαίνεται υπερβολικά ερμητική, μπορείτε να ξεκινήσετε το κυνήγι θησαυρού για επιπλέον παραπληρώματα και πληροφορίες, ρωτώντας ευθέως όσους άμεσα εμπλεκομένους επιζητήσουν διάλογο… ιδιαιτέρως.
Πηγή: Dark Nights
Μετάφραση: Δ.Ο. Ragnarok